UKV's van de week: Wie het laatst lacht en Een goede daad

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Asko De Vries Robles - ZWAARTEPUNT

2 februari 2025

‘Ik ben niet gelukkig.’
Even blijft het stil. 
Ze kijkt mij niet aan. De stilte hangt tussen ons in.
‘Is er een ander?’ vraag ik. Ze bijt op haar lip.
Een lok haar valt voor haar gezicht. Ze strijkt de lok terug achter haar oor.
Ik zou mij geen raad weten zonder haar, maar wil mij niet laten kennen.
‘Ik ben ook niet meer gelukkig,’ zeg ik maar.
Ze knikt.
‘Dat dacht ik al.’

Luc Vos - Lotje

3 februari 2025

‘Zag je dat op Insta? Piet is weer op reis. Bali dit keer.’
‘Ja, echt, het kan niet op. Vorige maand zat hij in Canada, twee maanden daarvoor ergens in Japan. Het geld groeit zeker op zijn rug.’
‘Er zijn mensen die altijd geluk hebben. Wij zullen wel werken.’
‘Ssst, zijn zus is daar.’
‘Hey Anne, hoe gaat ie? Jouw broer is ook altijd weg hè. De lotto gewonnen?’
Haar blik betrekt, haar stem wordt zacht. ‘Hij heeft een lotje getrokken ja ...’
‘Zie je wel.’
‘Maar niet het juiste.’
Ik schrik. ‘Hoe bedoel je?’
‘Hij is terminaal.’
‘O.’

Ema Sindelarova - Wie het laatst lacht…

3 februari 2025

Een vriendin kwam met een kip aanlopen. Haar hond heeft dat beest ergens gevangen en voorzichtig naar huis gebracht. Ze mocht blijven. Maar onze bruine kippen zijn gemeen en discrimineren, die rotbeesten. Ze pestten dat kleine witte, ze heeft twee dagen bovenop de hoogste stok doorgebracht. Dan ontsnapte ze. Ze vloog boven onze hoofden het kippenhok uit, vrijheid tegemoet.

Sindsdien leeft ze bij ons, maar niet gevangen. Ze zit tevreden in de walnoot-boom of scharrelt door de tuin. Ik weet niet, of ik dat goed zie, maar elke keer loopt ze trots vlak langs de kippenren en kakelt: Cháá-cha-cha-cha-cha!

Tja Huizing - Een goede daad

4 februari 2025

Terwijl ik naar huis rijd, zie ik een buurman op een bankje in zijn voortuin zitten.
Nadat ik de auto op de oprit heb gezet, loop ik naar hem toe.
‘Hallo, zo te zien hou je van de kou, Winters.’
‘Het is binnen ook koud.’
‘O jee, doet de verwarming het niet?’
‘Jawel, maar mijn leven is koud. Ik heb al tijden geen mens gesproken.’
‘Heb je zin om vanavond bij ons te komen eten?’
‘Wat ontzettend aardig. Hoe laat?’
‘Om zes uur.’
Hij reageert met een stralend gezicht en een opgestoken duim.’
Dat maakt mij ook blij.

Debbie Weerts - Hemel

6 februari 2025

Mijn negenjarige zoon en ik zitten in de auto, waar we vaak onze beste gesprekken hebben. Vandaag praten we over de hemel. Geen idee hoe we erop kwamen, maar we filosoferen een eind weg. Ik vraag hem wat er allemaal in de hemel zal zijn.

‘Even denken… als ik in mijn vingers knip, krijg ik frietjes. Of nee, pizza! En dat is dan ook nog gezond. Oh, en dan hoef ik nooit meer mijn tanden te poetsen.’
Zijn ogen glimmen bij deze ‘vooruitzichten’.
‘En mama, weet je wat het mooiste zal zijn?’
‘Nou?’
‘Je gaat er nooit meer dood.'