Banaal

Welkom! Op je vraag: Ja en nee Ik vind mijn eigen stukjes wel goed maar desalniettemin BLIJF ik aan het verbeteren. Van boeken die ik lees heb ik regelmatig, dat gevoel van: 'ja, en?', of erger! Ik zal hier maar geen discussies uitlokken maar boeken (en ik bedoel geen fantasy!) waarin dingen gebeuren die niet kunnen, geef ik terstond weg, of ik gooi ze in de vuilnisbak, en ook andere, van beroemde mensen, denk ik soms: 'jongejongejonge...' Arrogant hè? }) Wat jij zou kunnen doen is bij 'proeflezen eens wat van jezelf laten lezen. Zelf kom ik daar alleen 'lezen' en niet eens vaak, maar er zijn daar hele lieve mensen die opbouwende kritiek geven. Verhalen wissen moet je noooooooit doen! Wat neemt het nou voor plaats in? Bewaren, desnoods op CD, met 'slechte verhalen' erop, maar wissen, niet doen!

Hallo! Ik moest even glimlachen toen je het had over beroemde mensen en hun niet-altijd-even-geslaagde boeken, in jouw ogen. Dat heb ik dus ook vaak. En ik vind dat ook behoorlijk arrogant van mezelf, maar ik kan er niet aan doen: als ik sommige bestsellerauteurs lees, vraag ik me soms af waarom ze zoveel gelezen worden. Tegelijkertijd vind ik anderen gewoonweg schitterend! Willem Elsschot, bvb., die kan/kon bij mij niets verkeerd doen! :D Maar dat brengt me dus bij de vraag: wanneer weet je of iets zal goed gevonden worden of niet? Wie bepaalt dat eigenlijk (behalve dan uitgeverijen en critici). Waarom vinden mensen het ene, 'banale' boek wel goed en het andere niet? Ik zal misschien eens iets plaatsen bij proeflezen. Ben ook wel een beetje bang, eigenlijk. Stel dat ik daar meedogenloos afgemaakt word :crybaby: ;) Groetjes, Kat

Ik herken wel iets in jouw beschrijving. Zelf ben ik vrij lang bezig met mijn manuscript. Een deel staat al op papier, maar grote delen van de verhaallijn zitten nog 'kant-en-klaar' in mijn hoofd. Ik hoef het alleen nog maar even op te schrijven. Dat laatste is natuurlijk volledig ironisch bedoeld (ik zeg het er voor de duidelijkheid maar even bij). De vertaling van die gedachten in mijn hoofd, maar een tekst op papier is echter heel lastig. Ik weet namelijk 'alles' en als ik moet gaan schrijven kan ik niet meer voortborduren op die bestaande kennis (in mijn hoofd), maar moet ik me verplaatsen in de lezer (wat weet de lezer al wel, en wat nog niet op dit punt in het verhaal). Bovendien is in beelden denken veel eenvoudiger dan beelden onder woorden brengen. Tot slot leef ik met mijn hoofdpersonages in mijn hoofd en dus 'weet' ik perfect hoe hij of zij in bepaalde situaties reageert, maar juist de vertaling van die emoties op papier, is de essentie van schrijven. Kortom: de verhaallijn in mijn hoofd heeft een veel hoger perfectheidsgehalte en als ik zou verwachten dat ik die alleen nog maar even op hoef te schrijven, dan kan ik snel teleurgesteld raken. Daarom accepteer ik (ik moet wel) dat die vertaling vanuit mijn hoofd in verschillende slagen plaatsvindt: eerst schrijf ik in grote lijnen de scene, dan probeer ik de juiste toon en sfeer te creëren en probeer dan verder te werken aan een andere scene. Als ik het eerste stuk later weer teruglees, dan schieten er weer details of ideeën te binnen die ik kan toevoegen of die de scene beter laten aansluiten op de andere scenes in het verhaal. Zo kan het wel een paar keer doorgaan. Met andere woorden: stap-voor-stap werken en op die manier die goede tekst omzetten naar een uitmuntende. De beste verhalen zijn de verhalen waarvan het lijkt dat ze in een ruk op papier zijn gezet, maar die in werkelijkheid heel precies door de schrijver in elkaar zijn gezet. Ook goede auteurs hebben meerdere schrijfronden nodig om hun verhaal mooi en kloppend te maken, dat geldt dan zeker ook voor ons. En dus, lieve Kat: nooit meer iets weggooien. Waarom zou je dat doen? Wat schiet je ermee op?

Goh ja, waarom gooi ik iets weg of wis ik het? Om niet geconfronteerd te worden met een mislukte poging, vermoed ik. Ik heb weinig geduld, wil graag dat iets van de eerste keer goed is, perfect zelfs. Da's natuurlijk een ongelooflijk slechte eigenschap voor iemand die wil schrijven, want het kan uiteraard nooit van de eerst keer perfect zijn. Ik word gewoon zo ongeduldig omdat het niet van de eerste keer allemaal klopt! :confused: Nu ja, jullie hebben me heel goeie raad gegeven. :thumbsup: Ik hou het in gedachten en doe gewoon voort. Groetjes, Kat

Ik herken het volledig. Ik schrijf al jaren op diverse blogs en sites F1 columns of portretten. Dat gaat me, gezien de reacties die ik doorgaans krijg, goed af. Sinds een tijd probeer ik nu over andere dingen te schrijven. Probeer aan wedstrijden mee te doen. Soms ben ik tevreden, soms helemaal niet. Ik ben ook met een kinderboek bezig. De verhaallijn is bijna klaar. Maar ik heb nog een hoop te doen. Ik heb al weer een aantal nieuwe passages in mijn hoofd, er moet er eentje die achteraf gezien nutteloos bleek omdat ik wat wijzigde aan het verhaal geschrapt worden, etc etc. Maar ik heb zelf ook het idee dat het boek nog iets meer moet sprankelen. De verhaallijn is goed. Maar er mist, volgens mij dan, nog dat kleine beetje extra's. Dat moet ik er nog in zien te pompen, en ik heb wel een paar ideetjes maar nog niets concreets. Misschien is het onzin en ligt het aan mijn eigen getwijfel, maar dat is misschien wel het moeilijkste; je boek laten onderscheiden van de rest... Misschien dat ervarener schrijvers en -sters dat getwijfel beter achter zich kunnen laten dan onervaren schrijvers.Ik denk het wel, want als ik weer eens een F1 dingetje schrijf weet ik zelf precies wanneer het goed genoeg is en wanneer niet...

Als ik nu lees wat ik jaren geleden schreef... dan denk ik dat het nooit wat wordt. Daarom ben ik ook een tijdje gestopt met verhalen schrijven. Tot ik Joanne Rowling op t.v. zag. Ze bezocht scholen in Engeland en de kinderen mochten vragen stellen. Eén van de vragen was hoe je schrijver wordt. Ze antwoordde dat je gewoon moest schrijven, totdat je iets geschreven hebt wat je zelf goed vindt. Dan ga je proberen het te laten uitgeven. Ze vertelde dat ze, voordat ze Harry Potter schreef, verhalen geschreven had die ze achteraf helemaal niets vond. Op zich een heel eenvoudig antwoord, maar het gaf me wel moed om opnieuw te gaan schrijven. Ze heeft gelijk gekregen. Ik schrijf nu een verhaal dat nog lang niet af is, maar waar ik zelf wel in geloof. Ik werk nu een jaar aan de eerste versie, die nog niet af is en ook nog niet goed genoeg, maar het verhaal zelf deugt wel. Ik bewaar wel alles wat ik nog heb, ook de slechte verhalen. Je weet nooit, wie weet brengt het me later nog op ideeën. En ja, ik lees af en toe ook boeken waarvan ik denk, hoe hebben ze dat ooit kunnen uitgeven... :)

Ik merk bij mezelf dat ik ook denk dat het te gewoon/simpel is wat ik schrijf. Terwijl anderen dat niet zeggen. Ik laat het aan mensen lezen waar ik mee op goede voet sta. Dus dan denk ik al gauw dat ze altijd zeggen dat het geweldig/prachtig is. Met boeken heb ik juist dat ik denk ;'Dit is veel mooier/uitgebreider dan dat ik het heb.' wat me aan het twijfelen maakt. Nu ben ik van nature een twijfelaar, dus dat is ook al geen goede eigenschap. Ik wis het niet, want ik vind sommige dingen wél goed. Ik verbeter, wis kleine delen of vul aan. Grote delen wissen doe ik (nog) niet.

Ik denk dat je je op één verhaal moet storten. Dat laten lezen aan een vriend of vriendin voor de sfeer of dat het geheel ook klopt. Daarna aan iemand laten lezen die het gramaticaal bekijkt en er dan iets mee doen. ik denk dat je met vele schrijfsels bezig bent en dat je gewoon ook moet luisteren wat iemand in je omgeving ervan vind. En daar ook vanuit gaan. Je denkt al gauw: 'Oh, het is een vriendin, dat zegt ze vast omdat ik een vriendin ben, maar daar moet je vanaf stappen denk ik, anders kom je niet verder en wat ook helpt: je eigen verhaal vaak teruglezen en kijken wat het met je doet! Slokt het je op, dan is het vast goed. Wat meer zelfvertrouwen kweken zou ik zo zeggen. Succes en groetjes Hexcaja :)

Ik herken wel iets in jouw beschrijving. Zelf ben ik vrij lang bezig met mijn manuscript. Een deel staat al op papier, maar grote delen van de verhaallijn zitten nog 'kant-en-klaar' in mijn hoofd. Ik hoef het alleen nog maar even op te schrijven. Dat laatste is natuurlijk volledig ironisch bedoeld (ik zeg het er voor de duidelijkheid maar even bij). De vertaling van die gedachten in mijn hoofd, maar een tekst op papier is echter heel lastig. Ik weet namelijk 'alles' en als ik moet gaan schrijven kan ik niet meer voortborduren op die bestaande kennis (in mijn hoofd), maar moet ik me verplaatsen in de lezer (wat weet de lezer al wel, en wat nog niet op dit punt in het verhaal). Bovendien is in beelden denken veel eenvoudiger dan beelden onder woorden brengen. Tot slot leef ik met mijn hoofdpersonages in mijn hoofd en dus 'weet' ik perfect hoe hij of zij in bepaalde situaties reageert, maar juist de vertaling van die emoties op papier, is de essentie van schrijven. Kortom: de verhaallijn in mijn hoofd heeft een veel hoger perfectheidsgehalte en als ik zou verwachten dat ik die alleen nog maar even op hoef te schrijven, dan kan ik snel teleurgesteld raken. Daarom accepteer ik (ik moet wel) dat die vertaling vanuit mijn hoofd in verschillende slagen plaatsvindt: eerst schrijf ik in grote lijnen de scene, dan probeer ik de juiste toon en sfeer te creëren en probeer dan verder te werken aan een andere scene. Als ik het eerste stuk later weer teruglees, dan schieten er weer details of ideeën te binnen die ik kan toevoegen of die de scene beter laten aansluiten op de andere scenes in het verhaal. Zo kan het wel een paar keer doorgaan. Met andere woorden: stap-voor-stap werken en op die manier die goede tekst omzetten naar een uitmuntende. De beste verhalen zijn de verhalen waarvan het lijkt dat ze in een ruk op papier zijn gezet, maar die in werkelijkheid heel precies door de schrijver in elkaar zijn gezet. Ook goede auteurs hebben meerdere schrijfronden nodig om hun verhaal mooi en kloppend te maken, dat geldt dan zeker ook voor ons. En dus, lieve Kat: nooit meer iets weggooien. Waarom zou je dat doen? Wat schiet je ermee op?

Goh, Zjaan, deze post van jou had ik helemaal gemist, maar ik vind het erg mooi uitgelegd. Het helpt me nu ook verder. :)

Dingen wissen doe ik sowieso nooit, behalve als het per ongeluk gaat (en dat is niet leuk!) Als ik iets heb geschreven waar ik tevreden over ben, écht tevreden, dan lees ik het af en toe over. Soms verander ik nog wat, maar vaak laat ik het ook gewoon staan zoals ik het ooit als 'af' heb bestempeld. Zelf ben ik erg bang dat mensen het niet goed vinden wat ik schrijf, hoe veel goede kritieken ik ook krijg en hoe vaak ik ook herschrijf en dan ook echt vind dat het stuk verbeterd is. Een tijdje terug is mijn ms afgekeurd door een heel aantal uitgeverijen. Hier voelde ik me heel erg rot over, maar wat ik altijd in mijn achterhoofd houd is dat ik in de eerste plaats voor mezelf en "voor mijn kinderen" schrijf. Als het tegenzit en mijn schrijfsels worden afgewezen, dan denk ik aan de mensen die mijn werk wél goed vinden en aan hoe ik later, als ik ooit moeder ben, mijn kinderen iets mee kan geven van alle verhalen die ik heb geschreven. Precies dat is de reden waarom ik niets wis en het op een aantal plekken tegelijk opsla. Ben niet te streng voor jezelf en laat jezelf niet afleiden door te veel te dromen over het grote succes. Het is niet verkeerd om te dromen en serieuze stappen zetten als je daar aan toe bent (ms opsturen of meedoen met wedstrijden of zelfs alleen maar stukjes plaatsen bij 'proeflezen'), maar schrijf gewoon in de eerste plaats voor jezelf en voor de mensen die je op dit moment al waarderen. En of dat nou de buurvrouw is, je moeder, een goede vriend of een 'kenner', luister goed naar alles wat ze je vertellen over je werk. Zij kunnen je helpen te verbeteren. Nou, heel verhaal.. Gooi in ieder geval nooit meer iets weg, maar leg het weg, sla het ergens op in een map waar je af en toe eens doorheen gaat om te zien of het nog te verbeteren valt!

Ik hoop dat de angst om te mislukken je niet heeft weerhouden te leren lopen, praten, etc. Een mens leert helaas met vallen en opstaan. Oefenen, doorgaan op het goede, je blijven ontwikkelen...

Hoi Kittykatty, welkom op dit forum. Schrijven is insteken, ophalen, doorhalen, af laten glijden, breien dus. En als je daarbij steekjes laat vallen...ach, dat overkomt de beste breister. Daarom heb je goede proeflezers nodig, redacteuren, of ms-beoordelingsbureaus. En 't is pas af als de uitgever zegt dat het af is! (tenzij je in eigen beheer uitgeeft, maar dan loop je kritiek en zelfreflectie mis, wat niet wil zeggen dat je dat altijd mist, want dan komt dit forum weer heel handig om de hoek kijken) Succes!