Zwakke plekken

Ik heb wel eens het commentaar gehad dat mijn verhalen een aaneenschakeling van heel veel verschillende korte verhalen lijkt, waardoor de lezer niet echt het gevoel heeft alsof er iets verandert of gebeurt, terwijl er juist heel veel gebeurt. Ook zijn mijn hoofdpersonages vaak erg laconiek en laten ze weinig van hun emoties blijken.

Er is in een verhaal een verschil tussen 'activiteit' en 'actie'. Actie is iedere handeling van de personages die het grote plot doet voortbewegen. Activiteit is (in deze betekenis) betekenisloos voor het grote plot en dus overbodig. Een voorbeeld: iemand zit in de gevangenis. Hij staat 's ochtends op als dat van de cipiers moet. Hij eet ontbijt. Hij krijgt een klap van een mede gevangene. Hij wandelt over de binnenplaats tijdens het 'uurtje luchten'. Hij eet zijn avond eten. Hij gaat de cel in en gaat naar bed. Dit is allemaal 'activiteit' en levert een slaapmiddel van een verhaal op. Als de gevangene echter wil ontsnappen: Hij staat 's ochtends op als dat van de cipiers moet, en bestudeert het patroon waarin ze door de gangen lopen om de andere gevangenen te wekken. Tijdens het ontbijt laat hij zijn koffiekopje 'per ongeluk' kapotvallen, en bewaart een scherf om hier een wapen van te maken. Hij maakt zogenaamd ruzie met een van de andere gevangenen om de aandacht af te leiden van zijn compagnon die een sleutelbos steelt. Hij wandelt tijdens het uurtje luchten over de binnenplaats om een goed beeld te krijgen van alle beveiligingscamera's en hun dode hoeken. Hij eet zijn avond eten en houdt de plastic lepel achter, om daar een lemet voor zijn mes mee te maken. Hij gaat naar zijn cel en gaat naar bed, in de wetenschap dat hij morgen het plan gaat uitvoeren. Als jouw verhalen wel veel activiteit bevatten maar te weinig acties, dan levert dat verhalen op waarin van alles plaatsvindt, maar niets betekenisvols gebeurt.

Ik heb wel eens het commentaar gehad dat mijn verhalen een aaneenschakeling van heel veel verschillende korte verhalen lijkt, waardoor de lezer niet echt het gevoel heeft alsof er iets verandert of gebeurt, terwijl er juist heel veel gebeurt. Ook zijn mijn hoofdpersonages vaak erg laconiek en laten ze weinig van hun emoties blijken.

Er is in een verhaal een verschil tussen 'activiteit' en 'actie'. Actie is iedere handeling van de personages die het grote plot doet voortbewegen. Activiteit is (in deze betekenis) betekenisloos voor het grote plot en dus overbodig. Een voorbeeld: iemand zit in de gevangenis. Hij staat 's ochtends op als dat van de cipiers moet. Hij eet ontbijt. Hij krijgt een klap van een mede gevangene. Hij wandelt over de binnenplaats tijdens het 'uurtje luchten'. Hij eet zijn avond eten. Hij gaat de cel in en gaat naar bed. Dit is allemaal 'activiteit' en levert een slaapmiddel van een verhaal op. Als de gevangene echter wil ontsnappen: Hij staat 's ochtends op als dat van de cipiers moet, en bestudeert het patroon waarin ze door de gangen lopen om de andere gevangenen te wekken. Tijdens het ontbijt laat hij zijn koffiekopje 'per ongeluk' kapotvallen, en bewaart een scherf om hier een wapen van te maken. Hij maakt zogenaamd ruzie met een van de andere gevangenen om de aandacht af te leiden van zijn compagnon die een sleutelbos steelt. Hij wandelt tijdens het uurtje luchten over de binnenplaats om een goed beeld te krijgen van alle beveiligingscamera's en hun dode hoeken. Hij eet zijn avond eten en houdt de plastic lepel achter, om daar een lemet voor zijn mes mee te maken. Hij gaat naar zijn cel en gaat naar bed, in de wetenschap dat hij morgen het plan gaat uitvoeren. Als jouw verhalen wel veel activiteit bevatten maar te weinig acties, dan levert dat verhalen op waarin van alles plaatsvindt, maar niets betekenisvols gebeurt.

Dat is juist het probleem: er zijn zoveel acties dat de grote lijn minder opvalt. Uit mijn oogpunt bestaat mijn verhaal uit verschillende scènes waarin telkens iets nieuws gebeurt, maar ik krijg telkens de opmerking dat deze scènes net zo goed op zichzelf zouden kunnen staan omdat de inhoud zo extreem is. Vergelijk het maar met een soap. Daarin gebeurt er ook iedere keer weer iets anders extreems en uiteindelijk lijkt het na een tijdje doelloos vooruit te denderen. Maar ik probeer in mijn nieuwe verhaal de grote lijn meer naar voren te brengen en de lezer er meer aan te herinneren waar het verhaal nu eigenlijk over gaat.

Ik heb wel eens het commentaar gehad dat mijn verhalen een aaneenschakeling van heel veel verschillende korte verhalen lijkt, waardoor de lezer niet echt het gevoel heeft alsof er iets verandert of gebeurt, terwijl er juist heel veel gebeurt[...]

Heb je wel eens overwogen je (meer) te richten op korte verhalen? Deze kun je (ook) prima gebruiken in een langer verhaal of manuscript als je van het verhaal een soort raamvertelling maakt. Ik overweeg om in een langer verhaal waar ik aan wil gaan werken van elk even hoofdstuk een kortverhaal te maken waarin hetzelfde probleem voorkomt als in de hoofdlijn. Zo kan ik laten zien hoe verschillende personages omgaan met hetzelfde probleem. Ik weet niet dat bij jouw soort verhalen werkt? Je kunt ook als oefening een aantal korte verhalen schrijven zodat je weet hoe die opgebouwt zijn. Dan weet je meteen hoe het dus niet moet in een langer verhaal. Een andere oplossing kan zijn om je personages een ontwikkeling door te laten maken. Omdat mensen geleidelijk veranderen moet je dit langzaam opbouwen en dat kan de eenheid van het verhaal versterken. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Dat is mij wel vaker aangeraden, maar korte verhalen voelen mij te kort aan. Als ik een verhaal in mijn hoofd heb, is het gelijk een lang verhaal. Het laatste verhaal waar ik onlangs een eerste versie van heb afgerond had ook dit probleem, dus misschien dat ik in de tweede versie eens probeer om de manier waarop het verteld wordt te veranderen (ander perspectief kiezen? De chronologische volgorde overhoop gooien?). Ik ben nu een verhaal aan het schrijven dat wordt verteld vanuit een biechthokje, waarin de hoofdpersoon over de gebeurtenissen vertelt die er uiteindelijk toe geleid hebben dat hij ging biechten. Ik heb gemerkt dat dit beter werkt, omdat er tussen iedere gebeurtenis een stukje dialoog tussen de hoofdpersoon en de pastoor is, waardoor de korte "verhaaltjes" beter uitkomen en de grote lijn niet verloren gaat.

Nu gebruik ik een site die telt hoe vaak elk woord in je tekst staat.

Dat lijkt me handig. Welke site is dat?

Ik denk overigens dat iedereen minstens één zwakke plek heeft. Je kunt niet overal goed in zijn.

Misschien is de kunst juist van je zwakte je kracht te maken.

Het valt me vooral bij schrijvers op hoe krampachtig goed ze zichzelf vinden. Als je dan vraagt of ze zwakke plekken hebben blijft het akelig stil of wordt er met moeite toegegeven dat ze her en der wel een klein zwak plekje hebben. Het narcisme onder schrijvers is enorm, het gebrek aan zelfreflectie even zo hoog. Hoog wordt er van de toren geschreeuwd hoe goed ze hun eigen werk vinden, of wikkelen ze hun woorden in valse bescheidenheid. Wees NEDERIG en DIENSTBAAR aan de lezer is de boodschap aan mezelf en anderen. Geef zwakke plekken toe en probeer ze te verbeteren.

@Bavarois: in dit topic wordt anders heel wat anders gezegd... Wat zijn jouw zwakke plekken?

Het valt me vooral bij schrijvers op hoe krampachtig goed ze zichzelf vinden. Als je dan vraagt of ze zwakke plekken hebben blijft het akelig stil of wordt er met moeite toegegeven dat ze her en der wel een klein zwak plekje hebben. Het narcisme onder schrijvers is enorm, het gebrek aan zelfreflectie even zo hoog. Hoog wordt er van de toren geschreeuwd hoe goed ze hun eigen werk vinden, of wikkelen ze hun woorden in valse bescheidenheid. Wees NEDERIG en DIENSTBAAR aan de lezer is de boodschap aan mezelf en anderen. Geef zwakke plekken toe en probeer ze te verbeteren.

Heb je deze discussie eigenlijk wel gelezen voor je reageerde?

@Bavarois: in dit topic wordt anders heel wat anders gezegd... Wat zijn jouw zwakke plekken?

Staat gewoon keurig op pagina één

Nu gebruik ik een site die telt hoe vaak elk woord in je tekst staat.

Dat lijkt me handig. Welke site is dat?

http://www.writewords.org.uk/word_count.asp Je moet helaas wel nog even zoeken waar de woorden staan, maar daar is word dan weer handig voor.

Ik denk overigens dat iedereen minstens één zwakke plek heeft. Je kunt niet overal goed in zijn.

Misschien is de kunst juist van je zwakte je kracht te maken.

Dat is een mooie gedachte en een fantastisch streven. :) Als ik voor mezelf spreek hoeft het niet persé mijn kracht te worden; zolang het maar geen zwakte blijft.

Een van mijn zwaktes is dat ik moeite heb om van een lang verhaal een kort verhaal te maken. In tegenstelling tot Scarlet vind ik herschrijven niet leuk. Daarom heb ik ook nog heel wat verhalen liggen, die ik nog geen tweede keer bekeken heb. Ik heb altijd behoefte aan iets nieuws.

Bedankt Scarlet, ik zal het eens gaan bekijken of ik dat aan de gang kan krijgen. Tja, dus je schrijft het wel af, maar daarna blijft het liggen? Dat is inderdaad zonde maar wel ... herkenbaar.

Jammer, hè? Er zijn trouwens ook wel een paar helemaal af de deur uitgegaan, hoor. Ik ben al weer aan een nieuw verhaal begonnen, terwijl andere schreeuwen om herschreven te worden. Ik moet mijn fantasie gewoon kwijt.

Een van mijn zwaktes is dat ik moeite heb om van een lang verhaal een kort verhaal te maken. In tegenstelling tot Scarlet vind ik herschrijven niet leuk. Daarom heb ik ook nog heel wat verhalen liggen, die ik nog geen tweede keer bekeken heb. Ik heb altijd behoefte aan iets nieuws.

Hoi Tja, heb je dan niet het gevoel dat het nog niet helemaal "af" is? Ik schilder ook en zet ze dan weg tot een later tijdstip, maar erger me dan weer aan een "onaf" schilderij en ga opnieuw aan de gang tot het naar mijn idee helemaal klopt. Zo ook met schrijven, dan blijft het in mijn hoofd. Maar ik vind herschrijven wel leuk, kan heel lang zoeken naar een zin of een woord. Maar ik verbeeld me niks, want dat wil niet zeggen dat het dan ook goed geschreven is!

Ik teken ook. Maar daar ben ik veel preciezer in omdat het dan direct opvalt wat niet goed is. Een streepje weggummen is nog te doen, maar een hele tekening niet. Dat kan wel met een verhaal. Daar bedoel ik mee dat je het helemaal kunt omgooien. Tekenen kost me ook veel meer tijd en precisie dan schrijven dus. Een tekening is een blad, een boek bestaat uit een hele rits bladzijden. Ik krijg dan ook meer bewondering voor mijn tekeningen dan voor een boek. Ja, mensen herkennen bij een tekening alles in één oogopslag. Daar hoeven ze geen moeite voor te doen.

Tja, ( ook een "nachtdier"?) Wat leuk, illustraties of voor jezelf als hobby? Het voordeel van een tekening of schilderij is juist dat het maar één blad is, lekker overzichtelijk. Je hebt een onderwerp en dat lukt, of niet. Een boek of verhaal is toch veel gecompliceerder, en heeft veel meer aandacht, langdurige aandacht nodig.