Ze/hij of de naam

Als je niet van personage wisselt kan het volgens mij gewoon 'ze' blijven. Dus: Gul staat in haar ondergoed te bibberen aan de wasbak. Het is fris voor december. Snel schiet ze... enz. Voor de lezer is het nog echt wel duidelijk dat het Gul is die in haar kleren schiet :) Enzovoort, tot er een andere 'ze' bijkomt. Als er een 'hij' bijkomt is het ook wel duidelijk dat de 'ze' Gul is.

Dank je, dat dacht ik dus ook. Het punt is dat ik merk dat ik zo nu en dan haar naam even ophaal. Het kan dus zijn dat dat gewoon fout is.

O ja, af en toe haar naam weer noemen, bij een nieuwe alinea ofzo, is niet erg. Dan vergeet je die naam ook niet zo snel.

Oké, ik maak me weer druk om niets blijkbaar. :confused:

ik kijk ook wel naar de esthetiek: teveel 'ze' in een zin, of teveel de 'persoonsnaam'

je kan het ook afwisselen met bv het meisje, (of de vrouw). Maar voor de eerste keer wel de naam noemen.

Het hangt toch ook voor een groot deel af voor wie je het schrijft (leeftijdscategorie / leesniveau). Bij lezers tot een jaar of tien zou ik geregeld de naam noemen. Als de lezers wat ouder zijn, of een relatief hoog leesniveau hebben, kun je meer afwisselen. Er zit geen wet op, van om de zoveel zinnen naam noemen. Als je een proeflezer hebt, zal die je er wel op wijzen als hij / zij het niet meer volgen kan.

Dank jullie, Ik was er wat mee aan het stoeien omdat ik gevraagd ben iets te schrijven voor een boek over Turkije. Nu krijg ik net een mail over mijn ingestuurde onderwerpen. Ik kan het vermoedelijk gewoon uit de ik (als westerse muts) schrijven. Daar ben ik veel vertouwder mee vanwege yabanci. Gelukkig maar.

Ik gebruik meestal gewoon 'ze' tot er een nieuwe persoon bijkomt. Ik vind het ook niet mooi staan als aan het eind van een zin een naam staat, en dat die naam dan meteen weer aan het begin van de volgende zin staat, daarom gebruik ik ook meestal 'ze'.

Te veel "Ze deed dit, ze deed dat, ze ging hierheen, ze zei X, ze mompelde Y" vind ik niet prettig. Dus af en toe inderdaad de naam noemen, of het meisje of de roodharige of weet ik veel wat. Maar het kan ook voorkomen dat je net de naam noemt als de lezer in een soort trance zit - dan is de naam een ruwe onderbreking.

Leuk gezegd, Carduelis, met die trance :)

Ik gebruik meestal gewoon 'ze' tot er een nieuwe persoon bijkomt. Ik vind het ook niet mooi staan als aan het eind van een zin een naam staat, en dat die naam dan meteen weer aan het begin van de volgende zin staat, daarom gebruik ik ook meestal 'ze'.

Moeilijk vind ik het, om hier een goed evenwicht in te vinden. Met het noemen van een naam wordt er gelijk meer afstand gecreëerd heb ik het gevoel. Met 'hij / zij' heb ik het idee (maar misschien klopt dit niet?) dat je meer in het personage zijn hoofd en zijn gedachten kan kruipen, dat je dichter bij het personage staat. Maar dat levert dan weer veel te veel 'hij / zij' op...

Moeilijk vind ik het, om hier een goed evenwicht in te vinden. Met het noemen van een naam wordt er gelijk meer afstand gecreëerd heb ik het gevoel. Met 'hij / zij' heb ik het idee (maar misschien klopt dit niet?) dat je meer in het personage zijn hoofd en zijn gedachten kan kruipen, dat je dichter bij het personage staat. Maar dat levert dan weer veel te veel 'hij / zij' op...

Ik heb niet het idee dat er bij het noemen van een naam meer afstand wordt gecreëerd. Ik vind hij/zij juist een stuk onpersoonlijker klinken. In de eerste versie let ik hier niet zoveel op. Ik schrijf gewoon mijn verhaal 'af' en bij de herschrijfversie, als ik naar de leesbaarheid en zinsopbouw kijk, probeer ik hier en daar een beetje te variëren zodat de zinnen 'lekker lopen'. Maar ik ga niet krampachtig proberen 3x zij of ze te vermijden. Zelf laat ik een keer de naam vallen om in een fragment aan te geven om wie het stuk draait. Als er verder geen andere personen bij komen, blijf ik daarna hij of zij zeggen, omdat de lezer al weet om wie het gaat. Hierbij gaat het mij echt alleen om duidelijkheid: is het duidelijk om wie het stuk draait? en leesbaarheid, niet om de mooiheid van de zin.

Als het duidelijk is over wie het stukje gaat zou ik niet de hele tijd de naam herhalen, dat leidt alleen maar af.

Maar dat levert dan weer veel te veel 'hij / zij' op...

Ik reageer even op dat laatste. Zo lang het alleen bij "zij" blijft, is het denk ik niet hinderlijk dat dat steeds weer herhaald wordt. Het woordje "ze" is zelfs nog wat neutraler en ik heb dan niet het gevoel dat er een irritante herhaling optreedt. In sommige talen zoals Spaans en Turks kun je zelfs het persoonlijk voornaamwoord helemaal weglaten in die gevallen maar dat terzijde. Zolang Gul de focus heeft, al is het drie bladzijden lang, dan is er niks mis mee voor mijn gevoel. Je kunt "ze" ook nog een paar keer vervangen door "haar", zoiets van (en dan is ze inmiddels al aangekleed en op weg naar haar werk :) ) "Neuriënd loopt ze naar de carport. Haar tweedehandsje start deze keer zonder problemen. " Om de lezer nog even aan haar naam te herinneren zou je haar tegen haar eigen spiegelbeeld in de binnenspiegel kunnen laten zeggen "nou Gül, je bent vandaag toch weer lekker op tijd op je werk" ... Hoe dan ook, dat in dit verhaal nogal vaak "ze" zou kunnen staan, lijkt me geen probleem.