Weet je reguliere werkgever/collega's dat je schrijft?

Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. Een beetje reclame kan geen kwaad. Die mailing staat al klaar als Word-bestand met alles erop en eraan. Iedereen (ja werkelijk íedereen dus ook jij :wink: ) die in mijn mailbox staat, ontvangt dit begin september.

Dat heb ik vanavond ook gedaan, werkelijk iedereen die ik ken een mailing gestuurd over het verschijnen van mijn boek. Ik heb intussen een paar (hele) leuke reacties ontvangen, maar ook een paar boze reacties. Die mensen zijn gepikeerd omdat ik hun mailadres oneigenlijk zou hebben gebruikt. Ik krijg ook de opmerking dat ze het onfatsoenlijk vinden dat ik een mailtje stuur met een commerciële inhoud. Nou ja, ik voel me daar niet lekker bij, heb er al een beetje spijt van dat ik zo enthousiast heb rondgemaild. Dat was eens, maar nooit weer, denk ik nu.

Interessant topic. Ik ken maar weinig van mijn collega's, maar als ze weten wie ik ben, weten ze ook dat ik van schrijven houd. Ik ben namelijk trouwambtenaar en heb zelfs in mijn profiel staan dat ik van schrijven houd! Nou heb ik dus ook een baan waarbij van schrijven houden een groot pluspunt is. :)

Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. Een beetje reclame kan geen kwaad. Die mailing staat al klaar als Word-bestand met alles erop en eraan. Iedereen (ja werkelijk íedereen dus ook jij :wink: ) die in mijn mailbox staat, ontvangt dit begin september.

Dat heb ik vanavond ook gedaan, werkelijk iedereen die ik ken een mailing gestuurd over het verschijnen van mijn boek. Ik heb intussen een paar (hele) leuke reacties ontvangen, maar ook een paar boze reacties. Die mensen zijn gepikeerd omdat ik hun mailadres oneigenlijk zou hebben gebruikt. ... Dat was eens, maar nooit weer, denk ik nu.

Omdat ik zeer optimistisch ben, heb ik al een mail klaarstaan over een boek dat van mij uitkomt. Geen idee welk boek dat zal zijn, maar ooit komt het er. Wat ik met name klaar heb staan is een soort onderschrift, waarin ik iets heb staan als dat ik erg enthousiast ben, dat ik daarom heb gemaild, dat als ze het vervelend vinden om zo'n mail te ontvangen dat ze het kunnen laten weten en dat ik het dan nooit weer doe. Ik ga deze mail, als de tijd ooit komt, niet naar iedereen van mijn mailbox sturen, maar van mensen van wie ik verwacht dat ze het wel prima zullen vinden. Vooruitlopend op de toekomst vraag ik trouwens ook al vaak mensen toestemming, of ik ze mag mailen als ik boekennieuws heb. :) Door Kims post dat ze het mailtje gaat doorsturen bedenk ik net dat ik ook in zo'n mail zou kunnen zetten dat het leuk zou zijn als mensen de mail doorsturen aan mensen van wie ze verwachten dat die het boek ook leuk zouden vinden. Ach ja, een mens mag dromen, nietwaar?

Helga, als je hem niet verstuurd had, dan had je de leuke reacties ook niet gekregen. En ik vind het ook vervelend als iemand mijn mail storend vindt. Staat tegenover dat ik er ook heel veel ontvang waarvan ik denk, huh? En Trenke, dromen, tuurlijk mag dat, moet zelfs!

Tsja, on topic: ik vertel het inmiddels wel. Mijn ervaring is dat werkgevers het zelfs prettig vinden om te weten dat je een intellectueel-artistieke kant hebt. Er spreekt een flexibiliteit van geest uit die in mijn vak heel nuttig is. Ik kan me voorstellen dat in sommige omgevingen anders tegen fictie wordt aangekeken; ik vertel ook niet iedereen dat ik schrijf. Off topic: ik zal niet zo gauw een mail aan kennissen sturen; wel aan vrienden en mensen van wie ik bijna zeker weet dat ze geinteresseerd zijn in mijn schrijfsels. Daartegenover staat dat ik het zeker op mijn Hyves en LinkedIn pagina ga zetten, als de inkt onder het contract droog is! Verschil is dat mensen er zelf voor kiezen om naar je profiel te komen kijken, dus alleen degenen die echt willen, lezen de entry over je nieuwe boek.

Wat een feest der herkenning, dit topic! Ik vind het zelf heel moeilijk om collega's en andere bekenden te vertellen dat ik schrijf. Hoe beter mensen me kennen, hoe moeilijker ik het vind. Want na die onthulling volgt altijd de vraag: wat schrijf je dan? En dan moet je gaan vertellen dat je spannende verhalen schrijft, waarin veel geweld en gruweldaden voorkomen... En dat vindt men niet bij mij passen, omdat ik zo onschuldig en lief lijk! Verder vind ik het ook moeilijk om over mijn schrijfsels te praten, omdat het zo ontzettend persoonlijk is. Je geeft mensen dan echt een kijkje in de diepste (en meest duistere) krochten van je ziel. Hopelijk komt ooit het moment daar dat een uitgever een verhaal van mij uitbrengt, pas dan zal ik genoeg moed hebben om de hele wereld te vertellen dat ik schrijf!

Een van de redenen dat ik die mailing verstuurde, was dat verschillende mensen me hadden gevraagd hen op de hoogte te houden. Maar wie dat precies waren, tja, dat wist ik na een paar maanden niet meer. Dus dan maar zo. Ik ben zelf heel makkelijk met de delete-knop als ik ongewenste mail ontvang. Weet ik veel dat er mensen zijn die het vervelend vinden om die knop te gebruiken? :(

Mijn (vroegere) collega's weten dat ik schrijf. Toen ik nog werkte heb ik sommigen wel eens wat gedichten laten lezen. Heel enthousiaste reacties. Ik moest er iets mee doen, was de algemene tendens. Is er nog niet van gekomen, maar wie weet! NB: familie en collega's vinden het al snel 'erg goed!', maar daar heb ik doorheen leren kijken - wat meer objectiviteit is altijd welkom (maar daar heb ik nu onder andere SOL voor...).

@Helga De mensen die jou kennen en belangstelling hebben voor je werk zullen alleen maar enthousiast zijn. Ik zou het heel leuk vinden om zo'n mail te krijgen van een vriendin of zelfs een vage kennis. Maar soms krijg je zoveel mail dat je het opeens zat bent. En dan is een boze reactie snel getikt. :\\ Te snel misschien! :ninja: Zou me er niet teveel van aantrekken. :thumbsup:

Door Kims post dat ze het mailtje gaat doorsturen bedenk ik net dat ik ook in zo'n mail zou kunnen zetten dat het leuk zou zijn als mensen de mail doorsturen aan mensen van wie ze verwachten dat die het boek ook leuk zouden vinden. Ach ja, een mens mag dromen, nietwaar?

Goed idee, moet je zeker doen!! Grappig trouwens om dit oude topic weer terug te zien.... Mannnn wat is er veel veranderd in een paar jaar tijd! Ik werk voor mijn gevoel al langgg niet meer op kantoor, hihihi, ben al ruim 2,5 fulltime schrijfster inmiddels. Word helemaal nostalgisch van dit topic, zie allemaal berichten van mensen die we hier tegenwoordig helemaal niet meer zien... :(

Ik heb het wel eens genoemd, maar of ze het onthouden hebben... Ze kunnen toch geen Nederlands lezen :p

Dank je, Jeanne Thamar, voor dit hart onder de riem. Ik voelde me er gister zwaar *** onder. Vandaag kreeg ik een paar hele enthousiaste reacties, dus dat beurt op. Ik krijg heel soms de indruk dat mensen het vervelend vinden dat je nu eenmaal wilt dat je boeken worden verkocht. Het commerciële van het schrijverschap, daar doel ik dan op. Alsof ik een vertegenwoordiger ben in zeepjes of zonnebrillen. :\\

Helga: niets van aantrekken hoor. Mensen die zelf niet schrijven en er geen benul van hebben dat jij daar jarenlang mee bezig bent geweest, aan hebt gewerkt, over hebt gedroomd etc, (EN het ook nog eens een keertje eng/spannend/alles tegelijk vond om dat mailtje uberhaupt te sturen) kunnen heel kort door de bocht reageren omdat ze het gewoon niet beseffen. Hun probleem. En misschien zijn ze nog wel gewoon jaloers ook. Mijn advies: haal ze lekker uit je mailingbestand (voor dit soort dingen) en probeer je hun gezicht voor te stellen wanneer ze jouw naam over een tijdje tegenkomen aan de top van de bestsellerlijsten. ('O ja! Daar heb ik ooit een mailtje over ontvangen!', zullen ze dan denken.... en zich dan voor hun kop slaan dat ze zo lomp hebben gereageerd.) Wees trots hoor, en trek je niets aan van mensen die het niet snappen.

Ik vind het zelf heel moeilijk om collega's en andere bekenden te vertellen dat ik schrijf. Hoe beter mensen me kennen, hoe moeilijker ik het vind. Want na die onthulling volgt altijd de vraag: wat schrijf je dan? En dan moet je gaan vertellen dat je spannende verhalen schrijft, waarin veel geweld en gruweldaden voorkomen... En dat vindt men niet bij mij passen, omdat ik zo onschuldig en lief lijk! Verder vind ik het ook moeilijk om over mijn schrijfsels te praten, omdat het zo ontzettend persoonlijk is. Je geeft mensen dan echt een kijkje in de diepste (en meest duistere) krochten van je ziel.

Grappig Heleen, ik kan me helemaal vinden in wat jij zegt! Eigenlijk wist maar één collega, die ik eigenlijk meer als vriend beschouw, dat ik schrijf. Laatst hadden we afgesproken om na het werk in de stad iets te gaan eten. In de lunchpauze, waar ook andere collega's bij zaten, hadden we het daar over. Hij: "We moeten het wel over onze schijverijen hebben hè, ik ben wel benieuwd naar wat je allemaal geschreven hebt de laatste tijd." Andere collega, die mij met verbaasde blik aankijkt: "Schrijf jij ook dan?" Ik, blozend: "Eh... ja..." Zij: "Dat wist ik helemaal niet!! Wat leuk!" Ik: "Eigenlijk weten een heleboel mensen dat niet... Ik geloof dat ik op dit moment uit de kast kom." En daarna inderdaad die moeilijke vragen: wat schrijf je dan, waar gaat het over, goh dat zou je van jou niet verwachten, enz. :D .

Voor veel hobby's van anderen kan ik ook niet zoveel belangstelling opbrengen en dan zit ik ook niet zo te wachten op een mailing waar ik niet om heb gevraagd.

Dat is nu juist het irritante, dat mensen het zien als een 'hobby'. Ik maak dat nu gelukkig niet meer mee, maar toen ik net begon gebeurde het soms wel en in dat geval vind ik dus wel dat mensen het gewoon niet 'snappen'. Het is geen 'hobby', of in ieder geval niet alleen maar dat. Het is zelfs denigrerend om het wel zo te noemen. Het is iets waar je je werk van wilt maken, en als je een contract hebt weten binnen te slepen bij een uitgeverij dan heb je iets bereikt en daar mag je best trots op zijn. Het is een prestatie. Een hobby vind ik meer puzzelen of zo. Maar een boek dat gepubliceerd wordt is toch wel iets professioneler/serieuzer dan alleen maar een hobby. Daarentegen snap ik het probleem van spammen. Ik heb destijds alleen mijn naaste collega's en familie/vrienden iets gestuurd, geen mensen die ik maar vaag of amper ken. Maar toch. Is het zo moeilijk voor anderen om gewoon blij te zijn voor iemand? Als iemand mij een mailtje zou sturen over iets dat hij/zij bereikt heeft met zijn 'hobby', dan zou ik blij zijn voor hem/haar. Of het dan om lego gaat of koekjes bakken maakt me niet uit.

PS: ik heb zelf die mailing alleen destijds gestuurd toen mijn debuut er aan kwam. En vrij kleinschalig dus. Tegenwoordig heb ik gewoon een Nieuwsbrief waar mensen zich voor kunnen inschrijven en zij zijn de enigen die zoiets dus ontvangen. Het is nu namelijk ook geen hobby meer, maar mijn beroep. En je hebt het vast niet zo bedoeld, maar het woord 'hobby' vind ik gewoon irritant. Zeggen mensen over Harry Mulisch bijv ook dat hij een 'leuke hobby' heeft?

Volgens mij heeft Mulisch dankzij deze 'hobby' geen seconde tijd voor echte hobby's! Zie je HM al een puzzel van 2000 stukjes leggen?? :D