Een uitdagende schrijfoefening

Onlangs kreeg ik mijn zestienjarige nichtje een dag op visite. Mijn vrouw had overdag verplichtingen dus het dagprogramma was geheel voor mijn rekening. Tja, hoe vul je dat dan in?

De laatste keer dat ze kwam logeren bedacht ik enkele ’missiónes’ (op z’n Spaans uitspreken); opdrachten die we die dag samen tot een goed einde moesten brengen. Zo herinner ik me een kachel die ik met haar maakte van terracotta bloempotten en waxinelichtjes (werd helaas niet warm) en het kopen van een ’groen artikel van enig nut’ bij de plaatselijke kringloopwinkel (dit lukte wel in de vorm van een groene emmer). Dankzij deze zelfbedachte missies had mijn nicht destijds een leuke dag gehad en had ik mijn status als ’malle oom die altijd iets geks bedenkt’ in ere kunnen houden. Aan mij dus de taak opnieuw een ’missión’ te bedenken.

Maak een foto en schrijf erover

Dit keer besloot ik ons beider hobby's te combineren. Die van mijn nichtje is fotograferen. Die van mij schrijven. Ik gaf mijn nicht de opdracht die dag haar camera mee te brengen. Verder liet ik haar nog even in het ongewisse. Toen we samen naar Haarlem waren afgereisd en we aan een chocomel in de Jopenkerk zaten, zette ik onze missie uiteen. Haar taak bestond eruit om in het centrum van Haarlem foto’s te maken van personen en van locaties. Aan het eind van de middag gingen we uit haar foto’s een foto van een locatie en een foto van een personage kiezen. Deze beiden moest ik vervolgens verwerken in een verhaal. Mijn nicht bleek hiervoor prima te porren en toonde zich die middag een ware privé detective zoals ze willekeurige voorbijgangers ongemerkt op de korrel nam.

Aan het eind van een geslaagde middag kozen we twee foto’s uit. Het personage dat ik koos was een man van pensioengerechtigde leeftijd die in een Vodafone winkel een virtual reality-bril aan het testen was. Als locatie koos ik een foto van drogisterij Van Der Pigge. Aangezien we die middag ook nog audio opnames hadden gemaakt in kringloopwinkel Rataplan, besloot ik deze ook in het verhaal te verwerken (als dialoog). De deadline die ik mezelf stelde om het verhaal te schrijven was sinterklaasavond. Dit was tevens een mooie gelegenheid om het verhaal ten overstaan van nicht en overige familieleden voor te lezen.

Die avond ligt nu achter ons en Haarlem is, dankzij het verhaal, in ieder geval voor mij en mijn nicht nooit meer hetzelfde. De ervaring was geweldig. Niet alleen hebben we ons kostelijk vermaakt in Haarlem maar ook de uitdaging van het schrijven en tenslotte het voordragen op sinterklaasavond werkte voor mij als een enorme stimulans.

Uitdagende vingeroefening

Zo bleek deze ’missión’ niet alleen een uitdagende vingeroefening voor mij als schrijver maar bood het ook een gelegenheid om met het verhaal naar buiten te treden. Daar doen we het tenslotte voor! Bovendien heeft het me energie gegeven om verder te schrijven en door te pakken met een volgend verhaal. Wellicht is deze missie ook jou op het lijf geschreven. In dat geval, ga de uitdaging aan! Doe iets soortgelijks of bedenk een alternatief. Zolang het maar leidt tot schrijven en plezier maken.

Ben je benieuwd geworden naar het resultaat van onze ’missión’? Je kunt het verhaal met de titel ’Onzichtbaar’ lezen op mijn blog.