‘Wat vrouwen compromitteert, compromitteert het schrijven nog meer’

Volgens de Britse schrijfster Rachel Cusk zijn realistische verhalen over vrouwenlevens onmisbaar, maar delen Nederlandse schrijfsters haar mening ook? Gezien het feit dat dit soort verhalen dan snel als persoonlijke wissewasjes bestempeld kunnen worden.

Rachel Cusk stelde vorig jaar tijdens een lezing in Nederland dat schrijfsters weinig over vrouwen schrijven, omdat persoonlijke zaken niet meer als een politieke kwestie worden gezien. Vrouwelijke auteurs zijn dan vaker geneigd om over geschiedenis te schrijven. Hierbij noemt ze als voorbeeld Hilary Mantel. Ze geeft aan dat in Nederland geen sprake is van echte ‘vrouwenliteratuur’. Een term die juist niet geassocieerd wordt met literatuur. Als je als schrijfster het doel hebt om literaire erkenning te krijgen, dan moet je oppassen niet in deze categorie te vallen.

Zestig jaar geleden werd vrouwenliteratuur gekenmerkt door de zogenoemde ‘bekentenisliteratuur’ die voornamelijk gericht was op de persoonlijke wissewasjes van vrouwen. Daar werd in de jaren zeventig extra nadruk op gelegd, toen Cox Habbema als voorzitter van de Librisjury aangaf dat vrouwen een andere weg moesten inslaan.

Cusk is het hier niet mee eens. Zij vindt dat vrouwen juist terug naar hun ‘roots’ moeten en de kern van vrouwenliteratuur in ere moeten houden.