Soms door de bomen het bos niet meer zien

Beste lezende schrijvers, Ik ben bezig met een autobiografie, zoals sommige van jullie hebben gelezen. Het is mijn eerst grote project. Ik heb altijd veel geschreven en het heerlijk gevonden om met taal bezig te zijn. Tot dusverre is het er niet van gekomen. Nu dan eindelijk wel en ik heb er zin in! Ik merk wel dat ik soms door de bomen het bos niet meer zie. Er zijn zoveel vormen, manieren en mogelijkheden om een boek te schrijven, te laten beoordelen en uit te geven dat ik er de weg een beetje in kwijt raak. Ik heb wat boeken gelezen, ben lid van deze site, heb een proeflezeres, doe een curus autobiografisch schrijven en ik merk dat het me verward. De proeflezeres zegt dat ze het verhaal goed en meeslepend vindt, ze wil weten hoe het verder gaat. De man waar ik de cursus autobiografisch schrijven volg vindt mijn verhalen tot nu toe zeer goed. Via deze site krijg ik reacties als: je stijl is te staccato, je zinnen zijn te kort, je schrijft te uitgebreid, ik wordt niet meegesleept en ik voel er niets bij. (Voor degene die gereageerd hebben op mijn proefstuk: begrijp me aub niet verkeerd, ik vind het heeeeel erg fijn om reacties te krijgen over mijn werk. Ik wil alleen aangeven dat ik er soms de weg in kwijt raak ) Nu dacht ik: ik benader een professioneel persoon. En daar vond ik een professioneel manuscriplezeres! Maar naast die ene zijn er nog vele anderen die professioneel bezig zijn met het het analyseren van manuscripten. Is dit herkenbaar voor iemand? Wat is nu wijsheid? Kan en wil iemand mij hierin advies/tips geven? Warme groet, Regina