UKV's van de week: Vergeetmenietjes en Duikvlucht

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep. 

---

Theo Stepper - OVER SCHRIJVEN

17 juli

Het liefst schrijf ik met krijt op lei. Ik speel met letters die woorden, die zinnen worden. Ik kras klinkers die hetzelfde klinken als medeklinkers terwijl ze worden opgetekend. Na het schrijven wordt het stil. Eenmaal geschreven zinnen praten zwijgend. 
De wisser is mijn bondgenoot. Met een paar vlugge halen keren verhalen terug tot stof. Ze vergaan tot vale krijtvegen, tot echo’s die alsnog indruk proberen te maken omdat ze nu eenmaal weerklank vinden in de tempel van mijn gedachten.

Cora van B - Scènes uit ons lot

19 juli

Alsof de rivier huizen wilde opeten, pionieren 
met zeewier, spelen zonder regels.
De ravage die achterblijft.

Afscheid van een trots maar eenzaam eiland
‘Someone who is just like you’
uit de schaduw en regelrecht naar de top.

We bespraken onze levens tot in de intiemste details.
Heikele kwesties, lastige vragen. We varen veel 
op instinct, het is nooit zwart-wit. Lange besprekingen over 
tactiek zijn niet nodig, welk belang weegt het zwaarst? 

Ik, schrijver voor de toekomst, wilde een 
ongecompliceerd afscheid, gewoon 
vluchten, verdwijnen.

Als de verschrikkingen voorbij zijn, vervangen
dichtregels het verwarrende heden.

(Dit is een koppensneller: een gedicht samengesteld uit krantenkoppen, deze keer uit het boekenkatern van De Volkskrant en de Trouw van 17-7-21)

Sanderijn Szarzynski - Geen titel 

20 juli

“Hier is het,” zegt de jongen. Een jaar of twintig is hij, met woest krullend haar en een beduimeld gidsje in de hand. Het meisje naast hem fronst haar voorhoofd boven zorgvuldig opgemaakte, half dicht geknepen ogen. Ongenadige stilte hangt zwaar tussen hen in. “Kan niet missen,” vervolgt hij, toch iets minder stellig, het vergeelde boekje onder haar neus duwend.
Ze laat haar blik over de omgeving glijden en vervolgens rusten op de jongen, haar wenkbrauwen hoog opgetrokken. Zijn ogen speuren koortsachtig het wegdek af, een oplegger raast voorbij. Het driebaans knooppunt lijkt in niets op een hunebed.

Luc Vos - vergeetmenietjes

20 juli

'Ik ben een bloem, kom en pluk me,’ riep ze naar elke auto die vertraagde. 
'Jij bent de beste,’ lachte menig man nadat hij de deur voldaan achter zich dichttrok. 
‘Vergeet me niet,’ riep ze hen met een kushandje achterna.
'Nooit,’ gromden ze, terwijl ze al dachten aan de vrouw die op hen wachtte. 
'Ik ken haar niet,’ mompelden ze toen de politie haar gebroken lichaam vond in een donkere steeg.
Haar graf droeg geen naam, door een barst in de tweedehands steen groeiden enkele verdwaalde bloemen.
'Zijn dat vergeet-me-nietjes?’ vroeg een achteloze voorbijganger. 
De bloemen huilden.

Carolijn Selten - DUIKVLUCHT 

20 juli

Onder water zweeft ze in haar bubbel: de wiegende waterplanten, het zigzaggende staccato van de felblauwe visjes. ‘Alles oké’, gebaart ze naar haar buddy. Zijn grote ogen staren ontzet terug vanachter zijn duikbril. Dan slokt het donker haar op. Ze maait om zich heen. Klemt haar mondstuk vast. In haar hoofd kolken scenario’s van grottenstelsels en acute blindheid. Ze voelt hoe een peristaltische onderstroom haar krachtig lanceert. Ze ziet wolken. Kwakt in zee. Uitwaaierende cirkels golven van haar weg. Kruisen enorme ringen met daarin een walvis die een flipper uitspuugt. Tussen opstijgende luchtbellen plopt haar maatje hyperventilerend boven water.