Beroepsdeformatie

Geen last van beroepsdeformatie... hoe kan dat ook anders.. Maar ik lees nu een aantal jeugdboeken, en let op techniek, indeling, dialoogconstructies. Dus ja, ik lees ze even anders. Ik lees graag en veel, waarom ik het ene boek in één ruk uit las en het andere na een paar bladzijden al neerlegde, daar kon ik niet altijd de vinger op leggen. Behoudens dat ik van tenenkrommende spannende boeken hou, hou ik ook van romans, en kan ik verschillende schrijfstijlen waarderen. Nu lees ik, en let ik op van alles.. wanneer haak ik af, wat vind ik mooi aan zinnen. Wanneer leg ik een boek met een zucht van spijt weg, van spijt dat het uit is, en beveel ik het vervolgens aan bij anderen. Dus pak ik nu een boek uit mijn kast, blader er in, lees een stukje, en kijk hoe het opgezet is, qua perspectief en dergelijke. Concluderend, ja, ik lees kritischer nu. Beroepsdeformatie heb ik alleen als opvoeder. :D

Fimke! Van jouw post op deze pagina leer ik ook weer, hoe te lezen als een schrijver en te leren, dank je

Mijn beroepsdeformatie zou zijn dat ik de schrijfstijl van een schrijver overneem na een boek gelezen te hebben. :P

@Suma en Mariejeanne: Zo herkenbaar. Inderdaad, dergelijke schrijffouten kunnen heel veel kapot maken. Als iemand iets dergelijks in een mail aan mij schrijft, dan heb ik veel moeite om die persoon serieus te nemen. Erg hoor. Dat heb ik trouwens ook als kinderen op de site van mijn uitgever de volgende reacties plaatsen: "ik heb het nog niet gelezen.maar ik wil hem kopen.ik heb hemgevraagt voor me verjaardag maar had hem niet.IK GA HEM DUS ECHT KOPEN!!!" of "ik wil ook zo boek heben" of "aurea is een heel mooi boek vind ik maar komd er ook een vervolg?" Niks overdreven! Alleen gekopieerd en geplakt. Het is niet eens dat ik die kinderen niet serieus neem, maar hoe moet ik mezelf nog serieus nemen. Zijn dit de kinderen die mijn boek lezen? Ik voel een soort plaatsvervangende schaamte. Mijn eigen kinderen zeggen dat ik me niet moet aanstellen. "Mam, die kinderen sturen toch gewoon een berichie. Die gaan heus niet kijken of het allemaal wel klopt. En die hoofdletters, die zijn toch niet echt nodig. Je snapt zo toch ook wel wat ze bedoelen." Wat ben ik dan oud en hopeloos ouderwets. Zucht.

Beroepsdeformatie, als dat wil betekenen dat er een vervorming optreedt bij mensen die te lang of te serieus met hun beroep bezig zijn, dan denk ik dat ik dat in mijn geval positief moet beantwoorden. Het is me opgevallen dat ik een andere gedrag ben gaan vertonen sinds ik schrijf. Ik ben minder sociaal geworden, waarschijnlijk omdat schrijven verslavend werkt. Vroeger dook ik regelmatig de kroeg in om een gezellige boom op te zetten aan de bar. Tegenwoordig zet ik een glas whisky naast mijn computer en begin te schrijven. Ook vrat ik vroeger boeken, tegenwoordig lees ik hooguit één boek in de twee weken.

Vandaag kreeg ik weer een mail waar ik feitelijk, zo meteen lezend, geen touw aan kon vastknopen. Geen punt aan het einde, geen hoofdletter bij een nieuwe zin. Net zoals bij onderwerpen die afgelopen zijn en waar een nieuw begint, tenminste dat punt bedenk ik er zelf bij. Vreselijk, wat erg. Moet ik dat dan lezen? Ja, ik vind van wel, het was een vetrouwensbrief. Vind ik dat leuk? Nee, helemaal niet. Ergeren me sommige dingen dan? Ja, enorm. En dan moet ik ook nog een uitgebreid antwoord geven omdat ik vertrouwensperoon ben. Nu vraag ik me in alle eerlijkheid af of ik dan op een laag niveau moet antwoorden of een gemiddeld niveau. Ik wil helemaal niet bekakt overkomen, maar het niveau is belangrijk om mijn boodschap te kunnen begrijpen. Ga ik te laag, leest men het niet dan verveelt het. Ga ik te hoog, dan word ik niet begrepen. Schiet ik mijn doel voorbij. Toch voel ik verplicht, emotioneel en als deskundige om antwoord te geven. Hoe gaan jullie met dit soort zaken om? Is dat beroepsdeformatie van mij, op een ander gebied dan lezen/schrijven?

Toch wil ik iets aanvullen vanuit een laate reactie die ik kreeg. Er zit een pareltje tussen: 'ik kijk de situatie van dag tot dag aan want ik pluk de dag als een zoete vrucht elke keer een nieuwe smaak ik hoop op zoet en mild en geniet van' enz. Als je dat onder elkaar zet, heb je een gedicht. ik kijk de dag in zijn gezicht van dag tot dag ik pluk hem als een zoete vrucht elke keer een nieuwe smaak ik hoop op zoet en mild en geniet Een beetje opschudden zo hier en daar maar er kan iets uitkomen.

Hoe gaan jullie met dit soort zaken om? Is dat beroepsdeformatie van mij, op een ander gebied dan lezen/schrijven?

Wat een goede vraag Suma, geheel vanuit een andere invalshoek bezien. Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren.

Beroepsdeformatie, als dat wil betekenen dat er een vervorming optreedt bij mensen die te lang of te serieus met hun beroep bezig zijn, dan denk ik dat ik dat in mijn geval positief moet beantwoorden. Het is me opgevallen dat ik een andere gedrag ben gaan vertonen sinds ik schrijf. Ik ben minder sociaal geworden, waarschijnlijk omdat schrijven verslavend werkt. Vroeger dook ik regelmatig de kroeg in om een gezellige boom op te zetten aan de bar. Tegenwoordig zet ik een glas whisky naast mijn computer en begin te schrijven. Ook vrat ik vroeger boeken, tegenwoordig lees ik hooguit één boek in de twee weken.

Hoe lees je dat boek Gerhardt? Als schrijver of als lezer?

Dat ik moeite had om een boek ontspannen te lezen, ja, herkenbaar. En dat ik een soort innerlijke corrector bleek te hebben, als het om andermanswerk ging, ja, ook meegemaakt. Stijl overnemen, ook gedaan. Niet meer weten wat je op kaartjes moet antwoorden, ook komt me heel bekent voor. Het bleken (voor mij althans) allemaal processen, of, om in opvoedingstermen te blijven, fasen. Ik wilde niet mijn leesplezier laten beinvloeden door mijn schrijverij en nu lukt het me weer om gewoon lekker in een boek te duiken en niet bewust te letten op stijl en opbouw en aanverwante zaken. En ja, ik geniet er nu meer van. Vroeger op school kon ik me niet voorstellen dat de schrijver zich in allerlei bochten zou wringen om leidmotieven in zijn werk te verwerken, nu weet ik dat dit wel zo gaat - en gelukkig maar. Met de kaartjes heb ik wat meer moeite, net als bij voorbeelden zoals Suma ze geeft. Kwestie van teveel nadenken en onzekerheid. ´Ze weten dat ik schrijf, ze verwachten iets van me, zouden ze me niet bekakt vinden´. Ik probeer te kiezen voor gangbare woorden en constructies en inhoudelijk zorgvuldig te blijven. Ik hoop maar dat het een fase is :o . Jammer wel dat ik nooit meer zomaar ergens iets neer mag plempen van mezelf, zelfs mijn boodschappenlijstje moet correct geschreven zijn. Toch een stukje deformatie?

Ze weten dat ik schrijf, ze verwachten iets van me, zouden ze me niet bekakt vinden´. Ik probeer te kiezen voor gangbare woorden en constructies en inhoudelijk zorgvuldig te blijven. Ik hoop maar dat het een fase is :o . Jammer wel dat ik nooit meer zomaar ergens iets neer mag plempen van mezelf, zelfs mijn boodschappenlijstje moet correct geschreven zijn. Toch een stukje deformatie?

Ja, precies, Ceridwen. Dat heb ik precies zo! Ik lees korte briefjes/mailtjes soms wel tien keer terug voordat ik ze verzend. Is het niet te moeilijk, is het taaltechnisch correct. En inderdaad, zelfs met boodschappenlijstjes!

PS - cross post, maar wat vind ik dat mooi Suma, dat gedicht, dat je het zag in de tekst, en het opmaakte en deelde. :nod:

Wil V. Ik probeer dat boek te lezen op de manier van weleer, dat wil zeggen dat ik me in de (veelal) thriller, dus fictie, mee liet voeren in het verhaal en de spanning die het boek bracht. Tegenwoordig lees ik het boek totaal anders, vraag me af tijdens het lezen hoe of ik het zou schrijven, noteer passages die ik spannend vind of die op een andere manier iets hebben. Begin dat een stuk terug omdat ik eigenlijk de draad ben kwijt geraakt en werk me zo het boek door. Veelal zijn het bekende amerikaanse of engels schrijvers die ik lees en eigenlijk werkt dat demotiverend omdat ik me tijdens het lezen wel besef dat ik nog heel wat moet doen om ook maar in de buurt van dat niveau te komen. Is niet erg, ik kan leven van de inkomsten uit mijn boeken en realiseer me dat ik een broodschrijver ben. Ik ben met het jeugdige elan begonnen van ieder van jullie, althans ik denk dat jullie dat elan hebben. Maar Wil, de onverbiddelijke bestseller, om met Jan Cremer te spreken, die komt eraan. Wacht maar eens een paar maanden af!

(het heeft ook als nadeel, Vente, al die zorgvuldigheid, dat er telkens alweer posts staan voor mijn antwoord komt :D )

PS - cross post, maar wat vind ik dat mooi Suma, dat gedicht, dat je het zag in de tekst, en het opmaakte en deelde. :nod:

Valt dit dan weer onder de beroepsdeformatie? Ik vind het woord een negatieve bijklank hebben terwijl we het hier positief bedoelen. Hoe kan ik dat splitsen? Een ander woord gaan gebruiken? Zo ja, welk dan? Wat vinden jullie van gewoon beroepsvorming?

Beroepseer? Dekt niet helemaal de lading. Beroepsvorming :nod: .

Beroepsvorming is mooi gevonden :nod: Wat ben ik blij dat ik niet de enige ben, die zo zorgvuldig probeert te schrijven. Dat hoort kennelijk bij schrijvers. Zou ik niet scherp letten op de wijze waarop ik mijn zinnen vorm, dan zou ik geen schrijver zijn. Het hoort ook echt bij mijn karakter.

Ik ben juist minder gaan nadenken bij het schrijven, plemp, in vergelijking met vroeger, zomaar wat neer. Dat komt door de oefeningen van Cameron en Goldberg: freewriting. Vroeger deed ik alles in één keer helemaal goed; aan een boodschappenlijstje besteedde ik evenveel aandacht als aan een gedicht. Nu zijn mijn boodschappenlijstjes gewoon boodschappenlijstjes en niks meer dan dat. En reacties op emotionele ontboezemingen of noodlotsberichten? Dat kon ik vroeger helemaal niet, ik bleef maar piekeren hoe ik daar nu op moest reageren en in feite reageerde ik dus vaak helemaal niet. Nu knal ik gewoon meteen mijn gevoel op papier, of op het scherm. Makkelijk. Komt gewoon van al dat pennen.

Zoals Dargor zo mooi dichtte: :{} Zou ik niet scherp letten op de wijze waarop ik mijn zinnen vorm, dan zou ik geen schrijver zijn. Dat vind ik dan zó mooi verwoord, helemaal goed.

Schrijfervaring beroepsontwikkeling voortschrijdend inzicht verdieping, het zijn allemaal woorden om het nare 'deformatie' te neutraliseren. Ik vind het een eng woord, ik associeer het met een vijandige aktie, oorlog, discriminatie. Nee, ik houd er niet van.

Haha, ik kan er ook niks aan doen dat het zo heet.... Mijn schoonzus, die psychiater is, legde me uit dat zij in gesprekken voortdurend de behoefte heeft om diep na te denken over de uitspraken van anderen. En zij is heus een goede psychiater hoor! Maar het is geen sympathiek woord, dat klopt.

Ik ben met het jeugdige elan begonnen van ieder van jullie

Suggereer je nu dat wij hier allemaal beginners zijn (met het jeugdig elan begonnen van ieder van jullie) en jij dat lang geleden was, en dat je inmiddels een gevorderde bent? Maar hoe kun je dan bijvoorbeeld schrijven:

hoe of ik het zou schrijven

omdat ik me tijdens het lezen wel besef

Dat is toch incorrect Nederlands? Geen beroepsdeformatie, in elk geval.

@ Marriejeanne Dit is een ander topic. Geen proeflezen toch? :)

@ marriejeanne: MOL ZENNNNN :ninja:

Hierbij vraag ik Dries dit topic te sluiten, voor hier discussies ontstaan die er niet thuis horen. Jammer hoor!

Ik laat het open, maar blijf wel on-topic mensen.

Naar mijn idee is het volkomen on topic om in een topic over beroepsdeformatie te laten zien dat beroepsdeformatie toch voorbehouden is aan mensen die hun beroep beheersen - want hoe kun je spreken van vervorming, de betekenis immers van deformatie, als de goede vorm er niet is, noch in algemene, noch in specifieke zin? Nu ja, misschien kan het toch wél, maar dan in premature betekenis? Dan is zo iemand het beroep al aan het mollen, nog voordat hij er sjoeche van heeft, terwijl hij ondertussen - om de een of andere reden - een aura van ervaring en verstand om zich heen optrekt, waardoorheen hij zelf niet naar buiten kan kijken om te zien waar echte kwaliteiten liggen. Echter, de mensen die wél het beroep naar behoren beheersen, zien dwars door de mist overhelder een dilettant staan, met een voorkeur voor het tentoon spreiden van seksueel getinte, op personen gerichte, banale teksten, die hij zonder rem kan plaatsen op een serieus schrijfforum. En dan mag Dries het topic sluiten, of het hele forum, of alles open laten, en iedere wijsneus die zich aandient onzin laten uitkramen, en blijven toestaan dat zo iemand vrouwelijke forummers kan vernederen naar believen. Soit.

marriejeanne, dat laatste heeft er dus echt niks mee te maken. Wil je dat proefleesstuk laten rusten a.u.b. Er is genoeg over gemaild en ik hou het in de gaten.

Foei, af, terrier MJ, dit hoofdstuk was afgesloten en het is behoorlijk off-topic. We hadden het hier over de beroepsdeformatie bij het lezen van andermans boeken. Wat mij betreft treedt er een voortschrijdende beroepsdeformatie op. Het begon met 'de redigeerblik'. In elk boek zag ik ineens kleine foutjes. Typefoutjes, woorden vergeten of juist dubbel. Dingen waar een normale lezer gewoon overheen leest omdat je globaler leest en leest wat er had horen te staan. Daarna ging ik tijdens het lezen ook letten op structuur van het verhaal. Open eindjes die niet mooi afgehecht werden. Een slot dat ik zelf anders zou doen. Dat soort dingen. Inmiddels lees ik een boek met minstens drie brillen tegelijk. Die van medeschrijver (hoe pakt de ander het aan, wat kan ik hiervan leren) van redacteur (welke foutjes ontdek ik nog) en die van lezer (waar gaat het verhaal over). Ik kan niet meer onbevangen lezen en het kost me dus ook steeds meer tijd. Mistig lezen hoor, met drie brillen over elkaar.

Ben in een boek bezig en kan me gelukkig soms nog wel laten meeslapen door een verhaal, als het goed is. Maar nu, door het show-topic, let ik contant op show-voorbeelden die ik hier kan plaatsten... :confused: