Tantebetje

OK dan. Nee, dat is niet mijn echte naam, Tantebetje. :) Diep in de jaren ’50 was ik een schattig kleutertje. Er kwam een schilder bij ons werken en die vroeg wat ik later wilde worden. Daar moest ik even over nadenken. Huisvrouw, zoals mijn moeder? Die leek niet zo gelukkig in die rol dus dat was niet aantrekkelijk. Op kantoor dan, zoals mijn tante? Dat leek me saai. In de bouw dan maar, zoals mijn vader. Met een helm op en in een bouwkeet met heel grote tekeningen. Ik mocht wel eens mee dus ik wist hoe het daar was. Maar daar moest de schilder om lachen. Dat kon niet als je een meisje was. Een tijdje later kwam ik er achter dat de gedichtjes die mijn moeder me voorlas, door iemand geschreven waren. Annie M.G. Schmidt. Gedichten schrijven was een beroep. Ik begreep meteen dat de auteur een vrouw was. Omdat ze Annie heette. Dus dat kon ik worden: dichteres. Ik begon ijverig te dichten en dat ben ik blijven doen tot ik een jaar of 30 was, vroeg in de jaren ’80. Ondertussen was ik toch nog huisvrouw geworden, al was dat oorspronkelijk beslist niet de bedoeling. In die tijd las ik de plaatselijke openbare bibliotheek leeg. Daar had je toen nog tijd voor – er was geen internet. In die bibliotheek hadden ze een keer een aankondiging opgehangen voor een dichtwedstrijd. Ik dacht: weet je wat, ik lever er een paar in. Ik won. Ik moest naar voren komen en mijn gedicht voorlezen in een microfoon. Dat ging nog wel, maar toen ik thuis kwam begonnen er allerlei mensen op te bellen. Ze hadden het op de radio gehoord. En het bleek ook in de krant te staan. De voorzitter van de jury was een echte gepubliceerde dichter. Hij kwam bij mij thuis en wilde dat ik gedichten uitzocht voor een bundeltje. Het bundeltje is er niet gekomen. Ik schrok zo dat ik heel lang geen gedichten meer heb geschreven. Ik ben nog wel schooljuffrouw geworden, rond mijn veertigste. Engels. Ik ben nu 57, diep in de jaren ’00. Sinds een paar jaar ben ik bezig met het ont-blokkeren van mijn writer’s block. Ik publiceer op een schrijverssite, voorlopig onder pseudoniem. Ik heb tweemaal deelgenomen aan een open podium. De eerste keer stond ik stijf van angst, de tweede keer ging al veel beter. Ik volg workshops bij Margreet Schouwenaar, ik bezoek haar schrijfcafé. Daar leer ik ook andere mensen kennen die schrijven. Eng hoor. Tijd voor de samenvatting. Ernstig geval van schrijversblok, goed geschoold, enige erkenning gehad. Recovering writaholic. Als je wilt weten wat je kunt doen aan schrijversblok, kan ik je wel wat tips en methodes aanreiken waar ik zelf succes mee heb gehad. Uiteindelijk is het, zoals bijna alles, vooral een kwestie van doorzetten. Een mens met een doel, daar is op den duur weinig tegen bestand.