Schrijven en uitkering?

Sorrie, foutje.

Ik vind dit dan ook wel erg stellig en kortzichtig. Als ik mag...

ik vind dat iemand die uitkeringsbehoeftig is en toch ergens geld mee vangt net als ieder ander belasting moet betalen of gekort moet worden.

Tuurlijk mag je dat vinden en vanuit jouw standpunt gezien, begrijp ik je frustatie erg goed. Ik ga er verder niet op in, want dan zou ik echt oftopic gaan. xas

Voor sommige mensen is om het even welke werkvloer net hetzelfde als gaan werken in een slachterij waar de kippen nog half levend ondersteboven aan haken hangen. Ik gebruik deze vergelijking omdat er zoveel onwetendheid is over o.a. de prikkels waar Waus het over had. Maar er is veel meer. Het gemakkelijkste voor de maatschappij zou zijn als mensen zoals ik bv zichzelf het leven benemen of plat liggen van de medicatie. Ik ben niet naïef en ik registreer in mijn leefwereld alle signalen, ook deze. Sorry dat ik zo cru ben, maar daar komt het uiteindelijk op neer. De maatschappij is een systeem dat in maar één richting draaft : zoveel mogelijk uniformisme, de domme consument is de goeie want die kan je manipuleren alle kanten uit. Deze 'draver' is de steunpilaar van de economie en economie is een heilig huisje. Wie deze DNA ingrediënten niet heeft, wordt op subtiele wijze afgestraft. Er is geen leefruimte voor mensen die heel goed weten door trial en error dat ze niet aan die 'métro-boulot-dodo' eisen meer kunnen voldoen. Meer nog, ook niet meer willen voldoen. Een heropvoedingskamp naar Noord-Koreaans model zal ook niet meer helpen, vrees ik. Dat zou nog een 'oplossing' zijn. Een hoofdtransplantatie misschien? Met leefruimte bedoel ik niet een dak boven je hoofd. Er is geen infrastructuur voor mensen die de wereld anders beleven dan de meerderheid. Het zijn net meestal die mensen die innoverend schrijven. Toen ik werkte, heb ik kinderverhaaltjes uit mijn duim gezogen voor de kinderen. Ik heb zelfs een slaapliedje gemaakt. Tijd om ze op te schrijven had ik niet. Ik viel er vaak zelf bij in slaap terwijl de kinderen nog wakker waren.En toen ik wel kon schrijven, had ik andere katten te geselen in het schrijven. Vroeg of laat zal ik naar een sociaal assistente van de uitkeringsorganisatie moeten stappen en heel tactvol moeten vragen om op te zoeken hoe dat nu zit met combinatie uitkering- geld verdienen met schrijven. Ik wil geen sociale fraude plegen maar voor je het weet heb je dat wel gedaan omdat de personen die je dossier behandelen niet op de hoogte zijn van de administratieve valkuilen. OP empathie reken ik niet. Ik wens de 'misverstanden' niet aan den lijve te ondervinden met terug werkende kracht. Ik moet de zekerheid hebben dat ik kan terug vallen op die uitkering wanneer het schrijven een flop wordt. Er is niet alleen het onbegrip voor het anders denken en beleven van de wereld, niet alleen de onwetendheid van mensen die je dossier moeten behandelen maar er is ook een onuitgesproken, haast biologische wet die er voor zorgt dat als je uitkeringsgerechtigd bent, je in die boot moet blijven zitten. Die boot heeft trouwens geen roeispanen en geen roer, en geen zeil.

*

Ik dacht juist dat dit topic hierover ging, sgoojur. Over de combinatie uitkering/inkomsten uit schrijven. ;) Het valt me vaak op (in het algemeen) dat degenen die er erg op tegen zijn dat uitkeringsmensen een deel van hun moeizaam verworven schrijverscenten zelf mogen houden, mensen zijn die het tegelijk geen enkel probleem vinden dat anderen de hypotheekrenteaftrek zo hoog mogelijk proberen te krijgen. Want dat is je recht als je belasting betaalt. Dan mag je proberen dat bedrag zo laag mogelijk te krijgen, zelfs als je daarvoor wat zijweggetjes in moet slaan. ;) Om weer on-topic te geraken: ik denk dat veel mensen met een uitkering er baat bij zouden hebben als ze een deel van hun inkomsten zouden mogen houden. Omdat dat hen weer een meer volwaardige plek in de samenleving geeft. Als je met je uitkeringsinstantie open en eerlijk overlegt over je drijfveren en over je wens om van al dat geploeter een klein beetje centjes te mogen houden dan regelen ze dat vaak ook zo voor je. En naar mijn idee is dat goed!

*heb mijn mening verwijderd.

@Chris, ik vind je niet cru, je zegt het zoals het ook voor mij was. Ik voel met je mee, al ligt 'het gedoe' bij mij in het verleden. Hier in Estland heb ik zoveel vrijheid, die ervaren is een ongelofelijke luxe, die hopelijk de rest van mijn leven voortduurt. Ik wens jou alle goeds! :)

Er zou wat meer tolerantie moeten komen in nederland. (oeps, wat zeg ik nou weer). Waarmee ik niet wil zeggen dat individuele mensen hier niet tolerant genoeg zouden zijn. Ik bedoel dat gehandicapten vaak behandeld worden als o ja die zijn er ook nog burgers, waarna men weer hard doorrent want geen tijd geen tijd, geen tijd om elkaar te leren kennen. En dat komt niet door individueen, maar door het geheel aan maatschappij en regelgeving. Logisch dan dat het individueel ook niet meer lukt. Maar als je nu je hele leven afhankelijk bent van een uitkering, en je weet door hard werken extra inkomsten te genereren, dan zou je er ook economisch gezien goed aan doen (een deel van) dit geld bij die persoon te laten. Het extra geld kan dan geinvesteerd worden in het groeien van de business etc. Arm zijn kost bijvoorbeeld ook heel veel tijd.

@ Ceridwen, vanaf de zijlijn zie ik nu al een poosje dat de politiek in Nederland verhard. Als je niet mee kunt hollen, dan lig je eruit en men blijft niet stilstaan om je overeind te trekken. Men is te hard bezig om mensen in hokjes te plaatsen. Een WAO'er die niet kan werken, maar wel boeken schrijft? Daar is geen hokje voor. Pas als de mensen die het voor het zeggen hebben zelf zoiets overkomt, dan gaat er iets gebeuren. Maar dát wens je ze natuurlijk niet toe. (Niet echt)

In de eigen familie was iemand 80-100% ongeschikt en diegene besloot dat het wel zo fijn was om op een sociale werkplaats te gaan werken ipv thuis te zitten. Degenen die gezond waren en veel meer geld hadden verdiend tijdens hun loopbaan, zeiden op hun 55e hun baas gedag, terwijl deze persoon met zwaar lichamelijke klachten tot zijn 65e door moest werken om recht op pensioen te hebben. Ik vind het een scheve wereld waarin mensen met een kwaal langer moeten werken dan een gezond iemand. Maarja, ik heb ook nog nooit iemand met een serieuze kwaal in de regering gezien (nee, want dat lukt niet wanneer je ziek bent...). Zelf heb ik sinds kort een eigen huis en merk gewoon dat je dan meer subsidies van de overheid krijgt (isolatiesubsidie, koopsubsidie, hypotheekrenteaftrek etc). Ik durf bijna te wedden dat ik de samenleving nu meer kost dan toen ik nog een huis in een achterstandswijk huurde ;) (wat eigenlijk bizar is). En ik durf te wedden dat er mensen met tophuizen zijn die meer hypotheekrentesubsidie krijgen dan het geld waar iemand in de bijstand/wajong recht op heeft. Apart is wel dat veel van die mensen altijd zeuren dat de 'armen' van hun geld leven, terwijl ik me soms afvraag of dat niet precies andersom is gezien de huidige trends. Het enige wat je als schrijver met een uitkering volgens mij kunt doen, is om je inkomsten te investeren in museum/dierentuinbezoekjes (research), schrijfcursussen, dure pennen/laptops, zodat er, wanneer puntje bij paaltje komt, geen inkomsten zijn. Maarja, leuk is het niet.

Het idee achter de uitkering is natuurlijk dat je zelf niet in je levensonderhoud kunt voorzien en als je dat met schrijven wèl kunt, dan heb je geen uitkering meer nodig. Dat lijkt me niet meer dan eerlijk. Daarnaast kun je je afvragen of als je dagelijks uren achter de PC zit te schrijven, je niet net zo goed achter de PC van een werkgever kunt zitten typen (datatypist, documentalist, er zijn veel dingen die je dan kunt), zodat niet anderen in jouw levensonderhoud moeten voorzien. Nou weet ik helaas óók dat zeker met Wajongers een hoop wordt gesold: tijdelijke baantjes zolang de werkgever subsidie krijgt, daarna zonder pardon ontslag, bijvoorbeeld. En dat werken niet alleen maar achter een PC zitten en typen is (breek me de bek niet open). Maar mijn ervaring is dat het UWV daar anders over denkt, onder het motto 'die lampekap past jou ook'. Volgens mij staat er in het Handboek Schrijven het een en ander over hoe je dat het beste kunt aanpakken.

Intressant. Mensen die hele uren achter de pc zitten thuis, terwijl men wajong/wao heeft, doen dit vast in eigen tempo of met de nodige pauzes tussendoor en dan ook nog in hun eigen stoel, op de bank ed. die uiteraard veel gemakkelijker zit/minder pijnelijk zit; omdat je die zelf misschien uit kon kiezen bijvoorbeeld! Iets wat bij een baas niet zal lukken, want daar heerst een zekere tijdsdruk en een vorm van aanpassen aan de rest van het kantoor. Schrijven zal meestal niet te vergelijken zijn met het werk dat hetzelfde is als bij een reguliere baas/gewone baan. (behalve als het wekelijks schrijven voor een blad is o.i.d.) Ajstinad, mooi gezegd!

Vreemd beeld heb jij van het bedrijfsleven...

Mensen die hele uren achter de pc zitten thuis, terwijl men wajong/wao heeft, doen dit vast in eigen tempo of met de nodige pauzes tussendoor

Wat je ook met een baas af kunt spreken, zeker als dat gesteund wordt door bijvoorbeeld een bedrijfsarts. Er is trouwens zat betaald (schrijf) werk dat iemand in eigen tempo kan doen.

en dan ook nog in hun eigen stoel, op de bank ed. die uiteraard veel gemakkelijker zit/minder pijnelijk zit; omdat je die zelf misschien uit kon kiezen bijvoorbeeld!

Waar je baas subsidie voor krijgt om hem helemaal voor jouw op maat te laten maken. Net als alle andere aanpassingen die nodig zijn. Want de overheid ziet graag dat mensen werken in plaats van op hun luie reet een uitkering trekken terwijl ze op alle mogelijke manieren bijbeunen.

want daar heerst een zekere tijdsdruk

Maar die hoeft niet voor iedereen te gelden, bijvoorbeeld door afspraken met een bedrijfsarts.

en een vorm van aanpassen aan de rest van het kantoor.

Daar hebben niet-gehandicapten ook last van. Het is trouwens een erg belegen smoes om maar niet aan het werk te hoeven.

Schrijven zal meestal niet te vergelijken zijn met het werk dat hetzelfde is als bij een reguliere baas/gewone baan.

Ja, het is anders dan vakkenvullen of tandartsassistent, maar aan de andere kant: als je als schrijver succesvol wilt zijn, is het ook veel meer dan een beetje als kasplantje in een stoel achter een PC hangen op momenten dat het jou uitkomt. Deadlines, afspraken, overleggen, presentaties, lezingen, etc. Ik heb de indruk dat allerlei ziekten en zwakheden alleen maar worden aangegrepen om toch maar niet te hoeven werken en lekker te kunnen schrijven en je niet druk te hoeven maken over de kwaliteit van je werk. Als de hele wereld dat zou doen, wie blijft er dan nog over om jullie uitkering te betalen?

Schlimaz.: Hangt ervan af wat iemand mankeert. Als iemand constant naar het ziekenhuis moet en daardoor steeds uitvalt op een werkplek dan wordt het al gauw een ander verhaal. Sommige mensen worden door niemand meer aangenomen! En al helemaal niet in deze crisistijd. Heb jij je eigenlijk wel ooit eens echt verdiept in deze materie? Heb jij gesproken met patienten, gehandicapten en artsen? Ben je zelf dokter? Of ervaringsdeskundige? Heb je zelf een bedrijf? Het is zo makkelijk om met het vingertje naar een ander te wijzen, en een ander de schuld geven. Wat doen mensen zelf dan? Klagen dat ze teveel (of te weinig, of noem maar op) werken? Ik kies voor niemand partij en probeer de dingen vanuit elk perspectief te zien. Als anderen dit nu ook eens zouden doen? Waarom zou iemand, een weldenkend mens, vrijwillig in een uitkering blijven zitten, kiezen voor ziekzijn? Vrijwillig aan de zijlijn willen blijven staan, en nergens meer mee willen tellen? Door de maatschappij willen worden uitgekost? Leg dit maar eens uit. Er zal vast weleens misbruik v. worden gemaakt maar degenen die het nodig hebben worden soms met de vinger nagewezen. Citaat>Stel dat de hele wereld dit zou doen? Mijn antw.: (Dat is generalisatie) De hele wereld doet dit niet, omdat iedereen anders is. Sorry; dat was off-topic.

Praktijkvoorbeeld: Deze morgen wil mijn linkerhand niet doen wat die moet doen. Dat betekent dat ik eerst met de vingers van de andere hand mijn linker vingers moet buigen en strekken, tot de boel wat losser is en ik in ieder geval overeind kan komen. Dat kan namelijk alleen als ik het knopje van mijn bed kan indrukken. Ik moet dus mijn rechterarm omhoog kunnen krijgen en in minstens een vinger kracht genoeg hebben om die knop in te drukken. Dat kost tijd. Als ik rechterop zit, kan ik de benen losmaken, daarna de enkelspieren en dan zittend op de rand van het bed mijn krukken gebruiken om overeind te komen. Een pols werkt niet en dus kan ik niet op twee krukken steunen. Een enkel houdt me niet en ik val om. Gelukkig hervind ik net genoeg kracht om me aan het bed iets omhoog te trekken, stukje bij beetje beland ik weer op de rand van het bed. Ik weet de rollende stoel naar me toe te trekken en ik kom er zelfs in en naar de douche. Die is nu hard nodig, want er werkt nog iets niet vandaag. Gelukkig is de vloer vanuit de stoel met de speciale mop droog genoeg te krijgen. Van de stoel op de douchestoel wippen kost alleen tijd en kracht. Het warme water brengt pijnverlichting en wat kracht terug, zodat ik de spieren kan bewegen en kracht terug win. Na het aankleden is de energie op en ben ik een uur verder. Kwartier rust, kwartier weer liggend op bed de boel aan de gang krijgen. Nu maar meteen in de stoel, van de stoel op de lift. De duim doet het, dus ik kan zonder stoppen naar beneden. Nu in een andere rijdende stoel zien te komen, die in de kamer staat. Hoera, aangepast huis. Krukken, strategische steunen en koppigheid brengen me bij de stoel medicijnen, naar de keuken voor een boterham en drinken. Dan is de energie en kracht weer op, dus in relaxstand voor een half uur. Rechtop zitten is vandaag een probleem en dus eerst maar eens liggen denken, plot liep gisteren vast, waar kan dat aan liggen? Ook een haiku kan ik liggend bedenken. Schrijf ik op als ik kan zitten en een potlood hanteren, of als ik achter de computer kan, anders wordt het met dat kleine ding op schoot. Een uur later kan ik rechtop zitten, ik rol naar de computer en kan vijf minuten tikken met een hand en dus met een vinger. Dan wordt het weer een kwartier liggen. Zo afwisselend kom ik door de dag en heb ik als ik na het eten, gelukkig kon mijn man vandaag koken, toch vijftien keer kunnen tikken. Dus heb ik wat mails weggewerkt en wat aan het verhaal geschreven, een haiku gemaakt en een schets voor een illustratie in mijn hoofd. Om zeven uur is de energie op. Om half negen ga ik naar boven, om half tien lig in in bed. Na drie uur ben ik klaar wakker en pak mijn notitieblok en pen. Ik kan half overeind zitten, de knop indrukken, schrijven en dus werk ik zo drie kwartier. Dan werkt mijn hoofd niet meer. Dus liggen maar weer. Tegen zessen weer wakker, met hulp van mijn man kom ik meteen in de soel, zit al vroeg beneden. Zitten gaat beter, vandaag kan ik af en toe een keer een uur achter elkaar zitten tikken. Maar dan moet ik wel 's middags slapen. In de relaxstoel, want naar boven kost te veel tijd en vooral energie en ik wil zo graag schrijven en schilderen. Vandaag maar pizza laten bezorgen, ik heb wel bij elkaar wel vier uur werktijd gehaald vandaag en ik kan vanavond nog wel een DVD kijken. Ik voel me een hele piet. Als ik nu morgen nog wat tijd kan stelen, kan ik misschien wel ergens solliciteren.

Sommige mensen zijn er (nog) niet aan toe te accepteren dat er ook zieke mensen zijn. En denken dat zieke mensen net zoveel (moeten) kunnen als een gezonde.

Ik ben er mee opgehouden me te verontschuldigen voor het feit dat ik arbeidsongeschikt ben, een WAJONG-uitkering heb en dat ik toch kan schrijven. Het zijn altijd dezelfde argumenten, waartegen je je moet verdedigen en je moet altijd hetzelfde uitleggen. Ja, ik heb een onzichtbare handicap en er is geen mens die in mij een arbeidsongeschikte ziet, maar zet me bij een baas aan het werk, plaats iemand boven mij en het gaat mis en dan vooral bij mij. Natuurlijk heeft het een naam, maar die naam zegt niets over hoe de aandoening bij mij uitpakt. Hét bewijs van dat ik twintig jaar lang heb geprobeerd bij te leren, opleidingen, scholingen en aanverwante cursussen volgen en zodoende een baan te vinden, is een meer dan halve meter hoog dossier bij het GAK (dat later het UWV is geworden). En nee, ik ga het niet meer proberen, ik heb meer dan genoeg ellende meegemaakt. Ik doe alleen maar wat ik nog kan. En ik doe dat op mijn manier.

Ik heb de indruk dat allerlei ziekten en zwakheden alleen maar worden aangegrepen om toch maar niet te hoeven werken en lekker te kunnen schrijven en je niet druk te hoeven maken over de kwaliteit van je werk. Als de hele wereld dat zou doen, wie blijft er dan nog over om jullie uitkering te betalen?

Waar ik dus ook meer dan genoeg van heb is dat ik iedere keer te horen krijg dat ER MENSEN ZIJN DIE EXCUSES ZOEKEN OM MAAR NIET TE HOEVEN WERKEN, omdat ze het niet in je gezicht durven zeggen dat ze denken dat jij er ook zo een bent. Want 'er is toch niets aan je te zien?' en 'je kunt toch autorijden?' en 'je hebt toch maar mooi een boek geschreven.' De oppervlakkigheid, het niet bereid zijn om er zelfs maar aan te denken dat de zaken wel eens anders in elkaar zitten dan jij je ooit zou kunnen voorstellen, dat is steeds, iedere keer weer dezelfde muur waar ik tegenaan bots. Of generaliseer ik nu? :D Moest me even van het hart.

Ka Sha Gan :thumbsup: , je zou mijn boek eens moeten lezen. :D

Mensen die nooit wat mankeert hebben kunnen heel erg makkelijk wijzen. Wijzen naar mensen die een uitkering hebben, wijzen naar mensen die ziek zijn. In deze maatschappij is geen plaats meer voor zieke mensen of mensen die niet mee kunnen komen. Ze worden als lastig beschouwd opvreters en proleten. Wat men wel even vergeet dat mensen die een uitkering genieten helemaal met de billen bloot moeten. Geen privacy, je bankafschrift laten zien om aan te tonen wat je uit hebt gegeven en of je wel verantwoordelijk met je geld om gaat. Als je een cursus wilt volgen dan moet je dat vragen, en als het HBO niveau is dan mag je het niet volgen. Het niveau is dan te hoog. Hokjes geest heerst er al om, re-integratie is het motto! beroepen zoals de verzorging, kok, kraamverzorging, of een computercursus voor beginners. Op een ROC. Schrijven is geen beroep net zoals fotograaf en andere creatieve beroepen. Je mag in deze maatschappij niet creatief zijn alleen maar productief. Maar wat is erger? Een uitkeringsgerechtigde die nog een beetje zijn of haar geluk kan beproeven met schrijven? en zo een klein beetje zijn of haar beslommeringen en ziektes doen verlichten. Of een uitkeringsgerechtigde in een opleiding gezet met al zijn of haar beperkingen en er zwaar depressief van kan worden. Ze weten het allemaal heel mooi te brengen de jongens en meisjes die net van de spw af komen en als uitkeringsconsulent worden neer gezet. Iemand van amper 20 moet iemand met 60 jaar levenservaring nog op zijn of haar vinger tikken en vertellen hoe het wel moet. Ik leef zelf ook van een uitkering en ik kan er een boek over schrijven over hoe je behandeld wordt. Ik ben zelf ook ziek en ja...ik heb er zelf ook niet om gevraagd. Ik heb meegewerkt aan alle projecten die ze maar creëerde en ik ben er rotter uit gekomen. Maar het natuurlijk makkelijker om de zwakkere in de samenleving te pakken dan de rijke gezonde mensen. De zwakkere moeten hun mond gewoon dicht houden, anders beledigd je zo een ambtenaar in functie en dan trekken ze je de uitkering in. Wie kiest er nu voor om met een klein beetje geld rond te komen in de hoop dat je op de 30e van de maand nog een korstje brood overhoud. Niemand toch? @schlimazlnik denkt wel heel makkelijk, ik moet nog een baas tegen komen die rekening houdt met je te kortkomingen. Zelfs sociale werkplaatsen worden gesloten en die werknemers moeten de reguliere arbeidsmarkt op wat niet gaat gebeuren. Productief, snel, en jong is het sleutelwoord en daar passen deze mensen niet tussen. Ik maak een diepe buiging naar deze mensen die met hun beperkingen nog schrijven en proberen een steentje bij te dragen in de maatschappij.

Ka Sha Gan :thumbsup: , je zou mijn boek eens moeten lezen. :D

Ghighi, afgesproken, op voorwaarde dat jij het mijne eens zou moeten lezen. :D

Pixelsenletters, mooi geschreven! Laat mensen maar eens een keer waardering opbrengen voor degenen die met een beperking toch nog iets v. zijn/haar leven weten te maken (een gezonde klaagt meestal al bij een 'pietluttig griepje'), ook al is dit maar een klein beetje, en dat ze toch nog elke dag op weten te staan en vol goede moed het beste ervan maken. Ach, ik draaf door, heb er iets over geschreven in mijn boek: een v.d personages - een fatsoenlijke en eerlijke burger- werd nl. ook als een hond behandeld door de maatschappij! Ka Sha Gan, ;-) Wie weet? (nog druk met promoten enz.)

Pixelsenletters, mooi geschreven! Laat mensen maar eens een keer waardering opbrengen voor degenen die met een beperking toch nog iets v. zijn/haar leven weten te maken (een gezonde klaagt meestal al bij een 'pietluttig griepje'), ook al is dit maar een klein beetje, en dat ze toch nog elke dag op weten te staan en vol goede moed het beste ervan maken. Ach, ik draaf door, heb er iets over geschreven in mijn boek: een v.d personages - een fatsoenlijke en eerlijke burger- werd nl. ook als een hond behandeld door de maatschappij!

Dank je....Ik vind dat als deze schrijvers en schrijfsters een boek weten uit te geven, niet 1 keer succes hebben maar 2 keer. Men weet met hun beperkingen en minimale middelen iets te genereren. Een hond wordt beter behandeld... Met een gezond lichaam en minimale griepje en met genoeg saldo op je rekening kan je genoeg je talent uitbuiten. Workshops in Frankrijk, cursus hier en een training daar. Dit kunnen mensen met een beperking en een klein budget niet, misschien lichamelijk niet maar zeker financieel niet. Het is harder werken en financieel dubbel zo hard schrapen. In mijn ogen is elk uitgegeven boek 2 keer succes. En dat er maar heel veel lezers er van mogen genieten.