UKV's van de week: THUISKOMEN en In de psycholance

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

THUISKOMEN - Robert van der Meulen

6 maart

Ze is nooit thuis, ze is altijd buiten, ze is vel over been. Ik ken haar niet, maar herkennen doe ik haar altijd. Zoals gewoonlijk groet ik haar. Zoals gewoonlijk groet ze niet terug. Dat begrijp ik. Want ze is druk, ze heeft een rijkgevuld binnenleven; ze praat onophoudelijk met aanwezigen die ik niet zie. Soms vertellen die aardige dingen en moet ze hard lachen. Dan weer zit er in het bonte gezelschap een rotzak tussen, die haar van streek maakt, en dan scheldt ze. Maar, de laatste tijd zie ik haar niet meer. Misschien is ze ergens thuisgekomen?

In de psycholance - Erik Uniken

3 maart

'Hier is uw ruimteschip meneer,' zeg ik en wijs de grijzende heer een zitplaats in onze prikkelarme ziekenwagen. 'Snoer uzelf wel even goed vast, de tocht kan turbulent zijn.' Hij hannest met de gordel. Mijn collega helpt hem. De man rilt. Hij had op zijn dak op buitenaards vervoer staan wachten, toen bezorgde buren de politie belden. En zij ons. 'Informeer ET maar alvast dat wij onderweg zijn,' bestelt hij. Ik verklaar dat ET in gesprek is, waarschijnlijk omdat ‘ie weer naar huis zit te bellen. Meneer schudt sullig zijn hoofd: 'Dat mannetje gebruikt nóg altijd dezelfde in-gesprek truc.

De clichéwinkel - Alexander Roessen

5 maart

‘Volgende!’
‘Ik kom mijn bestelling ophalen.’
‘Wat is het bestelnummer, jongedame?’
‘Weet ik niet.’
‘Ach, ik zie het al. Schouders zijn populair in jouw leeftijdscategorie. Hier, alsjeblieft. Deze gaan de hele pubertijd mee. We doen er een gratis setje ogen bij die automatisch omhoog rollen, om je ouders mee te kunnen pesten. Volgende!’
‘Ik kom v…’
‘U komt voor benen.’
‘Klopt. Morgen ga ik Alpe d’HuZes doen en ik heb niet genoeg getraind.’
‘Geen probleem. Mocht u ze toch niet nodig hebben, dan kunt u ze onderaan de berg neerzetten voor de renners die hun klimmersbenen zijn vergeten. Volgende!‘

Geurend misverstand - Martine Pauwels

1 maart

Hij staart naar de pot, ogen wijd open. Het recept is hem onduidelijk. Een teentje, daar kan hij zich in dit geval niets bij voorstellen. Zijn blik gaat naar zijn voeten. De verleiding om het gevraagde ledemaat dat in zijn open sandalen lonkt af te hakken en in de pot te draaien, is niet groot. Wat bedoelt de schrijver? Nederlands is moeilijk. Als zijn gasten arriveren, halen ze spontaan hun neus op. “Wat een knoflooklucht,” zegt een vriendin. “Ik heb er een teentje in gedaan.” Hij wees naar de resten van de bol.

Bom - Elka Le Mair

4 maart

Ik zag het meteen aan de blik in ooms ogen. ‘Hij is weer niet goed,’ fluisterde mama dan, bracht bezwerend haar wijsvinger naar haar mond, schudde ‘nee’, alsof ze zijn wanen zo naar het Rijk der Fabelen terug kon sturen. Het wonder bleef uit. Zodra oom de woonkamer binnentrad, herkende mijn vader de blik ook. Zijn mond werd een streep, zijn blik verhardde.  Ik danste gelijk weer op eieren. Probeerde ballen hoog te houden, grapjes te maken en leidde zo oom èn papa af. Even, want vroeg of laat eisten ooms wanen aandacht en barstte papa’s bom.