UKV's van de week: Voorbij de tijd en Het is genoeg geweest

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Een boom geveld - Ingeborg Nienhuis

26 juli

De woensdag was van haar. Zijn vrouw maakte hij keer op keer wijs dat het squashen hem zoveel ontlading bracht. Ontlading kwam er zeker. Dat wel.
Nu zat ze in zaal 2 van het uitvaartcentrum, pijnlijk ver van de kist. Naast haar snikte een hevig gemaquilleerde vrouw haar wangen zwart. ‘De dinsdag was van hem en mij,’ fluisterde ze. In de rij achter hen zaten nog vier huilende jonge vrouwen.
‘Graag wil ik de dames maandag tot en met zaterdag vriendelijk bedanken,’ sprak de kersverse weduwe zonder ironie vanachter de katheder, ‘zonder hen had ik zijn libido nooit overleefd.’

Het is genoeg geweest - Tja Huizing

27 juli

Zoals elke dag word ik na het ontbijt in mijn rolstoel voor het raam gezet. Steeds hetzelfde uitzicht.
Ik ben het spuugzat.
Elke keer als ik wil protesteren, laat mijn stem me in de steek.
Regelmatig steek ik mijn middelvinger op. De boodschap komt niet over. Het personeel heeft het zo druk, dat ze mijn signalen niet opvangen of die niet willen zien.
Toch heb ik regelmatig duidelijk aangegeven – door bijvoorbeeld mijn hand voor mijn keel langs te halen - dat het voor mij niet meer hoeft. Er wordt niet geluisterd.
Zo duur is een euthanasiepil toch niet?

Voorbij de tijd - Nel Goudriaan

27 juli

De man met de zwarte mantel sloop langs huizen en verfde purperrode kruisen op de deurposten.
In zijn hand droeg hij wijzers: grote, kleine, zilveren, gouden. De klokken liet hij achter.
Vanuit de verte naderde een vrouw in een rode jas. Haar hakken klakten op het plaveisel.
‘Wilt u stoppen?’ vroeg hij haar.
Hij nam het gouden horloge van haar arm en verwijderde de wijzers.
‘Het is voorbij,’ zei hij. De tijd bestaat niet meer.
‘De zon blijft schijnen,’ antwoordde de vrouw.
‘Vanaf nu staat de aarde stil tussen zon en maan. Wat overblijft is een eeuwige rode gloed.’

GENOODSCHAP - Mechtilde Meijer

28 juli

‘Mijne heren …’Plechtig neemt de voorzitter het woord.
De aanwezige leden, die in voorbereiding op wat komen gaat hun stoelen al wat naar achteren schoven, leggen duim en wijsvinger alvast om het steeltje.
Met een nadrukkelijk knikje naar de galerij van ereleden vervolgt hij: ‘… vandaag heeft ons zeer gewaardeerde lid, Lodewijk van Heijerden, zijn evenzo verlangde als verdiende rust gekregen.’
Geruisloos staan de mannen op. De champagne sprankelt in hun glazen.
‘Laten wij met gepaste gevoelens stilstaan bij de teraardebestelling deze morgen van zijn echtgenote Charlotte.’
Als één man heffen ze hun glas. ‘Op Lodewijk!’

Åh nej - Sanderijn Szarzynski

29 juli

Het station vulde zich met een gierend geluid van staal op staal. Hij stapte in zodra de treeplank was uitgeklapt. Nadat het fluitsignaal had geklonken werd hij haastig gepasseerd door een vrouw met donkerblauwe rolkoffer, die zich door de sluitende deuren naar buiten wurmde. In de paar seconden dat hun blikken elkaar kruisten wist hij zeker dat hij deze ogen eerder had gezien, maar waar?
Tijdens de lange rit naar Marseille liep hij het alfabet langs, naarstig zoekend tussen flarden van herinneringen aan bedompte klaslokalen, zomerse vakantiebaantjes en voorbije liefdes. Vlak voor Kopenhagen realiseerde hij zich zijn fenomenale vergissing.