kinderverhaal over verlies/verdriet

Er had een witregel tussen de eerste en volgende zinnen in mijn vorige post gemoeten geloof ik, want ik bedoelde het cliché deel algemeen, niet als reactie op jou :D . Misverstandje opgelost?!

@ ing: natuurlijk :D

Kinderen kunnen dingen die 'uitgelegd' worden over sterven, heel letterlijk nemen. Ik heb zelf als klein meisje jaren lang moeite gehad met inslapen, nadat mijn opa in zijn slaap was overleden, zo bang was ik dat mij dat ook zou overkomen. Wellicht is er toen niet goed uitgelegd dat dat alleen bij hele zieke of oude mensen gebeurd (of ik was te eigenwijs om dat te geloven; dat laatste is goed mogelijk :D ). Ik ben er gelukkig overheen gekomen, maar het heeft echt lang geduurd (tot wanhoop van mijn ouders).

@ zjaan: precies, dat vraag ik mij dus ook een beetje af, waar ligt die grens? Juist omdat kinderen alles heel letterlijk opvangen. Dank je voor deze aanvulling.

@ Taske: Pjioewwww (=zucht van opluchting) :p Weer even ot: er zijn enkele duidelijke en mooie sites over rouwverwerking (bij kinderen) en het is geen verhaal, maar ik heb daar iets heel bijzonders vandaan gehaald. Een tranenpotje (voor als je het liefst een potje zou huilen). In een door het kind versierd glazen potje, mag hij bijzondere steentjes doen. Dat zijn tranen, één voor elke herinnering of gedachte waar hij om moet huilen, dingen die hij mist enz. Heel, heel erg ontroerend. Voor oudere kinderen hebben we op school ook klasgenootjes een traan/steentje in het potje laten doen met een briefje. Dit heeft me zo aangegrepen, als ik weet hóe, wil het eens in een verhaal proberen te verwerken.

@ Zjaan, ik heb lang dezelfde moeite gehad met in slaap vallen, nadat mijn opa was overleden. Ik was toen 6 jaar oud.

@Helga Ik was denk ik net zo oud. Misschien een gevoelige leeftijd voor dit soort dingen? Net niet klein genoeg meer om de dingen te nemen hoe ze komen, maar ook nog lang niet groot genoeg voor abstracte begrippen als doodgaan.

@ ing:gelukkig maar he ;) even reactie op je OT stukje. Kan en wil je mij enkele van die sites doorgeven? Ik wil er graag over lezen. Ik vind het idee van een tranenpotje echt ontroerend.

Ik weet niet of dit helpt hoor, maar misschien heb je er wat aan: Vroeger wist ik niet wat verdrietig zijn was. Ik ervaarde het als buikpijn hebben. Dus als mijn moeder me vroeg wat er aan de hand was, zei ik dat ik buikpijn had. Over letterlijk opnemen: Klopt. Toen die bekende van ons overleed, was mijn moeder een paar dagen goed van slag. Ze huilde toen ook best vaak. Ik huilde dan met haar mee. Niet omdat ik het erg vond dat die bekende was overleden (een concept dat ik maar niet kon begrijpen), maar omdat ma verdrietig was. Kinderen willen bepaalde dingen wel eens associeren met andere zaken.

Tuurlijk Taske, enkele links: www.andersomgaanmetverdriet.nl www.achterderegenboog.nl www.praktijkrouwenverlies.nl http://www.kuleuven.be/thomas/pastoraal/rouwen_op… Er zijn er nog veel en veel meer, via google vind je ze vast!

@ yonaqi: ja dat is wel wat je noemt hoe dat bij kinderen dan werkt. Ook wat je schrijft dat je dan verdriet hebt omdat je moeder verdriet heeft. Heel herkenbaar. En dat je verdriet naar buikpijn vertaalde... ja dat zal misschien dan de beste manier ofzo zijn geweest? Mijn zoontje zegt als hij verdrietig is "mama ik heb traantjes". Hier gaat het dan om een vorm van verdriet van gevallen zijn ofzo. Hij is pas 3 en heeft toch al de link gelegd tussen verdrietig zijn en tranen. @ing: dank je wel voor de links. Ik ga ze even in een mapje opslaan en later wat uitgebreider kijken.