Schrijversbronnen

Vanmiddag heb ik mij laten inspireren door Haruki Murakami (Kioto 1949). Eerst door een interview met hem te lezen in The Guardian n.a.v. zijn nieuwste boek Tsukuru Tazaki and his years of pilgrimage. Daarna door tijdens een wandeling te overdenken wat ik in dat interview gelezen had, met in het verlengde de boeken die ik van hem ken: De Opwindvogelkronieken en Ten zuiden van de grens. Tenslotte kwam ik onvermijdelijk terecht bij mijn eigen nieuwe verhaal dat ik nog aan het schrijven ben.

Murakami zegt memorabele dingen in het interview. Over het algemeen gedijen romans/verhalen door een zekere vorm van geheimzinnigheid te handhaven. Als de kern van het probleem in het verhaal niet tot een oplossing komt, zullen lezers gefrustreerd achter blijven. Dat is niet wat ik wil. Maar als een bepaalde vorm in de lucht blijft hangen, dan blijft er een gezonde nieuwsgierigheid achter. Ik denk dat lezers dát nodig hebben.

Ik heb zo veel herinneringen opgeslagen in mijn innerlijke 'kast', de kast van de geest. Ik denk dat iedereen heel veel eigen herinneringen heeft, maar het is een gave/talent om het juiste laadje te vinden. Ik kan dat. Als ik iets nodig heb, kan ik precies het goede laadje aanwijzen. Ofschoon het je wel uitput: de dagelijkse tocht naar de verste uithoeken van de geest en weer terug/het afdalen naar de verste uithoeken van de geest en weer terug naar boven.

Het toeval wil dat ik in mijn nieuwe verhaal probeer om meer met suggestie te doen. Een sfeer van geheimzinnigheid te bewaken en de oplossing niet uit te schrijven. Wat Murakami zegt over 'a certain mystery' spreekt mij dus aan. Het tweede toeval betreft zijn gave om het juiste laatje open te trekken, diep in de krochten van zijn herinneringen, als hij iets nodig heeft. Dat herken ik: ik kon een laatje opentrekken in mijn verre herinnering waarin iets zat dat ik voor mijn nieuwe verhaal kon gebruiken. Het betreft een ontmoeting met een man, tijdens een solo fietstocht door de kop van Noord-Holland, die vond dat ik, net als hijzelf, een 'allenig type' was.

Het is ver van mij dat ik mij zou kunnen of willen meten met Haruki Murakami. Maar het staat mij vrij om me door hem te laten inspireren. Ik schrijf met goede moed verder aan mijn verhaal, nu met de bewuste drijfveer 'a certain mystery' te laten bestaan.

Bernique Touw (1949) was vanaf dat ze kon lezen een boekenmens. Toen ze in 1981 met haar gezin verhuisde naar Enschede volgde ze de driejarige avondopleiding voor de Boek- en Detailhandel te Deventer. Dit resulteerde in een vijftienjarig werkverband bij Boek- en Kantoorboekhandel Broekhuis, eerst in Hengelo, later in Enschede, met als specialisme de jeugdboeken. In 2000 nam ze ontslag om het schrijversvak te ontdekken. Van boeken lezen - uitlenen - verkopen naar ... schrijven. En dat is wat ze nog steeds doet. Bezoek hier haar website.