Geen afbeelding
Appel

Lid sinds

18 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

One trick pony?

 18 juni 2009 - 20:03
Uiteindelijk zijn bijna alle schrijvers one trick pony's. Je blijft meestal toch in je eigen genre en interesses hangen.
Dit schreef MichaM in antwoord op de vraag van Rudolf in het topic over Dubbel leven. Vind ik een interessante stelling, want ik kamp zelf ook met dit 'probleem' nu ik aan een tweede boek werk. Word ik zo'n schrijver die hetzelfde trucje herhaalt? Sowieso hoop ik dat mijn boeken geen trucjes bevatten, maar je kunt het ook ruimer opvatten. Qua thema's, stijl en dergelijke zul je wellicht snel op iets soortgelijks uitkomen. Het genre - chicklit - blijft voor mij gelijk. Ik verken nu wat er binnen dat genre allemaal kan. Heb ook een idee voor een derde boek dat er best een eind van afwijkt, maar dat vind ik leuk. Kijken wat ik kan doen. Experimenteren. Binnen bepaalde grenzen, dat wel. Want anders is het geen chicklit meer en door dat stickertje erop wek je toch verwachtingen. Daar wil ik niet aan voorbijgaan. Voor mij is het experimenteren ook een manier om het voor mezelf leuk te houden. Ik kan wel een tweede boek schrijven zoals mijn eerste, maar wat is de lol daarvan? Juist het nieuwe dingen ontdekken vind ik in het schrijven zo spannend. Ik ben heel benieuwd hoe anderen hiermee omgaan. Beïnvloedt jouw eerste boek je verdere schrijven? Of gooi je juist het roer radicaal om? Lukt dat? En accepteren de lezers het ook?

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 20:07
Als je het over one trick pony's wil hebben, moet je eens die 13+ boeken van Carry Slee lezen. Allemaal hetzelfde, alleen een ander onderwerp. De indeling, personages... 't is echt een invuloefening. Zolang je dat kunt voorkomen, boeit het geen donder of je alleen chicklit of alleen over homo's schrijft.

Geen afbeelding
Appel

Lid sinds

18 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 20:14
Inderdaad, het is meer dan alleen de onderwerpen. Want die verschillen bij Carry Slee nog wel. Maar je hebt gelijk als je zegt dat het een invuloefening is. Niks eraan komt origineel of verfrissend over. Als je er een hebt gelezen, ken je ze allemaal. En toch is het een succes. Misschien zijn one trick pony's wel niet eens zo gek voor de lezer. Koop je een boek van Carry Slee, dan weet je wat je krijgt. Ook de thrillers van de grote Noort, Van der Vlugt, Verhoef en consorten komen op mij over als een invuloefening. Maar het leest lekker weg en scoort als een tiet. Toch wil ik dat voor mezelf niet. De overeenkomsten houden wel op bij de jonge, vrouwelijke hoofdpersoon (die ik zelfs wel los kan laten, denk ik, op termijn) en de humor. Het is trouwens nog maar afwachten of dit doel van mij ook zo uitpakt. Misschien schrijf ik toch wel heel erg hetzelfde, alleen merk ik het zelf niet. Ik probéér het anders te doen. Dat is voorlopig mijn belangrijkste streven. Verrassen en geïnspireerd blijven.

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 20:22
Voor lectuur (en daar reken ik die "literaire" thrillers ook onder) boeit het inderdaad weinig. Series doen het niet voor niets zo goed. RL Stine deed twee weken over een "Kippenvel" boek. Nou, dan weet je het wel :') Da's gewoon productiewerk.

Geen afbeelding
M

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 21:01
Ook bij schrijvers van literaire werken zie je veelal dezelfde thema's. Wat is er mis met boeken die herkenbaar zijn als boeken van een bepaald auteur? Ik vind de kreet 'hetzelfde trucje uithalen' overigens erg negatief. Als de lezers enthousiast zijn en zelf ben je dat ook, waarom zou je dan niet op dezelfde voet verder gaan? Een kunstschilder heeft toch ook een bepaalde stijl? Ik vind het logisch dat je voor een groot deel in je eigen genre en interesses blijft hangen. Dit is ook herkenbaar voor de lezer. Die verwacht weer veel herkenbaars te lezen in de nieuwe X en daar is volgens mij niets mis mee.

Geen afbeelding
Appel

Lid sinds

18 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 21:29
Herkenbaarheid als boeken van een bepaalde auteur vind ik niet slecht. Stijl hoeft niet te veranderen en als je een thema erg belangrijk vindt, mag je er best vaker over schrijven. Maar als ik echt het gevoel hebt dat ik nog een keer een vorig boek aan het lezen ben, vind ik het wel erg jammer. Een gemiste kans, denk ik dan. 'Hetzelfde trucje uithalen' klinkt erg negatief, dat klopt, en zo bedoel ik het ook. Ik vind het dan ook niet gelijkstaan aan 'op dezelfde voet verdergaan'. Het verschil is voor mij moeilijk uit te leggen, maar zit hem denk ik in herhaling (hetzelfde) of vooruitgang (verdergaan). Ik bedoel er trouwens niets mee - dat mijn manier de beste is of dat invuloefeningen per se slecht zijn of zo. Vind het simpelweg een interessant punt om over na te denken als schrijver.

Geen afbeelding
jacobjanvoerman

Lid sinds

15 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 22:00
Voor lectuur (en daar reken ik die "literaire" thrillers ook onder) boeit het inderdaad weinig. Series doen het niet voor niets zo goed. RL Stine deed twee weken over een "Kippenvel" boek. Nou, dan weet je het wel :') Da's gewoon productiewerk.
Tijd zegt niet alles. Koolhaas schreef zijn romans in de kerstvakantie. (waarmee ik je opmerking over de serie kippenvel niet wil tegenspreken) Koolhaas heeft trouwens wel een zelfde "truc" maar zijn boeken zijn toch weer compleet anders. Hij keerde zichzelf voor elk nieuw boek weer binenstebuiten. Wat me op het idee brengt dat de one trick toch kan samengaan met origininaleit.

Geen afbeelding
M

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 22:50
Simone van der Vlugt kruipt wel uit haar hokjes. Ze begon met historische jeugdromans, schreeft toen literaire thrillers voor volwassenen, schreef daarna jeugdboeken met een eigentijds thema en dit jaar komt er een historische roman voor volwassenen van haar uit. Toch zie je wel bij lezers teleurstellingen als een auteur 'zijn hokje verlaat'. Veel leerlingen vinden 'Het laatste offer' van Simone van der Vlugt tegenvallen, omdat zij een literaire thriller als 'De Reünie' verwachtten en 'Het laatste offer' is meer een 'boek à la Dan Brown'. Ik zou het gek vinden als een auteur variatie als doel heeft. Ik snap wel dat je verschillende genres wilt proberen, maar dat doe je volgens mij om te kijken of je binnen dat nieuwe genre ook het beste uit jezelf kunt halen en niet om het variëren op zich of uit angst om nagewezen te worden als 'de auteur die alleen maar ... schrijft'. Boeiend topic.

Geen afbeelding
Tja

Lid sinds

15 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
 18 juni 2009 - 22:59
Ik schrijf steeds verschillende verhalen. Waarom? Omdat ik het zelf prettig vind om steeds iets anders te bedenken. Niet om mezelf te testen, maar alleen voor mijn eigen spanning. Is er iemand die dit begrijpt?

Geen afbeelding
MichaM

Lid sinds

17 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 18 juni 2009 - 23:06
Waarom ik dit aankaartte, was ook omdat ik me afvroeg of je nog wel een overstap naar een ander genre kunt maken nadat je een serie vergelijkbare boeken hebt gemaakt. Zit je om een bepaald moment dan niet zo specifiek in een hokje dat je er niet meer uitkomt?
Ik denk dat dat erg moeilijk is, omdat je schrijversnaam een merknaam wordt die mensen associeren met wat je schrijft. Vaak schrijven mensen in andere genres ook onder een pseudoniem, zodat de klanten niet in de war raken.

Geen afbeelding
Zoeper

Lid sinds

16 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 juni 2009 - 16:52
Waarom ik dit aankaartte, was ook omdat ik me afvroeg of je nog wel een overstap naar een ander genre kunt maken nadat je een serie vergelijkbare boeken hebt gemaakt. Zit je om een bepaald moment dan niet zo specifiek in een hokje dat je er niet meer uitkomt?
Ik denk dat dat erg moeilijk is, omdat je schrijversnaam een merknaam wordt die mensen associeren met wat je schrijft. Vaak schrijven mensen in andere genres ook onder een pseudoniem, zodat de klanten niet in de war raken.
Heeft het dan niet eerder te maken met een eigen stijl, in plaats van een bepaald genre? Sommige auteurs schrijven proza voor kinderen, adolescenten en volwassenen, toneel én poëzie. Ik denk bijvoorbeeld aan Bart Moeyaert. Die beoefent heel diverse genres, maar zijn stijl blijft altijd heel erg herkenbaar. Daar is niets mis mee, integendeel, en hij blijft zichzelf de hele tijd vernieuwen zo.

19 juni 2009 - 17:37
Ik denk wel dat het mogelijk is dat een auteur nu eenmaal een bepaald soort van auteur is. Er leeft iets in hem dat er schrijvenderwijs uit gaat. Vaak heeft een auteur zijns ondanks een thema, dat al dan niet duimendik bovenop al zijn werk ligt en onmiddellijk te herkennen valt, of in andere werken onderhuids te ontdekken is. Dat is voor een auteur zelf ook een ontdekkingstocht: Heb ik nu al weer over xxx geschreven? Dat houdt toch érg veel verband met yyy, hetgeen in werk zzz ook al aanwezig was. Hoe kan dat? Omdat dat in die persoon leeft. Dan kan er incidenteel en voor de grap wel eens iets anders uit tevoorschijn komen, maar over de gehele linie heeft iemand een stijl, een thema, een kenmerk. Dat noem ik geen truc. Een truc wordt het als iemand juist géén persoonlijkheid, stijl of kenmerk heeft. Dan heeft hij per ongeluk iets gevonden dat mensen leuk vinden, en daar borduurt hij op voort. De nuance is subtiel, dat zie ik, maar er is een verschil tussen een stijl en een truc. Een stijl leeft, laat ik het zo zeggen. En een truc wordt gehanteerd.

Geen afbeelding
Ka Sha Gan

Lid sinds

15 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 19 juni 2009 - 21:56
Eigenlijk durf ik best te stellen dat ik binnen het genre op verschillende paarden wed. Er gaat een psychologische horrorroman van me uitkomen - binnen nu en niet al te lange tijd, er ligt een fantasyroman bij enkele proeflezers, een roman waar ik nog geen eenduidig etiket op kan plakken wacht op een derde herschrijfronde en het concept van de plot van vierde horror/fantasy/Sf-roman (de tijd zal het leren) staat op het punt geboren te worden. Er is een literair horrorverhaal (geen classificatie van mezelf) van me gepubliceerd... dus... eh... }) Ik wil hier alleen maar mee zeggen dat er een grote variatie is binnen het genre zodat je in feite nauwelijks nog kan spreken van de one trick pony schrijver. Ik schrijf dus wat ik graag zou willen lezen... of de lezers het daar mee eens zijn of niet. Als ze dat niet zijn... nou oké, dan heb ik het toch geprobeerd en die jaren kunnen ze me niet afnemen.