The Menace

Hallo, ik ben Dennis. Een tijd geleden al aangemeld - en nu eindelijk voorgesteld. Zo hier en daar heb ik al even iets van me laten horen, maar op straat meng je je ook niet zomaar in een gesprek tussen wildvreemden, vandaar dat ik toch maar even een handje kom geven. Vertellen over wat mijn lievelingskleur is, of mijn favoriete huisdier, heeft volgens mij niet zoveel zin, aangezien het hier toch om het schrijven gaat. Daarom maar even in het kort mijn schrijfgeschiedenis: Zoals zovelen hier, probeer ik al verhalen te schrijven sinds ik de woorden Pim, noot, vuur en Mies onder de knie heb. Eén van mijn oudste herinneringen is dan ook, dat ik aan de keukentafel een verhaaltje probeer te schrijven. Enkele jaren later, maar wel nog op de basisschool, kregen we zo nu en dan de opdracht een verhaal te schrijven. De meester nam alle verhalen mee naar huis en wees een week later de drie kinderen aan met het leukste verhaal. Die mochten die van hun dan voorlezen aan de klas. Ik heb in die tijd aardig wat zitten voorlezen. Eenmaal in de pubertijd heb ik een paar keer geprobeerd een iets langer verhaal te schrijven, waarvan er slechts één gelukt is. Een samenvatting daarvan (wegens beperkt aantal toegestane woorden) leverde me een jaar later bij een schrijfwedstrijd o.a. een half jaar gratis bioscoop op. Toen ik 19/20 was, heb ik mijn eerste roman geschreven: Wapenveld. Ik ben het gaan schrijven uit ergernis over het zinloos geweld dat ik in de media en mijn directe omgeving tegenkwam, maar het is uiteindelijk een avonturenroman geworden van zo'n 175 A4's. Toen ik daarmee klaar was, was ik in verregaande staat van verwondering om de wereld om mij heen en om de mensen om mij heen, die zich, in tegenstelling tot mij, lang niet allemaal verwonderden om toch diezelfde wereld. Ik begreep dat ik nog lang niet begreep hoe de wereld in elkaar zat en ik had dan ook de enorme behoefte om in een roman een soort allesomvattende verklaring te geven én tegelijkertijd die verklaring te delen met de mensen om me heen. Vier jaar later had ik een ruw manuscript van ruim 800 blz. en na nog eens vier jaar schaven, bijwerken, verwijderen en oppoetsen, had ik veertig tastbare exemplaren (met harde kaft! :D ) van Coma in mijn handen; een verhaal van 608 pagina's, dat natuurlijk helemaal geen allesomvattende verklaring heeft, maar misschien wel mensen toch iets aan het denken zet. De afgelopen paar jaar knal ik met enige onregelmatigheid een blogje op mijn hyves. Dat zullen er nu in totaal zo'n zeventig of tachtig zijn en ze gaan over van alles; de grootste levensvragen komen aan bod, maar ook een kritische noot op het scheppingsverhaal en alle kleine dingetjes die me opvallen in mijn eigen onbeduidende leventje. Keukenpapier, appelstroop, vreemdgaan, kokkerellen, de pizzaboer en nog van alles en heel veel meer. Soms omdat ik me om iets boos maak, soms omdat ik iets gewoon buitengewoon grappig vind. Maar de reden dat ik hier toch eindelijk op deze leerzame site actief zit te wezen (en ik heb nog VEEL te lezen), is dat mijn huidige roman niet wil vlotten. Daar heb ik al een topic over aangemaakt, dus daar ga ik hier niet over uitwijden. Hopelijk kan ik dus nog veel van jullie leren en heel misschien - wie weet? - sommigen van jullie ook iets van mij. Tot spreeks en groetjes, Dennis