wanneer wordt schrijven je werk

Als jij van plan bent te gaan schrijven en daardoor niet wil oppassen, dan moet je dat gewoon aangeven. Of ze dat nou snappen, of niet. Ik heb precies dezelfde ervaring. Pas toen ik kon zeggen dat mijn boek daadwerkelijk uitgegeven zou worden, begonnen ze langzaam te snappen dat het toch niet allemaal zo simpel lag als ze eerst dachten. Nu krijg ik geen scheve blikken meer als ik zeg dat ik geen tijd heb omdat ik moet schrijven. Nee, "want nu moet ik natuurlijk verder met mijn volgende boek". Ik vrees dus dat je altijd onbegrip blijft houden zolang mensen het als je hobby zien. En daarom moet je gewoon voor jezelf de grens trekken: tot hier en niet verder. Als jij een ochtendje schrijven voor jezelf gepland hebt, moet je je niet laten ompraten iets anders te gaan doen omdat de buren dat willen. Gewoon zeggen: Nee, ik ben aan het werk!

Dat dilemma ken ik - zelfs? - al, ik heb nog niet veel meer op mijn naam dan twee verhaaltjes in een bundel. Maar ik werk daar hard aan. Dus als je dat met elkaar vergelijkt (ik heb even naar je profiel bekeken en naar de site van je uitgever), dan heb jij het volste recht om klusjes te weigeren met de mededeling (let op: mededeling, niet smoes!) dat je aan het werk bent. Dat je niemand verplicht bent om wat-dan-ook uit te leggen, wist je ook al? Maar indien dat sociaal beter valt, kun je in jouw situatie volgens mij met een gerust hart vertellen dat je werkt, als je schrijft. En zo warrig vond ik het relaas ook niet...

Bedankt voor jullie antwoord Peregrine en Janheij. Ik denk dat ik mijzelf de spreekwoordelijke schop onder mijn kont moet geven en zeggen dat ik aan het werk ben. 'slik'. Moeilijk hoor, voor jezelf opkomen. Ik weet inderdaad dat ik niemand iets hoef uit te leggen en ik leer dat ook al aardig, maar het zit er zo ingebakken dat ik vaak denk: vooruit dan maar, ik doe dat wel even. Nog even wat moed verzamelen en dan zal ik het wereldwijd bekend maken. IK KAN NIET, IK BEN AAN HET WERK!

Duidelijk blijven en volhouden Hasse. Ik werk aan huis (ik schrijf ook voor mijn vak) en ik heb dat nee zeggen ook echt moeten leren! Herkenbaar probleem. Het grote risico van thuiswerken is dat je voortdurend andere dingen aan het doen bent. Zoals hier rondhangen. Wegwezen dus. En nee blijven zeggen.

Je kunt met jezelf en anderen afspreken dat je die en die uren werkt, en niet beschikbaar bent voor andere dingen. Als je je daaraan houdt, wordt het vanzelf duidelijk. Ik spreek zelden overdag af, alleen als het voor werk is - of als het niet anders kan, bijvoorbeeld op je verjaardag. Als iemand je vraagt: 'Wil je even dit-of-dat?' onder jouw werktijd, kun je zeggen: 'Daar moet ik wel vrij voor nemen; ik weet niet of dat lukt.' Zoals ook mensen doen die een baan hebben. Alleen ben je nu zelf de chef / manager / baas.

Een en al herkenning, ook hier. Pas sinds ik ook daadwerkelijk publiceer durf ik pas echt duidelijk te zeggen dat het niet kan. Tot die tijd deed ik het erg schoorvoetend en alleen als ik bijvoorbeeld een tweede of derde keer in korte tijd van mijn schrijfplannen werd afgehouden. Vooral toen ik nog niet zeker wist dat het zou lukken om te publiceren, voelde ik toch ook een soort gene. Ik vulde dan andermans gedachtes in, die zal wel denken weer zo iemand die zo naïef is om te denken dat ze kan schrijven. Dus sprak ik er zelden over. Grotendeels zat dat dus tussen mijn oren. Ik had eigenlijk lak moeten hebben aan wat anderen eventueel denken. Dan had ik veel eerder mijn eerste publicabele boek af gehad ;) Dat is dus mijn belangrijkste advies: lak hebben aan!

Als iemand je vraagt: 'Wil je even dit-of-dat?' onder jouw werktijd, kun je zeggen: 'Daar moet ik wel vrij voor nemen; ik weet niet of dat lukt.' Zoals ook mensen doen die een baan hebben. Alleen ben je nu zelf de chef / manager / baas.

Met die zin heeft Thérèse een hele goede gevonden. Vaak hoef je daarna niet eens meer écht 'nee' te zeggen. Druipt men bedremmeld af. Nou heeft Thérèse wel váker van die hele goeie! :) :thumbsup: Zelf heb ik nog moeite met telefoontjes en emails (lezen én meteen beantwoorden) Dit topic helpt me om dus ook dáár eens naar te kijken, ik las daar al zovaak over, maar maakte toch steeds tijd vrij. Als het dringend is, ga ik dat natuurlijk blijven doen. En ik ga ook niet tegen mijn man (die geen rijbewijs heeft) zeggen: zie maar hoe je in het ziekenhuis komt. (ook ons OV is verre van ideaal...) Jammer is dat dit soort evenementen nu zo frequent voorkomen, maar ja: shit happens... Maar er is nog genoeg, wat ik nu onder 'werktijd' doe en wat ik veel beter/ánders zou kunnen regelen. Zoals op nummer één: SOLLEN!

Weet je, jij bent niemand een antwoord verschuldigd. "Nee" zeggen is al genoeg.

Ben het met Tootsie eens. Wat jij met je tijd doet, moet je zelf weten, of dat nu schrijven is of iets anders. Als je zegt: 'Nee,' of 'Nee, ik kan niet,' dan is dat vaak al voldoende. Waar het hier om gaat, is dat je erachter staat en niet twijfelt. Die tijd moet je voor jezelf durven opeisen, die mensen overleven dat heus wel.

Hallo allemaal, Hartelijk dank voor alle bemoedigende woorden en fijn te weten dat ik niet de enige ben die hiermee zit. Ik heb mij dit jaar voorgenomen om een tandje harder aan mijn schrijfcarrière te werken. De vraag die ik hierboven stelde komt dan ook voort uit onzekerheid. Stel dat ik mij nu richt op schrijven en tot overmaat van ramp wordt het niks meer... Tja, daar sta je dan met je werk. Dat is het onzekere van dit vak. De ene keer heb je het licht gezien en produceer je wat moois en de andere keer denk je het gevonden te hebben en blijkt het niks te zijn. Ook dat houdt mij tegen om het schrijven als werk te gaan zien, maar misschien moet ik dat idee gewoon overboord zetten en lekker blijven schrijven, hobby of professioneel.

Ja, hee, hoe is het? 'Stel dat ik mij nu richt op schrijven en tot overmaat van ramp wordt het niks meer...' Dat plaatst jou in dezelfde postitie als al die mensen die werknemer zijn, nu. Om me heen hoor ik ook van mensen die na meer dan 20 jaar trouwe dienst ineens 'boventallig' worden verklaard. Het leven biedt nou eenmaal geen zekerheden. 't is niet anders, deal with it. Dat is voor schrijver zijn gewoon exact het zelfde dan voor welke andere 'baan' dan ook. Jij kan achteraf op het verkeerde paard gewed hebben, inderdaad, maar dat geldt voor al die mensen die bij een baas werken niet veel anders. (zie de vele postbodes, bijvoorbeeld!) Het enige verschil is dat zij weten dat zij, tot dat moment maandelijks hetzelfde bedrag op hun rekening krijgen.

Herkenbaar probleem. Werk als zzp'r deels thuis, na meer dan twintig jaar buitenshuis te hebben gewerkt, maar geef meestal aan dat ik een 'eigen agenda' heb, 'verplichtingen ben aangegaan' dan wel 'bepaalde beloftes heb gedaan' en/of dat je met 'deadlines' zit. Sommige mensen blijven proberen en zullen langs je huis rijden om te kijken of je thuis bent. En als er rook uit de schoorsteen komt of er brand ergens een lampje, dan loop je al het risico dat de bel gaat. Ga ook bewust 'uit het oog' zitten. Bijvoorbeeld een werkkamer op de eerste verdieping of zolder, zonder inkijk van anderen. Ook dan zul je nog hard je best moeten doen en soms de voordeur gewoon niet open doen (achterdeur en poort op slot). Volhouden is mijn advies, goed zijn voor jezelf, maar vooral je wapenen. Niet te snel toegeven op sociale gronden, want als er een schaap over het hek is... volgen er meer.

Ik denk dat je ook gewoon iets bént. Een schrijver bijv. of een danser, ongeacht of daar publiek voor is. Vincent van Gogh was ook schilder, ook al werd er tijdens zijn leven nauwelijks werk van hem verkocht (één schilderij geloof ik). Als je een kunstenaarsziel hebt, heb je nu eenmaal een kunstenaarsziel, ongeacht of je werk nu wel of niet verkoopt of gewaardeerd wordt door anderen. Ik vind dat we daar ons niet voor hoeven verontschuldigen of verantwoorden, of dat ons werk en onze voorkeuren alleen gerechtvaardigd zouden zijn als het geld oplevert, of dat ons werk minder waard is dan dat van bijvoorbeeld een bakker of een advocaat.

Al ga je de hele dag in bed/bad liggen met een boek... Niemand heeft er toch iets mee te maken hoe jij je tijd indeelt? Ik merk dat het heel eenvoudig is om allerlei vrijwilligerstaken op je te nemen, maar dat het heel lastig is ze weer van je af te schudden. Tegenwoordig heb ik een standaardantwoord: 'NEE!' Een paar keer flink oefenen voor de spiegel ('NEE! NEE! NEE! NEE! NEE!') en dan komt het vast wel goed.

Ik was laatst bijna weer gestrikt voor het collecteren voor een goed doel. Of ik dan ook de bussen in ontvangst wilde nemen. En het geld te tellen. Even later: of ik ook collectanten wilde werven. Toen heb ik de oefening van Helga in praktijk gebracht en heb heel hard NEEEEEEEE geroepen. Pfft. Volgende keer eerder doen!

Er zijn verschillende soorten mensen. Zelf heb ik gemerkt dat de mensen die het gemakkelijkst nee tegen anderen roepen, met hetzelfde gemak een ja van hen verwachten - en dat omgekeerd de mensen die het gemakkelijkst ja tegen anderen zeggen, even gemakkelijk een nee van anderen accepteren. Rara.

Thérèse, dit kom je ook tegen in het bedrijfsleven. Het zijn altijd dezelfde mensen die willen overwerken, uithelpen van collega's e.d. En altijd dezelfde die nooit tijd hebben en het zgn. erg druk hebben ofwel direct na werktijd naar huis moeten. Zo zijn er bedrijven die een CAO kennen, waarbij elke werknemer verplicht wordt om twee maal per week over te werken, maar ik ken ook mensen uit de zakelijke wereld die juist vrijwilligerswerk verrichtten om een reden te hebben om het veelvuldig over-/uitwerken te beperken. Ze hebben dan een baas die geen 'nee' accepteert. Ook niet als je liever je avond doorbrengt met je partner of naar een voetbalwedstrijd op tv wenst te kijken. En als er een zakenreis moet worden ondergaan, dan organiseert toevallig de club, waarvan je ook toevallig in het bestuur zit, bepaalde aktiviteiten. Niets is zo menselijk dan het hebben van een eigen leven. En gelijk hebben we, want we leven maar ene keer (denk ik). En dus kun je er maar beter voor zorgen dat je er zo veel mogelijk plezier aan beleeft, met wat dan ook.

Hoewel ik denk dat we meerdere levens hebben;-) verkies ik het hoe ik mijn leven wil indelen. Hasse, dit is meer een assertiviteitsprobleempje dan een werk/hobby-ding. Ik heb DSPS een slaapritmestoornis. Ik slaap meestal hooguit 6 uur op een dag, maar mijn biologische klok is anders dan die van veel anderen. Dat leidt vaak tot onbegrip. Het geeft niet, het is een probleem van anderen en niet van mezelf. Gewoon "nee" zeggen en je niet verplicht voelen continu jezelf te verantwoorden. Jij denkt misschien dat dat nodig is. Werk hoeft geen excuus te zijn om "nee" te "mogen" zeggen.

Wat een reacties en zoveel waarheden allemaal. Ik moet NEE leren zeggen en het schrijven, al dan niet gepubliceerd, als werk zien waar ik tijd voor mag uittrekken. Gelukkig ben ik een redelijk snelle schrijver en geef mijzelf er dan ook niet zo heel veel tijd voor. Maar nu ben ik met een langer manuscript bezig voor jongeren, dat wel heel wat meer tijd kost. Therese, wat jij zegt bevat zoveel waarheid. Dat heb ik zelf ondervonden. Een ander roept het heel hard en ik zeg wel ja en zit vervolgens met de uitvoering, terwijl de het goede idee van de ander blijft hangen en het werk voor lief wordt genomen. Judy, je slaat de spijker op z'n kop. Dat is precies wat ik bedoel. Je hoeft geen geld te verdienen om iets te zijn of om je nuttig te voelen. Dat idee moet meer en meer doordringen bij mij. Chris 10, dat van een eigen werkplek, dat wil ik ook realiseren. Ik schrijf nu aan de eettafel, wat niet bevorderlijk is voor mijn houding, mijn werk ect. En misschien helpt een eigen werkplek ook wel meer mee aan het idee dat het werk is, ipv een uit de hand gelopen hobby.

Het gaat er denk ik niet om of het werk of hobby is. Het gaat erom hoe serieus je jezelf en je ambities neemt. Neem je die serieus, dan besteed je daar je tijd aan. En niet aan anderen. Zo simpel is het, dacht ik.

Ha die Hasse, Jij mag je zelf schrijver noemen hoor. Herkenning met terugwerkende kracht. In de vorige eeuw liep ik met onze zoon en dochter een schoolplein op en ja hoor, iemand deed een beroep op mij. Later toen ik een baan kreeg voor 17 uur in de week, kreeg ik het rustiger. Ik kon immers zeggen dat ik moest werken. In voornemens voor het nieuwe jaar heb ik ooit eens bedacht om geen Ja te zeggen op ieder verzoek. Maar, ik denk er even over na! Het werkte. Jouw onbetaalde hobby is inmiddels een betaalde baan geworden. Neem, als het je lukt, jezelf serieus. Succes en geweldig dat je al zo goed bezig bent. Ik ben vijftig en leer nu pas echt nog beter NEE te zeggen. Maar vertel dit niet verder, dat is niet zo goed voor mijn reputatie als stresscounsellor..smile.. Alvast een fijn weekend.

Nee durven zeggen is de volgende stap in je geestelijke ontwikkeling.

Weet je, jij bent niemand een antwoord verschuldigd. "Nee" zeggen is al genoeg.

Ik heb mijn schrijven (nog )niet als werk en ik schrijf in mijn vrije tijd. Inderdaad men hoeft niets uit te leggen. Maar..wanneer mijn buurvrouw mij iets wil vertellen dan tikt ze heel hard op het raam of een soort boink op deur. Wanneer ik aan het schrijven ben en geconcentreerd ben, dan reageer ik niet gelijk. Dus weer geboink. De bel hoor ik nl slecht. Bovenstaande heb ik zelf afgesproken. Nee zeggen helpt(mij) niet. Soms komt buuf ook heel lief iets lekkers brengen. Of...ze doet aan sociale contrôle en dat is ook best aardig! Tegenwoordig zeg ik ook: Ik schrijf een boek :-) DAT helpt. Alleen komen er dan vragen waarop ik steevast zeg dat een boek schrijven jaaaaaren kan duren:D Ben van de lekkere warme woonkamer naar de keuken verhuisd. En soms... wanneer ik voel dat ik veel ga schrijven, schilderen en of Sollen, dan parkeer ik de auto verderop en doe alsof ik niet thuis ben :-D Ookik moet nog steeds leren NEE te zeggen!

Interessant om te lezen hoe meerdere mensen hier kennelijk echt sociaal gecontroleerd worden, in meer of mindere mate. En dat er van alles opgedrongen wordt. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is om iets af te wijzen, want ja, echt officieel is het allemaal niet, het is toch maar een hobby? Dat kan. Maar als dat zo is... zelfs een hobby verdient het om aandacht te krijgen, prioriteit bovendien. Alsof een werkverplichting werkelijk is, en een zelfopgelegde verplichting niet. Dat is een vergissing, en dat begrijpen veel mensen niet helemaal denk ik. Maak je eigen wetten (binnen de grenzen van de wet :rolleyes:). Als jij iets moet doen van jezelf, dan heb je geen tijd voor andere dingen. Dat is een legitieme reden, net zoals werken een legitieme reden is. Misschien kun je iets makkelijker uitzonderingen maken dan werkende mensen, zeker. Maar dat zou dan eerder uitzondering dan regel moeten zijn, als je dat zo wilt. Als je ook echt gepubliceerd hebt is wat makkelijker, dan heb je gewoon hard bewijs dat je werk te verzetten hebt.

Herkenbaar dit. Ik merk ook dat schrijven minder serieus genomen wordt dan andere bezigheden zoals werk. Ik kan me voorstellen dat het makkelijker wordt als je wat gepubliceerd hebt. Er zit niks anders op om te leren voor jezelf op te komen al vind ik dit ook lastig. Als je een aantal keer voet bij stuk houdt wordt het misschien iets makkelijker. Als je zelf je schrijfwerk niet helemaal serieus neemt onder het mom van het is 'maar' een hobby waarom zouden anderen dat dan wel doen. Kortom probeer voor jezelf op te komen, iemand anders doet het niet voor je.

Wat een heerlijk topic. Herkenning. Wat ik moet leren is om maandag en dinsdagochtend NEE te zeggen tegen de wasmachine (dus tegen mezelf ;) )

Het voornaamste is natuurlijk wel dat je huisgenoten het serieus nemen. Ik heb ooit een cursus gevolgd, toen mijn kinderen nog klein (8 en 6) waren. Tijdens vakanties nam ik die uren ook gewoon en stuurde hen doodleuk terug: 'dat zou je ook niet hebben kunnen vragen als ik nu bij de HEMA achter de snijwaar stond, dus wacht maar tot na 12en.' Dat werkte. Zo moet het nu met schrijven dus ook... Nu bof ik enorm. Mijn man moedigt me enorm aan. Zelf heb ik wel eens mijn twijfels, en vooral moeite dat er dagen 'niks doen' nodig zijn om dingen eerst in je hoofd te laten rijpen, voor je ze op 'papier' kan zetten. Ik ben - voor wat dit betreft - zelf mijn eigen grootste probleem. Niet de buitenwereld... Kennen jullie dat ook?

Het blijft tobben, dat nee-zeggen. Ja-zeggen ook, trouwens. Het zijn de vervolggevoelens die het zo lastig maken, vind ik. Zeg ik nee, dan wrikt er iets binnen in me wanneer ik de persoon met lege handen zie afdruipen. De zaak blijft me een tijdje bezig houden en kost energie. Kom ik hem of haar de keer daarop tegen, is de hartelijkheid naar elkaar toe soms even zoek. Komt door het zogenaamde "als ik nee zeg, voel ik me schuldig". Zeg ik ja, dan wrikt er evengoed iets binnen in me. Het houdt me gedurende de uitvoering van de ‘klus’ bezig en ook dit kost energie. Het is het frustratiekonijntje dat de kop opsteekt omdat ik niet voor mezelf ben opgekomen. 'Het kan gebeuren dat ik de persoon ook een keer nodig heb'. Deze gedachte maakt de zaak ingewikkelder want ik zou dan graag willen dat hij ja zegt. Op mensen die maar al te vaak een beroep op me doen zeg ik tegenwoordig het volgende: "Ik doe het deze ene keer voor je en dan niet meer". Het is een ja en nee tegelijk en ik merk dat het helpt; ze laten me met rust. Zat die persoon op dat moment echt omhoog, dan heb ik hem niet in de steek gelaten. Maar hij weet nu dat hij in het vervolg op tijd naar andere oplossingen moet zoeken.

Jij hebt boeken bij Clavis gepubliceerd, zag ik. Dan is schrijven geen hobby, maar werk. Het is immers niet vrijblijvend. meer. Misschien helpt het als je per week een x-aantal uren voor het schrijven reserveert in je agenda. Dan is het voor jou ook echt duidelijk dat je die uren niet kan besteden aan andere werkzaamheden.

Schrijven wordt werk als het niet leuk (meer) is. Anders is het een hobby. Je kan natuurlijk ook van je hobby je werk maken, maar dan verandert er vaak wel wat in hoe leuk je het vind. (Hoe noem je dat? Het geluksniveau?)