Live like you’re not afraid

Ik werd geboren twee maanden en tien dagen nadat Neil Armstrong zijn 'kleine stap voor de mens, maar een grote voor de mensheid' zette. De verbeelding was werkelijkheid geworden en een universum van mogelijkheden strekte zich voor ons uit. In dat klimaat groeide ik op, met een hoofd vol fantasie over ongekende mogelijkheden, maar met een bang hart.

Ish Ait Hamou,  schrijver, artiest en jurylid van SYTYCD, plaatste onlangs op facebook: 'Probeer. Doe het. Wil je een boek schrijven? Neem een pen en een papier en zet er je inkt op. Wil je reizen? Neem een zak en vul je zak op. Wat het ook is dat je zo graag wilt, neem een eerste stap, je zal dan geen enkel andere optie hebben dan een tweede stap te nemen. Een 3e zal volgen. Je zal snel ondervinden dat je halverwege bent. Welke je eindbestemming ook is, het begint met een eerste stap. Je probeert, met volle overtuiging.'

En mijn reactie daarop dat het allemaal zo eenvoudig niet is: 'Ik wil graag een boek schrijven maar in mijn hoofd zit een stemmetje dat zegt dat het tijdverspilling is, dat het toch niets wordt, en dat is al jaren zo. Schrijven tegen dat stemmetje in, is verschrikkelijk vermoeiend. Aan het einde van een paar schrijfuren, ben ik moe en zegt dat stemmetje: 'zie je nou wel, het levert niets op en je wordt er doodmoe van, had nou maar iets nuttigs gedaan'... en dan schrijf ik weer maanden niet... tot ik het weer eens probeer... en in hetzelfde cirkeltje loop..'

Arthur Japin lijkt echter Ish gelijk te geven. 'Het is een kwestie van durven, meer niet.' Het stemmetje in mijn hoofd is dan gemaskeerde angst. Dat is eigenlijk niets nieuws. Maar hoe overwin je het? Niet door gewoon maar te durven, niet door de eerste stap te zetten, want dat heb ik geprobeerd en het werkt niet.

Want ik groeide met genoeg fantasie om een hele boekenkast te vullen met mijn verhalen, en gezegend met 'the gift of the gab', het vermogen om mijn gedachten gemakkelijk te verwoorden en neer te pennen. Maar een bang hart, bang voor wat de mensen zouden denken, bang dat ze me maar belachelijk zouden vinden. 'Wat denkt die wel? Schrijven? Laat me niet lachen, alsjeblieft! Meiske toch!'

Ik droomde van wat ik stiekem in mijn dagboeken 'het volle leven' noemde, een leven zonder angst, een leven waarin ik zou schrijven en schitteren. 

Een therapeut die ik ooit eens bezocht, zei: 'Luister gewoon zolang naar dat stemmetje, tot je het moe gehoord bent en het geen vat meer op je heeft.' Dat leek nuttig advies, maar dan moet je wel blijven proberen, want anders heeft het stemmetje je bij je eerstvolgende poging uiteraard toch weer te pakken. Ook al is dat maanden later. Of misschien juist  dan!

Dus nee, uit de eerste stap volgt niet automatisch de tweede en de derde, maar ja, het is wel het begin van een proces, een proces van blijven proberen en zolang naar dat stemmetje luistert tot je het moe ben en het geen vat meer op je heeft. En dan? Dan moet je durven! Durven betekent niet dan niet dat je niet bang bent, maar dat je de kracht en de moed vind in jezelf om de angst te overwinnen, dat je tweede en derde stappen zet, niet automatisch maar toch. Live your life like you’re not afraid. Want je wil het volle leven, je wil schitteren in je eigen universum, je wil schrijven.

Hilde Bijnens studeerde Engelse en Nederlandse Taal- en Letterkunde en doceerde ook in Engels. 'Ik wilde lezen en reizen tussen de werelden, ik zwoer nooit volwassen te worden en altijd te blijven geloven in fantasie. En ik begon te schrijven want al snel bleven mijn avonturen niet beperkt tot de boeken die ik van anderen las.'