Eigen tekst lezen

Hm. Ik heb het niet altijd, maar er zijn wel stukken waar ik wel van kan genieten als van een ander boek. Vooral als het een tijdje heeft gelegen, zodat het "vers" is zeg maar. Ik denk dat het ook deels komt omdat jij weet wat je eigenlijk had willen doen maar wat niet is gelukt. Dat zien anderen niet. Net zoals het heel moeilijk is om jezelf net zo geweldig te vinden als de buitenwereld, omdat jij jezelf inclusief verborgen fouten kent en de rest niet.

Ik vind het niet zo vreemd Yuip. Jij weet toch hoe het afloopt? Logisch dat het dan niet interessant/saai/vervelend is. Jij weet al wat je weet en zoiets kun je niet 'uitzetten'. Ik heb daar ook last van. Maar ik word dan gelukkig weer gerustgesteld door mijn proeflezers, die het wel verrassend en interessant vinden.

Mijn door anderen meest gewaardeerde gedichten komen mij neus en oren uit en de tekortkomingen springen me van het blad tegemoet. Het is zoiets als een mop die je voor de zoveelste keer hoort.

Ik heb het ook. Laat ik et even liggen, dan kan ik er vanaf een afstandje naar lijken en dan zie ik de kwaliteit, of het gebrek eraan, wél.

Dat heb ik ook. Ik laat het een paar dagen liggen voordat ik het de eerste keer teruglees, soms zelfs langer en dan zie ik wat zo geworden is zoals ik wilde en wat niet goed uit de verf komt.

Ik heb vaak dat ik het verhaal niet heel boeiend vind, omdat ik elke 'onverwachte' wending immers zelf heb bedacht dus dat hele verrassingselement is weg. Ik heb soms wel eens dat ik een bepaalde zin of passage na een tijd teruglees en dan denk 'heb ik dat geschreven???'. Dan herken ik mijn eigen werk bijna niet meer terug. Soms in positieve zin, maar net zo vaak ook in negatieve zin. Ik denk dat acteurs dit ook hebben bij films waar ze in gespeeld hebben: de film opzich kan heel goed zijn, maar je geniet er niet echt van om naar te kijken omdat je elke scene, elke zin al kent.

Ik word er ook doodziek van om mijn eigen verhalen te herlezen. Ik vind het ook steeds slechter. Niks nieuws onder de zon en dat is het probleem. Als je begint met schrijven is het nog een avontuur. Ik maak nooit een plan. Gaandeweg komen er wel verschillende dingen opborrelen. Later, veel later als ik weer eens een stuk lees, denk ik net als jij: heb ik dat geschreven? Maar we moeten gewoon even op de tanden bijten. Heel hard soms. Ik schrap ook weinig. Proeflezers vertellen mij wel wat ik beter kan schrappen. Meestal hebben ze gelijk. Ik heb net een hoofdstuk van zeven pagina's verwijderd. Dat doet wel pijn, hoor. Maar ze had gelijk. Het hoofdstuk kon best gemist worden. Dan denk ik er nog een poosje over na hoe ik het hoofdstuk toch nog logisch kan laten zijn, lukt dat niet dan er toch maar uit.

@Tja: O ja, vreselijk! Het schrappen van een heel hoofdstuk. Zoiets doet echt pijn. Ik probeer dan ook altijd om het toch nog logisch te laten zijn of om het er ergens anders in het verhaal tussen te proppen. Het is zo moeilijk om een goed geschreven stuk weg te moeten laten. Schrijven doet pijn... ;)

Ik heb het ook, maar oude verhalen van mijzelf kom ik vaak nog tegen en dat doet me veel. Je kan even stoppen en dan het verhaal lezen. Meteen lezen is alleen maar om te corrigeren of nog wat puntjes te verbeteren. Je moet het een keer proberen om aan iemand het verhaal/hoofdstuk te vertellen aan iemand of je vertelt het aan jezelf in de spiegel. Dat helpt erg bij mij.

Het helpt idd vaak als er een langere tijd tussen zit. Een paar jaar of zo. Dat het dan weer fris is. Het vervelende is dat je je altijd blijft ontwikkelen, dus op het moment dat je een tekst leest is het eigenlijk alweer oud en denk je: 'Oh, dat zou ik nu zo en zo doen'. Maar ik kan best genieten van mijn werk. Ik ben vaak kritisch, maar kan er ook neutraal naar kijken en verrast worden. Dan zit ik te lachen om mijn eigen grappen, alsof ze nieuw zijn (mijn vriend lacht zich altijd dood als hij mij lachend om mijn eigen werk achter mijn laptop betrapt). Ik ben wel milder naar mezelf toe geworden met de jaren, maar ik kan nog steeds wel ups en downs hebben. Het ene moment vind ik iets geweldig en denk ik dat ik een hartstikke goede schrijver ben, het andere moment denk ik echt dat het waardeloos is en ik dus ook. Met gedichten is het nog erger, dat ik er niet zo heel blij mee ben. Misschien omdat elke punt, elke komma, elke letter er in een gedicht nog meer toedoet dan in een gewoon verhaal. Zie ik altijd hoe het anders, beter had gekund, etc. Ik heb een aantal gedichten die heel humoristisch zijn. Liggen andere mensen in een stuip, vind ik het zelf allang niet grappig meer. Dat heeft er meestal mee te maken dat ik het 100x heb herschreven of zo, probeer er dan nog maar de lol van in te zien. De beste manier om er mee om te gaan, is voor mij om mild te zijn en neutraal te blijven. Je mag best genieten van je werk, kritisch zijn doen we vaak al genoeg. Het helpt me ook om te denken: 'Dat niveau had ik, toen ik dat stuk schreef. En voor toen was dat goed.' Om het dus niet te vergelijken met nu, maar in de tijd te plaatsen waarin je het schreef.