Een red-de-wereld verhaal?

Wat je natuurlijk altijd ziet is dat het goed afloopt en dat iedereen veilig is... Misschien eens een keer een slechte afloop, waarbij iedereen omkomt en je een stuk nog hebt dat zich afspeelt in de toekomst, waarin je ziet wat er is geworden van het land/wereld/stad

Ja ik lees ze. Harry Potter. Lord of the Rings. Chronicles of Narnia. Om er maar een paar te noemen. Ik weet echter niet waarom er altijd een overduidelijke slechterik in moet waar tegen gestreden moet worden. Ja het is goed om een vijand te hebben, maar kan het in de fantasy ook niet anders? De Hobbit daarin tegen was meer een reis van Bilbo Baling. Doordat er geen echte tegenstander was, maar meer een reisverhaal zat er ook minder spanning vond ik.

Ik lees die verhalen wel, vooral als ze "Only you can save mankind" heten (van Terry Pratchett - aanrader!). Ik lees ze niet allemaal, 90% is te saai voor woorden. Wat overblijft, zijn verhalen met interessante personages, in een interessante wereld, met een interessant taalgebruik. Het hoeft niet spannend te zijn. Ik vind het belangrijk dat de schrijver een wereld weet op te roepen waarin ik buiten het verhaal in kan verblijven en mijn eigen held kan zijn. De clichés van dit soort verhalen staan in The Tough Guide To Fantasyland van Diana Wynne Jones. Die kun je natuurlijk op verschillende manieren inzetten, het is niet altijd gewenst ze te vermijden. Je zou de lezers kunnen teleurstellen.

Wat je natuurlijk altijd ziet is dat het goed afloopt en dat iedereen veilig is... Misschien eens een keer een slechte afloop, waarbij iedereen omkomt en je een stuk nog hebt dat zich afspeelt in de toekomst, waarin je ziet wat er is geworden van het land/wereld/stad

Dat dacht ik inderdaad ook, maar aan de andere kant wil ik niet al mijn geliefde personages en mijn wereld zomaar verwoesten. Er moet dan wel een goede reden voor zijn. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik het ga laten aflopen...

Ja ik lees ze. Harry Potter. Lord of the Rings. Chronicles of Narnia. Om er maar een paar te noemen. Ik weet echter niet waarom er altijd een overduidelijke slechterik in moet waar tegen gestreden moet worden. Ja het is goed om een vijand te hebben, maar kan het in de fantasy ook niet anders? De Hobbit daarin tegen was meer een reis van Bilbo Baling. Doordat er geen echte tegenstander was, maar meer een reisverhaal zat er ook minder spanning vond ik.

In mijn verhaal is er ook zo'n slechterik. Ik denk dat het moeilijk anders kan, omdat hij/zij het tegengestelde moet zijn van je redder. Als je een hoofdpersoon hebt die de wereld wil redden dan heb je een of andere mafketel nodig die hem/haar wil stoppen. Iemand die niet wil dat de wereld gered wordt moet wel heel evil zijn :p Aan de andere kant zou er misschien iemand kunnen zijn die hem/haar per ongeluk in de weg zit ofzo, maar dan is het ook niet zo spannend... Heb je misschien een suggestie voor een ander soort van antagonist?

Ik lees die verhalen wel, vooral als ze "Only you can save mankind" heten (van Terry Pratchett - aanrader!). Ik lees ze niet allemaal, 90% is te saai voor woorden. Wat overblijft, zijn verhalen met interessante personages, in een interessante wereld, met een interessant taalgebruik. Het hoeft niet spannend te zijn. Ik vind het belangrijk dat de schrijver een wereld weet op te roepen waarin ik buiten het verhaal in kan verblijven en mijn eigen held kan zijn. De clichés van dit soort verhalen staan in The Tough Guide To Fantasyland van Diana Wynne Jones. Die kun je natuurlijk op verschillende manieren inzetten, het is niet altijd gewenst ze te vermijden. Je zou de lezers kunnen teleurstellen.

Bedankt voor de tips! Ik was niet van plan om de clichés volledig weg te filteren, maar ik wil graag weten wat zo'n verhaal echt te eentonig zou maken. Is het vooral de structuur van het verhaal die het saai maakt, of de onoriginele personages en omgevingen? Zou een verhaal met dezelfde structuur maar met betere personages en een leukere wereld wel boeiend zijn om te lezen?

De balans tussen actie en uitleg moet goed zijn. In fanatasy / SF moet veel uitgelegd worden, maar als de uitleg overheerst wordt het moeilijk om geconcentreerd te blijven lezen. Dat voelt als saai. Hoe meer je de uitleg in actie kunt verpakken, hoe beter.

Een paar dingen die naar mijn idee heel vaak voorkomen in zulke verhalen: - de held is in het begin erg zwak en moet eerst sterker worden. Als hij gelijk sterk genoeg zou zijn kon hij de wereld allang van de ondergang redden en word het boek niet écht dik. - de vijand heeft verschillende handlangers die de held proberen tegen te houden. De held kan op een gegeven moment niemand meer vertrouwen en gaat alleen verder. - als de held reisgenoten heeft zal de vijand er alles aan doen deze ruzie te laten krijgen. Hierdoor zullen ze allemaal zelf een weg kiezen en elkaar niet meer zien. - als bovenstaande is gebeurd komen ze op een gegeven moment weer bij elkaar. - meestal gaat het personage aan het einde van het verhaal pas de strijd aan met de baas van de vijanden. - als bovenstaande niet zo is verliest het personage toch vaak en moet later nog een keer strijden - als bovenstaande ook niet is dan wint het personage en komt er later achter dat de vijand een nieuwe manier heeft gevonden om te blijven leven. - het personage moet een lange reis maken. Op deze reis moet hij heel veel leren. - gebruik van magie - een rivaal die denkt dat hij de wereld moet redden. Hij wil jouw personage uit de weg ruimen om er voor te zorgen dat hij dan tegen de vijand kan strijden om vervolgens de held te worden. - de held is meestal uitverkoren. - het verhaal loopt bijna altijd goed af en als het niet goed afloopt zou er wel een vervolg komen waar alles toch wel weer beter word gemaakt. - iemand die de held alleen maar helpt om er zelf beter van te worden.

Ter aanvulling op Kevin: - De hoofdpersoon krijgt een mentor die hem of haar vanalles leert. - De badguy is altijd puur evil en vertoond zelden positieve eigenschappen. (Denk aan Voldemort die alles dat goed was verachte, Sauron die niets goeds had, Shaitan uit Wheel of time die de incarnatie van duisternis is, de slechterikken uit Conspiracy of Calaspia, Cataris uit Adrian Stone's Duiveltrilogie en natuurlijk die afgrijselijke gast uit die afgrijselijke boeken van Goodkind.) - Bovengenoemde mentor wordt door bovengenoemde badguy of diens handlangers uit de weggeruimd als extra motivatie voor held(in) om bovengenoemde badguy te vermoorden. - Bovengenoemde Badguy heeft regelmatig een zeer gevreesde handlanger die in een gevecht met de held op miraculeuze wijze wordt verslagen of om de tuin geleidt. (Durza in Eragon, de basilisk in HP2, Zabatha in de duiveltrilogie.) - Er komen grote, nobele slagen in het verhaal voor waar tien maal gezegd wordt dat de vijand zo ongelofelijk sterk is, maar breekt op de moed en goedheid van de legers der goedzakken. @Tenshi, je kiest epicfantasy uit om in te schrijven. Het is een makkelijk genre om in te schrijven, maar moeilijk om mee op te vallen omdat het ene boek haast een exacte kopie lijkt van het andere. Je moet dus wel iets heel bijzonders doen om op te vallen. Iets zoals Erikson, maar dat doe je niet zomaar. Wat ik zelf doe is mijn badguy (of regelmatig ook girl) goede/menselijke trekken meegeven. Vaak zijn mijn epische slechterikken die de wereld willen verbeteren, maar die dat doen door onethische manieren als manipulatie en valse complotten. Ik probeer het goed tegen kwaad verhaal ook altijd een beetje op de achtergrond te houden en het echte plot over de personages en een moraal te laten gaan + natuurlijk een onthulling.

Ik denk dat mijn manuscript ook tot episch fantasy hoort, maar het is geen red-de-wereld verhaal. Er is een oorlog, maar die is aan het einde niet gestopt, integendeel, in plaats van één man die gewoon een eenheid van het land wil maken (ook deze 'antagonist' is niet puur slecht) is het nu een strijd tussen twee rijken die een oeroude haat tegen elkaar hebben en niet stoppen tot één van de twee tot aan de grond is afgebrand. Dus de oorlog is alleen maar moeilijker geworden. De hoofdpersonen behalen hun doel wel, maar het blijkt niets te hebben geholpen. Zij zijn de helden ook niet, want als ze zich er niet mee bemoeid hadden, was hetzelfde resultaat bereikt - en makkelijker en sneller. Het gezelschap valt uit elkaar en komt niet echt meer bij elkaar. Ze komen wel weer samen, maar niet vrijwillig en zoals gezegd loopt het niet goed af. Verder heeft de hoofdpersoon zelf ook conflicten met familie. Het indirecte doel was haar familieleden te redden, maar achteraf blijken die allang dood te zijn. Haar enig nog levende familielid doodt ze zelf (oeps). En niet helemaal per ongeluk. Ze deed het bewust, maar besefte niet dat het gevolg zo ernstig zou zijn. Je kunt op zich de clichés wel nemen, maar geef er een draai aan. Ik vind een echt red-de-wereld verhaal met uitverkorenen niet mooi, want waarom moet het goed aflopen? Ze hebben geen garantie op een goed einde, dus waarom zouden ze het allemaal moeten overleven? En wat Roofvogel zegt, meer aandacht besteden aan de personages dan aan het goed-kwaad conflict, is volgens mij ook heel goed.

Zie ook bijvoorbeeld Robert Jordans manier van schrijven http://nl.wikipedia.org/wiki/Robert_Jordan#Robert…

In mijn verhaal is er ook zo'n slechterik. Ik denk dat het moeilijk anders kan, omdat hij/zij het tegengestelde moet zijn van je redder. Als je een hoofdpersoon hebt die de wereld wil redden dan heb je een of andere mafketel nodig die hem/haar wil stoppen. Iemand die niet wil dat de wereld gered wordt moet wel heel evil zijn :p

Dat hoeft niet. De wereld redden lijkt mij een moeilijke opdracht ook zonder dat een überslechterik je in de weg zit. Het kan zijn dat mensen dingen moeten opofferen om de wereld te redden, en dat er niet voor over hebben, en hoe kun je hen daar dan als eenzame held van overtuigen? Het kan zijn dat je held wordt tegengewerkt door de natuur, of door een handicap, of door zijn ouders/vrouw/baas die vinden dat hij wel wat beter te doen heeft dan dat zinloze avontuur omwille van één of andere achterlijke profetie. Het hoeft ook niet 100% goed of slecht te eindigen. Misschien is de wereld gered maar zijn zijn beste vriend, zijn geliefde, zijn oude moeder en zijn lievelingskonijn dood. Of andersom - hij weet zichzelf en zijn naasten te redden, maar de wereld stevent onherroepelijk op haar einde af. Of hij slaagt in zijn opdracht maar niemand beseft of erkent dat en hij wordt berecht als oorlogsmisdadiger wegens het ombrengen van duizenden orks.

Probeer het verschil tussen de goodguy en badguy klein te maken. Misschien kan je een hoofdstuk schrijven in het perspectief van de 'badguy' waaruit blijkt dat deze ook ook het beste voor heeft met de wereld, maar alleen op een andere manier dit doel probeert te bereiken.

Ik lees de verhalen meestal wel. Maar als ik ze lees is het vaak wel zo boeiend geschreven dat de clichés je niet al te veel storen :3 Of in ieder geval.. Ik stoor me er niet aan.

Ik zelf lees dat soort verhalen wel. Begin het saai te vinden xD. Een keer iets anders mag van mij ook wel. :)

Ik zelf lees dat soort verhalen wel. Begin het saai te vinden xD. Een keer iets anders mag van mij ook wel. :)

Omdat ik het bovenstaande ook begin te vinden, is het onderstaande een goed idee:

Probeer het verschil tussen de goodguy en badguy klein te maken. Misschien kan je een hoofdstuk schrijven in het perspectief van de 'badguy' waaruit blijkt dat deze ook ook het beste voor heeft met de wereld, maar alleen op een andere manier dit doel probeert te bereiken.

De Slechterik heeft meestal een fletse achtergrond: hij is slecht omdat hij euh... slecht is. Er zit zelden een aanvaardbare reden achter het slecht zijn (tenzij zijn vader, die ook al slecht was, vermoord werd door de vader van de Goede, die ook al goed was). Misschien kan je inspiratie zoeken bij de politiek: daar zijn lui die dezelfde problemen met verschillende middelen willen oplossen. Ze geloven elk in hun eigen gelijk en bevechten elkaar. Daarom is de ene niet slecht en de andere goed, maar je kan het perspectief wel gebruiken. (Om het nog mooier te maken kan je de good guy en de bad guy op het einde samen laten zegevieren: ze hebben dan zoals in een politieke democratie een compromis bereikt.)

Religie. Ook daarin hangt wie de goodguy en wie de badguy is af van het gras onder je eigen voeten.

Iets wat ik soms mis bij zulke verhalen is realisme. Ik snap best dat het moeilijk is om je hoofdpersonen af te slachten of om jouw wereld littekens te bezorgen, maar geen enkele strijd kent alleen maar winnaars. Denk maar aan The Lord of the Rings, hoe Frodo uiteindelijk eindigt. Een einde van zo'n verhaal bedenken is lastig. Zelf ben ik geen fan van het epiloog van Harry Potter, omdat dat echt een 'Alles is helemaal goed' karakter heeft. Dat kan volgens mij gewoon niet. Denk maar aan de Tweede Wereldoorlog bij ons, aan de Joden die Israël kregen en aan de conflicten die daar nu met Palestina aan de gang zijn. Een volmaakt einde bestaat niet. Wat ik zelf een heel realistische 'red-de-wereld' serie vind, is de The Hunger Games/Hongerspelen (Deel 2: Catching Fire/Vlammen, deel 3: Mockingjay/Spotgaai). Je ziet heel duidelijk wat voor effect alle gebeurtenissen op de personages hebben, hoe hun levens erdoor worden beïnvloed. Dat is overigens science-fiction. Je kunt je verhaal schrijven zoals jij het wilt, maar als je een serieus boek wilt schrijven, zou ik me heel erg in karakterontwikkeling en psyche gaan verdiepen als ik jou was. Realisme geeft jouw verhaal een extra laag. En als je het moeilijk hebt met het vermoorden van personages, als je toch over ze wilt blijven schrijven... geef ze dan een verwonding, of werk na de dood van hem/haar met terugblikken, maar als je een echt realistisch 'red-de-wereld' boek wilt schrijven, zou ik niet iedereen ongedeerd en in leven laten. Dat is zo saai voor de lezer. Denk maar aan bijvoorbeeld Twilight (met de nadruk op Breaking Dawn/Morgenrood), daar wordt aangestuurd op een groots gevecht. Ik zal geen spoilers geven, want dit kun je ook vinden in de inhoudsopgave van Breaking Dawn, maar het laatste hoofdstuk heet The happily ever after. Dat boek telt ruim 700 pagina's. Toen ik het uit had, dacht ik echt: Waarom heb ik dit in godsnaam gelezen? Twilight is de fantasie van de auteur, daar is niets mis mee, maar het is - voor mij - te zoetsappig en te perfect. De auteur hield teveel van haar personages om oolk maar één risico te nemen. Trap niet in die valkuil. Daag je lezers uit, maak ze bang, laat ze voelen wat je schrijft. Zorg ervoor dat ze niet kunnen ophouden met lezen, dat ze het einde tegelijk wel en niet willen weten. Succes.

Denk maar aan bijvoorbeeld Twilight (met de nadruk op Breaking Dawn/Morgenrood), daar wordt aangestuurd op een groots gevecht. Ik zal geen spoilers geven, want dit kun je ook vinden in de inhoudsopgave van Breaking Dawn, maar het laatste hoofdstuk heet The happily ever after. Dat boek telt ruim 700 pagina's. Toen ik het uit had, dacht ik echt: Waarom heb ik dit in godsnaam gelezen? Twilight is de fantasie van de auteur, daar is niets mis mee, maar het is - voor mij - te zoetsappig en te perfect. De auteur hield teveel van haar personages om oolk maar één risico te nemen. Succes.

Argh Breaking Dawn. De grootste teleurstelling in de boekengeschiedenis tot nu toe, wat mij betreft. De verafgoding van Bella was in alle boeken al erg, maar in het laatste kwam het toch wel tot een treurig hoogtepunt. En idd het aansturen op een epic battle die nooit gebeurd was afschuwelijk. Ik denk trouwens dat de schrijfster niet alleen zelf te veel van de personages hielt, ook van buitenaf was er grote druk. De hele serie had zo'n grote fan- aanhang, voor elk personage, dat ze hoe dan ook lezers zou teleurstellen als een van hen zou sterven of geen perfect happy ending zou krijgen. Vandaar denk ik ook dat bizarre en ongeloofwaardige einde voor Jacob en Renesmee. Ontopic: Op zich heb ik niets tegen happy endings, zoals in Harry Potter. Als het maar een realistisch happy ending is. Ook in HP stierven er personages, in het echte leven sterven 'personages' dus in je red de wereld boek zullen ook (geliefde) personages moeten sterven. De andere kant, de kant van de vijand(en), laten zien is in ieder geval iets wat ik zeker zou doen als ik jou was. Laat langzaamaan maar zien hoe ze zo geworden zijn, en waarom ze doen wat ze doen, en aan de slechte kantjes van de helden zou ik ook zeker aandacht besteden. Misschien blijkt het toch allemaal niet zo zwart/wit te zijn als de lezer in het begint denkt... Ik ben red de wereld verhalen niet zat, dus ga maar lekker verder schrijven en wie weet zal ik je verhaal ooit in boekvorm lezen! ^^

Wow ik had eerlijk gezegd niet verwacht om zoveel goed advies te krijgen. Dit is echt cool :D Jullie hebben allemaal goede punten gegeven waar ik zelf nog niet aan had gedacht. Vooral minder focus op de goed-kwaad verhouding en meer op de ontwikkeling van de personages, daar zal ik aan moeten werken. En ik zal eens nadenken over hoeveel schade ik mijn wereld en personages wil toebrengen, want het mag inderdaad niet te zemig en perfect worden. Heel erg bedankt voor jullie hulp!

Al die tips waren ook erg handig voor mij! Je bent niet de enige Tenshi

oeps heb ik hem nu verstuurd? ik wilde een smiley invoeren, maar heb verkeerd geklikt. ik wilde nog wat typen: Al die tips waren ook erg handig voor mij! Je bent niet de enige die er wat aan heeft Tenshi! ;)

Nog een puntje: ik denk dat de meeste lezers van epic fantasy niet verwachten een origineel thema te lezen, maar meer een interessante uitwerking van een bekend thema. Dus inderdaad: veel nadruk op personages, originele werelden/culturen/gebruiken, mooie taal en/of inzichten in de aard van de mens.

Ik ben een verhaal aan opzetten voor de jeugd. Juist daar is het erg lastig de uitleg in actie te verpakken. Kinderen willen geen uitleg. Het is leuk om mee te stoeien. Natuurlijk verwacht de lezer een held, dat zal bij kinderen nog meer het geval zijn. Het zoeken naar originele karakters en setting is dan ook een echte uitdaging. Dikke boeken mogen het ook niet worden. Een serie is het beste. Dat geeft weer het probleem van beperkte ruimte voor een rond verhaal. Ik geniet er echt van. Ook al denk ik dat de kans op een uitgever minimaal is.

Juist daar is het erg lastig de uitleg in actie te verpakken. Kinderen willen geen uitleg.

Kinderen hebben vermoedelijk ook minder uitleg nodig, omdat ze eerder aannemen dat iets "zo" is. Volwassenen hebben die uitleg ook niet nodig als ze enige verbeeldingskracht hebben. Toch denk ik niet dat fantasy meer uitleg behoeft dan andere genres. Je moet niet alles willen uitleggen, dat haalt een deel van de verwondering weg. En een flinke roman buiten het genre heeft evenzeer uitleg nodig, waarbij ik spontaan denk aan "Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan" waar je zonder stamboom van de familie (en dus de uitleg daarover) niet veel verder komt. En wat ik ook zie: schrijvers van "niet-fantasy" die té weinig uitleggen, in de veronderstelling dat "iedereen het wel weet". Maar ook als je een bekende plek beschrijft -zeg: Waterlooplein, Amsterdam- zul je genoeg moeten beschrijven om sfeer te scheppen, en voldoende uitleggen om het aannemelijk te maken dat de actie zoals je die laat plaatsvinden daar ook werkelijk plaats kan vinden. Het "red de wereld verhaal" is over het algemeen een ontwikkelingsroman in een fantasy-setting: we zien hoe een jeugdig hoofdpersoon tot lichamelijke en geestelijke rijping komt, een proces dat door de dreiging van de ondergang van de wereld wordt versneld. Dat spreekt vooral veel jeugdige fantasy-fans (young adults) aan. Bij volwassen fantasy-fans zie ik toch steeds meer de vraag naar "andere" fantasy. Misschien nog wel hetzelfde epische verhaal, maar dan a.u.b. zonder tamme boerenzoon die held en koning wordt; liever epische verhalen met echte, volwassen personages.

Mijn red-de-wereld verhaal is eigenlijk een red-jezelf verhaal. De HP komt in een wereld terecht waar hij niet uit kan komen. Ondertussen is de oorspronkelijke bevolking niet blij met zijn aanwezigheid en wordt er een opstand begonnen, die uitloopt op een felle oorlog... De HP blijft niet ongedeerd...

Toch heeft fantasy wel degelijk meer uitleg nodig. Als ik in een gewone roman zeg dat iemand dwars door de stad naar zijn werk fietst kan iedereen zich voorstellen hoe dit is. Fietspaden, stoplichten, kleine ergernissen enz. Bij Fantasy komt bv een ruiter een nederzetting binnen, jij bepaald wat hij dan tegenkomt. Dat kan variëren van plaggen hutten tot kastelen. Lijkt me toch dat je dit moet laten zien ofwel uitleggen.

Toch heeft fantasy wel degelijk meer uitleg nodig. Als ik in een gewone roman zeg dat iemand dwars door de stad naar zijn werk fietst kan iedereen zich voorstellen hoe dit is. Fietspaden, stoplichten, kleine ergernissen enz. Bij Fantasy komt bv een ruiter een nederzetting binnen, jij bepaald wat hij dan tegenkomt. Dat kan variëren van plaggen hutten tot kastelen. Lijkt me toch dat je dit moet laten zien ofwel uitleggen.

Ik snap je voorbeeld niet: als jij niet de stad noemt, en als het geen stad is die ik ken, dan heb je daar wel degelijk wat uit te leggen. Want ik weet wel dat in de steden die ik ken dat soort dingen allemaal anders zijn. Daarnaast heb ik genoeg gelezen en gestudeerd om te weten wat een gemiddelde ruiter in een gemiddelde fantasy-nederzetting tegenkomt. De verschillen zijn daar (oh cliché) kleiner dan bij echt bestaande steden, dus zou je daar in principe minder hoeven uit te leggen, maar in theorie net zo veel als bij een andere stad die de lezer niet kent. De rest kan ik overigens invullen met mijn eigen verbeelding, dat hoeft de schrijver echt niet altijd 100% op te vullen (en dat is ook niet slim, want in die details gaan schrijvers vaak de mist in: onlogisch, inconsequent, te veel infodump die er voor het verhaal niets toe doet, etc).

Ik ben het met je eens dat je niet meer moet uitleggen dan nodig. Een infodump zit geen mens op te wachten en jammer genoeg kom je dit nog te vaak tegen, zeker in Fantasy. Toch probeer ik juist mijn steden en dorpen er niet zo gebruikelijk uit te laten zien. Ook wil ik duidelijke verschillen in bouwstijl en ontwerp van woningen. Dit kan toe met hier en daar een kleine verwijzing. Al was het maar door de eisen die een klimaat stelt of beschikbare grondstoffen in die omgeving. Ik heb huizen van leem, natuursteen, hout enz Het moet ook duidelijk en begrijpelijk zijn als jouw boek het eerste fantasyboek is dat iemand leest. Je kunt toch niet leunen op de lezer zijn leeservaring uit andere boeken? En dat suggereer jij in de zin: Daarnaast heb ik genoeg gelezen en gestudeerd om te weten wat een gemiddelde ruiter in een gemiddelde fantasy-nederzetting tegenkomt. Of begrijp ik je fout? Ik snap je redenering, en vanuit een traditioneel ridders, koningen, kastelen en burchten verhaal is dit misschien ook wel zo.

Toch probeer ik juist mijn steden en dorpen er niet zo gebruikelijk uit te laten zien. Ook wil ik duidelijke verschillen in bouwstijl en ontwerp van woningen. Dit kan toe met hier en daar een kleine verwijzing. Al was het maar door de eisen die een klimaat stelt of beschikbare grondstoffen in die omgeving. Ik heb huizen van leem, natuursteen, hout enz

Als architect vind ik dat interessant, maar vind ik dat als lezer ook? Dat soort dingen heb ik wel uitgewerkt tot in details in "achtergrondinformatie" van langere verhalen. Maar ik denk niet dat veel ervan in het verhaal genoemd gaat worden, simpelweg omdat het de vaart uit een verhaal haalt, zeker als het geen aanvullende informatie biedt (ik heb bijvoorbeeld schetsen van hoe de houten vensterconstructie van de ramen bij een bepaald volk eruit ziet. Ik neem aan dat niemand daarop zit te wachten).

Het moet ook duidelijk en begrijpelijk zijn als jouw boek het eerste fantasyboek is dat iemand leest. Je kunt toch niet leunen op de lezer zijn leeservaring uit andere boeken? En dat suggereer jij in de zin: Daarnaast heb ik genoeg gelezen en gestudeerd om te weten wat een gemiddelde ruiter in een gemiddelde fantasy-nederzetting tegenkomt. Of begrijp ik je fout?

Deels. Maar wat je vergeet is dat je er niet op moet vertrouwen dat je lezer die echte stad wèl goed genoeg kent. Als de details van de bouwstijl er in fantasy toe doen, waarom zou dat voor niet-fantasy dan niet het geval zijn? Mensen (schrijvers) vergeten vaak dat de sfeer van een verhaal gemaakt kan worden door het noemen van authentieke details, óók bij echte plaatsen. Juist hoe de schrijver die details heeft geobserveerd en verwerkt in het verhaal, dat draagt bij aan een eigen stijl.

Ik snap je redenering, en vanuit een traditioneel ridders, koningen, kastelen en burchten verhaal is dit misschien ook wel zo.

Je moet niet vergeten dat veel mensen opgroeien met sprookjes. Dat is al een mooi startpunt voor het doorsnee-fantasy-verhaal. Beetje Archeon, beetje Efteling, snufje Disney en de rest kunnen ze zelf wel verzinnen. Je kunt immers niet alles vertellen, daarom wordt over het algemeen aangeraden alleen dat te vertellen (of te tonen) wat in het verhaal een rol speelt. Dat is dus het andere deel van het antwoord: op het moment dat iemand fantasy gaat lezen, is hij al redelijk gevormd voor het genre. Het zijn geen mensen die nooit eerder iets fantasy-achtigs hebben gezien, veel van ons beginnen daar letterlijk in de wieg mee.