Op zoek naar geloofwaardigheid en de waarheid in fictie

Eind Augustus nam ik deel aan de Lage Landen Schrijversweek van Editio. Een week vol tutorbegeleiding, workshops en schrijftijd samen met zo’n twintig andere schrijvers van tussen 18 en 35 jaar. Het leek me handig om goed voor de dag te komen, dus ik had mijn hele manuscript grondig herschreven voordat ik ging en toch werd één ding me al snel duidelijk: ik kan weer mooi van vooraf aan beginnen.

Geloofwaardigheid

Om te mogen deelnemen moesten we een stuk van 750 woorden insturen. Ik had de openingsscene van mijn roman ingekort. Daarin zit mijn hoofdpersonage, Martin Smits, alleen in de kroeg wat te wauwelen en naar de barvrouw te gluren. Mijn tutor, vertelde me dat ik het verhaal achter de dronkenman in een dorpskroeg nog verder kon uitdiepen. Top! Dat is precies waar mijn roman over gaat! Dacht ik en al snel schotelde ik hem mijn tweede hoofdstuk voor. Hierin wordt Martin er door het voetbalteam waarbij hij vlagt van verdacht dat hij naar de hoeren gaat. ‘Nou, ik weet niet of ik het geloof Cliff,’ zei m’n tutor. ‘Wat kan die Martin het nou schelen dat ze tegen hem roepen dat hij naar de hoeren gaat?’

Verwoorden van je personages wereld

Na dit gesprek ging ik buiten op een bankje liggen. Daar vroeg ik mezelf af of ik in een wereld leefde waarin mannen graag trots met hun broeken op de enkels door de Rosse Buurt paraderen. Het leverde me geen antwoorden op, wel een nieuw idee voor een carnavalslied.
Gelukkig waren er elke dag workshops waardoor ik mijn gedachten kon verzetten. Quotes die ik van de schrijvers noteerden waren: ‘neem de lezer mee naar de innerlijke wereld van de personages,’ aldus Manon Uphoff, ‘hoe verwoordt een personage zijn wereld,’ sprak Elvis Peeters, ‘Ik heb een roman geschreven waarin ik met iedere scene één hoofddoel had,’ en ‘denk goed na over wat het zwaartepunt is van het hoofdstuk,’ zei Thomas Verbogt.
Ik wist niet echt wat ik met de feedback moest en na iedere workshop zat mijn hoofd vol, daarom verlegde ik de focus maar naar het spelen van tafeltennis. Het was fijn om zo tussendoor met anderen te sparren, maar ik leerde ook de wijsheid: als je heel vaak rond een tafel rent dan word je dol.

Aan het einde van de week ging ik weer eens zitten om te schrijven en ik vroeg me af wat het zwaartepunt van mijn roman was en waar dat tweede hoofdstuk nou daadwerkelijk over ging. Antwoorden kwamen nu wel: mijn boek gaat over het afglijden van de man en in hoofdstuk twee wordt hij verder richting de afgrond geduwd. Ik begon weer te typen en liet m’n tutor het stuk lezen. Het was geloofwaardiger geworden zei hij. Lees het fragment hier om het zelf te beoordelen.
Afijn, na zo’n schrijversweek weet ik in ieder geval weer dat ik helemaal terug kan naar het begin om het verhaal van Martin Smits naar waarheid te verwoorden, want dat verdient hij.

Over de auteur

Cliff de Rouw; een dertigjarige, reislustige creatieveling. Stiekem droomde hij er altijd al van om zijn verhalen te delen, daarom focust hij zich momenteel volledig op het schrijven. De afgelopen jaren is hij werkzaam geweest als Learning specialist en heeft hij lesgegeven op Oost-Timor. Mocht je meer over hem willen zien of lezen dan kun je kijken op zijn website.