spelling

Het is aan de schrijver een goed boek te schrijven waarin hij bewijst goed te kunnen spellen. Spelfouten in de eerste paar zinnen schenken een manuscript meestal direct een enkele reis richting prullenbak, of het geheel gaat ongelezen retour. Ik zou het van een enorme brutaliteit vinden getuigen van een uitgever te verwachten dat hij een manuscript serieus gaat beoordelen, wanneer de schrijver niet eens de moeite heeft genomen zijn woorden foutloos weer te geven. Zeker in deze tijd is de correcte spelling van elk woord te achterhalen. Natuurlijk hoeft een manuscript niet foutloos te zijn. Maar als op de eerste bladzijde al talloze spelfouten staan, hoe valt dan te verwachten dat het boek als geheel zowel ritmisch als stilistisch als inhoudelijk een meesterwerk is? En zelfs als dat zo was, is de kans nagenoeg nihil dat een uitgever verder leest dan het begin. Helaas zijn mensen die slecht kunnen spellen in de meeste gevallen ook slechte schrijvers.

Het is aan de schrijver een goed boek te schrijven waarin hij bewijst goed te kunnen spellen. Spelfouten in de eerste paar zinnen schenken een manuscript meestal direct een enkele reis richting prullenbak, of het geheel gaat ongelezen retour. Ik zou het van een enorme brutaliteit vinden getuigen van een uitgever te verwachten dat hij een manuscript serieus gaat beoordelen, wanneer de schrijver niet eens de moeite heeft genomen zijn woorden foutloos weer te geven. Zeker in deze tijd is de correcte spelling van elk woord te achterhalen. Natuurlijk hoeft een manuscript niet foutloos te zijn. Maar als op de eerste bladzijde al talloze spelfouten staan, hoe valt dan te verwachten dat het boek als geheel zowel ritmisch als stilistisch als inhoudelijk een meesterwerk is? En zelfs als dat zo was, is de kans nagenoeg nihil dat een uitgever verder leest dan het begin. Helaas zijn mensen die slecht kunnen spellen in de meeste gevallen ook slechte schrijvers.

Helemaal gelijk. Het is namelijk niet de bedoeling van de schrijver om de uitgever of redactie meer te focussen op de fouten dan op het verhaal, denk ik zo. Je moet ze mee laten varen op de golven die jij van je zinnen en alinea's maakt, en elk opmerkelijk foutje (hoe simpeler de fout, hoe irritanter) laat ze weer afremmen. Het stuk wat ze net hebben gelezen, is dan voor een gedeelte uit hun hoofd en moeten ze 'weer helemaal overnieuw beginnen'. Voorbeeldje om het duidelijk te maken: Een lied dat afspeelt en om de zoveel tijd een seconde op pauze wordt gezet. Hartstikke irritant dus. Fouten opsporen gaat tegenwoordig erg gemakkelijk. Spellingfouten vooral, grammatica- en stijlfouten wat minder gemakkelijk. Iets wat ik altijd doe, is het hardop voorlezen voor mezelf. Dan struikel je vaak meer dan dat je het zwijgend leest. Bovendien merk je dan ook zinnen op die wellicht wel helemaal correct zijn, maar gewoon niet lekker lezen. Ook dat vinden uitgevers niet erg fijn, vermoed ik.

Het is echt heel makkelijk hoor, de spellingsregels een keer uit je hoofd leren en een beetje oefenen. Ik maak zelf ook wel eens fouten in de grammatica, (heb het op de basisschool nooit geleerd, maar dat is een heel ander verhaal), maar ik probeer het toch echt zoveel mogelijk te corrigeren voordat ik iets door een ander laat lezen. Ik vind een schrijver die de spellingsregels niet kent net zoiets als een bakker die niet weet wat voor meel er in een brood moet. Natuurlijk ligt het anders voor een hobbyschrijver, als die een foutje maakt is het geen ramp, maar als je iets naar een uitgever stuurt zal het gewoon goed moeten zijn qua spelling, grammatica en stijl.

Veel schrijvers denken: "Een uitgever heeft toch een eindredacteur?" en vinden dat daarmee de spelling niet heel belangrijk is. Maar een eindredacteur kost ook geld en die is al tijd genoeg kwijt met subtielere fouten uit je werk te halen. Daarnaast wil een uitgever graag zien dat er aandacht aan het manuscript is besteed. Heb je het in twee dagen op papier geplempt en toen verzonden? Of is het manuscript het resultaat van meedere correctierondes (zowel qua taal en inhoud) en proefleesrondes?

Mijn idee is dat het om het verhaal en de tekst gaat en het spellen een zaak is die met het proces van uitgeven onder de aandacht komt.

Ik ben benieuwd waarom je er zo over denkt?

Spelling en grammaticale regels zijn te leren, er zijn allerlei hulpmiddelen voor mensen met dyslectie of andere lees/taalproblemen. De irritatie door fouten komt omdat er daardoor verwarring ontstaat over wat er nu bedoeld wordt. Het minste wat een schrijver kan doen is zorgen dat hij zijn gereedschap/instrument, de taal, beheerst of weet waar hij moet opzoeken hoe iets geschreven moet. Niemand wil een boek lezen en dan gaan puzzelen over wat de schrijver nu bedoelt. Stel je voor: Een violist die de noten verkeerd speelt, door elkaar gooit, net even niet zuiver speelt, de strijkstok niet helemaal weet te hanteren. Pik jij het als publiek, als die na afloop van een concert zegt: 'al die nootjes op de juiste plaats zetten, kunnen jullie zelf wel en die valse, ach je begreep wel wat ik wilde doen, daar gaat het om.' En: maakt die man nu muziek of niet? Voor ieder vak heb je basistechniek en kennis nodig. Maak je die eigen, het zijn simpele dingen die je kunt leren, leren hanteren of opzoeken. Je zult zien dat je dan veel beter kunt schrijven en zeggen wat je wilt. In ieder geval willen lezers het dan volgen en verdre lezen.

Het beste is om enkele proeflezers te vinden die de fouten voor je eruit willen halen voor het naar de uitgever gaat. Hoe meer fouten erin zitten, hoe meer tijd het de uitgever kost om je boek te redigeren. En gezien tijd meestal geld betekent, kan ik me voorstellen dat een uitgever het liefst boeken uitgeeft waar ze niet al te veel tijd aan hoeven te besteden. Zoals jij je misschien ergert aan slecht gespelde teksten op internet, zo zijn er ook mensen die zich gaan ergeren aan -d en -t fouten. Je verhaal zou eigenlijk door iedereen (van kassajuf tot lerares Nederlands) fijn moeten zijn om te lezen. Dus cheen rare spelingsfauten, want daar knappen lezers op af en ze gaan twijfelen aan je geloofwaardigheid als schrijver (net zoals je gaat twijfelen aan de schilder die een deel van de ramen meeschildert als hij je kozijnen verft; techniek is belangrijk).

Stel je voor: Een violist die de noten verkeerd speelt, door elkaar gooit, net even niet zuiver speelt, de strijkstok niet helemaal weet te hanteren. Pik jij het als publiek, als die na afloop van een concert zegt: 'al die nootjes op de juiste plaats zetten, kunnen jullie zelf wel en die valse, ach je begreep wel wat ik wilde doen, daar gaat het om.' En: maakt die man nu muziek of niet?

Als hij de hele tijd technisch onbekwaam blijkt, niet. Maar wat nou als het iemand is die werkelijk iets in de muziek legt en zijn publiek kan meeslepen? En die zo nu en dan een haperingetje laat horen? Vanuit een uitgever gezien: als een uitgever een subliem geschreven verhaal krijgt te lezen, waar af en toe wat spellingfoutjes in staan, zal hij heel dom zijn de schrijver op basis daarvan helemaal af te wijzen. Denk ik. Toch lijkt het me slim als schrijver om je laatste manuscriptversie te controleren op spellingfouten, voordat je het naar een uitgever stuurt. Als je niemand in je omgeving hebt en je spellingchecker op je computer kent alleen maar Engels, dan moet je zelf aan de slag. Hier wat resultaten van een snelle googlezoektocht, met de zoekwoorden 'spellingregels Nederlands' bij het eerste resultaat en 'werkwoordspelling Nederlands' bij het tweede resultaat: http://nederlands.dse.nl/Beknopte%20Spellingregel… http://www.cambiumned.nl/spellingww.htm

Ik vind expressie in vioolmuziek heel belangrijk, en als je als violist je publiek met je expressie weet mee te slepen en je timing klopt, dan zal het publiek je die paar valse noten vergeven. Zo zijn er amateurviolisten die mij meer geboeid hebben dan professionals. Maar een echt goede violist streeft technische perfectie na én speelt met expressie, met passie. En, je kunt met nog zoveel passie spelen, als je zuiverheid en timing van geen kanten kloppen, is het niet om aan te horen. Ik heb wel eens iets gelezen waarin een uitgever zei dat er vaak een verband is tussen het aantal spelfouten en het talent van de schrijver. Een goed verhaal bevat weinig spelfouten, een verhaal waarbij je op de eerste pagina al struikelt over de spelfouten, is vaak niet de moeite waard voor een uitgever.

We moeten niet net doen of het auteurschap geen ambacht is. Bij een ambacht horen vaardigheden, en een van de vaardigheden van een schrijver is spelling. Linksom of rechtsom: hoe wil je jezelf schrijver noemen als je niet weet hoe je schrijven moet? P.S. Iedereen kent toch dit rijmpje van een van Neerlands' grootste auteurs wel: Heb je veel verhalen, maar ben je geen speller, noem jezelf dan geen schrijver maar een verteller.

Ik kende het nog niet, Mariejeanne. Moet ik raden wie het geschreven/verteld heeft?

Ik vind spellen juist helemaal niet zo belangrijk voor een schrijver. Het is een piepkleine en overgewaardeerde deelvaardigheid. Leuk als je het zelf goed kunt, maar verder prima uit te besteden. Vraag mensen in je omgeving, of huur een corrector in. En een groot deel kan met de spellingschecker. Aan de andere kant: ik zou inderdaad ook geen manuscript vol spelfouten opsturen, simpelweg omdat dat onverzorgd en slordig is en voor een gevoelige lezer erg vervelend. Louise

Ik denk dat er maar weinig gepubliceerde auteurs zijn (POD even buiten beschouwing gelaten) die van zichzelf slecht spellen en dit daarom maar uitbesteden. Spelvaardigheid en schrijfvaardigheid zijn namelijk nauw aan elkaar verwant. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand wel in staat is om een goed verhaal te schrijven (met de bijbehorende woordenschat) en tegelijkertijd slecht is in spellen (tenzij iemand dyslectisch is). Oké, je kan het op school slecht geleerd hebben, maar met een beetje moeite zijn de belangrijkste regels echt makkelijk bij te leren (tenzij men te lui is om daar energie in te steken). En dat laatste kan ik me voor een schrijver echt niet indenken :?

@ MJ, is het Willem Wilmink? Of Hans Dorrestijn?

Iedereen kent toch dit rijmpje van een van Neerlands' grootste auteurs wel: Heb je veel verhalen, maar ben je geen speller, noem jezelf dan geen schrijver maar een verteller.

Ik kende het nog niet, Mariejeanne. Moet ik raden wie het geschreven/verteld heeft?

@ MJ, is het Willem Wilmink? Of Hans Dorrestijn?

't Is geen Willem, 't is geen Hans, 't is een beetje van de Marrie's en een beetje van de Jeanne's. @ Zjaan (om in de sfeer te blijven): Ik denk dat het echt waar is, wat je schrijft. Wie van verhalen houdt, van schrijven, van papier, pen, inkt, die vindt over het algemeen dictee's leuk (omdat hij er goed in is). Zo heeft een timmerman iets met de meetlat en de hamer, een schooljuf iets met wit krijt en rode of groene pennen, een boer iets met koeien en gras. Kortom: alles is liefde. Voor het vak.

Het heet toch ook niet voor niets SPELlen? Het is een beetje een taalspel. En ik denk dat een schrijver daar meer plezier aan beleeft dan ergernis. (En dan heb ik het niet over de taalblinde schrijvers, daarvan kan ik me goed voorstellen dat spelling niet altijd even leuk is - maar die moeten op een andere manier laten zien dat ze goed schrijven.) Tja, MJ was mijn derde optie, na WW en HD

De meeste mensen gaan altijd van zich zelf uit. Als je iets zelf niet belangrijk vindt kan je je moeilijk voorstellen dat een ander het wel belangrijk vindt. Of je nou wel of niet kan spellen, het wel of niet leuk vindt, ik denk dat je ervoor moet zorgen dat je manuscript zo goed mogelijk binnen komt. Gewoon om het simpele feit dat uitgevers tientallen manuscripten per week binnen krijgen. Het zou toch zonde zijn als alle tijd die je erin gestoken hebt gewoon opzij wordt gelegd omdat het blaakt van de fouten. Ik vind het eigenlijk hetzelfde als iemand in een keer een verhaal heeft geschreven en het dan weg stuurt. Herschrijven is altijd het meeste werk en vaak heeft men er geen zin in onder het mom van 'ze begrijpen wel wat ik bedoel.' Net als wat Shadowling zegt, het haalt je uit het verhaal. Als je schrijft probeer het zo goed mogelijk te doen. Zorg dat jij de beste voor jezelf bent. Zolang je het idee hebt dat het beter kan moet je het niet opsturen.

Mijn vraag; is het aan de muzikant een nummer goed te spelen of een goed lied te zingen al dan niet met valse noten? Mijn idee is dat het om de muziek en de melodie gaat en het zuiver zingen een zaak is die met het proces van uitbrengen onder de aandacht komt. Is het zo dat een platenmaatschappij een band met veel valse noten en slechte timing afkeurt hierop? Waarom is het aan een muzikant zuiver te spelen? Ik snap dat als men getroffen is met een scherp gehoor goed te kunnen horen het een ergernis kan zijn een nummer te horen met valse noten. Ik zelf ben niet goed in zuiver zingen en erger me hoogstens als bijvoorbeeld een zanger op youtube wat vals zingt, het nummer wordt met de vele fouten en missers niet meer interessant om te horen, en ik hoop niet dat een dergelijk effect ook optreed als men mijn fouten zou horen. (...) Maar goed. Mijn idee is dat het zuiver zingen heel erg belangrijk word/t gevonden. Is dat zo? En waarom. En. Maakt een nummer kans met vele vals noten erin? De oplossing kan zijn het door iemand te laten beluisteren maar dat vergt vertrouwen en ik ken zo een iemand niet.