Zo schep je een beeld met woorden

Soms brengt een concert meer moois dan alleen muziek. Terwijl Luke Winslow-King in Tivoli Vredenburg zijn slidegitaar laat janken, heupwiegt op de voorste rij een jonge vrouw op het opwindende ritme. Swing that thing, klinkt het, swing that thing… Ik wil de thuisblijvers via Whatsapp laten meegenieten. Maar hoe? Hoe beschrijf ik die vrouw vóór Luke?

Luke Winslow-King heeft er zin in vanavond. De lok van zijn keurig gecoiffeerde kapsel valt nonchalant voor zijn ogen. Met een zwierige zwaai van zijn hoofd gooit hij hem recht, maar het is vooral de lach van Luke die het ‘m doet. Hij lacht zoals Bowie dat kon in zijn beste dagen. Sensueel, charmant, innemend. Ik ben blij dat mijn Elly tijdens dit optreden niet naast me staat: ik was haar kwijt geweest.

De vrouw voor Luke deint mee op de golven van de muziek, haar blik volgt elke beweging van de muzikant uit New Orleans. De mannen in de zaal hebben niet alleen oog voor de zanger, maar ook voor de heupwiegster op de eerste rij. Naast me staat muziekvriend Hans, ook hij heeft haar in het vizier. Hij tikt een Whatsapp-bericht op zijn telefoon: Een swingende vrouw met een kokerrok, opgestoken haar, oorbellen, stuwt de band tot grote hoogte…

Gerhard, een van de muziekmannen die thuis is gebleven, wil meer weten: Vrouw in het publiek? Foto? Hij is nieuwsgierig, hij wil haar ‘zien’. Ik maak een foto, maar vraag me dan af: moet het per se een foto zijn, of kan het ook met woorden?

Show don't tell

Een schrijftechniek die op veel schrijfcursussen langskomt, is Show, don’t tell: een verhaal niet vertellen maar laten zien. Niet vertellen dat Jan borrelt van woede, maar laten zien dat Jan woedend is, zonder deze emotie te benoemen. Bijvoorbeeld: Jan knarst met zijn tanden en briest als een stier. Hiermee krijgt de lezer geen feit voorgeschoteld, dat hij voor lief moet nemen, maar een beeld dat prikkelt. De lezer komt al gauw zelf tot de slotsom dat Jan woedend is.

Terwijl Luke een zwoele ballad inzet over een onbereikbare liefde, kijk ik nog eens goed naar het wiegende wonder voor me. Ik pak mijn telefoon en doe een poging dit in woorden te vatten:

'Ze staat op high heels, haar hakken schuiven slechts lichtjes heen en weer. De kont daarentegen wiegt uitnodigend, als een roeibootje op klotsend water, op anderhalve meter voor de zanger, terwijl een paar ondeugende pijpenkrulletjes de boodschap nog een extra zetje geven: kom hier, lief zangertje, kom hier…'

Gerhard antwoordt direct: Oeps, dit is beter dan een foto!

Missie geslaagd. Natuurlijk, een beeld zegt meer dan duizend woorden, maar andersom kan ook: woorden kunnen een beeld scheppen waar een foto niet tegenop kan. De foto die ik maakte van de vrouw voor Luke, hoef ik niet te versturen. Die bewaar ik in mijn archief. Kan ik er zo nu en dan zelf nog even naar kijken.

Iedereen kan een liedje zingen, maar niet iedereen is een zanger. Iedereen kan een tekstje schrijven, maar niet iedereen is tekstschrijver. Dat is een vak. Mijn vak. Met specialisatie: zorg. www.bentekstschrijver.nl