Wat vind jij betoverende kinderboeken?

Een kleine kans van Marjolein Hof. Het boek gaat over Kiek en hoe zij ermee omgaat wanneer haar vader in het buitenland opeens vermist wordt (hij is arts). Een geweldig boek vanwege de schrijfstijl en de luchtige manier waarop Hof schrijft over een vreselijk moeilijk onderwerp. Ook leuk: de absurde manier waarop Kiek associeert. Hoeveel kinderen zijn er met een dode vader? Niet zo veel. En hoeveel met een dode hond of een dode muis? Al heel wat meer. Maar hoeveel mensen zijn er nou met een dode vader én een dode hond én een dode muis? De kans daarop is héél klein. Dus als Kiek nou zorgt dat ze zelf een meisje met een dode hond en muis wordt, is haar vader misschien wat veiliger.

Wat een prachtige redenatie inderdaad, Helga!

Ja, ik vond 'een kleine kans' ook zeer de moeite waard.

Achtste groepers huilen niet, van Jacques Vriens, gaat over een meisje (Akkie) met leukemie. In het boek wordt alles onzettend mooi beschreven, en heb het bij het einde nog nooit droog kunnen houden.

Ik moest even zoeken naar de titel van de serie die ik zocht. Ik heb deze niet onlangs gelezen, maar ik weet dat het wel indruk maakte, mede omdat het een serie betrof. Hierin ging ik op gegeven momente zo met de personen meeleven. Het gaat om de jeugdboekenserie van 'Morgen toen de oorlog begon' van John Marsden. Het waren een stuk of zeven delen. Het ging over 7 jongeren die gaan kamperen in de wildernis. Bij terugkomst blijkt er ineens oorlog te zijn en huis en raad is verwoest. Hun verblijfplaats in de wildernis veranderd hierdoor in hun thuisbasis, vanuit ze verzetsacties uitvoeren. Ik vond vooral de bevrijding toentertijd erg ontroerend om te lezen.

Twee tieten in een envelop van Wim Daniels, over een meisje wiens moeder aan borstkanker overlijdt. Ik vind de dosering verdriet en humor heel mooi en subtiel afgewisseld. Daardoor werd het geen ordinaire tranentrekker maar ook niet te laconiek.

Ik heb net Broodje Koosburger van onze Ing gelezen en ik moet zeggen dat het een aanrader is. Elk kind zal zichzelf in een van de personages kunnen herkennen en dat is toch wat je als kind zoekt.

Op zoek naar Violet Park van Jenny Valentine. Gaat over een 16-jarige jongen die een urn van ene Violet Park vindt bij een taxistation en gefascineerd op onderzoek gaat naar het verhaal erachter. Naarmate zijn zoektocht vordert, komt hij ook steeds meer te weten over zijn vermiste vader. Ik was echt geweldig onder de indruk van dit boek, door de schrijfstijl en ook het verhaal. Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet en dat vind ik echt knap gedaan. Het zit steengoed in elkaar, en dat voor een DEBUUT. Het is echt zo'n boek waarvan ik wou dat ík het geschreven had. Door dit boek ben ik anders gaan denken over schrijfstijl en de manier waarop een verhaal verteld kan worden, en dat heeft een hele positieve invloed gehad op mijn eigen werk. Echt een aanrader.

Man 'o war, Walter Farley. Waar gebeurd, het levensverhaal van een renpaard tijdens of net voor de 1e wereldoorlog dat een onwaarschijnlijk snel en groots dier wordt. De schrijfwijze sleurt je mee de diepte in. Als paardenliefhebber heb ik natuurlijk een zwak voor dergelijke boeken maar nu, 20 jaar verder, weet ik nog de prachtige manier van schrijven, die me toen opviel. Of ik het nu nog steeds zo mooi zal vinden: wie weet.

Het Oneindige Verhaal van Michael Ende, hoewel het meer een jeugdboek is. Maar op mijn tiende of elfde was ik er door betoverd. Het liet me niet los, en riep heel wat emoties op in het gevoelige kinderzieltje van me ;).

Pinkeltje, haha. :D Als ik het nu lees denk ik: hoe erg kan een kinderboek zijn? Maar als kind was ik er idolaat van!

Ah, Pinkeltje, mijn moeder weigerde die altijd voor te lezen. Vanwege al die verschrikkelijke namen zei ze.

Pinkeltje en Bibelebonse pap, kan ik me herinneren. Ik vond het toen al een raar verhaal. Interessant, maar raar. Een berg midden in een woestijn, waar genezende pap 'afgehaald' kan worden (ik heb het ongeveer onthouden) . Een berg die een soort leefruimte blijkt te zijn voor het Bibelebonse volkje. En schoon en zelfvoorzienend dat het er is! Er zitten ook leuke aspecten aan die boekjes. Ik kan me voorstellen dat het teveel van het goede was voor jouw moeder om het voor te lezen, Rowena. En er zijn zoveel andere leuke boekjes!

Het Oneindige Verhaal van Michael Ende, hoewel het meer een jeugdboek is. Maar op mijn tiende of elfde was ik er door betoverd. Het liet me niet los, en riep heel wat emoties op in het gevoelige kinderzieltje van me ;).

Denk dat dit boek heel wat emoties oproept in bijna élk zieltje, Dargor...

Haha, ik had Het Oneindige Verhaal in een ander topic ook al even aangehaald. GE-WEL-DIG boek! Knikkertjelik vond ik ook altijd heel leuk; over een jongetje die een magische knikker krijgt en elke keer als hij er aan likt komt hij in een andere tijd/plaats terecht waar hij dan spannende avonturen beleeft. Duizend ogen van de nacht - een buitenaards virus komt terecht in een groepje ratten die erdoor in een soort vleesetende machine verandert. Ze klimmen op elkaar en lijken daardoor de vorm van iets anders aan te nemen, op zoek naar nieuwe slachtoffers. Ik vond het destijds een heel spannend geschreven boek! Bovenstaande boeken heb ik ook in een ander topic gezet over favoriete kinderboekenschrijvers.

Krabat van Otfried Preussler Een jongen leert duistere magie op een zwarte molen Hij start als jongste gezel en maakt vele jaren mee op de molen hij komt langzaam achter het lot van de molenjongens Een mooi verhaal over vriendschap en liefde, spannend, beklemmend soms. Mooie sfeer in het boek. Slecht is niet inkzwart, maar slecht genoeg om enge dromen van te krijgen. Boek blijft je bij.

Ik herinner me dat boek ook nog uit mijn jeugd ja, het had zo'n oranje voorkant met een kraai of raaf erop geloof ik. En het heette toen Meester van de zwarte molen. Vorig jaar is er een (Duitse) film van uitgekomen ('k heb hem nog niet gezien): http://www.youtube.com/watch?v=sUd43YtS20Y

Ik herinner me dat boek ook nog uit mijn jeugd ja, het had zo'n oranje voorkant met een kraai of raaf erop geloof ik. En het heette toen Meester van de zwarte molen. Vorig jaar is er een (Duitse) film van uitgekomen ('k heb hem nog niet gezien): http://www.youtube.com/watch?v=sUd43YtS20Y

klopt, ik heb dezelfde uitgave. Was te lui om het boek te pakken en googlede voor de schrijver. Ik ontdekte tot mijn verrassing dat het inderdaad verfilmd was. heb de recenties gelezen. Iedereen vindt het jammer dat er een jaar mist uit de cyclus van drie jaren die in het boek voorkomen. Nu gaat alles wel heel snel, maar misschien is dat eigen aan films. Ben altijd wel nieuwsgierig, en zal hem dus wel gaan zien als ik hem tegen kom. Plaatjes zien er goed uit. De sfeer klopt voor mij.

Momo en de tijdspaarders van Michael Ende. Heel aparte sfeer.

Ik heb net Broodje Koosburger van onze Ing gelezen en ik moet zeggen dat het een aanrader is. Elk kind zal zichzelf in een van de personages kunnen herkennen en dat is toch wat je als kind zoekt.

Jeminee Ellis, ik zit hier compleet te blozen. :o Dank je wel voor het gigantische compliment!

Haha en ik meende het echt. Je merkt aan alles dat jij zowel voor je werk als thuis tussen de kinderen zit. Zo schrijven als jij doet, zou voor mij (zonder kinderen in de omgeving) veel lastiger zijn.

Ik heb net Het boek van alle dingen uit van Guus Kuijer. Fantastisch, jaloersmakend mooi.

Nu we het toch over Guus Kuijer hebben, ik vond de serie Polleke echt heel goed. Erg mooi en ontroerend en hij gaat lastge onderwerpen niet uit de weg (geloof, vader die verslaafd is aan de drugs, moeder die iets krijgt met haar meester, de dood etc.)

Het boek van alle dingen gaat ook over zo'n moeilijk onderwerp, namelijk over een vader die zijn vrouw en kinderen slaat, omdat hij denkt dat dat zijn plicht is als hoofd van het gezin. Het speelt zich af vlak na de oorlog. Mijn middelste zoon (9 jaar) heeft het boek nu ook gelezen en hij snapte er geen snars van (terwijl hij echt een heel pienter kind is).

Ik vind het boek "Toen er nog bizons waren" van Käthe Recheis betoverend mooi. http://zoek.kb.nl/nl/search/boek/Toen+er+nog+bizo…

Heb net een gewéldig boek gelezen: Naar de maan van Frank Cottrell Boyce. Dit was voor mij echt één van de verrassingen van de eeuw. Het verhaal steekt goed in elkaar, is mooi en grappig geschreven en heeft een origineel onderwerp: een jongen van 12 die groot is voor zijn leeftijd en door veel mensen daarom gezien wordt als een volwassene. Dat zorgt voor nogal wat misverstanden... Flaptekst: 'Liam is groot voor zijn leeftijd. Heel groot. 'Je bent toch geen kleine jongen meer!' krijgt hij dan ook steeds te horen. Niet leuk, vindt Liam, tot hij ontdekt dat het ook voordelen heeft als iedereen je ouder schat. Je komt nog eens ergens. Op de maan bijvoorbeeld.'

Ik heb dit boek in de geheimecadeautjeskast liggen. Het is bestemd voor mijn oudste zoon, die Liam heet. Toen ik las dat de hoofdpersoon een naamgenoot van hem was, ben ik er op een drafje mee naar de kassa gegaan. Geweldig dat het ook nog een een leuk boek is ook. Hij krijgt het waarschijnlijk met Kerst.