Harde toon uitgevers noodzakelijk?

Waarom dan niet overstappen op boekvoorstellen? Of uitgevers vragen alleen om een synopsis, een aantal fragmenten en een begeleidende brief. Aan een synopsis kun je aflezen of het verhaal interessant genoeg is, aan de fragmenten kun je zien of de stijl, spelling, grammatica enz, wat voorstelt, en als het de interesse heeft gewekt, vragen om het hele manuscript? Zal de slushpile daarmee niet enigszins minder worden?

Wat kan het mij verdommen dat de slushpile minder wordt? Ze zullen moeten wroeten door die slushpile, zoals de schrijvers door hun schrijven hebben moeten worstelen. En als ze die slushpile niet willen lezen, dan huren ze mij maar in ofzo. Ik doe dat met genoegen voor een vergoeding. De vraag moet zijn: hoe val ik op in die slushpile? Dat is een veel relevantere vraag dan op de stoel van de uitgevers te gaan zitten en denken dat je het wiel opnieuw kunt uitvinden. Los van de kwaliteit val je op door wat ik al eerder zei: knoop een semi-persoonlijk contact met uitgevers aan, nog VOORDAT je je ms hebt ingeleverd. Dit is een simpel psychologisch mechanisme. Ik help ook liever iemand die ik ken dan een wildvreemd persoon. Een persoonlijk contact kan al met een telefoontje of email beginnen naar de uitgevers, of via via contact leggen etc. Maak een goede cv en stuur die op. Vertel iets over jezelf, ga niet arrogant lopen doen maar profileer jezelf. Ontwikkel een visie op schrijven en literatuur. Plaats je eigen schrijfsels in een bepaalde maatschappelijke, culturele of historische context vanuit een meta-analyse. Ik lees hier veel van mensen maar ik mis de nodige visie. Mensen met een uitgesproken mening over de techniek van het schrijven, mensen die daadwerkelijk met een nieuwe boodschap komen, en dit staat los van het manuscript an sich.

Ik denk echt dat dit filmpje de ironie ten top is. Ziet niemand dat? Het geeft een vertekend beeld van "hardheid", of waar dit topic ook over gaat. Mijn inziens is het in scene gezet- met name de man in het witte shirt acteert als een houten klaas. Dit manuscript kenden ze AL LANG omdat die gast het waarschijnlijk al 20 x had opgestuurd en 20 x werd afgewezen. Zoveel uitgevers zijn er nou ook weer niet. Dus die uitgevers dachten die man maar even een koekie van eigen deeg te geven. Die schrijver wordt gebruikt als voorbeeld van de slechtste schrijver ooit (is ook zo denk ik) en die 2 gasten spelen de hoofdrol. Wat is dit? Informatie van uitgevers over wat je NIET moet opsturen? Wat moeten we met dit voorbeeld? Hard lachen. :crybaby: Iedereen (en ik) op dit forum schrijven beter dan die vent in het filmpje. Plus de meeste mensen in Nederland. Het enigste wat we er uit kunnen leren is; zomaar wat opsturen naar 10 uitgevers die je niet kennen (althans niet meteen) lijkt me onverstandig. Volgens mij kan het geen kwaad persoonlijk contact te hebben gehad met je uitgever of een redacteur voor je instuurt. (Zoals Bavarios zei) Zodat je niet helemaal overkomt als de volgende behoeftige amateurschrijver die zo vreselijk nodig moet worden uitgegeven... Ik denk dat uitgevers DAAR de grootste hekel aan hebben! Ik denk dat de meeste uitgegeven schrijvers in nederland (voor ze bekend werden) helemaal geen haastige spoed toonden of hun uitgevers stalkten voor een contract. Die hadden meer zefrespect en andere ingangen. Het zijn altijd dezelfden die worden afgewezen. Diegenen die niet kunnen schrijven. Ik denk dat wij op dit forum ons daar geen zorgen over hoeven te maken.

Gelukkig hebben we jou voor de uitgesproken meningen, Bavarois! :ninja: ;)

Los van de kwaliteit val je op door wat ik al eerder zei: knoop een semi-persoonlijk contact met uitgevers aan, nog VOORDAT je je ms hebt ingeleverd. Dit is een simpel psychologisch mechanisme. Ik help ook liever iemand die ik ken dan een wildvreemd persoon. Een persoonlijk contact kan al met een telefoontje of email beginnen naar de uitgevers, of via via contact leggen etc. Maak een goede cv en stuur die op. Vertel iets over jezelf, ga niet arrogant lopen doen maar profileer jezelf. Ontwikkel een visie op schrijven en literatuur. Plaats je eigen schrijfsels in een bepaalde maatschappelijke, culturele of historische context vanuit een meta-analyse.

Wat je zegt is wel waar. Ik heb twee uitgeverijen voor mijn huidige manuscript benaderd met de vraag of zij mijn manuscript zouden willen lezen. Heb daarbij uitgelegd waar het verhaal over ging, de doelgroep, genre, wat over mezelf enz. en of het ze interessant leek. Heb positieve reacties daarop gekregen. Heb toen ook gevraagd of ik het door mocht mailen i.v.m. de omvang van het manuscript. Was geen probleem. Ze zouden het op kantoor uitprinten en doornemen. Ik wacht dan nog op een reactie, maar ik heb wel een soort van 'persoonlijk' contact gehad met mensen van de uitgeverij. Misschien dat het heeft geholpen, maar misschien ook niet.

Wat kan het mij verdommen dat de slushpile minder wordt? Ze zullen moeten wroeten door die slushpile, zoals de schrijvers door hun schrijven hebben moeten worstelen. En als ze die slushpile niet willen lezen, dan huren ze mij maar in ofzo. Ik doe dat met genoegen voor een vergoeding. De vraag moet zijn: hoe val ik op in die slushpile? Dat is een veel relevantere vraag dan op de stoel van de uitgevers te gaan zitten en denken dat je het wiel opnieuw kunt uitvinden.

Dit. Dit is wat ik nu al een tijd probeer duidelijk te maken, maar zonder het woord 'verdommen' te gebruiken. En zonder het woord 'wroeten' trouwens. Wie denkt hier nou eerlijk dat hij of zij, zonder enige ervaring en met minimale kennis, zomaar even de uitgeversbranche kan vertellen hoe ze het anders moeten doen? Ik snap best dat als je van buiten naar de literaire wereld kijkt, het mythische proporties aanneemt en een onneembare vesting lijkt. Maar het is gewoon een business, en een business die draait door goede boeken te zoeken. Het is zo cliché, maar de enige manier om uitgegeven te worden is een goed boek te schrijven.

In de discussie over hardheid van redacteuren in de media, is dit een aardig filmpje (waarschijnlijk al bekend): http://www.lernert.nl/uitgevers.html

Net dat filmpje gekeken. Aan de ene kant hilarisch. Maar ach gut ik krijg wel vreselijk te doen met die goedbedoelende novelle-schrijver. Niet dat ik denk dat die uitgevers ongelijk hebben over de kwaliteit van het MS. En ik vraag me af of ze niet nog veel harder zijn als ze in de kroeg over de slushpile praten. Maar het doet toch plaatsvervangend zeer als iemands oprechte droom zo voor zijn ogen in stukken wordt gescheurd. Ik vraag me ook af of dit soort berichtgeving helpt, in de zin dat al die andere slechte schrijvers zich echt niet herkennen in dit voorbeeld. Dus is het dan eigenlijk niet gewoon leedvermaak?

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Nah. Dat is net zo'n opmerking als "jullie zijn ALLEMAAL bijzonder".

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Nah. Dat is net zo'n opmerking als "jullie zijn ALLEMAAL bijzonder".

Nope. Dat is een heel andere opmerking.

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Nah. Dat is net zo'n opmerking als "jullie zijn ALLEMAAL bijzonder".

Nope. Dat is een heel andere opmerking.

Yep. Andere woorden in een andere volgorde. Maar net zoiets ;-)

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Nah. Dat is net zo'n opmerking als "jullie zijn ALLEMAAL bijzonder".

Nope. Dat is een heel andere opmerking.

Yep. Andere woorden in een andere volgorde. Maar net zoiets ;-)

Of in goed Nederlands: De beste stuurlui staan aan wal.

Ik denk nog steeds dat sommige mensen niet beseffen wat voor bagger er allemaal naar uitgeverijen wordt gestuurd. Hoeveel ongevraagde manuscripten werden er per jaar ook alweer uitgegeven? Grote uitgeverijen krijgen honderden manuscripten per jaar toegestuurd, als er daar drie uiteindelijk als boek in de winkel komen te liggen, is het heel veel volgens mij. Je kunt je afvragen waarom ze het nog ontvangen. Ik denk toch omdat ze bang zijn om de boot te missen. Je weet nooit wat ertussen zit. Met die aanmerking dat je er dan wel maar zo weinig mogelijk tijd aan moet besteden (dus standaardafwijzingen en inderdaad, het staat onder aan de prioriteitenlijst) anders loont het al helemaal niet meer. Je moet de stapels misschien gezien hebben om te weten hoe flut het meeste is. Het is écht vaak van de kwaliteit van de man uit het filmpje. Ik vind het dus zeker niet overdreven, zoals iemand in dit topic suggereerde. Ik sta een beetje dubbel in het contacten hebben met uitgeverijmedewerkers. Ja, het kan je zeker helpen, het is een betere weg dan de slush pile, maar ik kan me ook voorstellen dat uitgeverijen er totaal niet op zitten te wachten. Er zijn toch ook wel érg veel mensen die naar uitgeverijen bellen om te vragen/eisen dat hun boek wordt uitgegeven, zonder dat verder ergens uit blijkt dat ze kunnen schrijven. Echt gebeurd: mensen die verbaasd zijn dat ze eerst nog iets moeten opsturen, omdat op basis van 'boehoehoe, ik heb dus heel erg veel meegemaakt' niet onmiddellijk besloten wordt dat het uitgegeven wordt. Ik begrijp iedere vorm van terughoudendheid van uitgevers, wil ik daarmee zeggen, want er zitten gewoon heel veel gekken tussen. Dat heeft dan wel weer als voordeel dat je als je normaal overkomt ook normaal behandeld zult worden. Dat is mijn ervaring in ieder geval wel. Uitgeverijen zijn er niet op uit om mensen te schofferen, maar sommige mensen hebben nu eenmaal grote borden voor hun kop.

Echt gebeurd: mensen die verbaasd zijn dat ze eerst nog iets moeten opsturen, omdat op basis van 'boehoehoe, ik heb dus heel erg veel meegemaakt' niet onmiddellijk besloten wordt dat het uitgegeven wordt. Ik begrijp iedere vorm van terughoudendheid van uitgevers, wil ik daarmee zeggen, want er zitten gewoon heel veel gekken tussen.

Dat is ook wel weer wat cru: je hoeft niet gek te zijn om te denken dat jouw waargebeurde verhaal het waard is om uit te geven. Je vergissen is geen teken van gekte. Wel gaan bij mij altijd alarmbelletjes rinkelen als iemand zegt: 'mijn verhaal is waar gebeurd'. Dan vraag ik me af (al dan niet hardop, afhankelijk van of mijn vriendin me wel of niet op tijd onder tafel een schop geeft) of het verhaal ook interessant zou zijn als het pure fictie is. Als de grootste kwaliteit van het verhaal het waarheidsgehalte is, dan is er toch iets mis.

Echt gebeurd: mensen die verbaasd zijn dat ze eerst nog iets moeten opsturen, omdat op basis van 'boehoehoe, ik heb dus heel erg veel meegemaakt' niet onmiddellijk besloten wordt dat het uitgegeven wordt. Ik begrijp iedere vorm van terughoudendheid van uitgevers, wil ik daarmee zeggen, want er zitten gewoon heel veel gekken tussen.

Dat is ook wel weer wat cru: je hoeft niet gek te zijn om te denken dat jouw waargebeurde verhaal het waard is om uit te geven. Je vergissen is geen teken van gekte. Wel gaan bij mij altijd alarmbelletjes rinkelen als iemand zegt: 'mijn verhaal is waar gebeurd'. Dan vraag ik me af (al dan niet hardop, afhankelijk van of mijn vriendin me wel of niet op tijd onder tafel een schop geeft) of het verhaal ook interessant zou zijn als het pure fictie is. Als de grootste kwaliteit van het verhaal het waarheidsgehalte is, dan is er toch iets mis.

Ik heb me denk ik wat ongelukkig uitgedrukt. Het gaat mij er niet om of een verhaal waargebeurd is. Ik wilde alleen zeggen dat heel veel mensen die persoonlijk contact leggen met uitgevers aan zelfoverschatting lijden. Die mensen zijn in alle genres actief, maar het zijn toch ook wel erg vaak mensen die hun levensverhaal hebben opgeschreven omdat hun therapeut dat zo'n goed idee leek, vandaar mijn voorbeeld. Sommige waargebeurde verhalen zijn natuurlijk ook best de moeite waard om te vertellen, en als het echt héél erg de moeite waard is, maar iemand zelf niet in staat is om het op te schrijven valt daar ook altijd een mouw aan te passen in de vorm van co-auteurs/ghostwriters. Daar gaat deze discussie niet over, volgens mij. Mijn punt is dat de meeste mensen totaal niet kunnen inschatten hoe bijzonder hun verhaal is en/of hoe goed ze kunnen schrijven. En dan krijg je van die mensen die de ene onredelijke eis na de andere stellen aan de telefoon, zonder dat ze ook nog maar een letter van hun manuscript hebben laten lezen. Van die mensen die geen genoegen nemen met een standaard afwijzing en daarover blíjven corresponderen, hoe duidelijk je ook maakt dat er niet over gecorrespondeerd kan worden. Van die mensen die per se hun manuscript persoonlijk willen komen afgeven, het liefst aan de uitgever zelf natuurlijk, en die slechts met veel moeite het pand weer uit gewerkt kunnen worden. Als je als uitgeverij regelmatig dit soort mensen treft, kan ik me heel goed voorstellen dat je harder wordt. Het levert je niets op en de boodschap komt niet over, dus dan maar wat botter zijn aan de telefoon, dan maar niet meer (of onaardiger) reageren op de zoveelste mail.

Iedereen is een slechte schrijver. Totdat het tegendeel wordt bewezen. Denk daar maar eens over na.

Nah. Dat is net zo'n opmerking als "jullie zijn ALLEMAAL bijzonder".

Nope. Dat is een heel andere opmerking.

Yep. Andere woorden in een andere volgorde. Maar net zoiets ;-)

Dan heb je er niet goed over nagedacht ;) De lezer beslist en niemand anders. Er is denk ik geen andere discipline dan schrijven waarbij de zelfoverschatting zo groot is. En dit is eigenlijk een constatering zonder waarde-oordeel. Een zekere vorm van narcisme en zelfoverschatting is noodzakelijk om tot goede stukken tekst te komen en het maximale uit jezelf te trekken. Maar het is tegelijkertijd lachwekkend als je écht slechte stukken leest. De harde feiten zijn: 99,9 procent van dit forum zal nooit bij een reguliere uitgeverij een boek uitbrengen. Als je de stukjes op proeflezen leest weet je waarom. Sommige stukken zijn zeker hoger dan het gemiddelde, maar ik heb nog nooit een stuk gelezen dat mijn aandacht écht heeft weten te trekken, laat staan origineel was, laat staan potentie tot een meesterwerk. Los van de grammatica-, taal-, en spelfouten lijken bijna alle stukken op elkaar, bevatten ze niet of nauwelijks emotionele triggering (maar dit bevat een gemiddeld boek in principe ook niet dus geen hard criterium bij uitgeverijen) en is er geen originaliteit in stijl. En dit komt allemaal niet alleen omdat er zoveel slechte schrijvers zijn, maar omdat een (goed) boek schrijven verdomd moeilijk is. Ik kan eigenlijk niks verzinnen wat moeilijker zou kunnen zijn dan een goed boek schrijven.

Er is denk ik geen andere discipline dan schrijven waarbij de zelfoverschatting zo groot is.

Hm. Steeds als ik langs Idols en dergelijke zap (ik blijf er nooit naar kijken, ik heb een heel lage tolerantie voor plaatsvervangende schaamte) denk ik toch dat zelfoverschatting van amateurs blijkbaar bij artistiekerige bezigheden hoort. Het verschil is denk ik dat het schrijven en opsturen van een manuscript makkelijker gaat dan proberen je zelfgekleide standbeeld in het Stedelijk te krijgen. Iedereen is slechts een postzegel verwijdert van een literaire doorbraak ;-) Gelukkig zijn er buurthuizen met amateur exposities. En al die wannabe acteurs kunnen zich uitleven in het amateur circuit. Het enige wat equivalent daarvan in de literaire wereld is de POD scene, waar elke avond 'open mic avond' is.

[quote]De harde feiten zijn: 99,9 procent van dit forum zal nooit bij een reguliere uitgeverij een boek uitbrengen. Als je de stukjes op proeflezen leest weet je waarom. Sommige stukken zijn zeker hoger dan het gemiddelde, maar ik heb nog nooit een stuk gelezen dat mijn aandacht écht heeft weten te trekken, laat staan origineel was, laat staan potentie tot een meesterwerk. Los van de grammatica-, taal-, en spelfouten lijken bijna alle stukken op elkaar, bevatten ze niet of nauwelijks emotionele triggering (maar dit bevat een gemiddeld boek in principe ook niet dus geen hard criterium bij uitgeverijen) en is er geen originaliteit in stijl. Je dacht toch niet dat ik mijn beste teksten hier ga vrijgeven...? Ik kijk wel uit. Dat is hetzelfde als je vrijwillig laten beroven. :ninja: Ik heb net een stukje op proeflezen gezet. En daarom heet het ook PROEFlezen = teksten die nog in aanbouw zijn. Maar ik heb het alleen geplaatst voor wat interessante feedback. Het is zeker geen tekst die ik zou beschouwen als af of "mijn meesterwerk!". Verre van. Dus dat geeft ook een vertekend beeld. Wat je leest is niet de ware schrijver qua eindresultaat..

Je weet dat je enkel wat bij proeflezen mag plaatsen als je zelf echt niet meer weet hoe je het kunt verbeteren? Dus écht die frisse blik van een ander nodig hebt? Maar heren, het gaat hier niet over proeflezen. Kunnen we weer :ontopic: ?

[quote=pangaea]

De harde feiten zijn: 99,9 procent van dit forum zal nooit bij een reguliere uitgeverij een boek uitbrengen. Als je de stukjes op proeflezen leest weet je waarom. Sommige stukken zijn zeker hoger dan het gemiddelde, maar ik heb nog nooit een stuk gelezen dat mijn aandacht écht heeft weten te trekken, laat staan origineel was, laat staan potentie tot een meesterwerk. Los van de grammatica-, taal-, en spelfouten lijken bijna alle stukken op elkaar, bevatten ze niet of nauwelijks emotionele triggering (maar dit bevat een gemiddeld boek in principe ook niet dus geen hard criterium bij uitgeverijen) en is er geen originaliteit in stijl. Je dacht toch niet dat ik mijn beste teksten hier ga vrijgeven...? Ik kijk wel uit. Dat is hetzelfde als je vrijwillig laten beroven. :ninja: Ik heb net een stukje op proeflezen gezet. En daarom heet het ook PROEFlezen = teksten die nog in aanbouw zijn. Maar ik heb het alleen geplaatst voor wat interessante feedback. Het is zeker geen tekst die ik zou beschouwen als af of "mijn meesterwerk!". Verre van. Dus dat geeft ook een vertekend beeld. Wat je leest is niet de ware schrijver qua eindresultaat..

Daar heb je gelijk in. Maar als je dan de ervaring van Elo-schrijft leest wat betreft uitgeverijen, dan ligt het gemiddelde niveau niet veel hoger klaarblijkelijk. Daarnaast is het natuurlijk zo dat een tekst nooit (of in ieder geval zelden) goed kan zijn zonder dat hij minimaal 2 `a 3 x geproefleest wordt. Maar als ik bijvoorbeeld gewoon even puur naar de stijl kijk van proeflezers (los van grammatica en zinsconstructies) dan zie ik geen eigen ziel. De stijl is veelal inwisselbaar. Ik snap dat niet. Is het na-aperij, durft men geen eigen stijl aan te meten? En daarnaast mis ik visie. Ik kan mijn eigen stijl precies omschrijven (los van het feit of ik goed of slechts schrijf, dat doet er even niet toe). Ik schrijf lichtvoetig, neorealistisch, tegen het hyperrealisme aan, met hier en daar alsnog barokke elementen zoals hyperbolen en metaforen. Zo omschrijf ik mijn stijl, omdat ik er bewust van ben. Ook op dit forum zou je mijn bombastische schrijfstijl in één oogopslag kunnen herkennen. Dat is mijn blauwdruk, die ik ook graag in mijn manuscripten leg. Hoeveel mensen hebben hun eigen stijl geanalyseerd? Men zou de proef op de som moeten nemen, een tekst van zichzelf analyseren. In welke context plaats je je stijl? Waarmee profileer je je met de stijl? En dan is stijl nog één van de vele elementen. Maar stijl is dus weer zoiets waarmee je je tussen de slushpile kunt laten opvallen.

Sorry Mijre Gidet, dat heb ik dan verkeerd begrepen! Die absolute regel haalde ik niet echt uit de voorwaarden...

En daarnaast mis ik visie. Ik kan mijn eigen stijl precies omschrijven (los van het feit of ik goed of slechts schrijf, dat doet er even niet toe). Ik schrijf lichtvoetig, neorealistisch, tegen het hyperrealisme aan, met hier en daar alsnog barokke elementen zoals hyperbolen en metaforen.

Oh? Ik schrijf Nederlands.

En daarnaast mis ik visie. Ik kan mijn eigen stijl precies omschrijven (los van het feit of ik goed of slechts schrijf, dat doet er even niet toe). Ik schrijf lichtvoetig, neorealistisch, tegen het hyperrealisme aan, met hier en daar alsnog barokke elementen zoals hyperbolen en metaforen.

Oh? Ik schrijf Nederlands.

Je hebt er niets van begrepen.

De lezer beslist, Bavarios? Zoals de enfantiele tv-programma's op TV tijdens prime time? Als dat de realiteit is, en ik vrees er dus voor, dan kan je er practisch met zekerheid vanuit gaan dat de echte parels nooit aan bod zullen komen of vrij weinig. Iets totaal anders: Vrijwilligers in reguliere uitgeverijen die een eerste selectie doorvoeren van manuscripten? Ik hoop dat ze Latijn en Grieks gevolgd hebben. Er wordt hier soms neergekeken op de studie van die oude talen. Waarom? Ik heb Latijn en Grieks gedaan en heb er geen ons spijt van. Ik kan mij lange zinnen veroorloven en ik weet dat andere mensen het zich niet kunnen (en zodoende ook niet willen veroorloven omdat ze de grammatica niet aankunnen). De relativering van talen en zelfs streektalen. Ik kan zelfs met die talen gaan experimenteren en een bepaalde sfeer oproepen. Meewerkend voorwerp, lijdend voorwerp, ... ik hoop dat een lector in een reguliere uitgeverij onderwerp niet verwart met het ene of het andere, en het verschil kent tussen een bijwoord en een bijvoegelijk naamwoord. Ik durf erop verwedden, zoals de toestanden nu doorsijpelen, dat die toestanden bestaan. Ik hoop dat een ms niet overstag gaat omdat in twee op elkaar volgende zinnen drie keer hetzelfde woord voorkomt (met een bepaalde bedoeling). Enz.. Stel je voor dat iemand zonder die bagage je ms leest en op pagina twintig alles wegschuift omdat hij drie woordjes in het Frans tegenkomt en het niet begrijpt. Of omdat die denkt dat wat er geschreven is niet strookt met de spaghetti westernfilms die hij heeft gezien, terwijl het geen westernverhaal is, maar 18de eeuw. Stel je dat voor. Mijn ultieme nachtmerrie. Als ik zie wat er gepubliceerd wordt, maak ik me eigenlijk zorgen over de competentie van sommige uitgeverijen en ik zou willen vragen aan een uitgeverij wat het studieniveau is van hun lectoren. Geen meertaligheid, geen Latijn en Grieks, sorry dan. Als ik vaststel dat een recenseur van Knack een boek van Ecco helemaal niet begrepen heeft, of misschien heeft hij het wel begrepen maar danst hij naar de pijpen van het lezerspubliek. Hoe erger kan het nog? De rollen omgekeerd dus. Dat mag ook wel eens voor de verandering aangehaald worden. De lezer beslist. Deze leester hier klopt meer op haar kin dan wat anders. Maar ze blijft lezen. Ik zou als redacteur van een reguliere uitgeverij eerder aan de basis gaan zoeken. Daar ligt het potentieel. Ik zou weleens het relaas willen horen van een Afrikaanse vrouw die een selectie heeft moeten maken onder haar kinderen wie voedsel kreeg en wie niet. Ik zou heel graag het relaas willen horen, jaren nadien van die vrouw die een kind in het hoge gras verborg om het te laten sterven, en er effe bij bleef staan tot 'het gedaan was'. Op enkele tientallen kilometers ver van een hulppost. Of zou ik ik de confrontatie willen lezen van jonge misdadigers met hun intellectuele beperktheden. En wie er de schuld aan zou kunnen zijn. Met de ouders erbij. Reportages? Neen, literatuur, en waarom niet? Die reportages bekijkt geen kat, tenzij je de moeite neemt om die laat nachtelijke dingen op te nemen, en dan nog wordt er veel verbloemd. Een reportage kan alleen maar een indruk geven, een boek kan veel meer. Maar die boeken zijn er niet. Er zijn veel boeken niet. Dat is ook een vaststelling. En omdat die bepaalde boeken er niet zijn, is er ook geen innovatie. Innovatie betekent voor mij een bepaalde allesomvattende visie op de tijd waarin we leven. Die is er niet. Wel in non-fictie maar bij mijn weten niet in literatuur en zeker niet in de literatuur van de lage landen. Misschien bestaat die literatuur wel, maar raakt ze niet bij de drukkerij, misschien omdat lectoren denken dat Ethiopië Eritrea is, en Eritrea Atlantis. Basken zijn een uitgestorven ras. En waar staat de muur van Hadrianus? Ik sta van niets meer versteld. Daar de kwaliteit in het onderwijs afzakt vanwege het democratische en het wellustig consumentengedrag van de burger (eerder consument dan burger) de richting opgaat van 'panem et circenses( en het liefst zonder nadenken, trek ik de logische conclusie dat het net zo vergaat met reguliere uitgeverijen, op uitzonderingen na. Ik heb ooit een leerling een vol punt afgetrokken omdat hij zich op de toets vergist had van datering. Het ging over de maand, niet de dag. Groot protest. Ik heb geantwoord: 'als jij verantwoordelijk bent voor de uitbetaling van heel veel mensen, kan jouw vergissing voor heel wat verwarring zorgen.' Net zo goed had ik kunnenzeggen dat drie drukfouten in een boek me teveel zijn. Die nauwkeurigheid wordt niet meer aangeleerd. Het is nu à la guerre comme à la guerre. In alle gelederen van de maatschappij. Ook bij uitgeverijen. Nochtans is er een grote vraag naar nauwkeurigheid en consequentie. Waarom? Omdat het een gevoel van veiligheid geeft, omdat de weg dan openstaat naar dynamisme en creativiteit. Ik heb alle berichten van dit topic bijgehouden, en stel vast dat er een enorme chaos is bij die uitgeverijen. Het verwondert me niet want een bank functioneert ook niet meer zoals weleer, en de consument vraagt zich voortdurend af of hij koning of target is. Roeien met de riemen die je hebt. Ja. Er het beste van maken als debuterende schrijver of schrjfster. Ja. Als ik zoek naar een reguliere uitgeverij, wil ik wel graag wel weten wat de academische opleiding is van de mensen die lezen. Waarom? Omdat ik me het ergste kan voorstellen en vermoed dat het ook zo kan zijn. Net zoals ik een verkozen president van één of ander land volledig afschrijf als hij telkens van een briefje afleest. Als die man niet eens zonder spiekbriefje kan praten, dan kan hij volgens mij ook geen land leiden. Zo zijn er vele. En zo simpel is het bij mij. Het is een beetje de tijd van nu: incompetentie is het sleutelwoord, op alle vlakken. Misschien moeten er nieuwe uitgeverijen opgericht worden. Als ik kapitaal had, direct. Op elk uitgegeven boek gedrukt en dat zou een trademark worden : 'als u een domme consument bent, koop dit boek aub niet'. Iets in die aard. De consequentie moet dan ook doorgevoerd worden en dat zal niet gemakkelijk zijn. Want die boeken moeten nb in de supermarkt ook liggen. Maar dat is te doen. Waarom? Omdat er een gat in de markt daarvoor is. En de manuscripten zijn er ook. Ze zijn er maar die halen het niet omdat de weg naar een reguliere uitgave zo eng is geworden, zo eenzelvig, zo verstikkend eigenlijk. En het gat in de markt wordt alleen maar groter en groter. Hebben uitgeverijen nog wel een bepaalde zienswijze, zoals dat vroeger bestond? Het valt me niet meteen op. Misschien vergis ik me hierin. En als het vroeger niet bestond, mag het nu wel gebeuren. Het zal niet lang meer duren eer er een beststeller komt met als thema (mijn vijver heeft geen helder water maar mijn kois stellen het goed, hoe kan dat?' of 'mijn aanemer heeft me in de steek gelaten, en neen, ik zit niet in Spanje maar in Nederland, het is mijn terras... erg, hé?' of 'mijn moeder is 99 jaar oud en ik stel de behandeling van de geneesheren in vraag, was die of die behandeling wel terecht'. Ik overdrijf, maar het gaat wel die kant uit. Nog een klein detail; Eén van de Bröntes' heeft in één of ander manuscript geen punctie geschreven. Dat heeft de uitgever gedaan. En Pullitzer Price winner Margareth Mitchell heeft haar manuscript op z'n minst in één versie alleen het eerste hoofstuk afgeleverd, in een tweede versie 'unrevised en uncompleted' afgegeven. En ze was gescout zoals voetbalscouts de ene wedstrijd na de andere bijwonen. Er schort wel iets met de utgeverijen, net zoals er iets schort met de werking van banken, met ons democratisch politiek systeem, kortom met alles. En grote ramp en dan schrikt iedereen wakker, en de uitgeverijen ook, zeker? Al zie ik geen enkele reden om nu al dat gat in de vraag op te vullen.

De lezer beslist, Bavarios? Zoals de enfantiele tv-programma's op TV tijdens prime time? Als dat de realiteit is, en ik vrees er dus voor, dan kan je er practisch met zekerheid vanuit gaan dat de echte parels nooit aan bod zullen komen of vrij weinig.

Erm... Woah... Voor zover ik dat zie (en ach, arme ik, geen Latijn en Grieks geleerd, dus ik moet mijn zinnen kort houden) schrijft een schrijver voor de lezer. En dus beslist de lezer. Wat stel je anders voor? Dat een legioen literaire snobs post vatten bij de boekhandel? Dat ze voorbijgangers vastgrijpen, hen een Literair Meesterwerk in handen drukken en roepen: "Afrekenen! Jij gaat dit LEZEN! En we weten je te vinden!" "Ja maar... Ja maar... ik wilde een Nicci French kopen..." "Je wilde WAT????!!!!!" *pistoolschot* Het feit dat veel mensen een boek of tv programma leuk vinden, maakt dat boek of tv programma niet automatisch verdacht. Wie iets afwijst enkel omdat het populair is, is een snob. Maar dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten. Het is alleen een houding waarmee je niet zo ver komt als schrijver.

Als ik zoek naar een reguliere uitgeverij, wil ik wel graag wel weten wat de academische opleiding is van de mensen die lezen. Waarom? Omdat ik me het ergste kan voorstellen en vermoed dat het ook zo kan zijn. Net zoals ik een verkozen president van één of ander land volledig afschrijf als hij telkens van een briefje afleest. Als die man niet eens zonder spiekbriefje kan praten, dan kan hij volgens mij ook geen land leiden. Zo zijn er vele. En zo simpel is het bij mij. Het is een beetje de tijd van nu: incompetentie is het sleutelwoord, op alle vlakken.

Hahahaha! Ja zo werkt het. "Goedendag meneer, wat kan ik voor u doen?" "Ik ben schrijver en weten of uw proeflezers gekwalificeerd zijn." "Pardon?" "Ja, hoor eens, ik laat mijn boek niet aan ZOMAAR iedereen lezen! Straks begrijpt u het verkeerd! En SPREEKT u trouwens wel Latijn?" "Eh... wat?" "Wat staat u daar nou te bazelen? Heeft u een spiekbriefje nodig om mij fatsoenlijk te woord te staan. En hoe zit dat met die diploma's van uw proeflezers? Of zijn het weer van die HAVO sloebers?" "Eh..." "Oh ja, en ik wil een voorschot van 5000 euro." (terzijde) "Bel de politie..."

@ bavarios

De harde feiten zijn: 99,9 procent van dit forum zal nooit bij een reguliere uitgeverij een boek uitbrengen

Nou... wel iets minder denk ik. Er zijn al heel wat successen geboekt door leden van dit forum. Mensen die op die forum zitten hebben duidelijk veel interesse in het schrijverswereldje. Ze willen graag bijleren. Veel mensen sturen ontwetend een pak papier in, zonder maar iets van schrijven af te weten. Hier vallen de SOL'ers niet onder, denk ik. Wij zijn serieus en realistisch :) Oké, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen hier, maar toch.. Het kost toch een klein beetje moeite om deze site te bezoeken en te leren van anderen. Mensen die serieus bezig met schrijven hebben meer kans van slagen. Dus, wat dacht je van 99%? :D

De lezer beslist, Bavarios? Zoals de enfantiele tv-programma's op TV tijdens prime time? Als dat de realiteit is, en ik vrees er dus voor, dan kan je er practisch met zekerheid vanuit gaan dat de echte parels nooit aan bod zullen komen of vrij weinig.

Gezien het stuk dat hier op volgt zou je zeker eens moeten beginnen om de lezer in je bewustzijn te incorporeren, want het is weer erg wazig en onduidelijk wat je wilt zeggen. 7 van de tien lezers van je betoog zouden helemaal niet of niet precies begrijpen wat je nu eigenlijk bedoelt, wat nu precies je boodschap is etc. Ik denk dat ik geen betere reply op jouw ''onderschatting van de lezer'' kan geven. Ik geef toe dat het vervelend commentaar is, maar je bent een voorstander van hard talk.

@ bavarios

De harde feiten zijn: 99,9 procent van dit forum zal nooit bij een reguliere uitgeverij een boek uitbrengen

Nou... wel iets minder denk ik. Er zijn al heel wat successen geboekt door leden van dit forum. Mensen die op die forum zitten hebben duidelijk veel interesse in het schrijverswereldje. Ze willen graag bijleren. Veel mensen sturen ontwetend een pak papier in, zonder maar iets van schrijven af te weten. Hier vallen de SOL'ers niet onder, denk ik. Wij zijn serieus en realistisch :) Oké, dit geldt natuurlijk niet voor iedereen hier, maar toch.. Het kost toch een klein beetje moeite om deze site te bezoeken en te leren van anderen. Mensen die serieus bezig met schrijven hebben meer kans van slagen. Dus, wat dacht je van 99%? :D

Ik wilde ook 99 procent schrijven, maar toen realiseerde ik me dat er nog een hoop mensen zijn die meelezen en niets posten. Toen ik die erbij pakte kwam ik op 99,9 procent uit. Maar het zou best 95 procent kunnen zijn. Maar het zou ook 99,99 procent kunnen zijn.

De lezer beslist, Bavarios? Zoals de enfantiele tv-programma's op TV tijdens prime time? Als dat de realiteit is, en ik vrees er dus voor, dan kan je er practisch met zekerheid vanuit gaan dat de echte parels nooit aan bod zullen komen of vrij weinig.

Gezien het stuk dat hier op volgt zou je zeker eens moeten beginnen om de lezer in je bewustzijn te incorporeren, want het is weer erg wazig en onduidelijk wat je wilt zeggen. 7 van de tien lezers van je betoog zouden helemaal niet of niet precies begrijpen wat je nu eigenlijk bedoelt, wat nu precies je boodschap is etc. Ik denk dat ik geen betere reply op jouw ''onderschatting van de lezer'' kan geven. Ik geef toe dat het vervelend commentaar is, maar je bent een voorstander van hard talk.

Ik kan haar 'betoog' in een enkele zin samenvatten, hoor: "Jullie zijn allemaal te dom om te begrijpen hoe goed ik ben!"

Wat een aardige opmerkingen zeg, over de mensen die hier stukken laten proeflezen... Bavarios, ik heb niets tegen een goede discussie, maar misschien zou jij je mening wat meer als een mening moeten projecteren en niet als een feit. Jouw visie van een goed verhaal, een goed manuscript, een goed boek, weet ik wat, is niet de absolute waarheid.