Zijn schrijvers echt zulke slechte ouders?

Mulisch en Vestdijk keken nauwelijks naar hun kinderen om. Een heel lijstje Nobelprijswinnaars had ook een nominatie kunnen krijgen voor slecht ouderschap. Zijn schrijvers slechte ouders?

James Wood besprak onlangs in The New Yorker boeken van kinderen van bekende schrijvers. Hij las de levensverhalen van de dochters van John Cheever, Bernard Malamud en William Styron en van de zoon van Saul Below. De rode draad in die verhalen is dat een schrijvende vader voor kinderen geen onverdeeld genoegen is. Afwezig, humeurig, dominant, egocentrisch, prikkelbaar, niet in staat tot de meest elementaire pedagogische taken, zijn een paar van de sleutelwoorden en Wood concludeert: 'Schrijven en een geordend huiselijk leven gaan niet samen.' Ook de overvloedige inname van drank en terugkerende depressies zullen het gezinsleven er niet gemakkelijker op hebben gemaakt.

Na lezing van de vier boeken is de conclusie van Wood: het is geen pretje, maar kinderen maken er het beste van. De slechtste oplossing is: als je als schrijver de deur achter je dichttrekt en je kinderen en partner het zelf verder laat uitzoeken.

Wat denken jullie? Levert het schrijverschap spanningen op in je privéleven? Reageer hieronder.