Alleen maar mannelijke personages

Verklaren kan ik het niet, behalve dat ik mannen veel leuker vind dan vrouwen. Mijn hoofdpersonen zijn altijd jongens en ik kan me niet voorstellen dat dat voorlopig verandert (misschien kan Freud daar meer over zeggen). In mijn tweede verhaal heb ik geprobeerd een meisje de hoofdrol te laten spelen, maar kwam na vier bladzijden tot de conclusie dat ik mijn tijd gewoon veel liever doorbracht met Thomas, mijn hoofdpersoon. En ik vind de uitdaging veel groter om me in een man te moeten verplaatsen. De belangrijkste bijpersonen zijn ook allemaal mannen. En Thomas is wel erg leuk, moet ik zeggen :D .

Ik schrijf ook liever vanuit het perspectief van een man. Ik weet niet waarom, heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ik heb wel ooit ergens gelezen dat het in kinderboeken handig is om een jongen in de hoofdrol te gebruiken, omdat het dan ook jongens aanspreekt. Meisjes maakt het minder uit om zich in een jongen te verplaatsen, dan andersom.

Ik had vroeger ook altijd jongens/mannen in de hoofdrol, maar de laatste jaren vaker meisjes/vrouwen. Waarom? Geen idee. Of misschien toch. Vroeger schreef ik meer avonturen- en sciencefictionverhalen en daar pasten (volgens mij) meisjes niet zo goed. Nu schrijf ik een ander soort verhalen en daar passen vrouwen juist wel in.

Scarlet, Kan het niet zijn dat mannen belangrijker voor je zijn dan je eigenlijk in de eerste instantie dacht?

Huh Fs? Die vraag snap ik niet goed. Ik denk dat het komt omdat mannen vanuit de natuur jagers zijn en voor avontuur staan, waardoor je er fysiek meer uit het hp kan halen. xas

@ Sgoojur, Wat ik bedoel is, dat Scarlet over mannen schrijft, omdat ze belangrijker voor haar zijn dan ze beseft IRL. *off-topic* Ik heb dat met schrijven over liefde. In het dagelijks leven ben ik er niet zo in geïnteresseerd, terwijl ik wel geneigd ben om er veel over te schrijven.

@Scarlet, ik merk het ook, veel van mijn personages zijn mannelijk, maar het is niet zo extreem als bij jou, ik gooi eigenlijk in elke verhaalsoep wel een meisje (of vrouw). Waarom? Ik heb geen idee :) Vind je het erg dat je zoveel mannelijke personages hebt?

Scarlet, ik heb het ook ;) Slechts één ding is volledig vanuit een vrouw, verder inderdaad hooguit plotgebonden. En die eerste is niet eens echt een vrouw, het gaat om een veertienjarige puber ;) Waar overigens ook mijn naam hier op 't forum vandaan komt. Bij haar is het af en toe lekker om de dramaqueen uit te hangen, maar daarna de karakterontwikkeling te zien. Alleen dat dramaqueengebeuren kan ik slechts soms handelen, een klein deel van de tijd. En vanuit een jongen hoeft dat niet zo snel, dus probleem opgelost.

ik denk dat het uiteindelijk toch vooral persoonlijke voorkeur is of je over mannen of vrouwen schrijft. hoewel het vaak zo is dat mannen meer moeite hebben over vrouwen te schijven en andersom, hoeft dat niet zo te zijn. neem als voorbeeld `de overgave' van Arthur Japin, wat ik een prachtig en overtuigend verhaal vind, volledig geschreven vanuit het perspectief van een oude vrouw die terugkijkt op haar leven en geschreven door een man. waarom je als vrouw voorkeur hebt voor mannelijke hp's is een interessante vraag die je volgens mij alleen zelf kunt beantwoorden. heeft het met je thematiek te maken? ben je misschien veel bezig met het proberen in te leven in of te begrijpen van het andere geslacht en komt daar je verhaal uit voort? wat mezelf betreft: hoewel ik een lichte voorkeur heb voor mannelijke hp's kan ik ook uit de voeten met vrouwen, en ik vind het soms juist heel boeiend om daarvoor te kiezen. je krijgt uiteraard een heel ander verhaal. groet, peTer

Ik heb wel ooit ergens gelezen dat het in kinderboeken handig is om een jongen in de hoofdrol te gebruiken, omdat het dan ook jongens aanspreekt. Meisjes maakt het minder uit om zich in een jongen te verplaatsen, dan andersom.

Interressant, dat wist ik niet. Handig om te weten als ik ooit nog eens iets voor kinderen zou willen schrijven. :nod:

Ik had vroeger ook altijd jongens/mannen in de hoofdrol, maar de laatste jaren vaker meisjes/vrouwen. Waarom? Geen idee. Of misschien toch. Vroeger schreef ik meer avonturen- en sciencefictionverhalen en daar pasten (volgens mij) meisjes niet zo goed. Nu schrijf ik een ander soort verhalen en daar passen vrouwen juist wel in.

Daar zou het inderdaad goed mee te maken kunnen hebben (in een chicklit heb je eerder een vrouwelijke hp, in bijv. SF eerder een mannelijke). Zelf schrijf ik vrijwel altijd verhalen met een "iets" mysterieus erin, zoals "In de put" dat duidelijk geen fantasy is, maar wel een magisch element heeft. Toch is dat bij mij denk ik niet de hoofdreden (hoewel het wel meeweegt want immers: plot = personage), want het gaat niet overal op.

Ik denk dat het komt omdat mannen vanuit de natuur jagers zijn en voor avontuur staan, waardoor je er fysiek meer uit het hp kan halen.

Je zegt bijna hetzelfde als Marlies, maar dan met andere woorden. Een man staat inderdaad voor avontuur en fysieke kracht waardoor hij makkelijker in bijvoorbeeld een fantasysetting past.

Ik zit ook wel een beetje op het spoor van Four Seasons. Misschien ervaar je in je onderbewustzijn dat mannen het meer voor het zeggen hebben dan vrouwen. En in feite is dat dus ook zo in de realiteit. Het mag zo niet zijn, ik weet het. Maar als puntje bij paaltje komt... Je geeft de hoofdrol aan mannen. En dus wijk je niet af van iets universeels. Ik ben zelf nu nagegaan hoe het zit met mijn HP's. Ik heb altijd twee HP's gehad : een mannelijke en een vrouwelijke maar de man was de held en had nooit problemen, het vrouwelijke HP wel. Heel duidelijk dus de stationroman constructie. Maar in mijn laatste schrijfsels hebben de mannen ook problemen. Het heldendom is er enigszins afgegleden. Ze zijn menselijker geworden en ook meer uitgediept. Nu is het zelfs zover dat ik heel goed weet dat er net zoveel van mezelf zit in een mannelijk HP als in een vrouwelijk. Eindelijk zijn de HP's evenwaardig geworden, als je begrijpt wat ik bedoel. Er is een evenwicht gekomen. Heeft misschien te maken met het feit dat ik niet meer zo opkijk naar mannen zoals het me onbewust werd ingeprent toen ik jong was. En mijn vrouwelijke HP's hebben nog steeds problemen maar zij zijn niet meer zo hulpeloos afhankelijk van de mannelijke held HP. Misschien - en het feit dat je dit nu opgemerkt hebt, spreekt al voor zichzelf - ga je ooit een vrouwelijk HP meer karakter geven, meer uitdiepen. Als mens-schrijver evolueer je. Je visie op bepaalde dingen verandert. Hoe, dat heeft geen belang. Maar ik denk wel dat de visie zich weerspiegelt in het schrijven. Het kan dus gebeuren dat één van je vrouwelijke figuranten plots in je verhaal iets onvoorziens gaat doen... en op het einde of zelfs nog voor het einde, besef je plots dat je met een vrouwelijk HP zit opgescheept die je helemaal niet gepland had. Het hoeft zo helemaal niet te verlopen, natuurlijk. Ik zou er niet te zwaar aan tillen. Alles evolueert.

@ FS (telkens als ik je quote trek ik de pagina uit zijn verband, dus ik doe het maar even zo) Een echt FS-antwoord. :) Interressante gedachte, ik weet alleen niet in hoeverre het waar is. Ik heb niet veel mannelijke vrienden, maar zou er graag meer hebben. In het gezelschap van jongens voel ik me meestal meer op m'n gemak, waarom zou ik niet weten. Of misschien heb ik gewoon dringend behoefte aan een vriendje en uit ik dat "gemis" in mijn verhalen. :D

Ik merk het ook, veel van mijn personages zijn mannelijk, maar het is niet zo extreem als bij jou, ik gooi eigenlijk in elke verhaalsoep wel een meisje (of vrouw). Waarom? Ik heb geen idee Vind je het erg dat je zoveel mannelijke personages hebt?

Een soeplepel man, een handvol avontuur en een snufje vrouw... Lijkt me lekkere soep. :D Heb je een recept voor de beste verhaalsoep voor me? :p Nee, ik vind het niet erg. Ik bedacht het gisteren plotseling en als je het rijtje afgaat valt het nogal op.

Mijn verhalen hebben altijd vrouwen in de hoofdrol en als je goed oplet komen verschillende persoonlijkheden regelmatig terug onder andere namen, met een ander leven en een ander uiterlijk. Dit is bij heel veel schrijvers het geval. Ik heb wel eens geprobeerd om over een man te schrijven, maar dat ging heel lastig. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal anders en als ik over de gedachten van een man schrijf, denk ik toch altijd van "maar is dit wel iets wat een man zou denken?". Uiteindelijk ga ik dan veel starrer schrijven. Je moet gewoon doen wat je ligt, want anders heeft het verhaal eronder te lijden.

@ chrislaevers Je hebt gelijk, als schrijver verander je. Zelf ben ik nog heel jong en heb ik nog een lange weg te gaan waarin ik hopelijk veel zal leren en als mens en ook als schrijver zal veranderen. Nu al merk ik heel sterk dat er verschil zat in wat ik vroeger schreef en wat ik nu schrijf. Het fantasy-element is gebleven, maar mijn "woordenboek" bevat meer woorden. Mijn stijl is duidelijk veranderd van kinderlijk naar wat volwassener, zinnen zijn anders opgebouwd (zinslengte hangt of van het genre en de doelgroep hoewel ik in de loop der jaren wel de neiging heb ontwikkeld om lange zinnen ta maken) en als ik wat schrijf is het zij-vorm en niet meer "ik", ook kruipt er bij mij altijd een alwetende verteller in. Zo kan ik me dus wel indenken dat ook mijn personages in de eerste plaats volwassener zijn geworden (ze zijn min of meer met mij meegegroeid hoewel ik personages liever ouder maak dan dat ik zelf ben). Zoals jij zo mooit zei, zijn ze menselijker en meer uitgediept. Ga ik kijken hoe dat zit bij mijn verhaal waarin Jarid (mijn vrouwelijke hp) en Tristen (mijn mannelijke hp) de belangrijkste rol hebben. Valt mij op: Jarid lijkt op mij, heeft qua karakter veel van mij meegekregen terwijl Tristen een "eigen" persoon heeft omdat hij min of meer haar (mijn) tegenpool is op bepaalde punten. Maakt dat dat Jarid niet voldoende is uitgediept? Nee, maar ze lijkt op mij. Kijk ik naar mijn andere vrouwlijke hp in een Dark Science setting (Morgan), valt mij iets op: hoewel zij in het begin een hulpeloze vrouw is, verandert zij in de loop van het verhaal in iemand die bereid is te vechten voor - in haar geval - haar vrijheid, ieders vrijheid. Ze verandert in een krachtiger personage, ze verandert in Jarid en daarmee ook in mij. Eerlijk is eerlijk, dit verhaal zit nog in de fase waarin ik meer van haar te weten wil komen (vooral over hoe ze eerst is), maar het neemt niet weg dat het op z'n minst opvallend te noemen is. Als ik dit zo neerschrijf kom ik tot de conclusie dat ik: - óf daadwerkelijk geen vrouwelijke personages kan schrijven tenzij ze op mij lijken - óf teveel gehecht ben aan Jarid en dat dat een opstakel vormt omdat ik daardoor geen andere vrouwelijke hp's kan bedenken.

Misschien - en het feit dat je dit nu opgemerkt hebt, spreekt al voor zichzelf - ga je ooit een vrouwelijk HP meer karakter geven, meer uitdiepen. Als mens-schrijver evolueer je. Je visie op bepaalde dingen verandert. Hoe, dat heeft geen belang. Maar ik denk wel dat de visie zich weerspiegelt in het schrijven. Het kan dus gebeuren dat één van je vrouwelijke figuranten plots in je verhaal iets onvoorziens gaat doen... en op het einde of zelfs nog voor het einde, besef je plots dat je met een vrouwelijk HP zit opgescheept die je helemaal niet gepland had. Het hoeft zo helemaal niet te verlopen, natuurlijk.

Misschien hebben mijn vrouwelijke hp's door de tweede reden inderdaad te weinig karakter, zijn ze niet goed genoeg uitgediept. Dat zou de reden kunnen zijn dat ik dat Dark Science-verhaal niet op papier krijg. Tijd voor een goed gesprek met Morgan. :) En wat betreft die onvoorzienbare dingen: ik hoop het.

In mijn verhalen zijn er net zo veel mannen als vrouwen die een hoofdrol spelen. Ik merk alleen dat ik mijn vrouwelijke hp's over het algemeen veel interessanter vind. Waarom weet ik ook niet precies, al heb er wel over nagedacht. Misschien wel omdat ik juist de personages die ver van me afstaan intrigerend vind. Kan dit voor jou ook zo zijn? Belangrijk vind ik het allerminst. Zolang mijn hp's maar uniek zijn maakt het geslacht mij niet uit.

Misschien wel omdat ik juist de personages die ver van me afstaan intrigerend vind. Kan dit voor jou ook zo zijn?

Het zou kunnen.

Belangrijk vind ik het allerminst. Zolang mijn hp's maar uniek zijn maakt mij het geslacht mij niet uit.

Ik vind het vooral opvallend. Als het, zoals chrislaevers zei, een teken is dat mijn vrouwelijke hp's niet goed genoeg zijn uitgediept, dan vind ik het wel belangrijk en kan ik er iets aan doen. Ik denk wel dat geslacht belangrijk is voor de gedachtes en de manier van doen van de personages. Vrouwen zijn over het algemeen emotioneler, mannen zien alles "simpeler". Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen en hoeven die clichés niet altijd gebruikt te worden, maar het speelt mee in de geloofwaardigheid van het verhaal hoewel dit weinig van doen heeft met mijn voorkeur voor het geslacht van het personage.

Het ligt ook aan het onderwerp. Ik schrijf zowel vanuit een vrouw als vanuit een man. In het verhaal waar ik nu mee bezig ben, heb ik bij twee mannen en een vrouw het perspectief gelegd. Dit is voor het eerst. Het werkt best goed. Natuurlijk eist de vrouw wel de hoofdrol op. In het begin had ik altijd vrouwelijke hp's tot iemand een keer tegen me zei dat ik ook eens vanuit een man moest schrijven. Dus wissel ik nu, geheel afhankelijk van het thema, uiteraard.

Ik denk wel dat geslacht belangrijk is voor de gedachtes en de manier van doen van de personages. Vrouwen zijn over het algemeen emotioneler, mannen zien alles "simpeler". Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen en hoeven die clichés niet altijd gebruikt te worden, maar het speelt mee in de geloofwaardigheid van het verhaal hoewel dit weinig van doen heeft met mijn voorkeur voor het geslacht van het personage.

Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Zonder dat verschil in denken zouden mannen en vrouwen helemaal hetzelfde zijn (intrinsiek dan, lichamelijk uiteraard niet). Al heb je ook gelijk dat dit niet altijd opgaat. Één van mijn vrouwelijke hp's weet bijvoorbeeld amper wat emoties zijn, laat staan dat ze ze kan tonen. Hoe anderen omgaan met mannen en vrouwen en wat er van hen verwacht wordt zorgt er ook voor dat mannen en vrouwen vaak in andere posities terechtkomen. Traditie en cultuur spelen hierbij een grote rol. Bij een hard werkende boer denkt men bijvoorbeeld snel aan een man (hoeft niet zo te zijn), bij een zuster in het ziekenhuis aan een vrouw. Er worden ook verschillen in gedrag verwacht. Als een vrouw een boer laat reageert de omgeving heel anders dan als een man hetzelfde doet. Het kan ook zijn dat hier een voorkeur uit naar voren komt. Iemand die graag schrijft over mensen die er alles aan doen om een positie met aanzien te kunnen bekleden zal misschien eerder de voorkeur geven aan een man als hp.

Schrijf je niet gewoon over je eigen perfecte partner? Google es op Mary Sue ;) Het gaat dan wel niet over fanfiction, maar misschien toch leuk om te lezen. http://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Sue

Het wisselt bij mij. Hangt van het verhaal af. In het verhaal waar ik nu over schrijf past een mannelijke hp, gewoon door de stappen die hij zet en hoe hij omgaat met de dingen die gebeuren. Ik schrijf niet over heel vrouwelijke vrouwen, dat ben ik zelf ook niet en ik beleef er geen plezier aan om me in een dergelijk personage te verdiepen.

Ik vraag me af of een verhaal wezenlijk anders wordt (of niet geloofwaardig) als je op het einde het verhaal grammaticaal herschrijft en van alle mannen in het verhaal vrouwen maakt, of andersom. Tenzij er natuurlijk sprake is van echte fysieke beperkingen, bijvoorbeeld als je verhaal om een zwangerschap draait, of als het fysieke een doorslaggevende rol speelt. Om uit rolpatronen te stappen kun je ook een homosexuele hoofdpersoon nemen (hoe anders is dat? Nauwelijks anders) of een radicaal-feministe, of een SF verhaal schrijven over een ras met meer dan twee geslachten. Het is in ieder geval een interessante schrijfoefening.

Ik heb niet echt een voorkeur voor mannelijke of vrouwelijke personages, ik denk dat mijn personages net iets vaker vrouwen of meisjes zijn, omdat ik dan toch wat meer uit persoonlijke ervaring kan putten. Langs de andere kant is het soms net leuk om uit het standpunt te schrijven van iemand die verder van jezelf af ligt. Ik zal in het echte leven nooit een man zijn, of een tweeslachtig buitenaards wezen, of een boze tovenaar, dus dan is het als schrijver extra leuk om even in de huid daarvan te kruipen.

Een vrouw spiegelt zich aan een man, en een man spiegelt zich aan een man, of zoals Marc-Marie H. onlangs in een reportage zei: 'De snelweg door het leven is van de heterogene, blanke man.' 't Is de man, de man - de man die zo interessant is.

Weet je zeker dat ie "heterogene" zei?

Maakt het echt uit wie je hp is? Als het verhaal maar lekker leest.

Wat zei ie dan? :D

Eens met Tja. Heb net een boek uit met voornamelijk vrouwelijke personages en dat was een fantastisch boek.

Wat zei ie dan? :D

Heteroseksueel?

Wat zei ie dan? :D

Heteroseksueel?

Dat zal.

"De meisjes van de suikerwerkfabriek" van Tineke de Duyvene is tot nu toe het enige interessante boek met vrouwen in de hoofdrol, althans voor mij.