Waarom schrijven we?

Schrijven is tijdrovend, hard werken, soms emotioneel en bovenal loont het vaak maar weinig. Toch verdedigen schrijvers het geschreven woord met hand en tand. Logisch ook. Het heeft immers maanden, dan wel jaren geduurd de zinnen op papier te zetten. Toch zijn er  veel schrijvers die hun manuscript niet naar de uitgeverij sturen en geen enkele intentie hebben het te publiceren. Als publicatie niet de reden is, waarom schrijven we dan?

Het was op het balkon in het huis van mijn ouders dat ik me besefte wat de trigger was, die mij al van jongs af aan aan het schrijven heeft gekregen. Het had niks te maken met emoties van me afschrijven; dan had ik wel een dagboek gehad. Het had eerder te maken met de reden waarom ik las: de verdieping in een andere wereld en jezelf kunnen verliezen in de gedachtegang van een ander. Ontsnapping aan het hier en nu dus. Schrijven is daar het verlengde van. Waar de lezer beperkt is tot het geschreven woord, heeft de auteur niet alleen de macht aan het alledaagse leven te kunnen ontsnappen, hij heeft zelfs de kans die naar volledig eigen inzicht in te vullen.

Daarbij onderscheidt fictie zich niet van non-fictie. Zelfs vele schrijvers van non-fictie weten hun eigen elementen aan een verhaal toe te voegen zonder de daadwerkelijke gebeurtenissen te verdraaien. Denk maar aan het overheersende belang van water in Sonny Boy van Annejet van der Zijl of de invalshoek van waaruit auteurs over de Tweede Wereldoorlog (neem bijvoorbeeld Harry Mulisch – De aanslag) hun woorden neerzetten. Al vindt de lezer vaak een andere realiteit in het boek dan de schrijver, de auteur heeft de mogelijkheid de gedachtegang in verschillende hoeken te sturen. Iedere keuze die de schrijver maakt, beïnvloedt de manier waarop een boek gelezen wordt.

Zijn de lezers dan een extra reden om te schrijven? Waarom zouden we behoefte hebben ons verhaal met anderen te delen als het ons slechts gaat om het creëren van een eigen wereld? Uiteraard wenst menig (aspirant-)schrijver boeken zoals die van J.K. Rowling of Tolkien te kunnen schrijven om de verborgen geldsok eens flink bij te spekken. Die winst is echter van oppervlakkige aard. De werkelijke goudmijn is de herkenning en daarbij gepaarde erkenning die de lezer de auteur bieden kan. Want wat is mooier dan erkenning voor die wereld – jouw eigen gecreëerde wereld – door een breed publiek?

De auteur krijgt vele kansen door woord op papier te zetten. Voor de schrijver ligt er slechts een tabula rasa. Deze kan al dan niet door eigen ervaringen en wetenswaardigheden ingevuld worden. Wat voor wending een verhaal ook neemt, de keuze blijft altijd aan diegene die het verhaal heeft gevormd. Het is pas bij het uitgeven, bij de intrede van de lezer, dat die wereld vastligt.  

Ik ben Marieke van Mil, 19 jaar en studeer op het moment European Studies. Ik ben geboren te Rotterdam en heb in Schiedam het Stedelijk Gymnasium afgerond. Van maart t/m juli 2013 heb ik een semester in Rostock - Duitsland verbracht, waar ik mijn oude hobby schrijven weer heb opgepakt. Ik schrijf momenteel op een weblog en ben ook op Twitter te vinden onder de naam @MariekevMil.