Contact met tijdschrift. Wat te doen

Volgens mij hangt het af van het tijdschrift. In jouw geval heb je een binnenkomer, want je kunt de redacteur rechtstreeks mailen en hem wijzen op jullie contact en dat je bij deze een column toestuurt.

Wat Trenke zegt.

Hoi Jeri, Ik heb in een verder verleden eens een artikel geschreven dat ik ook mocht opsturen van een redacteur. De volgende maand werd het in het betreffende tijdschrift geplaatst. Ik was destijds erg blij dat het goed genoeg was bevonden, maar niemand repte over een vergoeding en ik durfde dat toen niet omdat het al geplaatst was en ik zelf zo stom was geweest daar vooraf niet over te beginnen. Dus met reacties zoals: “stuur maar eens iets op”, kun je het beste als je er wat mee wilt verdienen, bij je artikel een brief doen waarin je schrijft dat er contact met je opgenomen kan worden over de vergoeding wanneer zij over willen gaan tot publicatie.

Goede tip van Mo. Gelijk over € beginnen bij het toezenden van je tekst, anders is het (gevoelsmatig) te laat.

Ja, maar ik snap Jeri wel (denk ik); dat vragen om geld is moeilijk... je wilt niemand passeren omdat je juist de redacteur kent en je het gevoel hebt dat je niet al te moeilijk moet doen. Tenminste, dat zou ik hebben, blij dat het geplaatst werd.

Dank jullie wel voor de reacties. Mo goede tip. Zo kan ik het mooi inkleden. Het gevoel is dubbel. Het lijkt me erg leuk als er iets gepubliceerd wordt. Dat zou mijn aller eerste publicatie zijn. Aan de andere kant is een vergoeding natuurlijk ook leuk. Wie weet kan ik er ooit mijn brood mee verdienen. (Maar dat zal nog wel even duren :), voorlopig maar blijven werken :) ). Aan de andere kant, een tijdschrift is ook een commerciële onderneming. Overal moet geld verdient worden, dus ook bij hun. Maar willen ze ook input, artikelen, columns blijven ontvangen van journalisten, vakgenoten, column-schrijvers dan moet daar ook iets tegen overstaan. Toch?

Ik zou zelf juist niet direct over geld beginnen. Het kan volgens mij ook de verkeerde indruk wekken, namelijk dat je inhalig bent. Stel dat hij de column niks vindt (zou kunnen), en dan heb jij al meteen over geld gezeurd. Ik zou misschien dus liever gewoon die column sturen, met een aardig berichtje erbij: hierbij dus mijn column, zoals afgesproken daar en daar, wat fijn dat je ernaar wilt kijken, ben benieuwd wat je ervan vindt. Als de redacteur enthousiast is, zal hij dat heus wel laten weten en dat vind ik dan eerder het moment om te zeggen: wat fijn dat je interesse hebt, laten we het hebben over de vergoeding.

Jeri, ik ben blij dat je wat hebt aan mijn tip. Ja, het is heel leuk als er iets gepubliceerd wordt, ik vond het toen ook leuk om mijn artikel gepubliceerd te zien. Ik snap ook dat sommige mensen het moeilijk vinden om over geld te beginnen, die moeite had ik destijds ook en vandaar dat ik er ook niets voor heb gekregen. (inmiddels 20 jaar geleden) Ik vind dat je beter meteen in het begin duidelijk kunt zijn en dat kun je best inkleden op een nette manier. Het ligt er ook maar net aan hoe serieus je jezelf neemt. Als je niets vraagt en je tekst toch gepubliceerd wordt, kan dat je beloning zijn, maar dan zorg je er eigenlijk zelf voor dat je ook wat minder serieus genomen wordt door de andere partij. Dan blijf je de hobbyist die het ‘leuk’ vindt om te schrijven. Daar is op zich ook niets mis mee, maar als je wat verder wilt komen in dit wereldje moet je gesprekken over vergoedingen juist aangaan, vooral als je er in de toekomst je brood mee hoopt te verdienen. Elo omschrijft dat het kan overkomen als ‘inhalig’ of ‘zeuren’ maar dat vind ik niet. Als een bedrijf een journalist inhuurt voor een column krijgt die journalist ook een vergoeding en die wordt dan ook niet gezien als een zeur. Schrijven is immers een beroep. Als iemand een goede schrijver is (goed genoeg om publicaties voor een blad te schrijven) mag daar best wat tegenover staan. Zo zit de hele wereld in elkaar en dat is in de journalistieke wereld niet anders. Elo, ik vind daarom niet dat je er vanuit moet gaan dat de ander wel van alles zal aangeven of zal vinden van hetgeen je schrijft. Je moet jezelf in dit vak een beetje kunnen verkopen, en daar kun je maar het beste meteen mee beginnen zodra er zich een kans voordoet. Als een redacteur je een opening biedt om iets in te sturen, is de interesse al aanwezig. Er is niets mis met een beetje ‘zakelijk’ zijn, dat is de andere partij immers ook.

Elo omschrijft dat het kan overkomen als ‘inhalig’ of ‘zeuren’ maar dat vind ik niet. Als een bedrijf een journalist inhuurt voor een column krijgt die journalist ook een vergoeding en die wordt dan ook niet gezien als een zeur. Schrijven is immers een beroep. Als iemand een goede schrijver is (goed genoeg om publicaties voor een blad te schrijven) mag daar best wat tegenover staan. Zo zit de hele wereld in elkaar en dat is in de journalistieke wereld niet anders. Elo, ik vind daarom niet dat je er vanuit moet gaan dat de ander wel van alles zal aangeven of zal vinden van hetgeen je schrijft. Je moet jezelf in dit vak een beetje kunnen verkopen, en daar kun je maar het beste meteen mee beginnen zodra er zich een kans voordoet. Als een redacteur je een opening biedt om iets in te sturen, is de interesse al aanwezig. Er is niets mis met een beetje ‘zakelijk’ zijn, dat is de andere partij immers ook.

Gedeeltelijk ben ik het met je eens, er is niets mis met een beetje zakelijk zijn en schrijven is een beroep. Ik vind het dan ook goed en dapper dat Jeri meteen gevraagd heeft of hij iets mag schrijven voor dat tijdschrift en ik vind ook absoluut niet dat hij het gratis moet doen, mocht hij iets weten te publiceren. Ik ben het alleen niet met je eens dat de interesse van de redacteur al aanwezig is, doordat hij een opening bood om iets in te sturen. We weten natuurlijk niet precies hoe het gegaan is, maar uit het verhaal van Jeri blijkt dat Jeri gevraagd heeft of hij iets in mocht sturen en dat de redacteur toen zei: stuur maar eens iets op. Dat klinkt voor mij nog wel erg vrijblijvend, de redacteur heeft geen idee of Jeri kan schrijven en of zijn werk bij het tijdschrift past, maar wie weet, we zullen zien, stuur maar eens iets op. Dat vind ik toch een heel andere situatie dan wanneer een journalist wordt ingehuurd door het tijdschrift, dan is het logisch dat er onmiddellijk gesproken wordt over de vergoeding.

Klopt, dat is ook anders, maar mijn ervaring met iets opsturen naar aanleiding van zo'n opening van een redacteur is dat mijn artikel geplaatst werd zonder dat er over enige vergoeding werd gesproken. Jeri vroeg om tips, dus daarom gaf ik deze tip. Of je het daar wel of niet mee eens bent is eigenlijk geen punt van discussie.

Ik geef hem gewoon een andere tip, dat is alles ;) Wel interessant trouwens, ik heb zelf vooral ervaring met literaire tijdschriften en daar ging het allemaal heel langzaam en in overleg: wat heb je nog meer liggen, eens kijken wat we daar dan van kunnen plaatsen. In een mailwisseling daarover is er juist wel ruimte om over een vergoeding te spreken. Ik heb gewoon nog niet meegemaakt dat mijn werk 'ineens' ergens in stond, dus dat is een andere situatie.

Anderzijds: wanneer een tijdschrift-/krant-/webredacteur zegt: 'Stuur maar eens iets op,' zal hij waarschijnlijk tijd en energie nodig hebben om dat artikel te lezen, er eventueel dingen in te wijzigen om het geschikt te maken voor zijn medium, en sowieso om even te reageren. Die mensen hebben over het algemeen genoeg te doen, dus ik zou bij het insturen van een allereerste stuk(je), terughoudend zijn in het vragen van een vergoeding, tenzij je een stevige poot hebt om op te staan, bijvoorbeeld eerdere publicaties in media die ertoe doen, een bepaalde opleiding die compatible is met het streven van het tijdschrift, of een bijzondere ervaring, ontdekking of inzicht. Als het voornamelijk goodwill is van die redacteur, kun je daar beter voorzichtig mee omgaan en afwachten hoe hij reageert op je column voor je over geld begint. En dan zou ik ook nog van tevoren die column aan enkele proeflezers voorleggen om een zo perfect mogelijk resultaat te krijgen en een goede eerste indruk te maken.

Als het voornamelijk goodwill is van die redacteur, kun je daar beter voorzichtig mee omgaan en afwachten hoe hij reageert op je column voor je over geld begint.

Dit bedoel ik precies. Het is een ander verhaal als je al allerlei publicaties op je naam hebt staan, maar als dat nog niet het geval is, is het heel moeilijk om in te schatten wat je teksten waard zijn. Daarmee wil ik niet zeggen dat je zomaar alles gratis moet doen, maar ik vind wel dat enige bescheidenheid op zijn plaats is zolang je geen idee hebt wat de redacteur ervan vindt. Niet meteen over geld beginnen hoort daar voor mij bij, gewoon om te voorkomen dat ik een reactie zou krijgen in de trant van: haha, en jij dacht ook nog dat we hier geld voor over zouden hebben?