Personages een eigen stem geven

Ok, lastige opdracht, Arthur denkt dat wel, maar door er Jezus voor te zetten is het show geworden. Je ziet als het ware een fronsrimpel van ergenis tussen zijn ogen ontstaan. maar nu nog een toevoeging zoeken om ook iets te showen over het roddelgedrag van zijn opponent.. misschien denkt hij alleen maar: 'Jezus, bla bla bla...'

Het was ook maar een voorbeeld. Hij vloekt eigenlijk niet, dus misschien een beetje slecht voorbeeld, heheh. Maar misschien maakt een klein beetje tell ook niet echt uit. Het is tenslotte ook niet wenselijk om alles show te maken.

Lees Villa des Roses van Elsschot eens. Daarin komen veel verschillende personages, in één hotel, voor. Verschillende nationaliteiten, verschillende eigenschappen, verschillende stopwoordjes, verschillende leeftijden, etc. Volgens mij kan dit boek zorgen dat je ziet hoe je personages onderling kunt laten verschillen.

HIj vloekt volgens mij ook niet hardop/nooit, een typ wat zowiezo nooit veel spreekt , een beetje een binnenvetter. Dat vloeken inwendig, dat kan dan best, persoonlijk zou ik TJONGEJONGEJONGE , blauwe smurf, hou je b.. denken. Maar ik ben Arthur niet, verre van dat :D

Oh ja, nog een puntje, mijn boek bestaat uit losse verhalen en een aantal personages hebben dus maar hooguit 9000 woorden om te worden ingekleurd. De mensen die in verschillende verhalen voorkomen, gaan meestal wel goed, maar de anderen komen dus maar in een paar situaties voor waardoor het lastig is om ze "rond" te maken.

Dat heb ik nou ook, en dan zijn de losse verhalen over het algemeen maar 1000-1500 woorden. Hoewel ik het 'inkleuren' wel leuk vind om te doen, kan je bijna niet alle personen 'rond' maken.

Een recensent vond mijn andere karakters "oppervlakkig" dus dat wil ik nu verbeteren.

Niet alle karakters hoeven rond te zijn, toch? Juist niet, volgens mij. Meestal zijn er maar een paar personen echt van belang, die moeten uitgewerkt worden, en zelfs dan is nog maar de vraag hoevér.

@ MichaM, ik vond je voorbeeld juist heel herkenbaar. Als één van mijn vriendinnen weer eens iets doet waar ik me aan erger denk ik precies hetzelfde. Of ik trek stiekem een gezicht naar de andere aanwezigen ;) Zolang een karakter iets logischerwijs zou denken vind ik het niet storend. Dus het ligt er denk ik aan hoe het in de tekst wordt verwerkt. Veel succes in ieder geval! Het lijkt me vrij lastig om iets aan te passen na kritiek van een recensent. Het zit dan misschien niet van nature in je schrijfstijl waardoor het zwaar werken wordt. Maar ja, een mening is ook maar een mening uiteindelijk.

Aan de hand van eigenschappen van de personages kun je al heel veel, lijkt mij. Bij mijn boek heb ik twee hoofdpersonen, één arrogant, koppig en humeurig, de ander introvert, geobserdeerd en laf. Je kunt al met deze zes eigenschappen voorspellen hoe ze zijn. That's it.

Dus... ik heb nu acht hoofdstukken gehad met proeflezen en achteraf valt het geloof ik wel mee :') Ik weet nog niet wat de proeflezers gaan zeggen, maar er zijn maar twee vriendjes die echt op elkaar lijken en die vergelijking is een soort plotpuntje dus dat moet. Dus ik zag het allemaal wat te somber in, denk ik ;) Blijkbaar is het handig om schrijfvragen pas te stellen als je je manuscript af hebt, zodat je een beter beeld hebt van wat je eigenlijk hebt geschreven.

Niet alle karakters hoeven rond te zijn, toch? Juist niet, volgens mij. Meestal zijn er maar een paar personen echt van belang, die moeten uitgewerkt worden, en zelfs dan is nog maar de vraag hoevér.

W.F. Hermans vond sowieso dat personages niet rond hoeven te zijn. Lang leve het platte personage!

En waarom vond meneer Hermans dat?

Zover gaat mijn documentatie niet (ik heb het alleen een keer opgevangen, toen m'n oog erover ging), maar ik kan me het volgende voorstellen: Hermans was wat Kees Fens 'een Groot Schrijver' noemt, een schrijver die geen verzameling romans, maar een ideeënwereld achterliet. (Bij Hermans een pessimistische ideeënwereld.) Hermans schreef voor het thema: alles in de roman stond in het teken van dat thema (bekend is dus ook zijn 'er mag geen mus van het dak vallen zonder betekenis'). Dus ook zijn personages. Waarom zou je dan een heel rond, bijzonder boeiend personage nodig hebben? Het enige dat het personage moet hebben, is een bepaalde levensvisie. Of hij of zij spaghetti of macaroni lekkerder vind, is dan weer niet van belang. Maar goed, ik weet het dus niet zeker, het is maar een idee. ;)

Ah, maar dat was mijn insteek ook niet. Je kunt je hoofdpersoon volgens mij niet eens rond maken in de beperkte ruimte van een roman, laat staan een bijfiguur. Ik wilde allemaal subpersonages een eigen stem geven, iets waardoor ze niet van bordkarton zijn. Ik heb in Cadans die fout wel gemaakt, denk ik. Vooral zijn schoolmaten (maartje, Suus, maar ook Rien en Jeroen), waren voor mij niet duidelijk genoeg. Dat wil ik nu dus voorkomen.

Wat ook altijd leuk is om een personage meer diepgang te geven is om hem een bepaalde obsessie of fobie mee te geven. Laat hem/haar bijvoorbeeld gek zijn op gouden deurknoppen, of de zoete geur van die ene shampoo. Daarentegen is een fobie ook leuk om mee te schrijven! ^^ Ik werk altijd een heel schema uit om een personage te ontwikkelen, meestal lekker uitgebreid om zoveel mogelijk te hebben om op terug te vallen. Desondanks zijn personages niet bij voorbaat heel excentriek om hem interessant te maken. Meestal zijn doodgewone karakters ook erg leuk om te lezen, zelfs! Het enige wat belangrijk is is dat je rustig de tijd neemt om een personage uit te werken en het goed beschrijft allemaal.