UKV’s van de week: Vragen en Bonuskaart

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Trudy Pas - Neem plaats

5 oktober

Dwars door bedompte etensluchtjes en onverstaanbare mensengeluiden rolt ze zich moeizaam tussen tafeltjes door, raakt schouders, armen, maar haar sorry wordt door kakafonie overstemd, de kelner die voorgaat wijst, Iedereen kijkt mee, naar het enige tafeltje-voor-één vlak naast de wc. Daar!?
Een onbekende knappe man staat op om haar doorgang te blokkeren. Gênant is haar rolstoelentree toch al, ook zonder al dat gebrek aan behulpzaamheid. Ze kan hem keihard tegen de schenen rijden, een mep met haar tas verkopen…
Een eettafelstoel weghalend, maakt hij een uitnodigend gebaar: ‘Doe mij plezier en houd mij vanavond met uw lieftalligheid gezelschap.’

Elsbeth Boom - Ne bougez plus

8 oktober 

‘Ne bougez plus!’
Raja giechelt. Vanuit haar ooghoek ziet ze Saskia goedkeurend knikken.
‘Het is precies jij, echt zo mooi. C’est bon, monsieur.’
Ze krijgt wel een houten kont op dat wiebelige Parijse stoeltje. De kunstenaar, met zo’n echte Franse baret, kijkt weer verstoord op wanneer ze even gaat verzitten, ‘Mademoiselle, please.’
Vandaag kan niet meer stuk. Hij wilde van háár een portret maken.
‘Fini.’
‘O Raja, het is prachtig.’
De meiden kunnen er niet over uit hoe goed hij haar heeft getroffen en bedanken hem uitgebreid in hun beste Frans.
‘Hé dames, praatjes vullen geen gaatjes. Tachtig euro.’

Jeroen van der Doef - Vragen

8 oktober

In mijn winkelwagentje lag een boodschappenbriefje. Ik las:
Brood
WC papier
2 flessen rode wijn, je weet wel welke, met dat beest op het etiket
400 gr. spinazie
1 kg. aardappelen
Vega vleesje
Finimal (geen paracetamol!!!)
Eten voor jezelf
Het briefje riep alleen maar vragen bij me op. Waarom het denigrerende “vleesje”? Spijt vegetariër te zijn? Waarom moet de boodschapper eten voor zichzelf kopen? Liggen ze in een scheiding, met hoofdpijn als gevolg? Of is de Finimal bedoeld voor na de twee flessen wijn? En waarom uitdrukkelijk geen paracetamol?
Zonder antwoorden zocht ik mijn eigen boodschappenbriefje. Vergeten.

Asko De Vries Robles - Bonuskaart

8 oktober

Een dame van middelbare leeftijd zit achter de kassa van de Albert Heijn. Ze heeft een enorme wrat op haar kin. Er groeit een zwarte haar uit.
‘Heeft u een bonuskaart meneer?’ 
Ik probeer haar recht in de ogen aan te blijven kijken.
Ze lijkt mij oprecht aardig. Zelf heb ik een te grote neus, spastische hand, win ik niet bepaald de schoonheidsprijs.
‘Nee, die heeft mijn vrouw vermoedelijk.’
Ze knikt en schenkt mij een oprechte glimlach.
‘U mag de mijne wel gebruiken.’
Ik bedank haar vriendelijk en realiseer mij dat ik de bonus al ontvangen heb.

Dirk Otte - Nest

10 oktober

Eerst is er het deeg dat geurt naar de kindertijd, wat weeïg en melkachtig, met een zuchtje vanille. Het ademt verrassing en vrolijke spanning, geborgenheid ook. “Mama gaat pannenkoeken bakken!”
Dan wordt de lucht zwaarder en warmer, wat loom. De metaalachtige walm van de kookplaat vermengt zich met die van de romig sissende boter in de pan.
Niet mama, maar dochterlief staat aan het vuur. Ze is geen kind meer, verlaat morgen het nest. Volwassen, zoetig en verleidelijk lokt de groeiende stapel goudbruine pannenkoeken, met een toets karamel van bruine suiker. 
Het vleugje vanille zweeft nog rond, nog even.