Juf is boos volgens AVI

Op het jeugdjournaal was er ook een stuk over ja. Een meisje las een zin voor die voor kinderen totaal onbegrijpelijk is, maar prima aan de avi regels voldoet. Er schijnen zelf bibliotheken te zijn die kinderen verbieden om boeken te lenen die boven hun AVI-niveau zijn. Ik verplaats deze even naar Kinderboeken.

Goede stukje, Pluisebol. AVI is er vooral om het technisch leesniveau te meten en aan te geven welke boeken aansluiten bij het niveau van het kind. Er teveel de nadruk op leggen is in mijn ogen niet goed. In mijn beleving was dat vroeger ook niet: je had gewoon a-, b- en c-boeken en je wist zelf wel welke je moest pakken. Op mijn school zit een jongen die AVI E3 leest, maar zijn ogen beginnen te glunderen bij de GVR van Roald Dahl. Dat zegt toch genoeg!

Op het jeugdjournaal was er ook een stuk over ja. Een meisje las een zin voor die voor kinderen totaal onbegrijpelijk is, maar prima aan de avi regels voldoet.

Dat kan ook een voordeel zijn. Je kunt namelijk twee niveaus meten: de moeilijkheid van de tekst wb het technische leesniveau, en de moeilijkheid wb begrip. Op die manier kun je een makkelijk technisch niveau gebruiken en een moeilijker begripsniveau. Denk maar aan Pas op, Tirza! van Zjors. Een technisch makkelijker boek met een moeilijker thema.

Ik snap wat je bedoelt, maar deze zin gaat echt te ver denk ik. Ik heb de zin even opgezocht (AVI7): "Ze schopte met volmaakt gespeelde argeloosheid haar pumps in de hoek en plofte op de bank."

Het stukje in het Jeugdjournaal was me uit het hart gegrepen. Jacques Vriens vond dat er op scholen te veel nadruk op wordt gelegd. En dat is ook zo. Men redeneert toch dat die niveaus er niet voor niets zijn. Zowel op school als thuis... In onze bibliotheek worden de avi's vanaf 5 gewoon tussen de A-boeken gezet. Een goed initiatief, volgens mij. En de nieuwe indeling op leesniveau vind ik helemaal denigrerend voor kinderen die niet zo snel leren lezen, daar zie ik absoluut geen voordelen van.

Ik was zelf één van die kinderen. Toen ik de hele AVI-bak (het was zo'n zelf getimmerde houten bak met vakjes ;)) uit had mocht ik geen andere boeken gaan lezen, maar moest ik groepjes kinderen met een leesachterstand helpen wegens een tekort aan hulpouders. Later, toen ik alle Thea Beckmans, Jan Terlouws en Evert Hartmans uit had, wilde ik bij de bieb af en toe een volwassenenboek lezen. Dat mocht niet. Daar moest je twaalf voor zijn. Het is een wonder dat ik nog steeds van lezen hou na al die pogingen om je via regels de passie voor het lezen te ontnemen.

Er is veel tegen de nieuwe AVI-indeling in te brengen. Maar de zin zoals hierboven genoemd is geen fout van het AVI-systeem, maar een fout van de schrijver. Je hebt namelijk niet alleen het AVI-niveau, maar ook het begrip van de inhoud en de interessesfeer van de lezer in de gaten te houden. Je schrijft voor de doelgroep kinderen. Deze zin is wel een mooi voorbeeld hoe het fout kan gaan. Eerlijk gezegd worden mijn zinnen op het hoogste AVI-niveau ook gekunsteld/aangepast. Ze moeten dan gemiddeld 14 woorden per zin bevatten (gemiddeld, he, dus zet er een keer tussen 'Waarom?' en je moet al 13 woorden inhalen. 14 woorden is meer dan dat ik gemiddeld in een kindertekst gebruik. Bovenstaand zinnetje wordt dan al snel: 'Waarom?' vroeg Ramona, terwijl ze zich snel omdraaide. :D (In de hogere AVI's hebben de kindere langere namen dan de Jop en Kim van Avi-begin. Ook het gemiddelde aantal letters telt namelijk mee) Belangrijker probleem in het systeem vind ik dat je kinderen stigmatiseert. De niveaus geven exact aan waar het 'gemiddelde' ligt. Vroeger was dat meer omfloerst. AVI-M4 is het niveau dat een gemmidelde leerling heeft midden in groep 4. Vandaar de M. Maar je zult maar eind groep 5 zitten en op dat niveau lezen. Dan weet iedereen in de klas door de dikke rode M4 sticker op jouw boek dat je 'achterloopt'. Terwijl er in feite geen sprake is van achterlopen. Net als bij het gewone lopen wat sommige kinderen kunnen als ze 1 zijn en andere nog maar net als ze 2 zijn, is er in leesontwikkeling ook veel verschil. Dus het laatste woord is hier vast nog niet over gezegd. Ook omdat het exacte niveau van je tekst door de ateur niet vast te stellen is (dat kon eerder wel door een ingewikkelde formule toe te passen en je statistieken aan te zetten). Het is nu een soort tombola waar je je tekst instopt en dan rolt er bij de test het AVI-stickertje uit. Dan ga je meestal aan de veilige kant zitten met je tekst (lees: vaak meer gekunsteld) , anders kun je misschien de hele boel gaan herschrijven en moet het opnieuw getest. Dat de boeken in de bieb boven E4 tussen de A-boeken worden gezet vind ik volkomen terecht en dat stimulert de kinderen om hoger te grijpen als de inhoud hen aanspreekt.

Net als de Citotoest en alle andere toetsen zou dit een hulpmiddel moeten zijn bij het gedifferentieerd onderwijs geven, dat was ooit de bedoeling. Boeken werden gemeten en ingedeeld als ze er al waren, behalve bij de leesmethodes. Nu lijkt het soms of je alleen maar een boek kunt schrijven vanuit een leesniveau. Het was handig dat je kon zien welke boeken je kind al kon lezen als je een boek cadeau wilde geven. Maar altijd precies op niveau laten lezen vind ik niet goed. Alles lijkt weer in hokjes te moeten passen, laat ze thuis toch lekker lezen om het in een boek duiken. Of dat nu wel of niet op dat moment het goede niveau is.

Ik krijg het romantische idee dat de gezaghebbers de bevolking graag met getallen in een Excelbestand willen kunnen plaatsen: afkomst, geboortegewicht, lengte, AVI, Citoscore, IQ, inkomen, renteaftrek hypotheek dan wel Huur- en Zorgtoeslag, zodat er uiteindelijk een nummer uitrolt en aan dat nummer kan een waarde worden toegekend, het Burger Service Nummer. En dan weten ze welk plaatsje ze voor hem hebben in de maatschappij. Vervolgens kunnen er voor de toekomst kansberekeninge worden gemaakt voor het economisch perspectief in Europa in het algemeen, Nederland in het bijzonder en de gehele wereld in het buitengewone.

Jullie draven een beetje door, vrees ik. Ik denk dat het handig is dat er een systeem is waaraan je af kunt lezen welk niveau en boek heeft. Anders pakt een kind eender welk boek dat gaat over een onderwerp dat hem interesseert, komt er niet doorheen geworsteld omdat het te langzaam gaat en hij teveel woorden moet overslaan. Pakt een ander boek met dat thema, weer hetzelfde, nog eentje, helaas weer. En leest vervolgens alleen nog maar met tegenzin want lezen daagt niet uit maar is moeilijk. Het is dus slim een indeling te hebben. Maar aan deze indeling kleven bezwaren, dat is zeker zo.

Gezaghebbers? Ja die zeker, maar wat dacht je van ouders... Daar lopen wij tegenaan in het onderwijs. En dat is nog maar één van die dingen als het gaat om leesonderwijs. Ik begin niet over nieuwe toetsen die niet goed zijn. Toch is het nieuwe avi nauwkeuriger dan het oude. Bij het oude systeem werd er een berekening losgelaten op enkele bladzijden, bij het nieuwe berekent het CITO het hele boek. Uitgevers laten hun boek dus eerst 'doormeten' . Ook wordt er op wat andere punten gelet. Maar het blijft lastig. Om bijvoorbeeld per 1 jan. aanspraak te maken op de vergoeding van dyslexie zul je als school een dossier moeten hebben met meetmomenten. Je zult de vooruitgang (of stilstand) inzichtelijk moeten maken en dat kan alleen met een goed toetssysteem.

Ja, natuurlijk draaf ik door - net als dit systeem, zie de voorbeelden -, maar moet een kind (een kind!) dan per se alle woorden kunnen lezen of begrijpen in een verhaal? Stel dat er nu net een woord staat dat wat moeilijker is (lees: buiten het AVI-niveau valt), dan vraagt hij / zij dat toch gewoon aan juf of meester? (*) Ik weet van een kind, tegen wie de vader zei (ik was het niet zelf, hoor, maar het is een waargebeurde anekdote): 'Netjes op het paadje blijven lopen, Piet.' Waarop Piet dacht: 'Ja, dat wil ik wel, maar wat is 'een paadje'?' Daar kwam hij toch wel achter, natuurlijk. (*) Een grove indeling in niveau's is natuurlijk goed, die moet er zijn, maar om alle woorden, lettergrepen, zinnen te tellen en van score's te voorzien zodat de meetmomenten operationeel gemaakt kunnen worden, opdat er een budget vrijgemaakt kan worden voor een kind met leesproblemen? Niet dat ik tegen de vooruitgang ben, maar deze ontwikkelingsweg wordt een doolhof omdat er te veel zijwegen zijn. Maar als je ermee werken moet, en het geld hangt ervan af, dan zul je wel moeten. Ik geloof dat we 'vroeger' bijles hadden. Ik weet van een leerkracht die twee jaar lang elke middagpauze opofferde om dat ene kind te leren lezen en schrijven (hij was duidelijk dyslectisch, maar hij heeft nu in feilloos Nederlands een boek geschreven - dankzij Meester X).

Ik geloof dat we 'vroeger' bijles hadden. Ik weet van een leerkracht die twee jaar lang elke middagpauze opofferde om dat ene kind te leren lezen (hij was duidelijk dyslectisch, maar hij heeft nu in feilloos Nederlands een boek geschreven - dankzij Meester X).

:) Dat waren nog eens tijden!

Ik geloof dat we 'vroeger' bijles hadden. Ik weet van een leerkracht die twee jaar lang elke middagpauze opofferde om dat ene kind te leren lezen (hij was duidelijk dyslectisch, maar hij heeft nu in feilloos Nederlands een boek geschreven - dankzij Meester X).

:) Dat waren nog eens tijden!

Ja, die leerkracht ging voor het kind! Mooie tijden!

Als je nooit buiten je AVI-niveau leest, leer je weinig nieuwe woorden. Werkt dit systeem dus niet remmend?

Nee, want je stijgt af en toe een AVI-niveau. Je zit een tijdje op bijvoorbeeld niveau 3 totdat je vertrouwd bent met de woordlengte, zinslengte en de nieuwe woorden van dat niveau en dan ga je naar niveau 4. Ik ben het met Zjors eens dat AVI op zich niet slecht is, maar dat je niet alleen naar de regels moet kijken. Het is een leidraad en die is nodig, maar het garandeert geen goede boeken (getuige de zin uit mijn voorbeeld).

Daarom is voorlezen ook zeker zo belangrijk. Of het systeem remmend werkt, weet ik niet. Het heeft voor- en nadelen. Zwakke lezers leren vooral door herhaling en kunnen gefrustreerd raken door te moeilijke teksten (of te makkelijke inhoud). De 'betere' lezers kiezen vaak toch wel moeilijkere boeken. @Marriejeanne: ik snap je uitspraak maar ik denk dat je veel leerkrachten tekort doet. Lees dit stukje (zijn wij gek?) op mijn blog eens... Gaat over ICT, maar kan zo van toepassing zijn op andere zaken.

Ik zal het lezen, Sjee. Ik wil echt helemaal niemand te kort doen; ik heb alleen willen aangeven dat het zó ook goed kon komen met een dyslectisch kind (door de bijles van die leraar) en ik heb bedacht dat destijds leerkracht zijn een levensvervulling (met status) was, en nu een baan (met weinig status). Maar dit is helemaal off-topic. En nogmaals: vooruitgang is goed. Misschien is dit systeem veel beter. Maar ik heb er toch mijn twijfels bij. Ook kunnen we ons afvragen of 'lezen' niet een te hoge maatschappelijke waardering krijgt, waardoor kinderen die andere dingen veel beter kunnen, in een stigmahoekje worden geplaatst. Ik weet dat we in een kennismaatschappij leven, en daar zit een vorm van discriminatie in, want het 'eenvoudige' reken- en handwerk moet nog steeds gedaan worden. Ook off-topic? Sorry.

Ik zal het lezen, Sjee. Ik wil echt helemaal niemand te kort doen; ik heb alleen willen aangeven dat het zó ook goed kon komen met een dyslectisch kind (door de bijles van die leraar) en ik heb bedacht dat destijds leerkracht zijn een levensvervulling (met status) was, en nu een baan (met weinig status). Maar dit is helemaal off-topic.

Off-topic tot slot: Het is nog steeds een levensvervulling, maar soms wordt het je erg lastig gemaakt. Onder andere door nieuwe regelgeving, verwachtingen en zaken die op het bordje van leerkrachten komen. Wat de technische kant van lezen betreft: dat is vooral een zaak van leerkrachten, uitgevers, toetsmakers en verzekeraars (en ook ouders). Maar het is net als een APK: het zegt niets over of je de auto mooi vindt of niet en het is een zaak van de monteur. Toch kun je niet zonder... (excuses voor de vreemde vergelijking).

Ik snap het wel, dat AVI-systeem. Het is handig om een handvat te hebben, zowel voor docenten als voor ouders en cadeau-kopende familieleden. Het is alleen zo jammer dat mensen doen alsof het hulpmiddel zaligmakend is... Wat dat betreft kan ik me goed vinden in de Montessori-aanpak: laat kinderen ook eens iets nieuws proberen; als ze maar weten dat het niet erg is als het nu nog even te moeilijk is.

Bedankt Pluis, ik zocht dit al (hoorde een glimp op het journaal) maar kon het niet vinden. De bieb hier zet alles door elkaar, ook de lagere Avi´s. Bij de nieuwe boeken zetten ze het er niet eens meer op. Dat is ook iets te harthandig - en daarbij, voor de makkelijk lezen boeken moet je bij een rek zijn waar je als kind vreselijk opvalt. Ook niet zo tactisch. @Marrie jeanne, van de hokjes word ik helemaal gek. Kan hij vijf keer hinkelen? Steppen? Drie kleuren noemen? Een rijmwoord produceren? Tot zes tellen? (en niet tot vijf of tot zeven he, pas op). Maar de leerkrachten treffen geen blaam. Die van mijn oudste gaan verder en erover heen. Speciaal ´s avonds naar een cursus, alleen voor de ene kind van mij, dat vind ik zo lief dat ik er bijna van ga huilen. Dus beleidmakers, laat de leerkrachten doen wat ze zo goed kunnen - de kinderen (en hun jongere collega´s) iets leren. En plaag ze niet zo met al die mappen vol regels. @ Algemeen. Wat mij opviel, ten aanzien van Avi, is dat een sommige kinderen, die voor liggen, nu helemaal geen boek meer lezen. Ik heb hier een heerlijke (voor)leeshoek, met een zacht kleed, kussentjes in alle kleuren en een stapel leesboeken voor alle leeftijden. En ze pakken ze wel hoor, maar ze kijken ze alleen in en zetten ze dan terug. ´Wil je het niet lezen?´ ´Nee, ik heb al Avi negen. Welke Avi is dat?´ ´Dat staat er niet in. ´t Is gewoon een mooi boek.´(de blauwe maansteen). ´Nee, dan hoef ik hem niet.´ Tja, geef die meid eens ongelijk. Ze zit immers al genoegelijk op Avi negen, terwijl ze maar zeven hoeft te hebben, waarom zou ze. Ik vraag me dan meteen af, wat is er gebeurd waardoor ze geen zin meer heeft om lekker te lezen, zonder dat het ´moet´voor de Avi.

Ik was zo'n kind dat in de kleuterklas al op avi 4 niveau las, en in groep 5 avi 9 bereikt had. In groep 7 had ik alle leesboeken uit, en toen ik voorzichtig aangaf dat ik op hoger niveau wilde lezen, werd dat de kop ingedrukt. Ik was 9, ik hoorde gewoon avi boeken te lezen, klaar. Dus op school las ik braaf avi 7 boeken omdat het zo hoorde, en zodra ik thuis was ging ik naar de bieb en haalde jeugdthrillers. In groep 8 las ik Yvonne Keuls en Stephen King, maar wel die boeken die ik van mijn zus 'geleend' had. Pas toen ik vorig jaar moest beginnen met voor mijn lijst lezen, begaf ik me zélf in het volwassenboeken gedeelte. Ik heb er altijd een raar gevoel aan overgehouden. Je moet kinderen wel de gelegenheid geven om zichzelf te ontplooien, en als ze hoger aankunnen, moet dat zeker niet de kop ingedrukt worden omdat het 'niet zo hoort'. En helaas gebeurt dat veel, niet alleen op leesgebied. Maar misschien had ik ook wel gewoon een slechte basisschool.

Je vertelt het goed, eversleeping. Daarom vroeg ik ook of dit systeem niet remmend werkt.

Geen idee of die school dan meteen slecht is, ze volgen ook maar een methode natuurlijk. Lezen is meer dan techniek. Als je inhoudelijk schokkende zaken leest voor je hoofd daaraan toe is, is dat ook niet echt fijn (soms ook worden de ouders dan boos, als er seks of geweld in een boek zit, of zaken waar de kinderen wakker van liggen en midden in de nacht vragen over gaan stellen). Wij mochten pakken wat we wilden, maar alleen in het jeugddeel en wat mijn vader aan ons gaf. Voor een deel zal het ook in je zitten, dat wel of niet willen lezen. Mijn broer had een hekel aan lezen, ik niet.

In het onderwijs moeten we daarom kijken naar alle kinderen, goede en minder goede lezers. Ik durf trouwens het volgende linkje bijna niet neer te zetten... Ik ben benieuwd naar jullie mening. http://nl.youtube.com/watch?v=lpet4TJi41A&feature…

Ik kan me daar wel een heel eind in vinden, zo had het ook kunnen uitpakken. Het gaat hier even voorbij aan het feit dat lezen een basisvaardigheid is, ook nodig voor het ontwikkelen van je game talent. Boeken lezen ontwikkelt die vaardigheid (zodat je de woorden gaat herkennen en niet alleen samenstellen aan de hand van de letters die je ziet- zo kan je snel lezen). Aan de andere kant, als je moet kunnen lezen om te kunnen gamen dan zorg je wel dat je dat kan natuurlijk.

Goh Sjee, (leuk, je bent er weer!) van de week las ik in de krant dat de computer GOED was voor kinderen. Het werd ondersteund door de een of andere prof!!!

Dank je, Pluisebol. Ja, het is een heel dubbel filmpje. Moeten schrijvers meegaan in dit digitale tijdperk? Mm, misschien voer voor een ander topic, anders dwalen we ver af van AVI. Verder ben ik het met je eens, Ceridwen. Teveel nadruk op AVI door de lezertjes zelf. Hoe is dat zo gekomen?

Peinst. Ik roep gewoon even wat, een rijtje associaties. Teveel nadruk op avi vanuit het systeem, in het algemeen teveel lijsten met eisen die door de kinderen gehaald moeten worden, kinderen die zich daar bewust van zijn en niet leren om kennis op te doen maar om een leerdoel te halen, teveel nadruk binnen het systeem op het behalen van doelen, zonder aandacht voor het waarom van die doelen. Te weinig tijd om iets anders met boeken te doen dan Avi lezen.

Te weinig tijd om iets anders met boeken te doen dan Avi lezen.

Ja, hier ben ik het erg mee eens. Meer tijd/aandacht voor leesbeleving en jeugdliteratuur. We doen AVI in de ban!