Writer’s Break

Plotseling stond alles stil. De maalstroom in mijn hoofd. Het potlood in mijn hand. De knipperende cursor op het beeldscherm, dat een exacte, dus confronterende weergave was van de actuele staat van mijn verbeelding: blanco.  

Terwijl ik me probeerde te herinneren hoe ik ook alweer moest ademen, sprongen de tranen in mijn ogen. Wekenlang had ik tegen alle frustratie in geprobeerd te doen alsof ik echt nog wel aan het schrijven was. Alsof ik precies wist waar ik mee bezig was. Alsof ik het nog leuk vond. Maar op dat moment, toen alles ineens zo stilstond, kon ik mezelf niet langer voor de gek houden. Ik zat muurvast en ik had geen zin om er nog iets aan te doen.

Dat moment is nu ongeveer een maand geleden. Ik probeerde me er alsnog tegen te verzetten. Ik zocht naar manieren hoe ik het schrijven weer leuk zou gaan vinden. Naar tips en adviezen van anderen die de creatieve motor misschien weer aan het draaien zouden krijgen. Dat alles leidde echter juist tot toenemende frustratie en nog meer weerstand.  Ik veranderde in een eigenwijze puber tegenover mezelf: ik moest van mezelf schrijven, maar ik moest nou eenmaal helemaal niks, dus ik deed, ‘lekker puh’, he-le-maal niks. Stampvoetend vertrok ik naar mijn slaapkamer, smeet de deur met een harde knal dicht, en verstopte me onder de dekens met het leesboek dat al weken verwaarloosd op mijn nachtkastje had gelegen.

Het voordeel van een puberale strijd met jezelf, is dat je ook zelf de ‘ouder’ kunt spelen. De eerst nog zo negatief kritische ouder in mezelf (‘Je mag niet stoppen, je mag niet falen, je stelt iedereen ernstig teleur als je opgeeft’) werd gelukkig snel verdreven door de positief steunende ouder, die wat vriendelijker licht op de zaak wierp. Natúúrlijk mag je stoppen. Natúúrlijk mag je gewoon even een boek lezen. De enige die zegt dat het  -moet-, ben jezelf. Waarom? Voor wie?

En ik had gelijk: ik was te streng voor mezelf geweest. Schrijven is een hobby. Ik vind het leuk. Ik schrijf mijn eerste boek, en ik heb er oprecht vertrouwen in dat het een fantastisch leuk en goed boek zal zijn. Ja, ik heb de lat voor mezelf hoog gelegd, omdat ik erin geloof dat ik aan die hoge standaard kan voldoen. Maar ik mag en moet ook eerlijk zijn: ik krijg het niet af binnen een jaar. Door te proberen dat wel te doen, doe ik mezelf en het verhaal tekort.

Ik besloot dus om even pauze te houden. In plaats van elke avond al bij voorbaat met tegenzin Scrivener te openen, zonder enig vertrouwen dat er iets uit mijn vingers zou komen, schreef ik gewoon even niet. Daarmee heb ik inderdaad aanvaard dat ik mijn ‘deadline’ niet ga halen. Wat dat betekent voor de prijs die ik won, weet ik nog niet precies.  Maar dat vind ik uiteindelijk niet zo belangrijk meer. Niet uit ondankbaarheid, integendeel. Zonder de kans die me in de schoot werd geworpen, was mijn boek-in-wording momenteel waarschijnlijk nog steeds niet meer dan een ongeredigeerd kort verhaal. Dit boek schrijven was een jaar geleden een ‘dat doe ik ooit nog wel’-kwestie, en nu is het goed op weg om zijn bestaansrecht op te eisen.

Hoe dan ook, via welke weg dan ook, en wanneer dan ook, het komt er wel. Maar nu even niet.

Zeker een maand lang schreef ik met toestemming van mezelf helemaal niets. Ik heb er zelfs nauwelijks aan gedacht. Het lijkt zijn vruchten af te werpen: vandaag had ik zomaar weer zin om iets te schrijven. Ziehier het resultaat.

Angela van Leersum is een beginnend schrijfster en heeft pas haar eerste schrijfcursus afgerond bij de SKVR in Rotterdam. Veel heeft ze nog niet gedaan op schrijfgebied, maar in oktober won ze de 2e winactie van DMI Books. Op het moment is ze bezig met het schrijven van haar eerste boek, dat binnen een jaar af moet zijn. Haar schrijfproces kun je volgen via haar weblog: angelavanleersum.wordpress.com