Verhaal met boodschap zoekt schrijver

Waarom wil je dat iemand anders het schrijft, en niet jij zelf?

omdat het een enorme chaos is in me hoofd, weet niet waar te beginnen en structuur aan te brengen.

Maar dan lijkt het me juist goed, om het zelf te doen. Maak structuur op papier. Je bent hier al begonnen. Schrijf het in tijdvlakken onder elkaar: 5: uit huis gehaald en naar meerdere pleeggezinnen gestuurd 7: samen met zusje in eindgezin ?: mijn jongste broertje kwam ook bij ons wonen 16: zelf eerste ervaring met drugs Schrijf er dan bij wat de belangrijkste herinneringen aan die perioden zijn. Wat weet je nog over je zusje, hoe voelde het om in dat liefdevolle gezin te komen, hoe stond je toen tegenover drugsgebruik? En werk het dan steeds verder uit, tot je hebt vertelt wat je wilde vertellen en weet wat je wilde weten. Maak je nog geen zorgen over taal en techniek, maar schrijf vanuit je hart. Al dat andere komt later wel. Succes, en veel sterkte.

Even iets anders: Ik vind het knap dat jij telkens opnieuw probeert om een nieuwe start te nemen. Alleen al het feit dat je er nu aan denkt om je levensverhaal op te schrijven vind ik bijzonder moedig. Je wilt dit doen om anderen een hart onder de riem te steken. Dat is nobel. In het korte stukje dat je schrijft doe je me vermoeden dat je zelf heel goed weet wat ervoor zorgt dat er telkens vanalles fout loopt. We zijn allen slachtoffers van ons verleden, maar onze toekomst maken we zelf. Dit is hier natuurlijk geen zelfhulpgroep, maar ik wou dit toch even laten weten. Go for it! Schrijf, je bent al begonnen. Marjan

Ik sluit me aan bij de rest. Ga het zelf opschrijven! Het is jouw verhaal en als lezer zou ik het ook van jou willen horen :)

Je hebt genoeg te vertellen, er zullen zeker een aantal uitgeverijen geïnteresseerd zijn, volgens mij. Schrijf ze aan, laat ze een idee zien, een uitgewerkt hoofdstuk, je hoofd- en bijpersonen. Uitgeverijen zullen je idee niet op straat gooien, als je daar bezorgd om bent want dat is een ongeschreven regel: als het goed is hanteren uitgeverijen een hoogstaande ethiek. Anders heeft geen enkele auteur toch vertrouwen in hen?

Ik vind het gaaf dat je je verhaal wilt vertellen en daarmee ook een boodschap voor de samenleving hebt. In mijn werk spreek ik iedere dag met dakloze en verslaafde mensen en ik overweeg wel eens om een fictieverhaal/roman te schrijven dat verhaalt over dakloosheid en dit dichterbij de "gesettelde burger" brengt. De twijfel zit 'm er voor mij soms in dat ik zelf niet dakloos ben geweest, wat maakt dat ik er toch anders in sta dan iemand die echt deze ervaring heeft. Dat is bij het vertellen van zo'n verhaal absoluut jouw kracht, denk ik. Je schrijft over "puinhoop" en dat je weer "buiten" bent. Als je bedoelt dat je leven nu totaal niet op orde is en je op straat leeft, dan vraag ik me af of je nu wel de rust, stabiliteit en energie zult hebben om je eigen verhaal te vertellen/schrijven. Hoe zie je dit zelf?

Zelf schrijven maakt dat je orde in de choas schept. Uit ervaring weet ik dat, als je gewoon begint, zonder je eigen schrijfsels te beoordelen; dwz. eerst in het 'klad' handmatig opschrijven - ook al is je situatie niet stabiel - er zal vast wel een moment zijn dat je je even terug kunt trekken om iets op te schrijven, 'pen en papier (een schrift?) is geduldig'! En dan later langzamerhand een keer gaan uitwerken, corrigeren, herzien, enz. soms zelfs pas na een aantal jaar. En dat je daarna ook het gevoel kunt krijgen dat er een last van je schouders valt. (Heb zelf ook het een en het ander meegemaakt, en bep. dingen verwerkt in een roman, ben begonnen met schrijven in een schrift; daarna alles verder uitgewerkt, en gepraat/praten met mensen die verstand van zaken en/of je situatie hebben) Sterkte en veel succes!

Bedankt allemaal voor jullie reacties en adviezen, lieve woorden en betrokkenheid. Het idee om mijn verhaal op papier te zetten is om de hopeloosheid te laten voelen zoals Marjan hierboven eigenlijk schrijft. Elke keer een nieuwe start, nieuwe voornemens en hoop, die in een nanosec zijn verdwenen. Zo makkelijk als dat gaat. En ook om te laten zien dat een 'slechte' start niet automatisch een slecht eind hoeft te betekenen. Het meest vervelende vind ik nog dat ik precies weet hoe ik het moet aanpakken. Ik heb een redelijke zelfreflectie, weet waar mijn valkuilen liggen maar op de een of andere manier MOETEN de dingen toch weer kapot. Ik heb genoeg kansen, heb diploma's gehaald op de sportopleiding, heb papieren om les te geven in duiken, vechtsport, fitness, of als sociaal werker. Heb makkelijk de HBO opleiding doorlopen, alleen het laaste jaar niet afgemaakt, want toen ging het goed fout. Ik vind mezelf ook absoluut niet zielig en kan relativeren, alleen trekt 'het foute'' mij. Foute feestjes, foute vrienden enzo, terwijl ik weet dat dat niet de dingen zijn die mij gelukkig maken.

Dat lijkt me een interessante instake voor een verhaal. Hoe 'het foute' telkens aantrekt, hoe je daarmee omgaat en hoe het je raakt, het innerlijke conflict dat het steeds oplevert. Waar dat begonnen is en waar het uiteindelijk toe leidt in je leven. Dat kan een mooie rode draad zijn.