Schrijven is lijden...

De eerste keer Topklas. In een kleine, warme, fel verlichte ruimte, worstelde ik mij met acht andere schrijfsters, door de voorstelronde. Waarom schreef ik? Wat hield mijn ervaring in? Waarom had ik auditie gedaan? Vragen waar ik als puur gevoelsmens, die zich dag voor dag een weg door het leven droomt, niet één tel bewust over had nagedacht. Toen het mijn beurt was, kon ik dan ook alleen uitbrengen dat ik alles, en dus ook schrijven, doe vanuit emotie. Nadenken over de verhaallijn? Mij verdiepen in personages? Informatie verzamelen over thema’s? ‘Euh…?’

Onhandig plukte ik aan de veren van de domme gans die ik bleek te zijn. Het enige dat ik de afgelopen jaren leek te hebben gedaan, was blind een A4 vol kotsen, waarna ik trots en voldaan mijn mouw langs mijn mond had gehaald, zonder besef van de viezigheid die ik achter had gelaten. Mijn eigenwaarde booste in de richting die niemand lief is. Met de schrijfopdracht op zak, en het besef dat dit een grotere uitdaging zou worden dan gedacht, keerde ik huiswaarts.

De opdracht; een kort verhaal, met een richtlijn van zo’n 2000 woorden, over wat dan ook. Zoveel ruimte biedt niet direct inspiratie. Maar hé, als gevoelsmens heb je één voordeel. In die enorme wirwar aan gillende emoties is er altijd wel één bereid zich te laten vormen tot vertelsel. Bovendien sloot ik net een bijzonder levenshoofdstuk af. Of beter gezegd; een hoofdstuk uit het leven van mijn moeder, dat zij ongewild in mijn hart en geest had gesmeten, getraumatiseerd dat zij was, door een zo gestoorde vader, dat ze het nooit meer in haar hoofd haalde, ook maar één mens te vertrouwen. Het verhaal van mijn moeder zou verteld gaan worden. Al zou haar pijn in een andere setting het licht gaan zien.

Ondanks mijn besef bij de kennismaking, schreef ik zoals mij lief was; rap en in de flow van emotie. Terug in de groep, met mijn verhaal op zak, zag ik acht krachtige en talentvolle vrouwen bakkeleien met onderwerp, stijl en zichzelf. Ontspannen aanschouwde ik die ‘moeilijk-doenerij’. Maar natuurlijk kwam ook deze hoogmoed voor de val. Middels de lijst van Proust (die de schrijver bestookt met vragen over de personages) liep ik direct vast. ‘Te makkelijk’, was dan ook het oordeel van Pim Wiersinga, onze docent en meesterschrijver. En hé, had ik dat niet vaker gehoord? Hoofdschuddende leraren, vriendjes, en ouders, drongen zich op. Ik deed aan alles mee, maar moeilijk moest het nooit worden. En werd het dat wel, dan vertrok ik; uit de klas, mijn relatie of ouderlijk huis. Wederom keerde ik onzeker huiswaarts. Waarom werd ik geselecteerd en was er nu alleen kritiek?

De weken erna, raakte ik mijn laptop niet aan. Altijd had ik met gemak mijn verhaaltjes gepend. Nu wist ik niet waar ik beginnen moest. Kribbig beende ik door het leven, tot mijn gekwelde partner mij wakker schopte: ‘stop met schimpen, start met schrijven.’ En ik luisterde. Ik stortte mij op de lijst van Proust, en ontdekte zoveel meer over mijn personages, dat het verhaal direct aan diepgang won. Lagen van geheimzinnigheid wachtten op ontdekking, en euforisch verdween ik in mijn verzonnen wereld, maar bleef tegelijkertijd mijn verstand gebruiken. Pim had gepresteerd, wat niet velen lukte. Hij had het mij moeilijk gemaakt, maar ik was gebleven, en had onzekerheid omgezet in creativiteit en kracht.

(Ten tijde van bovenstaand lijden, was er ook een luchtiger opdracht; een fotoshoot voor cover en promo, door fotografe Gaby Jongenelen!  

Meer Topklas? Kijk hier.

Belinda Voorkamp (Rotterdam, 1973) leeft haar leven met passie. Ze schrijft columns en verhalen waarbij ze de lezer meesleurt in avonturen vol vergankelijkheid, ‘bijzonder’ menselijk gedrag, en zaken waar men in de regel, liever over zwijgt. In 2014 deed zij auditie voor de Topklas van de SKVR, en werd geselecteerd! Met een groep beginnende schrijvers werkt zij toe naar het lanceren van de bundel VERS 3! De komende maanden blogt zij hierover op Schrijven Online.