Zwakke plekken

Dat klinkt inderdaad als een lastig probleem! Heb je al wel eens geprobeerd om een synopsis te maken voordat je schrijft, dus wanneer je dat idee hebt? Als je tijdens het schrijven iets wijzigt of iets anders verzint, pas je dat ook aan in je synopsis en pas je de gevolgen ook aan voordat je verder schrijft (dan kun je al een beetje zien of het gaat werken). Ik heb geen idee of het werkt, want dit verzin ik ter plekke; ik heb zelf geen last van dat probleem. Mijn grootste probleem is luiheid. Schrijven zelf is leuk, personages verzinnen is leuk, een verhaal komt er haast vanzelf wel, maar ik maak duizenden slordigheidsfoutjes en ik heb een hekel aan herschrijven. Ik span me dan maar voor 80% in en doordat ik maar half oplet, verbeter ik dingen verkeerd of laat ik fouten staan. Ik kan mezelf gewoon niet motiveren tijdens het herschrijven en dat is redelijk irritant, want het verhaal wordt er meestal slechter van. Proeflezers halen zo uit een verhaal wat uit de eerste versie komt en wat ik later heb toegevoegd - en dan niet in de positieve zin.

@Spirit: Ik probeer de laatste tijd wel altijd een synopsis te maken, maar dat is lastig als je geen concreet idee hebt voor (het einde van) een verhaal. Dat is meer een oplossing voor degenen onder ons die een probleem hebben met overzicht houden tijdens het schrijven, denk ik. ;) Wat jouw probleem betreft: misschien helpt het om jezelf te belonen; een chocoladekoekje na elke intensief herschreven/herlezen bladzijde. Alleen wordt je dan vast snel dik... :P Misschien is het een beter idee om het zware werk in kleine stukjes te doen. Kwartiertje verbeteren, kwartiertje facebooken, kwartiertje verbeteren, kwartiertje tv kijken...

Een zwakke plek met schrijven, heeft iedereen dat? En weet je van jezelf (of vermoed je te weten) wat jouw zwakke plek is? Ik ben daar wel benieuwd naar. Interessante personages, spanning vasthouden, realistische dialogen, zinsformulering... stuk voor lastige dingen, en ik kan me zo voorstellen dat iedereen wel iets heeft dat moeizamer gaat dan de andere dingen, iets wat je misschien wel herhaaldelijk in jurycommentaren of reacties van proeflezers tegen komt. Hoe zit het bij jullie medesollers?

die synopsis heb ik eerder gehoord, ik had het zelf geschreven voor mijn eerste verhaal in 'proeflezen', inmiddels alweer helemaal veranderd door de commentaren, haha. Bij mij is het zo dat ik het verhaal wel heb maar veeel te veeel in één hoofdstuk proppen waardoor het een opsomming van feiten wordt, maar dat is een ander probleem, niet de personages of plot, maar hoe stop ik alles wat ik in mijn hoofd heb toch op een prettige en leesbare wijze in een verhaal? Het rare is ook dat ik in de supermarkt, onderweg op de fiets of als ik in bed lig, de beste ideeën en zinnen 'binnen krijg'. En na afloop van een hoofdstuk corrigeren, en nogmaals, en nog een keer, het houd niet op, uit onzekerheid enzo, maar dat is weer een ander probleem.

Zowat alles wat jij hierboven benoemt, daar heb ik in zekere mate moeite mee. Drie woorden: show don't tell, dit is zowat de grootste boosdoener. Het idee is er bij mij wel, maar de uitwerking laat vaak de wensen over. dit is het zo kort mogelijk gezegd. Ook alles wat jij benoemt, daar heb ik in zekere mate moeite mee. Als ik dit zo lees, vraag ik me wel af waarom ik in hemelsnaam schrijver wil worden. :) :p

Het afwerken vind ik niks. De laatste details, alles nog een keer doornemen... ik neem al snel genoegen met minder en dat is voor schrijven niet echt handig :P

Ik heb zoveel zwakke plekken in het schrijven. Ontelbaar denk ik. Elke keer kom ik ook een nieuwe zwakke plek tegen. Ik zie ook veel meer problemen omdat ik een perfectionist ben en de neiging heb om problemen te vinden (wat op zich een goede eigenschap kan zijn bij schrijven). Ik heb veel van mijn zwakke plekken weggepoetst door te oefenen. Zo was dialogen schrijven ooit mijn zwakke plek, nu is het mijn sterkste kwaliteit denk ik. Show don't tell was ook een zwakke plek, nu is dat veelal weggeoefend. Nu heb ik weer een probleem met mijn plot (teveel verhaallijnen). Achja, het houdt nooit op joh. Dat is nu eenmaal zoals het is: schrijven = lijden.

Het afwerken vind ik niks. De laatste details, alles nog een keer doornemen... ik neem al snel genoegen met minder en dat is voor schrijven niet echt handig :P

Dat is bij mij net hetzelfde. En ook heb ik last van veel te veel stopwoorden gebruiken.

Een idee voor een boek ontspringt bij een flard van een scène, een bepaald persoon of een gebeurtenis. Het lijkt mij leuk om 's morgens wakker te worden met een compleet boek in mijn hoofd, maar het lijkt mij ook saai; wanneer ik aan het schrijven ben, ontdek ik dingetjes die ik aan mijn verhaal kan toevoegen. Ik heb een schriftje waar ik het plot in opschrijf. Daar kan ik nog van alles en nog wat bij betrekken, maar voordat ik ga schrijven, moet het plot stevig dichtgetimmerd zitten. Ik schrijf voor ieder hoofdstuk een synopsis. Soms helemaal uitgeschreven, soms slechts met een paar steekwoorden. Halverwege het verhaal weet ik in welke hoofdstukken ik flink moet herschrijven en wanneer ik in het verhaal echt niet meer verder kom, dan ga aan beginnen. Overigens schrijf ik herschrijfrondes met de pen, nooit met de computer.

Bij mij begint een verhaal met een idee, wat vervolgens zomaar een gigantische zijsprong kan maken, doordat ik ineens een ingeving krijg voor een plotwending. Wanneer ik hierdoor verdwaald raak in mijn eigen verhaal, maak ik een synopsis om de boel op een rijtje te krijgen... al is het maar voor dat moment. Verder ben ik nogal chaotisch tijdens het herschrijven. Ik probeer successievelijk elk hoofdstuk de revue te laten passeren, om vervolgens te constateren dat ik van hot naar her vlieg door de tekst. Bij sommige stukken blijf ik zo 'haken', dat ik woordblind raak voor mijn eigen teksten. V.w.b. het show-do'nt-tell probleem: Ik heb gemerkt, dat ik tijdens de eerste schrijfflow niet te stoppen ben en daardoor te snel over de feiten heen vlieg. Sommige scènes lijken daardoor op een synopsis. Tijdens de eerste herschrijfsessie, geef ik body en kleur aan het verhaal.

Ik heb moeite met doorschrijven. Schrijven doe ik wel, maar meestal blijf ik hangen in hoofdstuk 1. Ben nu bezig met een verhaal, waarin ik eindelijk in de 2de zit [na 3 jaar en 5 x een nieuw verhaal geschreven te hebben]. Schrijven vind ik echt geweldig, maar ik ga steeds herschrijven, herschrijven en herschrijven. Hierdoor kom ik nooit verder. Het lijkt een soort van tik dat ik heb. Schrijf alles zo goed mogelijk, heb geen versie 1.Ik wil natuurlijk heel graag verder komen, maar weet niet hoe. Heb er zelfs aan gedacht een programma voor mezelf te ontwikkelen, zonder backspace, delete en undo opties. Dat zou voor mij misschien de oplossing zijn, maar dan moet ik eerst de tijd nemen een programmeer taal te leren. Wat ik overigens als bijvak kan nemen op school.

Ik heb één verhaal dat ik niet kan loslaten en andere verhalen kan ik gewoon niet verder mee. Dat ene verhaal blijf ik herschrijven - en niet alleen taalkundige dingen, maar ook de plot - waardoor het verhaal nooit helemaal af komt, en de rest blijft dan maar op de plank liggen. Dat frustreert me soms wel.

Mijn grote zwakke plek is uitstellen. Ik ben enorm creatief in het verzinnen van redenen om niet te schrijven. Dit heeft wel een klein voordeel: hoe vaster ik zit, hoe opgeruimder ons huis wordt.

@Little Miss Moonlight: Heb je er al eens aan gedacht om een brainstorm te houden? Misschien ben je nu gefocust op 'ik moet hier stante pede een volledig en fantastisch plot hebben'? Zou het kunnen helpen als je een groot blad papier neemt en daar alles opschrijft, zelfs door elkaar, wat in je opkomt? Of zou het helpen als je, desnoods met een glaasje op, samen met iemand anders (iemand die je vertrouwt en die creatief kan denken) brainstormt over je verhaal en de meest vreemde, gewone, afschuwelijke, seksuele of grappige dingen durft uitspreken? Wie weet komt het dan plots tot je op een moment dat je er helemaal niet aan denkt. 't Is maar een idee, hoor. Mijn sterkste punten vind ik mijn verbeeldingskracht, doorzettingsvermogen en psychologische kennis. Mijn zwakste punt is (volgens mij) zinsformulering en ik twijfel daarbij voortdurend. Als ik denk aan verhalen dan zie ik mijn personages handelen, zie ik de omgeving, zie ik kleuren en reuk ik geuren, maar hoe (hoe?!) in hemelsnaam moet ik dat op papier tot leven wekken?

Ik heb vooral moeite met dialogen. Ik voer vaak gesprekken met alsof ik met mijn personages praat, dan heb ik genoeg tekst maar dat gebeurd meestal zonder dat ik het door heb. Als ik het dan wil opschrijven ben ik het kwijt wat op zich vervelend is.

Wauw, zo veel verschillende schrijvers, zoveel verschillende problemen :) @Marjan: Ik ben nu idd erg gefocust op het plot, gewoon omdat ik anders echt niet verder kan vanaf dit punt. Ik zal eens gaan brainstormen; misschien is chaotisch denken de oplossing, en niet methodisch denken zoals ik nu probeer te doen. Het is het proberen waard :) Vreemd genoeg heb ik deze plotproblemen nooit als ik fanfiction schrijf. xD Dat het lastig is om wat je voor je ziet in woorden te vangen, herken ik ook wel. Al helemaal als ik clichés probeer te vermijden. @Muzy95: Dat is echt een lastig probleem, maar ik denk ik toch dat je even een paar weken (of maanden) van dat verhaal af moet blijven en een heel nieuw verhaal moet gaan schrijven, als afleiding (misschien wel voor een wedstrijd). Daarna kan je met een frisse blik naar dat oude verhaal kijken. Je moet jezelf gewoon even dwingen geen blik meer op dat ene verhaal te werpen. Doe een elastiekje om je pols ofzo ;)

Dialogen vind ik nooit moeilijk. Beste tip die ik kan geven: zorg dat je weet wat de personages willen en dat alles wat ze zeggen hun poging is om dat doel te bereiken. Dan schrijven dialogen zichzelf ;)

@Muzy95: Dat is echt een lastig probleem, maar ik denk ik toch dat je even een paar weken (of maanden) van dat verhaal af moet blijven en een heel nieuw verhaal moet gaan schrijven, als afleiding (misschien wel voor een wedstrijd). Daarna kan je met een frisse blik naar dat oude verhaal kijken. Je moet jezelf gewoon even dwingen geen blik meer op dat ene verhaal te werpen. Doe een elastiekje om je pols ofzo ;)

Ja, dat is inderdaad wat ik eens moet doen :). Het verhaal gewoon even laten liggen. Ik denk dat ik te graag alles wat ik nog leer meteen in het verhaal wil stoppen, terwijl ik daar nog alle tijd voor heb. Bedankt voor de tip

Muzy, wat jij beschrijft lijkt wel te zijn wat mensen een oermanuscript noemen. Veel schrijvers hebben er een, een verhaal wat ze willen vertellen en nooit helemaal kunnen loslaten. Ik heb er ook eentje. Ik ben al tig keer begonnen om dat verhaal te schrijven en het wordt helemaal nooit wat ik wil. Ik werk dus eigenlijk altijd aan twee dingen: het verhaal wat ik nu kan vertellen, en als er tijd en ruimte is aan dat oerverhaal. Dat laatste probeer ik te beperken, ik weet wel dat het nooit kan worden wat ik wil. Maar ja, het dringt zich toch vaak op. Mijn grootste probleem is herhaling. Ik vertel rustig drie keer, maar drie keer in andere woorden, wat er aan de hand is. Dat is twee keer teveel. Vaak zie ik zelf niet dat ik het doe, en het heeft ook heel lang geduurd voor ik begreep wat mensen bedoelden met: 'Niet zoveel herhalen!"

Ceridwen, het is zeker wel mijn oermanuscript, want het is het eerste verhaal dat ik écht helemaal afgemaakt heb, maar het probleem voor mij is niet dat ik vastloop of dat het niet wordt wat ik wil; het probleem is juist dat ik het blijf doorlezen en dan zie ik allerlei foutjes of dingen die ik moet veranderen, of ik denk toch dat ik iets aan dat personage moet veranderen... ik wil het 100 % afronden, maar dat lukt me niet. Het blijft hangen rond de 95 %. Het geheel is af en daar ben ik tevreden over; het zijn meer kleine dingen die ik verander. Ik denk dus dat ik het verhaal inderdaad even moet laten rusten. Die kleine dingetjes kan ik er altijd nog uithalen; zolang het grote geheel maar af is.

Ik denk dat je dan al heel tevreden kunt zijn. Volgens mij zijn weinig mensen ooit helemaal tevreden over hun oermanuscript. Het is heerlijk dat je er zo ver mee gekomen bent! Kan je terecht trots op zijn. Door te werken aan andere dingen leer je vast precies de juiste technieken om het uiteindelijk naar je volle tevredenheid af te maken.

Ik denk dat je dan al heel tevreden kunt zijn. Volgens mij zijn weinig mensen ooit helemaal tevreden over hun oermanuscript. Het is heerlijk dat je er zo ver mee gekomen bent! Kan je terecht trots op zijn. Door te werken aan andere dingen leer je vast precies de juiste technieken om het uiteindelijk naar je volle tevredenheid af te maken.

Bedankt :) Dat motiveert in elk geval al

Mijn grootste probleem is herhaling. Ik vertel rustig drie keer, maar drie keer in andere woorden, wat er aan de hand is. Dat is twee keer teveel. Vaak zie ik zelf niet dat ik het doe, en het heeft ook heel lang geduurd voor ik begreep wat mensen bedoelden met: 'Niet zoveel herhalen!"

Zooo herkenbaar allemaal, maar is dat niet altijd een probleem bij creatieve uitingen, niet alleen schrijven maar ook tekenen, schilderen, etc. Ik denk dat niemand echt helemaal tevreden is over zijn eigen werk, maar dat hoort er ook bij toch? Op het moment dat je echt helemaal niets meer ziet om te verbeteren heb je perfectie bereikt, en wie is perfect? Ikke niet!! })

Mijn zwakke plek is om een kort verhaal lang te maken.

Mijn zwakke plek is om een kort verhaal lang te maken.

Haha, dat heb je wel even mooi kort en krachtig gezegd ;) Mijn zwakke punt is dat ik grote verhalen te complex wil maken. Teveel personages, teveel zijweggetjes, etc. Hierdoor raak ik na zo'n 20.000 woorden het overzicht kwijt, haha. Het enige dat helpt is heel veel samenvattingen maken en over al die personages een uitgebreid profiel schrijven. Dat tweede vind ik sowieso erg belangrijk, want anders gaan al die personages teveel op elkaar lijken. Verder heb ik de neiging heel snel door een verhaal te gaan én hecht ik meer waarde aan het plot dan aan de beschrijvingen. Zo hoorde ik laatst van een proeflezer: 'Allemaal leuk en aardig hoor, dat plot. Maar waar speelt het zich allemaal af?' Oeps, :o Een tip voor mensen die nooit een verhaal afkrijgen: doe mee met schrijfwedstrijden. De verhalen hiervoor zijn kort, waardoor je het overzicht niet kwijtraakt en je hebt steeds een ander thema in handen. Zo gaat een verhaal ook niet snel vervelen, want je hoeft er ook niet super lang mee bezig te zijn. Mijn ms heb ik de laatste tijd ff in de ijskast gezet en ik ben nu vooral bezig met verhalen voor schrijfwedstrijden. Verder hou ik wel van de spanning dat zo'n schrijfwedstrijd met zich meebrengt. Én er is een deadline. Dat zorgt altijd voor meer motivatie. :D

Ikzelf heb altijd moeite met het elementaire van alles: het plot. Van A naar Z. Ideeën voor verhalen komen bij nooit in een compleet alfabet, het begint met een personage of een scene, en daar maak ik een verhaal omheen, om dan negen van de tien keer vast te lopen of na er na afloop achter te komen dat het eigenlijk helemaal nergens over gaat.

Ja, heel herkenbaar!

Alexx ;)

Mijn probleem is dat ik te snel wil vooruitgaan. Vermits ik thrillers schrijf, wil ik de vaart in het verhaal houden, en sta ik te weinig stil bij de details. Niet de details van de misdaden, maar bvb beschrijvingen of zijplots.

Ik heb wel eens het commentaar gehad dat mijn verhalen een aaneenschakeling van heel veel verschillende korte verhalen lijkt, waardoor de lezer niet echt het gevoel heeft alsof er iets verandert of gebeurt, terwijl er juist heel veel gebeurt. Ook zijn mijn hoofdpersonages vaak erg laconiek en laten ze weinig van hun emoties blijken.

Mijn zwakke plek is zo ongeveer het tegenovergestelde van dat van Spirit. Herschrijven vind ik leuk. Ik kan uren zoeken naar het juiste woord en vind het geen straf om de opmerkingen van mijn proeflezer(s) te verwerken (mits ik het ermee eens ben, natuurlijk). De eerste versie geeft bij mij meer problemen. Ik zie er ook altijd heel erg tegenop om (die) te gaan schrijven, terwijl ik er echt van kan genieten als ik eenmaal bezig ben. Als het skelet van een verhaal staat vind ik het ook leuk om nieuwe stukken toe te voegen die bij nader inzien nog nodig waren, maar de eerste versie schrijven vind ik de helft van de tijd verschrikkelijk. Een ander "probleem" is dat - als ik ze al gebruik (mijn kortverhalen bevatten over het algemeen vrij weinig tot geen dialoog) - mijn dialogen vaak veel anglicismen vertonen. Dan heb ik het niet over gramaticale fouten als meer spannend, maar over woordgroepen die rechtstreeks uit het Engels overgenomen lijken te zijn. Raar, want ik ben niet eens goed in Engels. Het zijn meestal constructies die in het Nederlands spreektaal zijn. Ik schrijf bijvoorbeeld "We zouden dit gesprek nu niet moeten voeren" (anglicisme) in plaats van "Zullen we het hier niet nu over hebben?" of "Zullen we dat een andere keer bespreken?" (ABN). Toeval of niet, maar de Nederlandse zinnen zijn allebei vragend. Voor mijn gevoel klinkt de eerste zin prima, maar een schrijfdocent die ik mijn werk liet lezen merkte dit op. Tot slot een valkuil waar ik nu bijna geen last mee van heb: het gebruiken van dezelfde woorden in een relatief kort stukje tekst. Ik zag dat soms écht niet. Synoniemen wist ik genoeg, maar ik was me er niet van bewust dat ik zo vaak hetzelfde woord gebruikte. Nu gebruik ik een site die telt hoe vaak elk woord in je tekst staat. Ik denk overigens dat iedereen minstens één zwakke plek heeft. Je kunt niet overal goed in zijn.

Als ik dit zo lees, vraag ik me wel af waarom ik in hemelsnaam schrijver wil worden.

Dat vraag ik me ook wel eens af. Als ik weer eens uren naar die vervelende, knipperende cursus op een nog lege pagina zit te staren in plaats van de eerste versie van een kortverhaal of colomn te schrijven, vraag ik me wel eens af waarom ik dit toch zo graag doe. Maar als het verhaal uiteindelijk toch uit mijn vingers vloeit dan voelt dat geweldig en weet ik weer waarom ik schrijven zo leuk vind.

Ik heb wel eens het commentaar gehad dat mijn verhalen een aaneenschakeling van heel veel verschillende korte verhalen lijkt, waardoor de lezer niet echt het gevoel heeft alsof er iets verandert of gebeurt, terwijl er juist heel veel gebeurt[...]

Heb je wel eens overwogen je (meer) te richten op korte verhalen? Deze kun je (ook) prima gebruiken in een langer verhaal of manuscript als je van het verhaal een soort raamvertelling maakt. Ik overweeg om in een langer verhaal waar ik aan wil gaan werken van elk even hoofdstuk een kortverhaal te maken waarin hetzelfde probleem voorkomt als in de hoofdlijn. Zo kan ik laten zien hoe verschillende personages omgaan met hetzelfde probleem. Ik weet niet dat bij jouw soort verhalen werkt? Je kunt ook als oefening een aantal korte verhalen schrijven zodat je weet hoe die opgebouwt zijn. Dan weet je meteen hoe het dus niet moet in een langer verhaal. Een andere oplossing kan zijn om je personages een ontwikkeling door te laten maken. Omdat mensen geleidelijk veranderen moet je dit langzaam opbouwen en dat kan de eenheid van het verhaal versterken. Ik hoop dat je hier iets aan hebt.