Wat maakt een verhaal van Roald Dahl nou Roald Dahl?

Nee, dat ben ik met je eens, op die leeftijd kunnen ze daar geen chocolade van maken. Als je vier bent komen de abstracte woorden - begrippen nog niet eens aan bod. Laat staan een verhaal waarbij je moet onthouden en vooruit denken. Ik schatte het fragment van Mara meer in bij 9-12 jaar. Wat scheelt dat toch veel, bij kinderboeken. Ofwel, wat ontwikkelen kinderen zich toch razendsnel. Bij elke derde groeper die ik ken sta ik weer verbaasd over hoe snel ze leren lezen, en hoe snel je als schrijver al op je knieen zit, omdat ze zoveel meer kunnen dan je denkt, terwijl je tegelijkertijd met het simpelste woord de plank zo ontzettend mis kan slaan dat ze drie weken lang werkelijk denken dat er een stoute beer onder hun bed slaapt. (En dat zeggen ze dan niet hè, nee, ze slapen gewoon drie weken slecht en maken je dan midden in de nacht wakker met dikke tranen en een niet te vertalen verhaal over een stoute beer ... over abstract gesproken :D )

Ja dat is een mooi voorbeeld. En een stoute beer kan zo eng zijn!!!! ;-) Bij 9-12 kan inderdaad al erg veel. Daar heb je gelijk in. Maar concreet betekent niet per se eenvoudig, he, of te simpel. Ik ben 31, en ik ben gauw verveeld als het te abstract wordt ;-) Is ook een persoonlijk ding. Ik wil altijd voorbeelden. Situaties die abstracties zo snel mogelijk verduidelijken. of ik nu een kinderboek lees of een gedicht of een artikel in de krant.

Inderdaad, het samenzweerderige. Het schrijverspersonage dat in het verhaal meedoet. Dat zijn allebei elementen van RD! Ja, een eigen stijl kun je niet kweken, die heb je gewoon al. Nou ja, misschien is het mijn stijl wel dat ik geen boeken à la RD kan maken. Het zal bij de serie over Mara kunnen blijven. (Maar dat vind ik helemaal niet erg!) Ik blijf dan toch in de iets zwaardere onderwerpen, anders wordt het bij mij oppervlakkig. En daar heeft niemand wat aan.

Ik kwam deze tegen en ben benieuwd of er eigenlijk nog meer (kinderboeken) schrijvers zijn opgestaan die met zo'n, eh... :D zeg maar aparte stijl furore hebben gemaakt. Misschien is RD juist wel zo uniek, omdat uitgevers normaal gesproken toch liever een 'safe geschreven' manuscript op de markt willen gooien.

Op Jipjip staat een recensie over een boek van Tosca Menten, waarin de vergelijking met Roald Dahl wordt gemaakt. Citaat: 'Tosca Menten heeft een aantal boeken geschreven waarin ze haar best doet om op Roald Dahl te lijken. Ze krijgt daarbij hulp van Elly Hees, die haar best doet om op Quentin Blake te lijken. Hun pogingen zijn aardig geslaagd. Het zijn boeken vol actie, spanning, humor en een flinke dosis gemeenheid. Het niveau van Roald Dahl haalt Tosca Menten niet, maar het zijn wel lekkere boeken voor een paar uur leesplezier.'

Onlangs is er een (uit het Engels vertaalde) biografie van Roald Dahl verschenen, en er was al een BBC-documentaire over hem. Misschien kun je daar inspiratie / informatie vinden? Ik geloof dat als je de stijl e.d. van Roald Dahl wilt herkennen, je hem moet kennen. Maar om dan ook zo te kunnen schrijven, is iets anders.

Er is in (september) 2010 een biografie verschenen over Roald Dahl: http://books.google.nl/books?id=S_IrRQAACAAJ&dq=S… (het is alleen wel in het Engels geschreven) Zou dit boek het antwoord op je vraag kunnen zijn, Mara?

Ik denk eigenlijk dat Roald Dahl zo bekend geworden is omdat niemand in die tijd nog schreef zoals hij. Idem dito met Annie M.G. Schmidt. Dus als je hun stijl nu zou imiteren, zal dat naar mijn verwachting nooit zo aanslaan, om de simpele reden dat je de eerste niet bent. Ik denk dat je beter je tijd kunt steken in het vinden van je eigen stijl dan in het kopiëren van een succesnummer.

Helga, ze hebt volkomen gelijk. Maar er zijn veel meer mogelijkheden om de stijl van meneer Dahl in je eigen verhaal te verweven. Iedere lezer wil graag 'geschokt' worden door het onverwachte, het onbekende. Daarin is Dahl niet anders dan andere schrijvers, alleen zijn schrijfstijl en onderwerpen zijn anders. Stephen King is een grote fan van hem, in zijn verhalen vind je veel van Dahl terug als je er op gaat letten.

@FS: inderdaad, zo'n boek zal het zijn! @Thérèse: uit het Engels vertaald leest toch fijner. Je leest iets van een ander. Jammer dat je Dahl (allang niet meer) persoonlijk kunt leren kennen. Interessante schrijver/verteller. @Helga: Elly Hees heeft ook de omslagen en de twee tekeningen voor mijn boeken gemaakt, grappige samenloop. Ja, de stijl paste precies in die tijd. Vandaar dat ik ook de eerste verfilming van Sjakie beter vindt gelukt dan de tweede met Johnny Depp. 'k Weet niet, er mist daarin een bepaalde sfeer. Jaren zeventig sfeer?

Roald Dahl is een van de weinige hele bekende schrijvers die als perpectief een 'auctoriale verteller' gebruikt. Er zijn volgens mij weinig schrijvers die daar mee 'weg komen'. Het geeft een extra dimensie aan zijn werk. Ik heb tot nu toe enkel zijn kinderboeken gelezen. Ik denk niet dat het voor volwassen verhalen/boeken werkt. http://nl.wikipedia.org/wiki/Vertelperspectief

Hallo iedereen ik ben hier nieuw! Ik ben sinds mijn kindertijd een grote R. Dahl fan. Net zoals de topictartster, herlees ik op deze moment al zijn boeken om te bekijken hoe hij zijn verhalen opbouwt en eruit te leren. Ik wil hem absoluut niet kopiëren maar ik neem aan dat je van meestervertellers wel veel kunt opsteken. Voor mij was als kind - en nu nog - vooral de fantasie het belangrijkste kenmerk van R. Dahl. Ik heb nog maar heel weinig schrijfervaring, dus over techniek en stijl kan ik weinig zeggen, maar Dahl geeft mij de indruk een soort nonchalante houding te hebben. Hij schrijft alsof hij het ter plekke verzint. Uiteraard heeft hij erover nagedacht, maar dat merk je amper op papier. Dahl was een verteller, voor zijn kinderen en zijn kleinkinderen - zo staat op zijn website - en als je léést heb je het gevoel dat je mee op dat bed zit en het hem hoort vertellen alsof het ter plekke verzonnen is. Ook slaat hij op geen enkele manier een "belerende" toon aan. Hetgeen je weleens tegenkomt in kinderboeken of -series. Hij gebruikt veel (kinder-)humor en hij schuwt het gruwelijke, griezelige niet. Daardoor blijft het licht verteerbaar en leest het als een trein. Het is spannend, maar niet beangstigend. Ik vind zijn boeken meesterlijk. Hij is voor mij echt dé schrijver uit mijn jeugd.

Ik heb pas een oud interview met hem op tv gezien bij Ivo Niehe. Het was gewoon gezellig om het te horen, vanavond was het de beurt aan die actrice uit 'Schone Schijn', Hyacinth, net zo gezellig! Ik denk dat mij die Britse sfeer enorm aanspreekt.

Dahl geeft mij de indruk een soort nonchalante houding te hebben. Hij schrijft alsof hij het ter plekke verzint. Uiteraard heeft hij erover nagedacht, maar dat merk je amper op papier.

In een interview vertelde Dalhl dat hij vaak een half jaar met een kort verhaal bezig is. Schrijven, herschrijven, herschrijven... Ik denk dan ook dat een groot deel van zijn succes is te danken aan zijn hang naar perfectie. Als je op die manier werkt dat leer je de personages in een verhaal ook goed kennen, zodat je ze heel scherp neer kan zetten. Bovendien heb je dan de tijd om al het "vet" van een verhaal te snijden en het voldoende te peperen met nauwelijks opvallende dwaalsporen, waardoor de aap altijd onverwacht uit de mouw komt, maar niet als deux ex machina.

@Irisraem Ja hoor, zijn verhalen voor volwassenen werken net zo. Een aanrader.

@Irisraem Ja hoor, zijn verhalen voor volwassenen werken net zo. Een aanrader.

Ik heb net zijn verhalenbundel 'Alle verhalen' voor volwassenen gekocht. Ik ben benieuwd. Ik ken hem alleen van zijn kinderboeken.

Trouwens, iets wat mij nu opvalt : Dahl gebruikt wel heel vaak het thema 'toveren' in zijn kinderboeken. JK Rowling werkt ook rond 'toveren'. Is dat essentieel om fantasie in een kinderboek vorm te geven of is dat eerder toevallig?

Is dat essentieel om fantasie in een kinderboek vorm te geven of is dat eerder toevallig?

Ik zie het als een uitweg. Je hoeft niet te kunnen toveren, en hebt geen tovenaar nodig om een fantastisch verhaal te schrijven. Een mens kan zelf genoeg fantaseren zonder kobolden, dwergen, heksen, tovenaars, trollen, dromen en wat dies meer zij. Zelfs in de Sprookjes van Grimm en Andersen treden voornamelijk heel gewone mensen op - die iets bijzonders meemaken of iets slims of juist heel doms doen met alle gevolgen van dien, waardoor een verhaal ontstaat. Fantasie hoef je dus naar mijn mening zeker niet per definitie in een kinderboek te gebruiken. Verwondering vanuit de onbevangen kinderziel en onrijpe observaties die tot vreemde gevolgen kunnen leiden wél. Maar dat is wezenlijk iets anders.

Trouwens, iets wat mij nu opvalt : Dahl gebruikt wel heel vaak het thema 'toveren' in zijn kinderboeken. JK Rowling werkt ook rond 'toveren'. Is dat essentieel om fantasie in een kinderboek vorm te geven of is dat eerder toevallig?

Ik had het over toveren... Als je fantasie gebruikt in een kinderboek, zit je snel in het thema toveren. Is dat essentieel om tot goede fantasie te komen in een kinderboek? Of kan je fantasie in kinderboeken ook op een andere manier concreet maken voor kinderen?

(dubbele post)

In een droom zitten, een vreemde uitvinder: ook fantasie.