Buitenlands uiterlijk hoofdpersonage

Eigenlijk is het toch een beetje raar om zoveel nadruk te leggen op een verhaal zonder beeld.

Bedoel je echt dat in een middlmatige roman de hoofdpersonages een cliché uiterlijk hebben?

Absoluut. Dat wil zeggen, als je romans in het genre fantasy allemaal als middelmatig ziet. Het is zelfs zo erg dat Diana Wynne Jones er een heel (sarcastisch) boek over heeft geschreven: The tough guide to Fantasyland (niet alleen over clichés in uiterlijk, maar ook alle andere clichés). Hoewel het boek lollig bedoeld is, is het schrikbarend hoe vaak van dergelijke clichés gebruik wordt gemaakt in populaire boeken, strips, games, films, TV-series... ook als het niet fantasy is... ... en juist daarom is het voor sommigen aangenaam om hun evenbeeld eens niet te zien als de "bad guy".

Ik associeer rood haar met temperament in positieve zin

Daar ga je al... rustige, introverte personages hebben zo al geen schijn van kans als ze de verkeerde haarkleur hebben :( Hebben we het nog niet eens over de huidskleur. Als onderbouwing: in een recent gelezen deel van Harlequin wordt de man uitvoerig beschreven, qua uiterlijk, terwijl je van de vrouw die de hoofdpersoon helemaal niets leest over uiterlijkheden. De lezeres kan zich helemaal identificeren met de hoofdpersoon: er staat niets in de weg. Als je het verhaal op die manier analyseert, is het werkelijk bizar. Gerrit de Jager heeft er voor De Familie Doorzon ook eens een grap over gemaakt: Doortje probeert haar Arie ervan te overtuigen dat die liefdesromannetjes leuk zijn en dat hij zich, om hun sexleven wat op te peppen, meer moet proberen te identificeren met de mannelijke hoofdpersoon van die boekies: de lange, slanke, blanke, blonde prins met de blauwe ogen.

Ja, maar Harlequin reeks zijn geen boeken, dat zijn dingen die volgens een vast, vooraf afgesproken patroon aan de lopende band geschreven worden. Net zoals doktersromannetjes, Cartland... Ik heb heel veel van die dingen gelezen. Dan was er een hiaat van bijna twintig jaar. Uit nieuwsgierigheid heb ik er een vijftal gelezen. Ik was een beetje verwonderd dat er één boekje was met sex op pagina 2, een beetje meer sex dus, maar voor de rest was alles bij het oude gebleven. Zelfs een niveautje hoger, is er steevast hetzelfde patroon. Kijk het eens na. Ik heb ze hier even uit mijn boekenkast gehaald : Rosemary Rogers, Natasha Peeters, Michaela Morgan, Kathleen Woodiwiss. Constance Gluyas vond ik al een heel stuk steviger qua historiek. Maar hier geen blonde prinsen met blauwe ogen, hoor. Wel veel zogezegde verkrachtingen... Ja, de idee was waarschijnlijk dat vrouwen graag overmeesterd worden met een beetje force... alsof ze zelf niet kunnen weten wanneer wel en wanneer niet ze willen vrijen... opvallend ook de stelling dat als een vrouw 'nee' zegt, ze eigenlijk 'ja ' bedoelt. Wagen ze zich daar nu nog altijd aan? Ik weet het niet. Jij stelt het wel alsof elke haarkleur, elke huidskleur altijd en overal sowieso een speciale boodschap heeft. Je kan dat natuurlijk altijd wel vinden als je wat zoekt. Vaak is dat ook wel zo, maar je kan er toch ook tegen in gaan. Mijn mannelijk HP valt te pletter van zijn paard, en het vrouwelijk HP denkt vaak terug aan die ene schurftige, oude knol die haar het leven redde. Geen witte paarden dus en Black Beauties, Zorropaarden of Flicka's. Je doet er toch mee wat je wilt. Het uiterlijk doet er niet toe, tenzij je fastfood boeken wilt schrijven voor de centen. Desi88, volg je mee? Het is hier onder je post waarschijnlijk veel verder gegaan dan je beoogde... ik zou graag willen weten wat je er van denkt. Zijn we te ver gegaan? :o

Ja, maar Harlequin reeks zijn geen boeken

Fijn dat ik niet de enige ben die er zo over denkt :D (En misschien heb ik de uitzondering gelezen, want er zat meer seks in dan in mijn erotische fantasy-verhaal).

Jij stelt het wel alsof elke haarkleur, elke huidskleur altijd en overal sowieso een speciale boodschap heeft. Je kan dat natuurlijk altijd wel vinden als je wat zoekt. Vaak is dat ook wel zo, maar je kan er toch ook tegen in gaan.

Dat is, volgens The Tough Guide, een feit, de "colour code" in Fantasyland. Dat is niet iets dat Wynne Jones heeft verzonnen, maar een steevast gegeven in een overgroot deel van de fantasyboeken (waaronder ook veel formuleboeken, zoals de reeksen die op RPG's zijn geïnspireerd). Waarbij je je kunt afvragen of dat boeken zijn. Het speelt ook door in bepaalde fantasy-volkeren (elfen, dwergen) waarbij het karakter grotendeels door het volk/ras wordt bepaald. Daarom is The Tough Guide voor veel lezers van het genre ook zo herkenbaar, en voor schrijvers een eye-opener: de feiten die humoristisch worden voorgeschoteld kloppen 9 van de 10 keer. Je kan er tegenin gaan, natuurlijk kan dat. En dat doe ik ook (wat me niet altijd in dank wordt afgenomen). Maar er zijn er veel die er niet tegenin gaan, sterker nog, die zich niet eens van dergelijke patronen bewust zijn.

Desi88, volg je mee? Het is hier onder je post waarschijnlijk veel verder gegaan dan je beoogde... ik zou graag willen weten wat je er van denkt. Zijn we te ver gegaan? :o

Dat vraag ik me ook af.