Deurbel, telefoon, etc.

Da's een aardige. In het verleden kon je met 'tringgg' volstaan, maar dat doet vrijwel geen enkele bel meer. Gert en Samson hebben het opgelost door te kloppen, want de bel doet het niet. Volgens mij is er geen standaardoplossing om een bel te laten 'zien' Ding-dong spreekt wellicht nog het meest tot de verbeelding.

Wat is er mis met "de deurbel gaat"? :?

Helemaal niets, zolang je de deur maar niet opendoet.

Ligt er een aan wat de doelgroep is. Ik kan mij voorstellen dat in een kinderboek voor de jongste lezertjes het 'Brrr... doet de bel' is en voor de oudere lezers 'ze schrok op door de deurbel'.

Eens met Siska, 'brrrr' of 'trrring' of 'ding dong' of 'pling plong' is voor oudere lezers te kinderachtig, behalve in de Donald Duck :)

Als de deurbel erg belangrijk is in het verhaal, moet je hem enigszins omschrijven, aankleden, smoel geven, zodat de lezer al een Pavlov-reactie krijgt wanneer hij nog maar aan de deur dénkt! Als dat niet zo is, kun je gewoon schrijven: De bel ging.

Is het voor een jeugdboek, of een volwassen boek? Bij kinderboeken wordt het nog wel eens gedaan. Bij 'grotemensenboeken' denk ik al snel: het is geen hoorspel.... ;) Lezers zijn niet zo dom, die kunnen zelf bedenken hoe een deurbel klinkt. Maar als het geluid van die bel cruciaal is voor je verhaal, moet je er misschien iets over zeggen. Anders: de deurbel ging; er was iemand aan de deur.

De deurbel rinkelde luid. Het geluid van de deurbel deed hem opschrikken. De hond sloeg blaffend aan toen hij de deurbel hoorde. De vrouw ergerde zich iedere keer weer aan de lawaaierige deurbel van haar buren. Zomaar wat regeltjes..

Brrr vind ik niet het geluid voor een deurbel Ik vind, zoals Bobcat het schrijft wel mooi. Door zijn zinnen krijgt de lezer zelf de gelegenheid om in te vullen wat voor deurbelgeluid hij/zij hoor of zou kunnen horen. Dit zijn allemaal verschillende deurbellen! Mooi! Bij 1 hoor ik mijn eigen deurbel in gedachten. Bij 2 hoor ik de deurbel van vroeger, toen was hij er nog bij. Bij 3 hoor ik de bel van het huis waar ik woonde toen wij nog een hond hadden. Bij 4 hoor ik de lawaaierige bel van de buren (die inderdaad zo'n bel hebben).

Als ik nu een deurbel hoor denk ik aan Mathilde.... :D

Dat vind ik grappig :):D

Bedankt voor de reacties :) Ik zal er nog eens over nadenken. Het is voor een kort verhaal. Misschien dat het inderdaad beter is om het te beschrijven.

Bij een kort verhaal hoort een korte bel. :D

Volgens mij hangt het ervan af wat je wilt overbengen. Als het gewoon zakelijk is (=kennisgeving "er staat iemand voor de deur") dan doet het er niet zoveel toe. Als je een sfeer wilt oproepen, dan moet je het geluid zo treffend mogelijk beschrijven. >>De "ding-dong" van de deur was nauwelijks te horen<< of >>De ouderwetse deurbel maakte een allesovertreffend lawaai<< of >>De deurbel gaf een subtiel, gedistingeerd geluid, perfect passend bij de statige villa<.

(Onze deurbel is stuk, de welbekende Ding Dong dongt alleen nog maar.) Ik persoonlijk vind het niet prettig als er in een tekst Brrr! of Tring! of Ding Dong! staat. Wanneer er wordt beschreven dat de deurbel te horen is, kan de lezer zich daarbij zelf wel een passend geluid voorstellen.

De hond blafte luid. Dit is net als een deurbel! Grote hond, kleine hond, Jou persoonlijke voorstelling van de omschreven hond zal in jouw hoofd de blaf laten klinken. Het vermelden dat de hond blaft en de bel gaat is meestal voldoende.

Als de deurbel erg belangrijk is in het verhaal, moet je hem enigszins omschrijven, aankleden, smoel geven, zodat de lezer al een Pavlov-reactie krijgt wanneer hij nog maar aan de deur dénkt!

Die is goed hahahaha

Helemaal niets, zolang je de deur maar niet opendoet.

Overigens, deze ook. Ook zo van de droge humor... Even on-topic: gewoon omschrijven of ding-dong, brrr (een ringer), bzzz (een zoemer), etc. etc.