Moeilijkste genre

Ik denk dat literatuur het moeilijkste is om te schrijven. Hoe kun je telkens weer een origineel verhaal verzinnen, clichés vermijden en een sterk verhaal maken? Als schrijver van literatuur moet je letten op zoveel facetten: de psychologische kant van de hoofdpersonen (en dan dieper dan 'alledaagse' psychologische problemen (dit is niet beledigend bedoeld, hoor)), hoe reageren de personen in verschillende situaties op elkaar, waar speelt het verhaal zich af, wat voor woorden gebruik ik om de locaties en gevoelens te beschrijven, et cetera. Daarbij moet ik ook opmerken - geheel tegen Micha's zin in - dat elk genre zijn eigen moeilijkheden kent.

Moeilijkste genre = denk ik, het genre waar je zelf niet in schrijft. Schrijf je voor kinderen (en ben je daar goed in) dan kan het zo zijn dat je meer moeite hebt om voor volwassenen te schrijven. Hoeft niet persé zo te zijn, maar ik denk wel dat ieder zijn specialiteit heeft - of het nou om leeftijd van je doelgroep gaat of je achtergrond, je smaak... wat voor de 1 vanzelfsprekend is kan vor de ander een onmogelijkheid zijn. Vb. vroeger dacht ik van een AVIboek: ach, dat is zo simpel. En het ziet er zo ook simpel uit, maar je wil niet weten met wat voor gepuzzel met richtlijnen je te maken krijgt, het berekenen van woorden per zin, gemiddelde woordlengtes, educatieve factoren, restricties... voor je aan het schrijven begint, ben je je inspiratie kwijt. Maar het is een uitdaging en dat is wat ik elke keer - in wat voor genre dan ook - zoek. En als die uitdaging te hooggegrepen blijkt, leg ik me erbij neer (tot ik er rijp voor ben?) :wink:

Ik denk dat het moeilijkste genre niet objectief te bepalen is en voor iedereen anders is. Zelfs literatuur schrijven kan voor sommige mensen makkelijker zijn dan een chicklit schrijven, lijkt mij. Het is maar net waar je goed in bent. Ik denk wel dat mensen goed kunnen zijn in meerdere dingen. En uiteraard ben ik het geheel eens met LILs opmerkingen over dat het moeilijk is specifiek te schrijven op AVI-niveaus. ;)

Voor kinderen en volwassenen lijkt het mij het makkelijkst om een fantasy verhaal te schrijven. Je kunt er alles in voor laten komen wat je maar wil!

Voor kinderen en volwassenen lijkt het mij het makkelijkst om een fantasy verhaal te schrijven. Je kunt er alles in voor laten komen wat je maar wil!

Ook daar zitten struikelblokken (voor de 1 beter te overbruggen dan de ander); je kan er alles in voor laten komen, maar er moet wel een logica/balans in het geheel zitten - dit klinkt ook simpel, maar wat dacht je van clichés (nog niet verzonnen personages, locaties etc. ) vermijden, nieuwe werelden schapen... :wink:

Ik sluit me bij LIL aan, het is het moeilijkst schrijven in genres die je niet schrijft. Ik heb niks met chicklit en vind het niks, ik zou dat vreselijk moeilijk schrijven vinden, ik zou er telkens weer filosofische/diepere zinnen in zetten.

Ik kan bij mezelf nooit zo goed het genre bepalen, dus is het ook een beetje moeilijk te zeggen wat ik in welk genre moeilijk vind schrijven. Wel weet ik dat ik bij alle genres die ik schrijf het best moelijk vind om de juiste sfeer te pakken zien te krijgen. En... als ik die dan te pakken heb, deze ook aan te houden tot aan het einde van het boek.

Ik heb niks met columns, ik lees ze niet graag. En ik vind mezelf ook niet belangrijk genoeg, om mijn mening te geven. Ik hou me liever bij de feiten. Misschien zou het anders zijn, als ik een voorbeeldfunctie zou hebben, in de politiek zou zitten of zo. Of als ik mensen ergens over wil na laten denken.

Voor kinderen schrijven is moeilijker dan voor volwassenen. (Woordenschat, referentiekader, fases van ontwikkeling van kinderen) Hoe jonger de kinderen, hoe moeilijker er een goed verhaal voor te schrijven. Hoe het voor volwassen is, dat vraag ik me ook af. Er zijn veel mensen die goed schrijven in meer dan een genre. Misschien hangt het samen met het genre dat jezelf het liefste leest, dat je het meest bezighoudt. Daar heb je de meeste (lees)ervaring in (gekregen).

Voor kinderen en volwassenen lijkt het mij het makkelijkst om een fantasy verhaal te schrijven. Je kunt er alles in voor laten komen wat je maar wil!

Daar ben ik het pertinent niet mee eens. Voor een boek dat zich in de werkelijkheid afspeelt, kun je allerlei research doen over hoe het was/is. Voor fantasy moet je het allemaal zelf verzinnen en ook nog kloppend maken. Dat is volgens mij veel moeilijker. Mensen onderschatten fantasy vaak...

Fantasy makkelijk? Ik heb juist het idee dat het tot de moeilijkste genres behoort. Goed, je kunt zelf vanalles bedenken, maar een goed fantasyboek is een hele ingewikkelde puzzel. Alle personages moeten op het goede moment op de goede plaats zijn. Ieder detail is relevant, of het nu is of iemand een hand zwak schud of wegkijkt wanneer iemand naar hem kijkt. Tegelijkertijd is het ook weer opletten dat je de lezer niet gaat vervelen door alleen maar details te geven. In andere verhalen worden dat soort kleine details vaak als onbelangrijk gezien, en weggestopt. Een kenmerk van fantasy is juist dat dit niet gebeurd. Verder maakt het aantal verhaallijnen wat een fantasyboek heeft, het tot een eerg complex geheel. Denk je dat Tolkien gewoon ging zitten en begon te schrijven?

Ik denk dat je autobiografie het moeilijkst is. Dat is zó moeilijk, dat moet eigenlijk iemand anders doen. Iemand die je tot op het bot uitvraagt en de antwoorden weet te verwoorden tot leesbaar proza voor de rest van de wereld, of in elk geval voor dat deel van de wereld waarvan jij wilt dat het jouw biografie kent. Dit te schrijven is haast niet te leren, omdat je de door jezelf opgeworpen drempels niet ziet, ook niet doorziet waarom je ze opgeworpen hebt. Iemand anders moet daar overheen stappen, en zeggen: 'Zo, nu zijn we binnen en vertel eens wat we daar zien?' Iemand die die spiegel vasthoudt. Iemand die niet bang is voor jouw bibbers, jouw tranen, jouw frustratie, jouw angst, en die respect heeft voor jouw falen, jouw pogen, jouw leven. Daar kun je jezelf enorm bij in de weg zitten. Ik zou het heel knap vinden als iemand zó dicht bij zichzelf kan zitten en tegelijkertijd zó'n afstand weet te creëren, dat hij / zij een boek kan schrijven over het eigen leven, zonder franje, maar met kleur en in alle eerlijkheid. En met een goede structuur, goede zinsopbouw et cetera.

marriejeanne: daarom zeggen ze ook dat je pas je autobiografie kan schrijven op latere leeftijd, als je zover bent dat je genoeg afstand hebt genomen van alles wat je geleefd hebt om het objectief te kunnen omzetten in een verhaal. En er zullen ongetwijfeld schrijvers/mensen zijn die het nooit zullen wagen of het gewoon niet voor elkaar krijgen vanwege emoties of onzekerheid. Ik ben het wel met je eens, je autobiografie is wellicht een van de grootste uitdagingen, daarom voor vele schijvers ook de kroon op hun oeuvre. Dan hebben we nog wel effe, even wat bijspijkeren. Als we maar niet te laat beginnen ... of te vroeg eindigen? :wink:

De boeken die ik nu schrijf zijn grotendeels autobiografisch, dus ik ben over een paar jaar klaar met mijn authobiografie in 6 delen. :) Ik vind het juist makkelijk om over mezelf te schrijven, omdat ik weet wat ik denk en heb meegemaakt en het inet hoef te verzinnen. Ik hoef geen mens te verzinnen die had kunnen bestaan. Ik besta (want ik schrijf...)

Maar marriejeanne, je kan toch ook een dagboek schrijven en publiceren ? Of valt dat niet onder autobiografieën?

Net als in mijn dansleidsterstijd vind ik alles voor kinderen doen het moeilijkst, maar ook het leukst. Voor kinderen moet je alles heel goed overdenken, voorbereiden, kijken of het bij de leeftijd past, woordkeus, enz. er hebben al mensen aangegeven wat er bij een kinderverhaal komt kijken. Het ligt er voor mij ook aan of ik me kan inleven in een verhaal en je lezers, voor een volwassenen met een aardige levenservaring kan dat lastig zijn, voor mij is dat de uitdaging van een kinderboek. In een cursus heb ik ontdekt wat ik echt onmogelijk te schrijven vind(ook niet leuk vind, en daar zal het wel aan liggen): dialectverhalen en erotische verhalen. Bij andere genres in de lessen kon ik er mee uit de voeten door veel humor in het verhaal te stoppen, bij deze twee kreeg ik dat niet voor elkaar. En waarvan ik altijd gedacht had dat ik dat niet kon bleek ineens heel goed te gaan, zoals een historisch verhaal en een horrorverhaal. Ik denk dat ieder zo zijn voorkeur heeft, dat het voor iedereen anders is en dat elk genre zijn moeilijkheden heeft. Om geloofwaardig te zijn moet een fantasy heel gedegen in elkaar zitten en een verhaal naar de werkelijkheid is soms op papier volkomen ongeloofwaardig. Voor alles geld voor mij: dat wat ik wil vertellen zo in woorden verpakken dat de lezer het waardeert.

Maar marriejeanne, je kan toch ook een dagboek schrijven en publiceren ? Of valt dat niet onder autobiografieën?

Ja, dat kun je doen, maar voor wie is dat interessant behalve eventueel voor je moeder en een verdwaalde ex?

Maar marriejeanne, je kan toch ook een dagboek schrijven en publiceren ? Of valt dat niet onder autobiografieën?

Ja, dat kun je doen, maar voor wie is dat interessant behalve eventueel voor je moeder en een verdwaalde ex?

Als je het goed doet, zoals Bridget Jones Diary of "Dagboek van een nanny"(of zijn dat geen autobiografieën?), kan je er wel heel veel geld uitslepen Ik denk dat als je je dagboek goed combineert met een "sausje" chicklit, je wel heel ver kan komen.

FS: volgens mij zit er wel verschil in autobiografisch en je autobiografie schrijven. Ik zie het tenminste als twee verschillende publicaties; je schrijft vaak met autobiografische elementen of misschien wel grotendeels autobiografisch, maar je autobiografie vertelt jouw levensverhaal en dekt dus vaak het grootste gedeelte van je leven, daarom denk ik dat je dat pas in een later stadium het effectiefst kan vervullen. Maar er zijn altijd uitzonderingen. Trenke: niet dat je nu geen autobiografie kan schrijven, maar dan wordt het waarschijnlijk een deel van je leven - (dus wat komt er nog? deel 7,8,9,10?) :D Marriejeanne: een autobiografie is net zo interessant als het leven van hoofdpersonage zelve. Zeggen ze niet dat werkelijkheid ongelofelijker is dan fictie? :wink: Trenke: ik ben benieuwd! :nod:

Ook een reden om een autobiografie te maken aan het eind van je leven of uit te laten geven als je dood bent, is dat als je zo'n boek schrijft als je nog een "heel leven voor je hebt" het verhaal m.i. al gauw gedateerd is. Zo heb ik bijvoorbeeld een boek van Sting "Broken Music" maar die is van 2003 en in die tussentijd is Sting ook verandert .Of kan je je autobiografie op latere leeftijd nog herschrijven en opnieuw uitgeven? Ik heb ook een boek van Sidney Poitier "The measures of a man" die wil ik dus zo snel mogelijk lezen voordat hij gedateerd is. Off-topic. Leuk weer eens iets van je te horen, LIL.

OT/FS: ik ben er wel, hoor. :wink: Bezig met verwerkingsproces, komt nog een onderwerp over binnenkort. OnT: dus genre autobiografie moeilijkste? :confused:

Zelf vind ik Science Fiction en Erotische verhalen érg moeilijk om te schrijven. Maar ook informatief is niet altijd even makkelijk. Ik heb wat onderwerpen gehad voor mijn informatieve boekjes die érg lastig waren om te schrijven. Vooral als het om een onderwerp gaat waar je zelf helemaal niets mee hebt en waar ook nog eens vrij weinig over te vinden is.

Het schrijven van informatieve boekjes e.d. vind ik juist makkelijk. Het lijkt wel of het in mijn vingers zit. Misschien komt dat omdat ik nog op school zit en teveel werkstukken heb moeten schrijven ;) Science Fiction zal voor mij ook niet het makkelijkste zijn. Spanning vasthouden vind ik moeilijk, maar daar ben ik druk mee aan het experimenteren.

Zou het schrijven van een biografie niet het moeilijkst zijn? Ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat het levensverloop van iemand op schrift werd gesteld. Máár...de vervelende dingen mochten niet worden veteld. Dan klopt het verhaal niet meer. Waar blijf je dan met je biografie???

Kijk; daarom heet mijn boek niet authobiografie, maar gefictionaliseerde non-fictie. Wat ik niet wil vertellen vertel ik niet. Wat niet past, dat verander ik gewoon. Het ideale genre!

Wat mij verschrikkelijk moeilijk lijkt is een detectiveverhaal schrijven, iets zoals Agatha Christie. En literatuur, een roman, lijkt me echt niet simpel. Voor kinderen schrijven vind ik niet zo heel moeilijk, maar het neemt veel tijd in beslag ;) Je moet overal bij nadenken.

Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit een boek voor volwassenen zal schrijven. Dat lijkt me zo moeilijk! Maar toch... eenmaal bezig met schrijfopdrachten gaan sommige daarvan me toch best goed af. Iemand had het eerder al over AVI-schrijven. Dat vind ik dus juist weer niet moeilijk. Ik vind het wel prettig om binnen een strak kader te moeten schrijven. En dat puzzelen is heerlijk.

Het moeilijkste genre vind ik een geschiedkundige roman. Of een roman waar een bepaalde wetenschap of beroep centraal staat. Je moet er serieus wat opzoekwerk voor verrichten. Scifi vind ik een makkie. Je bepaalt zelf de grenzen en de wereld. Alles kan in feite. Ofwel dat ik er aanleg voor heb want het gaat me makkelijk af.

detective lijkt me ook moeilijk ja. Om lezer wel nieuwsgierig te maken, niet te veel info prijs te geven en ook nog onverwacht einde te hebben.

Ik worstel al een paar jaar op een goeie synopsis. Dat vind ik pas moeilijk. Om op een Aviertje je hele roman te beschrijven, de ins en outs, de karakters en waar het om gaat.