UKV’s van de week: Verbeeldingskracht en Hoop

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Bob Faber - Hej 'n eurootje? 

28 september

Iedereen in de buurt van de Westertoren kent Tokkel. Een woeste baard en haardos, afgetrapte schoenen en een aftandse slobberjas. In zichzelf mompelend schuimt hij alle prullenbakken af. Alles van enige waarde stopt hij in een overvolle bigshopper.
‘Hej ‘n eurootje voor me,’ vraagt hij steevast. Af en toe stop ik hem wat toe, waarna hij in de buurtwinkel een gevulde koek koopt. 
Een maand geleden zag ik hem voor het laatst, toen hij bij een straatverkoper voor de AH een daklozenkrant kocht, waarna hij tot mijn verbazing in een taxi stapte. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.

Laura Weterings - Verbeeldingskracht

30 september

‘Ga je dat zeeaquarium nou eindelijk eens inrichten opa? Je zit alle dagen naar die lege bak te staren. Hulp nodig?’
‘Besef je wel hoeveel dat zou kosten? Ik vind het eigenlijk wel prima.’
‘Maar het is altijd je droom geweest. Wat wil je er allemaal in dan? Discusvissen?’
‘Nee jongen, die zwemmen in zoet water. Ik zie eerder een glooiend rif voor me vol felgekleurde anemonen. En daarbij zeldzame vissen zoals de majestueuze Japanse Draakvis.’
‘Eh...’
‘Het bakje is goed zoals het is. Ik kijk er uren naar en ik zie het al helemaal voor me.’

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - #525 Vallen

2 oktober

‘Ik ga je pakken,’ riep hij. Het was hun voorspel. Zij rende gillend weg en genoot van de achtervolging door het huis. Soms ging het mis, zoals de keer dat hij op het bed sprong en de middenbalk brak. Nu volgde hij haar naar de zolder. Bijna had hij haar te pakken. Ze ging snel weer naar beneden en keek hem uitdagend aan. 
Toen gleed haar voet weg op de tree. Bonkend viel ze naar beneden.
‘Hij heeft haar van de trap gegooid. Ik hoorde haar gillen, dat was niet de eerste keer,’ verklaarde de buurvrouw aan de politie.

Lieve Frederix - Hoop #WS526 

2 oktober

Ik hoor mijn zoon rondscharrelen op zijn kamer, een uur nadat ik hem in bed heb gestopt. Ik vind hem, geknield voor het raam, starend naar de donkere lucht.
‘Mijn zoeteke, kan je niet slapen? Wat doe je hier?’
‘Mama, de juf heeft verteld dat je een wens mag doen als je een vallende ster ziet. En ik wil … voor opa … in het ziekenhuis … ‘ Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Ik veeg voorzichtig zijn traan weg. De deken van zijn bed sla ik om ons beiden heen.
‘Goed idee, we gaan samen kijken.’ Ik zwijg over de bewolkte hemel.

Betty Peeters - #526 vallen

3 oktober

Ik sprong uit een vliegtuig. Felle wind waaide rimpels uit mijn aangezicht tot het windstil werd. Alles vertraagde. Ik dwarrelde als een herfstblaadje naar beneden. Plots vloog een zeemeeuw naast me. “Kan jij niet vliegen?” Ik begon met mijn armen te flapperen en hoopte als een vogel door de lucht te scheren. Ik bleef dwarrelen. De zeemeeuw keek meewarig en sloeg met haar vleugels. “Kijk, zo” kraste ze, “op en neer”. Verwoed ging ik molenwieken met armen en benen. De aarde bleef dichterbij komen tot ik tegen de grond smakte. Tussen omvergeslagen slaapkamerspullen was ik naast mijn bed ge(be)land.