Inspiratiebron...?

Mijn inspiratie komt meestal als ik buiten ben en loop, ren of aan het werk ben. Dan zie ik dingen, gaat mijn fantasie met me aan de haal en ontstaat er een idee voor een verhaal of voor een scène, voor een personage. Of er is alleen het beeld dat ergens blijft hangen en gist en later tevoorschijn springt. Zonder beelden op mijn netvlies kan ik niet schrijven, denk ik. Zels een geur moet eerst een beeld worden. Ik heb pas vrij kort geleden ontdekt dat ik door te tekenen heel makkelijk op ideeën kom. Dat doe ik nu dus ook veel. Ik krijg nooit inspiratie als ik in bed lig want ik val altijd als een blok in slaap en herinner me zelden een droom.

Hallo, Ik reageer niet zo vaak maar dit vind ik toch wel een leuke topic. Met name omdat ik vandaag nog dacht aan mijn huidige verhaal en hoe ik op dat idee ben gekomen. Bovendien is het misschien een goed voorbeeld van hoe een idee zich langzaam ontwikkelt tot iets wat als plot kan dienen voor een boek. Dus leuk voor would-be schrijvers om te lezen. Dit wordt een lang stuk want het was een lang proces, dus excuus vooraf. Even terug naar Juni 2010... Op het internet las ik een artikel over ABANDONED PLACES. Her en der in wereld bestaan er plekken die al decennia lang door God en mensen zijn verlaten. Huizen, kantoorgebouwen, kermisattracties, militaire installaties. Zelfs hele dorpen en steden! Punt is dat niemand ooit de moeite neemt om deze relekwieen te slopen en dus worden het een soort openbare tijdmachines. En dan zijn er mensen die een fascinatie hebben voor de vergangelijkheid der dingen en daar naar zoeken, over schrijven en fotos van maken. Anyway, zo kwam ik uit bij Varosha, Cyprus, een stad die al in 1974 door mensen is verlaten. Dat heeft te maken met de politieke situatie daar. Cyprus werd destijds in tweeen gesplitst en deze stad viel precies tussen wal en schip. Ik raad iedereen aan om eens op het internet te zoeken naar foto's van deze stad. Echt fascinerend. In 1974 kregen de inwoners van Varosha namelijk geen tijd om georganiseerd te vertrekken. Zoals dat gaat tijdens een revolutie moesten ze allemaal binnen een dag weg zijn. Als gevolg daarvan is de tijd letterlijk stil blijven staan in Varosha (inclusief het ontbijt op tafel!) Althans, de borden dan, dik onder stof. Net als auto's in een parkeergarage (Modellen uit de late jaren 60) En kleren in de etalage van een winkel. Kortom, een heuse tijdmachine! Maar heel duidelijk is dat zonder menselijke invloed vergankelijkheid sneller gaat dan je denkt. Gebouwen verrotten, auto's verroestten. Zelfs na vier decennia is alles hard op weg om te verdwijnen. Deskundigen denken dat over twintig jaar alles tot gruis is vergaan. Maar wat mij fascineert zijn de verhalen over Varosha VOOR haar teloorgang. Blijkbaar was het een verzamelpunt voor de rich and famous. Elizabeth Taylor and Richard Burton beleefden menig plezierig uurtje in het locale casino. En meer van dat soort verhalen. Vooral deze laatste onthulling bleef in mijn geest rondspoken. (Onbewust dan) Soms zijn een paar woorden genoeg om je aan het denken te zetten. Vooruit naar Januari 2011. Alle bovenstaande informatie werd op zekere dag weer in mijn geest naar voren geschoven. Maar nu meer symbolisch samengevat; een idee over de vergankelijkheid van de mens. En specifiek als boekidee; de vergankelijkheid in het leven van Anton Zuijdwegt. Dus mijn boekidee werd het verhaal van Anton en diens vrouw die terug gaan naar de plek waar ze hun huwelijksreis vierden (Varosha) En de herinneringen die ze delen en relatieproblemen die ze moeten overwinnen. Dit was een hedendaags idee dat zich afspeelde tussen 1970 en 1980. Maar later bleek dat dat tijdperk me geen gelegenheid gaf een goede intrige te creeren. Om een nog langer verhaal kort te houden; uiteindelijk heb ik mijn gedachten in een beter idee kunnen omzetten en wat overbleef van Varosha en alle info die ik ooit in me opnam; Prikkeldraad...! Anton en zijn vrouw wandelen over het strand van Varosha in 1980... Lang nadat het verlaten is. Voor 1974 hebben ze daar nog eens hun huwelijksreis gevierd. Stad en strand zijn afgezet met prikkeldraad maar Anton is vastbesloten om over het strand te wandelen. En het is het prikkeldraad van Varosha dat hem doet denken aan het prikkeldraad op het strand van Scheveningen in 1943... Zo begint een verhaal dat zich uiteindelijk tussen 1929 en 1943 zal afspelen. En wat van Varosha overbleef was niet meer dan een intro op dat verhaal... een verhaal waarin vergankelijkheid een belangrijke rol speelt. (mijn favoriete thema) Elizabeth Taylor en Richard Burton dienden eigenlijk alleen als vroege metafoor voor die vergankelijkheid. Toen ik las dat zij graag geziene gasten waren in Varosha dacht ik; Zelfs de jet-set is niet voor eeuwig. of een dergelijke gedachte. misschien was het die gedachte die me leidde naar het thema van vergankelijkheid. maar zoals gezegd, dat is iets wat me zowiezo fascineert. Oftewel; hoe informatie geestelijk wordt verwerkt en terugebracht tot het minimale. Alleen dat wat je echt nodig hebt blijft over. Maar het was wel een proces van een jaar (onbewust) verwerken van info, om het vervolgens nog eens verder te filteren en te perfectioneren. Hopelijk was het interessant. Gr.

@Pangaea, het was zeker interessant :) Ik krijg inspiratie door met mensen om te gaan, door muziek en soms ook door foto's.

Mooi pangea, hoe je het proces hebt beschreven. Ben je al ver met je manuscript?

Ben net vanochtend begonnen! 1 pagina geschreven en dat is al heel wat voor mij. Maar het is een begin. Stop er nu mee. Voor een eerste dag is dit wel even genoeg. Gr.

Oftewel; hoe informatie geestelijk wordt verwerkt en terugebracht tot het minimale. Alleen dat wat je echt nodig hebt blijft over. Maar het was wel een proces van een jaar (onbewust) verwerken van info, om het vervolgens nog eens verder te filteren en te perfectioneren. Hopelijk was het interessant. Gr.

Dit is zeker een interessant verhaal van hoe je op een verhaal komt. Langzamerhand kleine stukjes informatie bij elkaar verwerken in een prachtverhaal. Ik wens je nog veel schrijfplezier met je verhaal. Ook vind ik het zo mooi dat er veel reacties zijn gekomen op mijn vraag. Hieronder heb ik een aantal reacties(delen van reacties) bij elkaar geplaatst om het verschil te laten zien. Dit verschil is zo mooi, iedereen die op zijn eigen manier geïnspireerd raakt.

Ik reageer niet zo vaak maar dit vind ik toch wel een leuke topic.

Dan zie je toch dat er ook veel verschillende manieren zijn van verwerken, verzinnen, onderzoeken en bedenken.

Ik kan altijd wel wat schrijven, mijn vingers typen haast vanzelf woorden. Eigen ervaringen gebruik ik zo min mogelijk, ik vind het veel leuker om over het onbekende te schrijven.

Meestal ontstaat het gewoon. Bijvoorbeeld op vakantie, waar ik een nacht niet geslapen heb, angstig wachtend op de ochtend, zodat ik wat ik net bedacht had kon opschrijven.

Dingen die me in het echt waarschijnlijk nooit zullen overkomen of die ik nooit zal doen schrijf ik graag op.

Het dagelijkse leven geeft meer inspiratie dan ik tijd heb, om het op te schrijven...

Film, een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Tijdens het uitlaten van de hond, in de supermarkt, gesprekken die ik opvang onderweg, de bibliotheek, televisie, gesprekken met vrienden, dagdromend in de tuin en vooral ook uit de ellende die je soms meemaakt of waarover je hoort.

Bij mij komt de inspiratie uit een heftige emotie

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik ben wel benieuwd of iemand dit kent? Heeft iemand dit ook? Dat ie een verhaal echt in scenes droomt?

Ik herken dit gedeeltelijk. Dan heb ik een droom die het vervolg was op een andere, alle personages wisten dan ook nog wat er gebeurd was en er worden connecties gemaakt met de vorige droom. Of het echt in scenes is, dat weet ik niet. En een heel verhaal komt er niet uit, slechts kleine delen. Het is dan ook wel leuk om zelf iets erbij te kunnen verzinnen. Waarom je bijvoorbeeld met een groep bekenden in een afgebrande school zevenjarige kinderen helpt met wat ze meegemaakt hebben.

Geschiedenislessen, oude foto´s, nieuwe foto´s, verre reizen, muziek

Ik heb me vandaag voorgesteld en daarin ook aangegeven waar mijn inspiratie vandaan kwam. als nieuweling struin ik ieder dag een beetje rond in alle forum berichten en zag dit topic, vandaar mijn reactie. Met een studie waarvoor ik heeel veeel kostuumgeschiedenis heb moeten leren en mijn nieuwe interesse in schrijven heb ik beiden gecombineerd en ben begonnen met een historisch verhaal. misschien dat ik daarna ook andere inspiratie bronnen vind maar voorlopig heb ik hier mijn handen vol aan!

De laatste tijd word ik vaak geïnspireerd door dromen; dat zijn dan ook erg bizarre (horror-achtige) dromen, maar daar houd ik wel van. Laat me maar alles zien wat ik in de realiteit niet kan zien! Heerlijk. Ook bizarre berichten in het nieuws inspireren me. Ik ben altijd nieuwsgierig naar het grensgebied tussen fictie en realiteit. Hoe je iets fictiefs zoveel mogelijk realiteit kan laten worden en hoe je vervreemd kan raken van de realiteit. Daarbinnen heb ik een interesse voor (serie)moordenaars, lustmoord en kannibalisme (en de psychologie daarachter). Ik stel me graag voor hoe het is om het slachtoffer daarvan te zijn. Waarom is dat zo spannend? Waardoor wordt die spanning opgeroepen? En hoe heeft het met verlangens te maken? Daar houd ik mij mee bezig. Verder kunnen heel normale dagelijkse dingen mij inspireren. Dingen die heel vertrouwd zijn maar waaraan ik dan een vreemde twist kan geven. Ook de wisselwerking tussen taal en beeld levert nog wel eens leuke ideeën op. Een greep uit de realiteit en vervolgens daarin afdwalen richting het onbekende...

Ik raak geïnspireerd door het gewone, dagelijkse leven, wat ik dan wel een beetje anders beschrijf, theatraler, of juist niet, maffer, of juist niet. Ligt aan het thema.

Inspiratiebronnen heb ik niet echt. Dingen doemen gewoon in me op. Als ik dagdroom of ga slapen. Of aan het autorijden ben! Tijdens momenten dat ik me verveel en mijn gedachten maar wat gaan doen, komt er ineens vanalles in me op. Mijn kinderverhaal heb ik nu in één dag geschreven. Ineens was het daar, precies zoals ik het wilde. Over andere verhalen kan ik dagenlang nadenken over een stomme alinea.

Vooral toen ik wat jonger was had ik hele fantasieverhalen in mijn hoofd die uit zichzelf ontstonden, bijv. als ik in bed lag en niet kon slapen. Die herinner ik me nog en gebruik ik nu met bewuste denkkracht voor mijn verhalen. Ik heb ook al vaak een goede verhaallijn proberen te bedenken voor een boek. Meestal lukte dat niet echt, maar zaten er wel een paar goede elementen bij. Die goede elementen onthoud ik en probeer ik later samen te smelten tot een nieuw verhaal. Mijn inspiratiebron is dan eigenlijk mijn eerdere fantasieën, maar dat zegt niks over de inspiratiebronnen van die fantasieën, hmm. Meestal kwamen die gewoon in mij op. Misschien een onbewuste mix van eigen ervaringen, andere boeken en films en gebeurtenissen.

Inspiratie loopt op straat. Ik kijk vooral naar mensen, hoe ze lopen, wat ze doen. Vreemd? Ik vind dat je je beste personage's gewoon voor je deur kunt vinden. Heb je daarnaast een droom of gebeurtenis in je achterhoofd, dan klikt het soms ineens met iemand die je tegenkomt. Weet je je personage tot leven te wekken dan komt de rest vanzelf.

Inspiratie. Soms schiet een juweeltje me ineens te binnen. Andere momenten is het echt ploeteren en uren staren naar een leeg beeldscherm. Wat me helpt is dat ik alle dingen die ik zie, proef, voel, hoor en meemaak, en die me een idee voor een (onderdeel van een) verhaal opleveren meteen opschrijf. Vroeger was het op kladblaadjes of een kassabon. Tegenwoordig heb ik een app op m'n mobiel waarin ik alles snel kan opslaan. Inspiratie vind ik overal om me heen, ik moet er alleen open voor staan. Wanneer ik te druk ben met zorgen van de dag te overdenken in de trein, zal een uitspraak die iemand achter me maakt, me niet opvallen. Aan de andere kant kan ik ook zo gefocust zijn op het vinden van inspiratie, dat ik het probeer te forceren. Tunnelvisie treedt op en ook dan zal ik weinig inspiratie krijgen. Voor mij is het de balans vinden tussen die twee. Daarnaast, als ik echt een writersblock heb, werken programmaatjes en apps me. Ze genereren dingen als beroep, plaats, voorwerp en karaktertrek en daarmee kan ik dan uit de voeten. Ook is voor mij rust en afstand nemen van mijn schrijfsels erg belangrijk. Een tijd later weer verder gaan met een frisse en opgeladen blik. Oh ja, en ik zie alles in filmbeeld. Ik ben erg visueel ingesteld en maak ook 'bewegende' verhalen aan de hand van machinima. Ik ben nu bezig met een fantasy verhaal. Om het voor mezelf goed in beeld te krijgen, heb ik de afgelopen dagen een landkaart gemaakt. Dit helpt me beter om mijn fantasie in banen te leiden.