Namen van personages

Ik weet meestal wel een naam door de zogenaamde baby name generators. Als ik er dan nog geen weet dan schrijf ik gewoon overal *Naam* als naam en doe ik simpel control+h (word) om deze te veranderen in het hele document, wanneer ik een naam heb bedacht.

@Kevindemen. Die ga ik onthouden. Goed idee.

Typisch, over voornamen kan ik me niet zo druk maken. Een nieuwe is gemakkelijk verzonnen en zelfs als het al eens voorkomt, dan kan iemand zich niet echt aangesproken voelen, omdat voornamen vaak niet uniek zijn. Achternamen, wanneer die niet te vermijden zijn, dat vind ik pas moeilijk. Ik wil beslist geen bestaande naam gebruiken en google me suf om een 'splinternieuwe' te vinden. De meest vreemde borrelen dan naar boven, maar als ik ze een tijdje gebruikt heb, raak ik er al weer snel mee vertrouwd.

Bij fantasy gebruik ik vaak (klassieke) talen om een naam te vormen, zodat ik mijn vreemde wezens nog unieker kan laten lijken. Helaas zijn andere mensen net zo creatief als ik en blijkt er altijd minstens 1 persoon ter wereld te zijn die zo heet. Goodbye zelfbedachte naam. Ja inderdaad Jomax, achternamen zijn echt verschrikkelijk. Ik kan me in boeken gruwelijk ergeren aan personen met een 'verkeerde' achternaam en tijdens het schrijven verzin ik constant trucjes om achternamen te omzeilen (zoals o.a. fantasy schrijven en doen alsof mijn fantasywereld geen achternamen kent :D). Heeft iemand enig idee hoe je een niet-doorsnee achternaam kunt verzinnen die niet overdreven Nederlands en niet overdreven Amerikaans klinkt? Of overdreven onbenullig? Wat is eigenlijk een goede achternaam? Ik vind een goede achternaam een naam die makkelijk te onthouden is en die je geen totaal verkeerde indruk van een personage geeft. :P Maar hoe ik zoiets maak... geen idee.

Een mens kan zijn/haar namen ook niet kiezen. Waarom moeten de namen van een personage dan zo perfect zijn?

Ik gebruik juist wel doorsnee achternamen. Waarom niet? Enige wat ik wel heb gedaan is de juiste achternaam bij een bepaalde bevolkingsgroep kiezen (Joods, Surinaams). Dat zou stom zijn, als dat niet zou kloppen ;)

Ik denk Mijre, omdat we als schrijvers toch gedenkwaardige verhalen en karakters proberen te creëren. En daar horen het liefst gedenkwaardige namen bij. En ook namen die heel onderscheidend van elkaar zijn (in een jeugdboek las ik een keer namen die zo erg op elkaar leken, dat het verwarrend werd: Tom, Thomas, en verder allemaal namen met een A, Alex, Axl... Iets in die trant. Vreselijk). Aan de andere kant: is Harry Potter zo'n geweldige naam? Die blijft hangen omdat de verhalen zo populair zijn, het om een serie gaat, en de naam ook in de titel voorkomt (voor de rest heeft de schrijfster wel hele gedenkwaardige namen bedacht die echt bij die magische wereld en figuren passen). Van mijn lievelingsboeken kan ik eigenlijk ook niet zeggen dat ik me nog altijd exact weet te herinneren hoe de hoofdfiguren heetten. Maar de verhalen waren wel gedenkwaardig, en daar gaat het uiteindelijk om.

Mensen die echt Harry Potter heten hebben sinds het uitkomen van J.K. Rowlings boek een probleem als ze zich moeten voorstellen :) Ooit heb ik een kortverhaal geschreven zonder ook maar één voornaam. Dat ging best, en vooral omdat ik in de ik-vorm schreef en dus vrij was in het gebruiken van 'de secretaresse', 'hij', 'zij', etc.

Ik vind een goede achternaam een naam die makkelijk te onthouden is en die je geen totaal verkeerde indruk van een personage geeft. :P Maar hoe ik zoiets maak... geen idee.

Ik laat mijn gedachten gewoon gaan en kom dan uiteindelijk op iets wat wel leuk klinkt :) mijn proeflezers hebben nooit gezegd 'wat een rare achternaam' o.i.d., dus kennelijk heb ik goede bedacht haha.

Ik heb geen moeite met het kiezen van voor- en achternamen. Ze borrelen gewoon op. :) Ik merk dat ik regelmatig namen gebruik die ik nooit aan mijn kinderen zou geven. :D Toch passen ze uitstekend bij mijn verhaalfiguren. Aparte namen heb ik tot nu toe geloof ik niet gebruikt.

Ik betrap mij er altijd op dat als een van mijn personages de islam aanhoud ik automaties, Mohammed of Hassan intype. Het staat er vaak al voordat het tot mij doordringt. Boevennamen beginnen ook automaties met Boris. Dat heeft dan weer te maken met het feit dat ik vroeger veel Donald Ducks gelezen hebt denk ik. Achteraf verander ik de namen met zoek en vervang van Word. Zo hebben we allemaal onze tic.... })

Ik heb gister voor het eerst meer dan vijf minuten gespendeerd aan het nadenken over namen...

Meestal lukt het mij wel om een naam uit mijn duim te zuigen. Mocht het me onverhoopt toch niet lukken dan pak ik een belangrijke eigenschap van het personage en gooi die door de Latijnse vertaler. Dan komt er meestal wel iets uit.

Ik vind namen wel belangrijk om een personage compleet te krijgen. Ik ga zelfs zover dat ik achternamen voor alle personages in mijn hoofd heb als ik een verhaal schrijf, ook al komen lang niet al die achternamen erin. Over het algemeen dienen de namen zich zelf aan, passend bij de gezichten die ik voor me zie. Een enkele keer verander ik er een gedurende het schrijven en soms maak ik gebruik van namensites. Zoals Roofvogel ook doet zoek ik dan naar een naam die past bij een karakteristieke eigenschap van het betreffende personage. Eén keer heb ik een verhaal geschreven, waarin de hoofdpersoon geen naam had. Ik vond dat zelf toen best leuk, maar na een half jaar in de la, de hele zaak herschreven en haar toch een naam gegeven. Het verhaal bleek er een stuk beter van te worden (zelfs zo veel beter dat het dit jaar wordt uitgegeven, ik betwijfel of dat met de eerste versie zou zijn gebeurd).

Ik geef mijn personages altijd namen. Misschien moet je er toch voor zorgen dat je eerst een duidelijk beeld van je personages hebt en dat je dan even voor jezelf bedenkt van wat voor naam er bij dat personage past. Eerst kijk je naar wat voor soort naam je wilt hebben, een bekakte naam, een gezellige naam of een losernaam. Maar desnoods lijstjes waarin je namen categoriseert. Ik heb zelf ook van die denkbeeldige lijstjes in mijn hoofd zitten. Is het personage een loser? Dan geef ik hem een losernaam. Is mijn personage gezellig? Dan geef ik hem een gezellige naam. Is mijn personage ordinair? Dan zal een ordinaire naam zeker niet misstaan. Kijk, in mijn huidige project zit een Niels. Een aardige, maar gestoorde knul. In het echte leven ken ik ook iets meer dan vier mensen met de naam Niels. Heb ik deze niet op een van hen gebaseerd? Nee. Hoeven de Nielsen die ik ken zich aangesproken te voelen? Maar natuurlijk niet. De Niels in het verhaal heeft een broer met de naam Sander. Sander is ambitieus en succesvol, maar ook afstandelijk en is getrouwd met een enorm rotwijf. In het echte leven ken ik minstens twee mensen met de naam Sander. Zijn zij afstandelijk en getrouwd met een feeks? Nee. Moeten zij zich aangesproken te voelen? Nee. Het gaat namelijk niet over hen. Alleen een Evi waar ik de grote slechterik naar heb vernoemd zou wel eens beledigd kunnen zijn (en dat vind ik niet erg, dat was ook de bedoeling). Namen zijn voor het grootste deel een bijzaak. Ik heb net een lijst binnen gekregen met de namen van mensen waar ik mee samen naar een cursus ga. De helft van deze mensen had de voor- of achternaam van een belangrijk personage. Dat geeft alleen maar aan dat ik representatief bezig ben geweest.

Maar wat de ene een losernaam vindt, is voor de ander een kakkernaam. Dus daar kun je ook niet echt op afgaan.

Dan ga je dus vooral af op je eigen gevoel bij een naam en dat lijkt me wel goed. Je hebt een beeld van een personage en de naam die bij hem of haar past is voor jou bijvoorbeeld een kakkernaam of een losernaam. Dat hoeft voor een ander niet zo te zijn, maar het helpt jou om je verhaal consistent te houden.

Als het even kan zoek ik een naam die een (symbolische) betekenis heeft in het verhaal, zowel voor-als achternaam. Daarmee kun je de oplettende lezer al sturen: nomen est omen. Je kunt de betekenis van de naam letterlijk nemen (zie diverse websites met de betekenis van namen, maar pas op: er zijn er veel die onzin schrijven), of ermee verwijzen naar een heel bekende persoon in fictie of historie.

Ik geef mijn personages nooit symbolische namen, maar er zit soms wel een woordspelinkje in. Bijvoorbeeld: de achternaam van een belangrijk personage is Oom. Zijn beroep? Politieagent. Bij minder belangrijke personages hou ik het simpel. De kok van mijn hoofdpersoon heeft geen naam, die wordt gewoon Kok genoemd. De baas van de hp heet gewoon meneer Baas (en zijn voornaam is Hendrik, omdat hij een brave Hendrik is). De Poolse schoonmaakster noem ik weer geen Schoonmaakster, want dat is te lang, dus zij wordt gewoon Pooltje genoemd. Zo hoef je tenminste niet al te veel na te denken over "hoe heette dat en dat personage ook alweer?".

Vrouwelijke hoofdpersonages krijgen bij mij meestal een naam uit een liedje, iets waaraan ik me zo goed mogelijk probeer te houden (Lola en Nikita heb ik al en wie weet komen Roxanne en Ramona ook nog eens langs; keus genoeg ;) ). Per verhaal/boek komt er meestal ook iemand voor die de naam van een van mijn overleden huisdieren draagt (en vaak ook kleine karaktertrekjes van zijn voorganger erft ;) ).

Bij overlijdensadvertenties vind ik tegenwoordig hele mooie en soms ook gekke namen. De voornaam van de één gerbuik ik dan bij de achternaam van de ander. Voor een Fantasy verhaal kan ik een deel van een naam nemen en de letters schudden om dan zelf een naam te verzinnen.

Ah, ik kwam met precies de zelfde vraag op dit forum en vond dit onderwerp. Hoera, er zijn meer mensen die er tegen aan lopen. Maar toch heb ik nog niet echt voor mezelf duidelijk wat ik wil nu ik jullie reacties heb gelezen. Op het moment zijn er in mijn verhaal ook geen namen. Maar ik loop tegen iets anders aan: met het geven van namen aan mijn personages ging het hele verhaal berg afwaarts. De mysterie, de sfeer was direct weg. Hoe komt dat? En wat als ik alleen de hoofdpersoon naamloos laat... En zo rammelen mijn hersens maar door ;).

Als ik het echt niet weet, sla ik wel eens een tijdschrift of krant open en leen dan de eerste naam die ik tegenkom. Moet dan wel kloppen qua afkomst, leeftijd, geslacht enzovoort. Soms kijk ik naar de betekenis van namen, soms helemaal niet. Hangt een beetje van het verhaal en de lading daarvan af. Waarbij de namen van hoofdpersonages vaker spontaan bij me opkomen en bijpersonages vaker een veelbetekenende naam hebben. Wel lastig soms als jij de betekenis van een naam kent maar de lezer niet. Zo had ik een personage Issa genoemd, Arabisch voor Jezus, wat een symbolische betekenis in het verhaal had, maar tot hiertoe lijkt geen enkele lezer dat te hebben doorgehad. Eén jurylid dacht zelfs dat het een meisje was :/ (en ik had nog wel speciaal voor de spelling met twee s-sen gekozen om geen twijfel te laten bestaan over uitspraak of geslacht)

Ik ben bezig met het schrijven van een SF roman en in het begin had ik wat moeite met het verzinnen van "goede"namen voor mijn personages. Het gekke deed zich voor, hoe verder ik in mijn verhaal kwam hoe makkelijker het werd. Zo heb ik het ruimteschip van mijn HP de naam Artemis gegeven. Dit is de de naam van de Griekse godin van de jacht. Dit vond ik wel een toepasselijke naam voor dit type ruimteschip. In mijn boek spelen drie buitenaardse rassen mee, deze namen heb ik geheel uit mijn duim gezogen( Rakeen, Chinth en Dalorians). Namen van mijn HP's heb ik gedeeltelijk zelf verzonnen, andere heb ik hier gevonden: http://geboorteregister.nrc.nl/voornaam/ Hier vindt je meer dan genoeg namen, die ik vaak wel verbaster c.q. aanpas. Ik heb een van mijn HP's de naam Cray gegeven, zij is een computerspecialiste. De huiskamervraag is: waarom heet ze zo? ;) Zoals je ziet is het spelen met en verzinnen van namen, voor mij, een leuke bezigheid.

Cray is een merk/type supercomputer ;)

Je mag door voor de theepot ;) Maar ik moet zeggen, sinds ik hier vorige week reagereerde en de andere reacties las... ik ben zowaar begonnen met het bedenken en zoeken van namen. Ik heb er zowaar al 1 toegevoegd zonder dat het ook maar iets afdoet aan het verhaal *hoera*.

Soms heb ik een naam in mijn hoofd en kan ik een heel personage erom heen bedenken. Maar vaak heb ik het het hele karakter in mijn hoofd behalve de naam en dan zoek ik of op afkomst of op betekenis van namen. En zo heb ik al een paar aparte, maar mooie namen gevonden die in de verhalen passen. Namensites zijn echt mij ideale oplossing. Zonder namen schrijven, lijkt mij, zoals eerder gezegd hier, een beetje afstandelijk.

Ik loop er ook tegenaan: mijn hoofdpersoon hád een naam, maar ineens vond ik 'm echt niet meer leuk; te harde klank. Dus een andere naam verzonnen, met dezelfde eerste letter, en die loopt nu een poosje mee... vind ik 'm weer te zóet (het karakter is inmiddels ook minder zoet geworden). Gisteren en vandaag actief op zoek naar een nieuwe naam, en ik ben er bijna uit... bijna (ik schrijf nauwelijks, eerst wil ik dit oplossen). Dan moeten de bijpersonages nog worden aangepast, de familieleden in elk geval, anders passen ze niet meer bij elkaar. Leuk om te lezen dat ik niet de enige ben! En leuk om betrapt te worden door huisgenoten met een babynamenboek in je handen... "Ehm.. wil je me iets vertellen?" :-)

Het is grappig om te zien hoe er vrij massaal karaktereigenschappen worden toegekend aan personages met een bepaalde naam. De grap is natuurlijk dat dat meestal heel erg persoonlijk is en een lezer er vermoedelijk -als ze al een vooroordeel koesteren- er heel andere eigenschappen aan zal koppelen.

ik doe in verhalen soms namen die lijken op woorden uit bijv het latijn. dan is er bijvoorbeeld een boer, die heet Agrico (het latijnse woord voor boer is agricola)