Zeg tegen jouw redacteur: ‘Ik wil graag leren. Doe me pijn’

Het schrijfproces is een ontdekkingsreis en een intense beleving. Je kan blijven aanmodderen of een redacteur in de arm nemen die zijn of haar ongezouten mening over je verhaal geeft. 

‘Laat het hoofdpersonage maar somberen,’ zo luidde het advies dat ik als eerste ontving. Goed idee, maar ik heb het manuscript eerst een aantal maanden weggelegd. Vervolgens begon ik met herschrijven.
Achteraf bezien vind ik het wonderlijk hoe een verhaal ontkiemt uit één enkel idee. Maar goed geformuleerde zinnen, realistische dialogen, geloofwaardige karakters en een lopend verhaal, dat is nogal wat. Voor het schrijven van een roman komt wel wat kijken. Lef, uithoudingsvermogen en volharding slepen je erdoor. De vraag die in mijn hoofd rondspookte: blijf je aanmodderen of pak je het serieus aan? Want bij een literair agent of een uitgever belandt je manuscript op de grote stapel. Zij krijgen ongevraagd bergen papier toegestuurd. Weinig hoopgevend. Hoe overtuig ik die lui van mijn kunsten?
Hoogtijd voor een deskundige! Om te beginnen heb ik de redacteur gezegd mij bij het redigeren niet te sparen. ‘Ik wil graag leren. Doe me pijn,’ zei ik haar, ‘de harde leerschool is mij niet vreemd.’ 

Redacteur brengt het verhaal naar respectabel niveau

Een wijsneus met literaire aspiraties moet zijn beperkingen kennen. Nou, daar wist zij wel raad mee. Mijn doelstelling stond vast: Een eigen schrijfstijl omvormen tot een acceptabel niveau.
Lara Bresser heeft het manuscript onder handen genomen. Haar ervaring als redacteur is evident, precies waar ik naar zocht. En kritiek kan ik wel verdragen, als het iemand is die het klappen van de zweep kent. Het gaat om het eindproduct, niet om mij.
Ik wil naar een manuscript waarmee ik bij een literair agent of een uitgever aan kan komen.

Tempo in het verhaal

Tijdens het bezoeken van locaties kwam het verhaal tot leven. Ik waande me op een filmset, als scenarioschrijver en regisseur. Het script kreeg praatjes. Eén van de personages is een danseres, zij woont op Sicilië en heeft wat weg van Maria Callas. Thuis in haar natuurlijke omgeving nam ze mij bij de hand.

De feedback van mijn redacteur brengt tempo in het verhaal. Een berg onzinnigs geschrapt. Eens temeer word mij duidelijk dat er een zee van ruimte ligt tussen weten en kunnen.
Paul Sebes loopt niet weg en succes is gebakken lucht. Waar het om draait, is de intrinsieke bloei in het schrijfproces, die is magisch.
Camera. Geluid loopt. Stilte op de set alstublieft. Drie twee één en … actie!