Ik wil mij graag even voorstellen!

Beste mensen, Graag wil ik mij toevoegen, mits jullie hier toestemming voor geven, aan de wereld van de radeloze, hardwerkende, denkende en chaotische, debuterende of beginnende schrijvers. Ik besef zo langzamerhand dat wij van een andere planeet komen. Ik noem hem zelf "Planeet BUMS". (Bums staat voor dwarsgebakken). Onze idealen zijn voor de "de gewone wereldbewoners" vaak niet te bevatten. maar ik hoop op meer en meer BUMS bewoners die elkaar uiteindelijk wel begrijpen en ondersteunen. Hierbij een klein artikel wie ik ben. Linda van Berkel Voordat ik de la weer dicht duw pak ik de stapel nog even in mijn handen. Blader er doorheen en ruik nog even aan het papier. Mijn gedachten gaan nog even terug naar het verhaal wat ik had bedacht en had opgeschreven. Dagenlang had ik geploeterd, doorgestreept, proppen gemaakt en in de vuilnisbak gegooid tot grote ergernis van mijn moeder. Hij was zo vol dat de proppen als grote sneeuwballen door mijn hele kamer lagen verspreid. Ik had mijn fantasie weer op papier weten te zetten maar schaamde mij gelijk diep wat andere er wel niet van zouden denken. “Belachelijk, hoe kom je erop” waren de commentaren die ik in mijn hoofd hoorde razen. Nee..ik stopte het wel weg en wie weet keek ik er nog wel een keer naar. Dit deed ik dus niet. Integendeel, ik gooide het uiteindelijk weg als ik een opruimmanie kreeg. Ik donderde alles wat ik had geschreven onderaan in de vuilniszak in de hoop dat niemand het ooit te zien kreeg. Dit waren mijn eerste pogingen om het een en ander op papier te zetten. Als ik nu terug denk dan heb ik spijt, zoveel spijt! Al mijn eerste krabbels, ideeën, dromen van een echt boek zijn beland tussen het stinkenden huisvuil, in de vuilnis wagen vervoerd naar een kilometers hoge vuilnisbelt ergens in Amsterdam. Rond mijn puberteit heb ik het opgegeven en besloot ik een bekend modeontwerper te worden. Ik deed de opleiding en er volgde weer een opleiding. Weer raakte ik ontevreden en besloot toch maar iets anders te gaan doen. Na een omweg kwam ik in de gehandicaptenzorg terecht en nadat ik dit weer beu was heb ik het schrijven weer opgepikt. Ik besloot een kinderboek te maken. Dit was vast niet zo moeilijk en ik had genoeg fantasie. Ook was het leuk voor mijn, toen 3 jarige, dochter. Ze zou trots op mij zijn als ze mijn boek zou gaan lezen als ze 8 jaar zou zijn (ik had dus nog wel even de tijd). Avonden zat ik achter mijn P.C. Vergat de tijd en voordat ik het wist had ik een hele fles wijn weg geslokt en twee pakjes sigaretten gerookt. Mijn toenmalige vriend waarschuwde mij dat ik niet goed bezig was. Ik ging te laat naar bed, dronk teveel wijn en rookt teveel. Even tussen haakjes: hij dronk de godganse dag thee, rookte niet en lag om negen uur op bed. Maar goed, het deerde mij niet. Ik vond het geweldig hoe ik bezig was. De ene maffe situatie na de ander deed zich voor en mijn vingers vlogen over het toetsenbord. Ik las stukken voor aan mijn vriendinnen en deze waren reten enthousiast over mijn schrijfstijl. Ik glunderde, voelde mij machtig en gelukkig. Zie je wel! Ik kan het! Binnen een paar maanden had ik het boek af en ik stuurde het (ja…dommie) ongecorrigeerd, bordenvol spel en grammatica fouten naar een van de bekendste uitgevers. Binnen een week kreeg ik hem terug gestuurd. Geen interesse! Het boek bestaat al tien jaar en is zeven keer verhuisd. Nee…deze heb ik niet weggegooid en zal ik ook nooit doen. Toch had ik de smaak te pakken. Ik had zoveel euforie ervaren met het schrijven. Ik kon mijn fantasie kwijt en voelde dat de zinnen zomaar op papier kwamen te staan. Ik hoefde er niet veel voor te doen. Het struikelblok was en is het beginnen. De eerste zin op papier zetten en de rest vloeit soms vanzelf en soms dagen niet. Ik besloot een roman te schrijven “Leven in het Verleden”. Een moeilijke titel en een moeilijk verhaal. Een verhaal waar ik mijn kop bij moest houden anders ging het helemaal mis met de volgorde, de personages (veel te veel) en de algehele verhaallijn. Na weer maanden slapenloze nachten, te veel wijn en te veel sigaretten kwam ik tot de ontdekking dat ik het mijzelf te moeilijk had gemaakt. Het boek werd een grote frustratie. Werd onzeker en ben er rigoureus mee gestopt. Ik durfde niet meer opnieuw te beginnen. Ik gaf op. Ik had gefaald. Ook dit verhaal is nog ergens vindbaar in mijn overtollige bende aan papierwerk, mapjes en schrijverijen. Ik besloot weer het schijven achter mij te laten en mij toch maar weer te storten op mijn andere talent. Het ontwerpen en maken van kleding en het runnen van een galerie. Ook leuk. Maar een groot misverstand. Ik ben creatief, artistiek bla, bla ,bla Maar zeker niet zakelijk en het bijhouden van een administratie is voor mij als chaoot niet te doen. De “mannen met mapjes” (deurwaarders enzo) waren bij mij op een gegeven moment kind aan huis. Nee..dit ging de verkeerde kant op. Zowel met mijn bedrijf als met mijn gezondheid. Die periode is een aanslag op mijn zijn en ziel geweest. Het was helemaal mis. Maar het schrijven heeft mij geholpen er weer boven op te komen. Mijn boek Verbroken Vertrouwen is het resultaat. Deze heb ik dus niet weggemoffeld. Integendeel hij ligt trots op mijn salontafel zodat ik er elke dag naar kan kijken en in kan lezen. Het is weliswaar geen kinderboek en geen roman maar het is mijn verhaal en dat voelt zo vreselijk goed. Ik ben trots maar helaas zijn er mensen en instanties (met name Bureau Jeugdzorg) die mijn schrijverijen verafschuwen. Dit neem ik maar voor lief. Ik weet beter. Ik ben weer begonnen met een nieuw boek. De eerste pagina staat al op papier maar de angst om verder te gaan is ook aanwezig. De onzekerheid zal ik overwinnen en mijn tweede boek moet er komen. Onderstaande tekst staat in mijn boek Verbroken Vertrouwen op pagina 198. Het gruwelijke verhaal, gebaseerd op waarheden en feiten, van een acht jarig jongetje die meedogenloos door BJZ van zijn vader wordt afgenomen en in een instelling wordt geplaatst. Een instelling voor kinderen met ernstige gedragsstoornissen waar hij bestempeld wordt met de een nog afgrijselijke diagnose na de andere, waar ze hem het liefst aan de medicatie willen hebben en waar het contact met zijn ouders geboycot wordt. De vader staat met zijn rug tegen de muur en wordt in het nauw gedreven door eigen gevormde hypotheses en vermoedens van BJZ. Het leven van vader staat volledig op zijn kop. Inmiddels zit het jongetje al een jaar onterecht “opgesloten” en er is nog geen zicht wanneer hij weer naar huis mag. BJZ en de instelling halen alles uit de kast om het jongetje daar te houden. Waarom..? Gaat het hier om “het belang van het kind”? of gaat het hier om de kassen te spekken van BJZ en de instellingen? Is hun opzet om de kinderen zo lang mogelijk “op te sluiten”, er instellingskinderen van te maken die vervolgens het foute pad op gaan zodat de zogenaamde hulpverlening in ons land een doorstroming heeft van inkomsten? Verbeten Verlangen gaat over mijn vriend en zijn zoontje. Nicky is op 1 oktober jl. overleden aan een hersentumor. Hij is negen jaar geworden. Liefs Linda van Berkel www.verbrokenvertrouwen.nl