UKV’s van de week: Vaderschap en Pure passie

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Levina Levja - Pure passie

24 juli

Vannacht heb ik van jou gedroomd. Ik was een boom, jij de wind.
Eerst streelde je als een briesje door mijn kruin. Spelend en hiermee wakkerde je mijn hunkering aan. Dit maakte je onstuimig, je zwol aan tot een ware windvlaag.
Wij zwiepten naar hartenlust, mijn takken bewogen ritmisch bij onze liefdesdans. Het maanlicht toverde mooie schakeringen op mijn bast. Net toen ik dacht te zullen omvallen, omarmde jij mij geheel. Vanuit mijn wortels voelde ik het vocht naar mijn bladeren gaan.
Bij het strelen van de voet van mijn stam fluisterde je teder: ‘Wil je de mijne zijn?’

Cora van B - Teder

24 juli

Als ik de kamer in kom, staat hij gebogen, handen op de vensterbank, rug gekromd. Haastig trek ik hem mee naar de wc, misschien nog op tijd. Als ik zijn broek en luier open, bereikt de geur mijn neusgaten.
Hij kan er niks aan doen, ik weet het. Toch zucht ik, bah. Ik zak op mijn knieën en maak hem schoon, voorkant, achterkant, een lastige klus bij zijn puberende lijf. Als mijn handen smerig worden, vloek ik in stilte, veeg ze af, ga door.
Hij staat stil, zwijgt.
Dan voel ik het.
Op mijn kruin.
Zijn lippen.
Heel zacht.

Bas Moret - Vaderschap

25 juli

Verscholen tussen het riet, tuur ik over het water naar mijn dobber. Al een poosje ligt hij roerloos in een open plek tussen de waterlelies. Er zit een libelle op mijn hengel. Een blauwe met trillende vleugels. Niet bewegen nu, anders vliegt hij weg.
Gisteren ben ik vader geworden. Ik moet even alleen zijn om het te laten bezinken. Dat lukt het beste aan de waterkant. Toen ik jong was en de huiselijke spanning mij teveel werd, zocht ik al mijn heil langs het water. Maar nu is het anders. Mijn zoon krijgt de vader die hij verdient.

Elka Le Mair - Teder

26 juli

‘Pas op, mama!’ Ze legt haar handje tegen mijn been. Ik houd in, volg haar. Ze hurkt, kijkt verwonderd naar de slak die ons pad kruist.
‘Kijk dan!’ Haar stemmetje een octaaf hoger dan normaal. Ik kijk van de slak naar haar, zie de nog ronde vormen van de baby die ze was, het piepkleine staartje, de grote ogen, het gemak waarmee ze op beide voetjes volledig in balans gehurkt op de grond zit.
Haar hoofd schuin komt het puntje van haar tong naar buiten, als ze de slak behoedzaam oppakt en in de berm langs het pad zet. 

Conny Hoogendoorn - Ruben

27 juli

‘Zijn broertje is gelukkig gezond,’ hoorde ze vaak. Of ‘Je bent nog jong, je kunt nog veel meer kinderen krijgen.’ De soms ongelukkig gekozen woorden van troost raakten haar als mokerslagen. Beter misschien dat de meesten liever zwegen.
'God huilt met je mee,’ zei de dominee. Dat meende hij oprecht. Naar de kerk is ze sindsdien niet meer geweest.
Eerst noemde ze zijn naam nog. Dan riep men krampachtig hoe goed zijn broer het deed. Ze leerde te zwijgen. Uiteindelijk vergat zelfs papa soms de dag waarop hij stierf. Diep in haar zal haar stille kindje altijd blijven wonen.