Schrijven en uitkering?

Dan zouden we eerst moeten weten wat voor uitkering en in welk land. Pas dan valt er wat zinnigs over te zeggen.

Lastig om hier in zijn algemeenheid iets over te zeggen. Elk soort uitkering heeft zijn 'eigen' regels voor de (on)mogelijkheden om bij te verdienen. Royalties worden niet anders behandeld dan andere vormen van bijverdiensten en pas als de inkomsten een bepaalde drempelwaarde overstijgen wordt het gezien als inkomen, maar hoe hoog die drempel is, verschilt dus sterk. Daarom is het zinniger om je vraag te stellen bij de betreffende uitkeringsinstantie, die moeten weten hoe het zit (en daar kan je ze ook aan houden).

Het gaat om wwb uitkering in Nederland. Op een begeven moment zal ik dat ook bij hun navragen, maar vroeg me af of iemand hier al kennis en/of ervaring mee had.

Geen idee of hier mensen met vergelijkbare ervaringen 'rondlopen', maareh wwb, waar staat dat dan voor? En oja, hun moet hen zijn (krijg kromme tenen van hun).

Wwb staat voor Wet werk en bijstand. Inkomsten zullen zeker gekort worden. Of een deel vrijgesteld is, weet ik niet uit mijn hoofd, maar kan ik eventueel wel op mijn werk nakijken. Beter is het je inkomensconsulent te raadplegen, die is volledig bekend met de regels.

Kijk eens op http://home.szw.nl/index.cfm?menu_item_id=13730&h… en let vooral op dat ene zinnetje: Afhankelijk van het gemeentelijk beleid kan een deel van uw loon niet worden meegeteld als inkomsten. etc... Een vriendin van mij kreeg (andere wet, weliswaar maar in dezelfde sector) te maken met een inkomensconsulent die de wet ook niet geheel bleek te kennen en haar in eerste instantie de financiële consequenties van haar nieuwe parttime baan een stuk rooskleuriger voorschotelde dan ze in werkelijkheid bleken te zijn. (Haar situatie wás ook bijzonder ingewikkeld, maar dat is ook het geval wanneer het om royalties gaat.) Die wetten veranderen namelijk waar je bij staat. En verschillen dus blijkbaar ook nog per gemeente. Dat die ambtenaren het ook niet kunnen bijhouden, begrijp ik. (voordat ik dadelijk weer op de tenen blijk te hebben getrapt van iemand die ambtenaar is.) Zoals het hier staat hangt het er dus vanaf of ze schrijven zien als (vrijwilligers)werk wat wat je doet vanuit het oogpunt om in de toekomst in je eigen onderhoud te kunnen voorzien én van de gemeentelijke regels. Oftewel, na het lezen van het hele stuk weet je eigenlijk nog steeds niks...

Een punt waar je niet over begint, maar waar ik mee te maken kreeg toen ik in de ww zat: het hangt er ook maar vanaf wie je treft, of ze moeilijk gaan doen over je sollicitatieplicht. Ik hield me daar wel aan, maar kreeg te horen van mijn begeleider dat ik te veel tijd aan schrijven besteedde en mij daarom niet maximaal kon inzetten voor een "echte" baan. Ik schreef toen mijn samenleesboek voor Delubas, waarbij ik met een deadline zat en inderdaad, heel veel schreef. Ik solliciteerde dus wel zoveel als ik moest, maar ik had dus een zeer niet meelevende begeleider die vond dat ik maar moest stoppen met schrijven en dat ik mij hele dagen bezig moest houden met solliciteren. Terwijl er nauwelijks banen waren ... :confused: Je kunt ook een begeleider treffen, zoals mijn volgende, die juist ziet dat je hard aan het werk bent, dat je niet achterover leunt om je geld te ontvangen en dat je juist probeert om geld te krijgen ...

Inderdaad. Het gemene van die regels 'per gemeente' is, dat die vaak voor verschillende interpretatie vatbaar zijn. Niet helder op papier staan. En dat geeft die ambtenaren dus alle ruimte om ....

Schrijven en uitkering. Precies waar ik ook mee zit, maar ik heb geen WW of bijstandsuitkering, ik zit met een Wajonguitkering thuis. Alles wat ik bijverdien wordt direct afgetrokken van mijn uitkering, zodoende heb ik met mijn werkgever (ik werk freelance voor een krantje als correspondent) een redelijke regeling getroffen. Het is niet hetzelfde als uitbetaald krijgen, maar het is belastingtechnisch het hoogst haalbare waar we allebei geen nadelen van ondervinden en ik toch zo nu en dan een klein extraatje heb. Maar wat moet ik als ik straks op bescheiden schaal mijn romans verkocht krijg? Kijk, een bestsellerauteur zal ik niet worden, dan zal ik waarschijnlijk hele andere zorgen hebben :unibrow: maar ik vraag me toch waarom ze daar in Den Haag mij (en al die andere arbeidsongeschikten die wel willen maar niet kunnen) ervan weerhouden dat beetje extra geld te verdienen met iets dat ik wél kan. Ik zal de Balkenendenorm er echt niet mee halen, dat weet ik dan toch wel.

Alvast dank voor jullie reacties.

Je kunt het zo afspreken dat je niet meteen uit de uitkering wordt gegooid als je een maand meer dan die uitkering verdient (omdat royalty's doorgaans eind eerste kwartaal komen) maar dat je elke maand voor een bepaald bedrag gekort wordt.

Geldt dat ook bij de WAO, dus als je bij het UWV zit en niet door de gemeente ergens voor wordt betaald?

Ik vrees van wel, Suma. En je loopt ook nog het risico dat ze je gaan herkeuren, als het even mee zit met de royalties. Of met het prijzengeld. Als ik goed ben ingelicht, gelden prijzen voor de belasting ook gewoon als inkomsten. Het UWV communiceert met de belastingdienst: als de belasting vindt dat je geld verdiend hebt, dan vindt het UWV het waarschijnlijk ook. En dat heeft consequenties. Dus die Turing wedstrijd, €10.000, die kun je maar beter niet winnen. Gelukkig is de kans dat je dat gaat lukken, maar heel klein ... ;)

WAO en Wajong vallen allebei onder UWV, dus ik vrees dat tantebetje gelijk heeft.

@Suma: Je krijgt toch elk jaar die brief, waarin je moet opgeven of en hoeveel je gewerkt hebt en of er iets veranderd is in je situatie? Je mag wel iets bijverdienen, maar als je zelf je geld kunt verdienen heb je geen uitkering nodig, dus dan krijg je minder.

Tuurlijk krijg ik ieder jaar die brief waarin gevraagd wordt naar veranderingen. Alleen, mijn situatie zal niet veranderen en ik kom niet meer aan het wedrk dus ik vergeet die brief voor het gemak. Ik vind hem alleen confronterend. Nou ja, als je zoveel royalties krijgt, heb je die uitkering ook niet meer nodig. Dus voorlopig is er niets aan de hand. Dank jullie voor het antwoord.

Ik heb zelf ook een boek geschreven terwijl ik in de WIA zat. Maakte niet uit zei men van te voren en het mocht. Ik heb gewoon de verdienste opgegeven en ik mocht een deel daar van houden. Andere deel werd gekort op mijn uitkering.

Het idee achter de uitkering is natuurlijk dat je zelf niet in je levensonderhoud kunt voorzien en als je dat met schrijven wèl kunt, dan heb je geen uitkering meer nodig. Dat lijkt me niet meer dan eerlijk. Daarnaast kun je je afvragen of als je dagelijks uren achter de PC zit te schrijven, je niet net zo goed achter de PC van een werkgever kunt zitten typen (datatypist, documentalist, er zijn veel dingen die je dan kunt), zodat niet anderen in jouw levensonderhoud moeten voorzien. Nou weet ik helaas óók dat zeker met Wajongers een hoop wordt gesold: tijdelijke baantjes zolang de werkgever subsidie krijgt, daarna zonder pardon ontslag, bijvoorbeeld. En dat werken niet alleen maar achter een PC zitten en typen is (breek me de bek niet open). Maar mijn ervaring is dat het UWV daar anders over denkt, onder het motto 'die lampekap past jou ook'. Volgens mij staat er in het Handboek Schrijven het een en ander over hoe je dat het beste kunt aanpakken.

Ik denk dat ze in België ook zo denken: of je ligt plat, of je moet aan de slag in 'het systeem'. Er bestaat niet iets tussenin. Ze mogen het altijd met mij uitproberen... mijn eerste werkdag verloopt waarschijnlijk goed. De tweede ook goed. En de derde werkdag vertrek ik en ik kom niet op het werk aan, of ik doe die derde dag nog, en ik kom niet meer thuis. Zo eenvoudig is dat bij mij. En voor die administratie is dat allemaal irrelevant. Je zit in dat hokje of in dat hokje. Veel bewegingsvrijheid heb je niet. Schrijvers bestaan administratief niet. Het is een gegeven dat geen enkel concept heeft in de samenleving. Geen enkel. Een prostitué heeft een veel duidelijker statuur dan een schrijver.

@ Chris, dat laatste is niet waar. Wij mogen Pol Vandendriessche op onze blote knieën dankbaar zijn dat hij het kunstenaarsstatuut bij de inkomstenbelasting heeft gekregen. Kijk eens op: http://www.schrijvenonline.org/forum/13964 Bovendien is het zo als loontrekkende dat je loopbaanonderbreking kunt aanvragen bij jouw werkgever en dan een vergoeding ontvangt. Zo heb ik in 2009 drie maanden volop kunnen schrijven.

Dank je Jommeke. Ik heb het nagelezen. Als je in België van een invaliditeitsuitkering leeft, betaal je geen belastingen. En wanneer je schrijft dat je eventjes drie maanden gekregen hebt om te kunnen schrijven... dat begrijp ik niet. Toen ik werkte had ik twee maanden schoolvakantie, alle andere vakanties erbij (onderwijs) maar schrijven kon ik niet in zulke korte periodes. Het hangt er van af wat je schrijft. Mijn personages in mijn boeken zijn als flessen wijn. Ze hebben tijd nodig en af en toe worden ze gecheckt, in de hand genomen, gedraaid, ... Ik kan ze ook de nek omwringen, bij wijze van spreken, en gaan solliciteren voor één of andere job. Dat zou het beste zijn voor iedereen; het uniformisme aankleven... Je kan toch niet ontkennen dat administratie schrijven bekijkt als een job. Dat je zomaar kan switchen van het ene naar het andere... de ene kan het wel, de andere kan het niet. Wie het niet kan is de pineut. Ik blijf er bij dat de maatschappij geen infrastructuur heeft voor mensen die schrijven. Ze zijn het liever kwijt dan rijk. In een gezelschap kan je beter uitpakken met drie fictieve vakanties (eentje in Griekenland, eentje in Portugal, eentje in Atlantis) dan te zeggen dat je schrijft. En dan krijg je de vraag :'Atlantis, waar is dat?' Dan breekt het ogenblik aan om te 'schrijven'.

@Schlimazinik: je vraagt je af of je, als je uren achter de PC kan zitten schrijven, of je dan niet net zo goed voor een werkgever kan schrijven. Als je met enige regelmaat een aantal maanden ziek bent, dan kun je niet in loondienst werken en een eigen bedrijf kun je dan ook niet hebben. Maar zelf schrijven kun je wel, in je goede periodes.

Daarnaast kun je je afvragen of als je dagelijks uren achter de PC zit te schrijven, je niet net zo goed achter de PC van een werkgever kunt zitten typen (datatypist, documentalist, er zijn veel dingen die je dan kunt)

Je verwart hier iets. Schrijven is van jezelf, achter de computer van de werkgever is het dingen doen van de werkgever. Bij het eerste zit je thuis, meestal met familieleden om je heen, maar je kan je tenminste afsluiten van de rest. Bij het tweede heb je de reis heen, het verplichte goedemorgen zeggen tegen iedereen die je ziet, je hoofd vullen met dingen van de werkgever, collega's en verplichte pauzes met zijn allen, de reis terug, mensen die vragen hoe het op je werk is en meer van dat soort dingen, je kan je niet eens even afsluiten van de rest, behalve op de wc's, die nog openbaar zijn ook. Sommige mensen kunnen dat gewoon niet aan. Die raken helemaal geblokkeerd als het gaat om alleen het verplicht goedemorgen zeggen of de dagelijkse druk van de werkgever, want je werk moet wel af. Terwijl je thuis makkelijk je schrijven een dag kan laten zitten als je niet goed in je vel zit, er teveel prikkels om je heen zijn en vrienden en het huishouden nog op je staan te wachten op een reactie van je. Laat staan dat je op zulke momenten je hoofd kan vullen met dingen van de werkgever, naar het werk moet gaan, goedemorgen moet zeggen, verplicht pauze moet houden tussen je vele collega's (vijf kan al veel zijn).

Helemaal mee ééns. Vergeet ook de grote groep niet, die eenvoudig fysiek niet in staat is om naar een werkplek te gaan... Hoewel ik ergens al gelezen heb van een initiatief om mensen die volledig bedlegerig zijn, call-centre werk te laten doen. Wie dat leuk vindt, mag dat van mij, hoor! Maar in mijn visie valt dat dus onder: 'wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet' en dat staat los van welke beperking dan ook, daar zouden ze niemand toe moeten kunnen verplichten!

Je verwart hier iets. Schrijven is van jezelf, achter de computer van de werkgever is het dingen doen van de werkgever.

Een serieuze schrijver (die het als broodwinning heeft) schrijft niet voor zichzelf, maar heeft regelmatig contact met de uitgever en de redacteur, en wordt gedwongen door deadlines. Interviews etc maken ook dat je je niet kunt afsluiten. Daarnaast: heel veel werk kan thuis worden gedaan. Techniek is het probleem niet, het is de werkgever die zijn werknemers niet vertrouwt.

Sommige mensen kunnen dat gewoon niet aan. Die raken helemaal geblokkeerd als het gaat om alleen het verplicht goedemorgen zeggen of de dagelijkse druk van de werkgever, want je werk moet wel af.

Dus je boek moet niet af? Dat lijkt me een illusie. Ik heb het nu al een paar keer meegemaakt: eerst de deadline van een wedstrijd, daarna ben je er nog niet: de deadlines van de redactie zijn er ook nog, en de deadline van de uitgave. Ik vond de fijne vleeswaren in de supermarkt een stuk relaxter. Bovendien is het maar een handvol mensen die dat echt niet aankunnen, de vraag is of die ineens wel de stress van een professioneel schrijver aan zouden kunnen. Ik denk het niet: de uitgever moet ook op je kunnen rekenen als die je nodig heeft, zeker als er geld verdiend moet worden.

Laat staan dat je op zulke momenten je hoofd kan vullen met dingen van de werkgever, naar het werk moet gaan, goedemorgen moet zeggen, verplicht pauze moet houden tussen je vele collega's (vijf kan al veel zijn).

Je beperkt je wel tot een heel klein deel van het arbeidzaam leven. Er is veel meer dan alleen dat. Vergeet ook niet dat tienduizenden mensen die willen schrijven, of dat al doen, wèl een 40-urige (of meer) werkweek hebben en daarmee de schrijvers moeten onderhouden (uitkeringen, zakgeld partner) die geen zin hebben om werk te doen dat ze aankunnen. Die zitten met alle werkstress, relatiestress en qualitytime voor de kinderen tóch nog in hun weinige vrije uurtjes moeizaam aan een roman te werken.

Vergeet ook niet dat tienduizenden mensen die willen schrijven, of dat al doen, wèl een 40-urige (of meer) werkweek hebben en daarmee de schrijvers moeten onderhouden (uitkeringen, zakgeld partner) die geen zin hebben om werk te doen dat ze aankunnen. Die zitten met alle werkstress, relatiestress en qualitytime voor de kinderen tóch nog in hun weinige vrije uurtjes moeizaam aan een roman te werken.

Hoe herkenbaar, maar met doorzettingsvermogen kom je een heel eind!

Vergeet ook niet dat tienduizenden mensen die willen schrijven, of dat al doen, wèl een 40-urige (of meer) werkweek hebben en daarmee de schrijvers moeten onderhouden (uitkeringen, zakgeld partner) die geen zin hebben om werk te doen dat ze aankunnen. Die zitten met alle werkstress, relatiestress en qualitytime voor de kinderen tóch nog in hun weinige vrije uurtjes moeizaam aan een roman te werken.

Maar die zijn niet arbeidsongeschikt.

Dus je boek moet niet af? Dat lijkt me een illusie.

Dat stuk ging niet over het schrijven, maar over werken voor een werkgever. Tuurlijk moet een boek af, alleen kost dat veel meer moeite.

*edit

* :\\ edit. Om in het reguliere circuit te slagen, moet je van goede huize komen en heb je net zo goed een inspanningsverplichting naar de uitgever toe, als je via Eigen beheer uitgeeft kan je blij zijn als je de investering terugverdient en met POD verdien je hoe dan ook zeer weinig!

Tja, om dan ook maar een duit in het zakje te doen... Ben 80 - 100% arbeidsongeschikt, Wajonger en zoals het er nu naar uitziet, word ik opnieuw gekort. Iedere godvergeten cent die ik met mijn schrijven verdien, wordt van dat armzalige uitkeringkje afgetrokken. Mijn hemel, denk je dat ik ervoor heb gekozen om niet meer te kunnen werken Dat ik ervoor kies om iedere minuut van de dag (op de momenten dat ik schrijf na) geconfronteerd te worden met mijn beperkingen, die overigens niemand kan zien? Alleen als ik mijn eigen ding schrijf, vergeet ik alles om me heen. Ik ben ook freelance correspondent maar dat is gewoon werk waar ik eigenlijk niets mee verdien omdat het toch van mijn uitkering afgaat. Meer dan twintig jaren ben ik bezig geweest met leren, diploma's halen, werkervaring op doen om er uiteindelijk achter te komen dat het gewoon niet werkt... werken voor een baas, met collega's, op vaste tijden enz. enz. Been there, done that and I've got the T-shirt. Ik vind dit dan ook wel erg stellig en kortzichtig. Als ik mag...

ik vind dat iemand die uitkeringsbehoeftig is en toch ergens geld mee vangt net als ieder ander belasting moet betalen of gekort moet worden.

Ik betaal belasting... En... Wat is er mis met een extra zakcentje? Als ik ooit mijn boeken ga verkopen, dan zou ik dus niets over mogen houden? Ik moet ten eerste al onevenredig meer moeite doen om een resultaat te behalen dat enigszins te vergelijken is met dat wat een gezonde schrijver voor elkaar krijgt en die zou het geld wel mogen houden? Ik word dus nogmaals gestraft voor het feit dat ik niet goed mee kan? Of begrijp ik het weer niet? Generaliseren was misschien een leuke inkopper een aantal jaren geleden, maar ik geloof niet dat er zo veel mensen een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangen die het niet verdienen. Jaren geleden is iedereen herkeurd en zelfs bedlegerige mensen werden goedgekeurd om bonsaiboompjes te gaan kweken. Ik wil alleen maar zeggen, generaliseren is niet meer van deze tijd. Ik ben niet de enige die wilde werken, maar het om allerlei onduidelijke, hoewel aantoonbare redenen/oorzaken niet kon. Sorry, dit waren slechts mijn paar centen. Ik moest dit even van me af schrijven. Niet om iemand te beledigen. Iedereen heeft het recht op een eigen mening. Wel, dit is de mijne. 8)