hoe schrijf je een waargebeurd verhaal

Ligt eraan, als je een klinisch verhaal wilt beschrijf je de ziekte en de dingen die je daaromheen meemaakt. Als je er een "echt" verhaal van wilt maken kun je bijvoorbeeld beginnen met de dag van of voor of na de bevalling. Starten met; Wat deed je toen de weeen begonnen, of hoe heb je dat ervaren, wat gebeurde er vervolgens de tijd erna (ziekte, volgende bevalling enz enz.) Meer een verhaallijn maken dus, tot je bij het punt komt wat je eigenlijk duidelijk wilt terug zien in je verhaal. (komt een vrouw bij de dokter is dat ook) Succes.

Misschien direct de koe bij de horens vatten? Een korte inleiding - bijvoorbeeld: Toen ik donderdag 24 mei Liesje in het fietsstoeltje hees, was er nog niets aan de hand (*) - en dan snel bij de alarmerende signalen komen. Dan zit de lezer meteen in het verhaal, en al schrijvend kun je er flashbacks en ook flashforwards doorheen weven. Je zou kunnen beginnen met het maken van een overzicht: data, plaatsen, personen, gebeurtenissen. Dat geeft houvast. (*) Naam en datum heb ik natuurlijk even verzonnen.

Ik zou beginnen bij het punt waarop het kind de eerste symptomen van de ziekte vertoont. En vanaf daar verder, hoe zijn de onderzoeken verlopen, de behandelingen, het herstel. Beschrijf het in chronologische volgorde en bij alle gebeurtenissen kun je dan verschillende aspecten beschrijven. Dus niet alleen wat er precies gebeurt, maar hoe heb je het ziekenhuisgebeuren ervaren, de contacten met doktoren en verpleegkundigen. En verder, wat is de impact op de andere familieleden, hoe beleeft het kind het, hoe reageert de buitenwereld, en niet bepaald het onbelangrijkste: wat doet het met jou zelf, wat ervaar je, waar ben je bang voor, waar hoop je op?

Als je je verhaal wil delen met mensen die in dezelfde situatie zitten (waarvan ik vermoed dat het er niet zo heel veel zijn), kun je dan niet beter een forum voor lotgenoten zoeken? Niet dat je geen boek mag schrijven natuurlijk, maar als het delen je doel is, zijn er ook andere middelen, denk ik. De meeste uitgevers staan niet zo te springen om dit soort specifieke verhalen, voor zover ik weet (kleine markt).

Waarom niet beiden. Lotgenoten delen graag verhalen, en een boek lezen over iemand die hetzelfde doormaakt als jij (maar dan net even anders, want het gaat altijd anders) kan heel heilzaam zijn. Dat gezegd hebbende, dan moet die groep er wel zijn. Dit lijkt me nogal specifiek. Schrijven over de gebeurtenissen lijkt me ook heel heilzaam. Alles op een rij, en dan valt het al veel minder over je heen. En soms zie je zelf dingen waarvan je denkt, hé, dat zat heel anders dan ik dacht. Dat kan heel erg helpen bij de verwerking. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat uitgave nog heel ver weg is. En tegen die tijd; natuurlijk zijn er wegen. Er is al veel waardevols gezegd. Snel in het verhaal, schema van de gebeurtenissen bij de hand (overigens mag je beginnen weer jij wilt, er zijn geen vaste regels voor). Ik zou daaraan willen toevoegen 'bedenk wat je doel is'. Als je mensen wilt waarschuwen voor ziekenhuisbacterieen heb je een hele andere insteek dan wanneer je wilt laten zien hoe jullie de problemen hebben aangepakt; wat de goede en de minder handige stappen waren; als je voorlichting wilt geven over een hersentumor (pfff, ik vind het wel heftig hoor) heb je een andere insteek dan wanneer je wilt laten zien hoe je kind ermee omging. Allemaal keuzes die je kan gaan maken. En soms maken ze zichzelf. Evengoed wel handig om je er bewust van te zijn. En uiteindelijk is er maar 1 advies; gewoon beginnen. Ergens. Bij dat fietsstoeltje misschien.

Hallo, Ik zal me even voorstellen. Ik ben Debbie. Ik ben moeder van 3 kinderen. Waarvan 1 kindje mijn oudste een hersentumor heeft gehad en ook een ziekhuisbacterie. We hebben heel veel meegemaakt in die tijd en ik zou hier graag een boek over schrijven. Op een of andere manier wil ik dat mensen het weten en ik wil graag mensen die soortgelijk situatie hebben meegemaakt of nog steeds meemaken er mee helpen. Nou is het probleem dat ik nog nooit een boek of iets geschreven heb en ik totaal niet weet waar ik moet beginnen. begin ik bij het begin hoe het begon of juis niet. dus mijn vraag is eigenlijk hoe pak ik dit aan? Ik hoop dat iemand mij hier mee kan helpen. met vriendelijke groet debbie

Ten eerste vind ik het een goed idee dat je anderen mensen er mee wilt helpen. Zoiets is een ingrijpende gebeurtenis en een boek als dit kan mensen laten inzien dat zij niet de enigen zijn, dat ze er niet alleen voor staan. Ik denk dat je het beste eerst alles op papier kunt zetten, als rode draad van het verhaal. Dat je voor jezelf weet wat je er in wilt zetten en wat juist niet. Op je andere vraag, waar je moet beginnen. Je kunt natuurlijk beginnen als je de eventuele uitslag hebt gekregen. Dat je meteen in het verhaal valt. Wat je ook kunt doen is een inleiding over de familie, dat je ze voorstelt. Dat er de gewone dingen gebeuren (naar school, werk etc) en dat je dan ineens in de molen van het ziekenhuis gaat. Dit moet je natuurlijk even voor jezelf bekijken, want jij weet wat er gebeurd is. :) Hopelijk kun je hier iets mee.

Wat ik gehoord heb van mijn docente levensverhalen schrijven (het is echt een aanrader om zo'n cursus IRL te doen, ik schrijf nu veel makkelijker over onderwerpen die dicht bij mezelf staan) is dat het goed kan zijn om (auto)biografiën te lezen als je wilt schrijven over wat er gebeurt in je leven, tenminste zo heb ik het begrepen. Zelf ben ik erg te spreken over het boek The Measure of a Man van Sidney Poitier en toevallig kwam ik laatst een boek tegen die nogal mijn aandacht trok, namelijk het boek 'Kwikzilver' van Paul Harding. Hier volgt de link: https://webshop.blz.nl/Webshop/Product.aspx?Produ… Misschien heb je hier ook wat aan: http://schrijven.aboportal.nl/(X(1)S(kn3ny3fw2v14a0ynwcur5o55))/ArtDetails.aspx?artid=4642